**
recensie Layla Fourie
Over leugens en waarheid
door Nanda Aris
Mistroostige film over een emotieloze alleenstaande moeder in Zuid-Afrika die verstrikt raakt in leugens.
Layla Fourie is de derde film van de Zweeds/Zuid-Afrikaanse Pia Marais (Die Unerzogenen, 2007 en Im Alter Von Ellen, 2010) en haar eerste Engelstalige film. Haar idee om de groeiende paranoia in het postapartheid Zuid-Afrika te verfilmen zou een goed uitgangspunt voor een spannende thriller kunnen zijn, ware het niet dat de uitvoering ervan niet zo best is.
Leugendetector
Layla Fourie (Rayna Campbell) is een alleenstaande moeder, die solliciteert naar een baan als polygrafiste, om haar hoofd boven water te kunnen houden. Ze wordt aangenomen en kan direct aan de slag in een casino, waar sollicitanten aan haar leugendetector onderworpen worden om een baan te kunnen krijgen. Maar wat meet zo’n leugendetector precies? Halve waarheden kunnen opeens waar, of niet waar blijken. De situaties en omstandigheden worden niet uitgelegd. Bij haar sollicitatie geeft Layla aan dat ze de baan graag wil, omdat ‘wanneer iedereen eerlijker zou zijn, de mensen automatisch ook gelukkiger’ zouden zijn. De film roept terecht de vraag op of dit ook zo is, gemeten door een leugendetector.
De autorit met haar zoon Kane (Rapule Hendricks, de meest geloofwaardige acteur in het verhaal) is lang en donker, en een van de spannendste momenten in de film. Wanneer Layla even wegkijkt, raakt ze een blanke man. De man bezwijkt aan zijn verwondingen, en ze besluit het lijk te dumpen op de vuilstort. Een incorrecte beslissing, van een anders zo correcte vrouw. Het idee dat ze gearresteerd zou kunnen worden en haar zoon er alleen voor zou komen te staan, zorgt ervoor dat ze deze begrijpelijke beslissing neemt. We voelen met Layla mee.
Oppervlakkig
De eerste sollicitant die Layla ondervraagt is Eugene Pienaar (August Diehl, Inglourious Basterds). Later blijkt dat hij de zoon is van de man die ze dood gereden heeft. Door een aantal onwaarschijnlijke toevalligheden blijven ze elkaar ontmoeten. Op Layla’s pad komen steeds meer mensen en situaties, die ze eigenlijk zou moeten vermijden. Ze wordt steeds verdachter, het verhaal schreeuwt om een vlucht van Layla en haar zoon. Plotwendingen zijn bijna absurd, en de sympathie voor Layla verdwijnt.
Haar karakter wordt niet verder uitgediept, ze blijft een emotieloze en onbegrijpelijke vrouw. Waar het gebrek aan emotie in het begin van de film van toegevoegde waarde is, omdat we begrijpen dat Layla een gereserveerde vrouw is die het niet makkelijk heeft in het leven, wordt dat gemis aan emoties bij de hoofdpersonages later in de film ronduit storend. Dit blijkt vooral in de scène aan tafel in een restaurant waar we het gesprek tussen Layla en Eugene volgen.
Zonde; waar deze film potentie had een interessante film over de angst en achterdocht die heerst tussen rijk en arm, blank en zwart in Zuid-Afrika had kunnen worden, ontwikkelt hij zich tot een clichématige thriller. En helaas kunnen ook de prachtige shots van uitgestrekte Zuid-Afrikaanse landschappen de film niet redden.
13 juli 2014