**
recensie Después de Lucía
Treurige schilderijen
door Karina Meerman
Regisseur Michel Franco zet een statief in de hoek van het leven van vader en dochter. In een reeks bewegende schilderijen schuift hun leven voorbij. Después de Lucía is vooral een trage observatie van pesten.
Na de tragische dood van haar moeder, verhuist Alejandra (Tessa Ia) met haar vader Roberto naar de andere kant van Mexico. Samen moeten ze een nieuw leven zien op te bouwen. Dit lijkt aanvankelijk goed te gaan wanneer Alejandra op school snel aansluiting vindt bij een groepje vrienden. Na een dronken feestje verandert dit en wordt ze het mikpunt van kleine en grote wreedheden.
Afstand
De filmische afstand tot de personages is een van redenen dat het moeilijk is betrokkenheid te voelen met de hoofdpersonen. De kijker staat op een vast oogpunt en wordt gedwongen mee te kijken naar de gebeurtenissen. Een andere reden is het gebrek aan dialoog en afwezigheid van enige vrolijkheid. Vader en dochter praten niet over de dood van de moeder of over het pesten. Ze worstelen zich op hun eigen manier door de dagen heen. De gesprekken zijn van een treurig soort huiselijkheid. Vader en dochter houden wel van elkaar, maar uiten zich moeizaam.
Franco houdt wel van menselijk drama. Zijn eerdere film Daniel y Ana laat zien wat er gebeurt als broer en zus een traumatische seksuele ervaring ondergaan. Ook daar is geen loutering of redding. In Después de Lucía ondergaat Alejandra haar portie leed, wanneer haar nieuwe klasgenoten zich ontpoppen als een groepje uitermate nare pesters. In plaats van de strijd aan te gaan, zinkt ‘Ale’ weg in een meegaand lijden. Franco dwingt ons machteloos mee te kijken naar de wreedheden van tieners.
Pesten
Het pesten is uitstekend in beeld gebracht. Voor een niet-pester is het onbegrijpelijk waarom (jonge) mensen elkaar zo behandelen. Ale heeft niets gedaan om het uit te lokken. Ze is een gewoon meisje, dat doet wat andere jongeren doen. Ze roept niet om hulp, ze vecht niet terug. Het is helaas een realistisch beeld van wat kinderen elkaar kunnen aandoen wanneer pesten enorm uit de hand loopt.
En de camera staat daar maar en observeert. Dit maakt het kijken naar Después de Lucía geen fijne ervaring. De film kent wel een bevredigend slot, wanneer de vader nogal verrassend in actie komt. Het maakt het trage observeren bijna de moeite waard. Liever hadden alle ettertjes hun verdiende loon gekregen, maar je kunt niet alles hebben in het leven.
27 mei 2013