Resident Evil: Retribution

*

recensie  Resident Evil: Retribution

Uitgekauwde formule

door Cor Oliemeulen

Lara Croft moest het hebben van haar weelderige boezem, de vrouwelijke hoofdpersoon van Resident Evil zweert bij excessief geweld. Zelden werd zo zwak geacteerd als in deze platte, afgezaagde en tot film gemuteerde videogame.

In deel vijf van de Resident Evil-reeks biedt regisseur Paul W.S. Anderson zijn vrouw Milla Jovovich opnieuw een podium voor de onzachtzinnige praktijken van actieheldin Alice.
De vraag hierbij: Wat zou je allemaal kunnen doen met het astronomische budget van 65 miljoen dollar?
A) De nationale begroting van een arm Afrikaans land een flinke impuls geven;
B) 120.370 Foster-kinderen een jaar lang adopteren;
C) Liefhebbers van gewelddadige videogames een natte droom bezorgen;
D) Zorgen dat je twee weken na de première uit de kosten bent en gaan investeren in het onvermijdelijke zesde deel met dezelfde uitgekauwde formule.

Recensie Resident Evil: Retribution

Iedereen opblazen
In Resident Evil: Retribution doet Alice namelijk precies hetzelfde als in alle voorgaande delen. Ze draagt een strak zwart leren (of latex?) pakje en rust zich uit met allerhande wapentuig zodat ze iedereen kan opblazen die haar in de weg loopt. En dat zijn er nogal wat! Vooral oud-collega’s van de biologische wapens producerende Umbrella Corporation en mensen die zijn besmet met een virus en nu als ‘ondoden’ door het leven gaan.
Plaats van handeling: een onderwater laboratorium met virtuele werelden.
Doel: het menselijke ras voor uitsterven behoeden.
Resultaat: een onzinnig en warrig verhaal met de diepgang van een waterfiets.

Emotieloze actie en dialogen
Resident Evil: Retribution bestaat uit een aaneenschakeling van emotieloze actie en dialogen, gekunstelde vechtchoreografieën, overdonderend kabaal, opzwepende elektronische muziek, exploderende auto’s, crashende motoren, instortende gebouwen, neervallend puin, brekend glas, tot gedrochten gemuteerde monsters, reusachtige vleermuizen, klonen, klonen van klonen, rondvliegende taxi’s, botsende politieauto’s, overscherende helikopters, afgevuurde kogels in slow motion, extreme wapens, enorme vuurballen, plichtmatige achtervolgingen, alles verslindende waterstromen, vrouw-tot-vrouwgevechten, automatisch helende wonden en uitzonderlijk veel grommende en bloedbrakende zombies die maar niet dood willen gaan…
Denk de volgende keer eens aan de collectant die aanbelt.

 

1 oktober 2012

 

MEER RECENSIES