Ondertussen, op de redactie:
Beeldtaal onder vuur (epiloog)
Tim vroeg zich af waarom Resurrection van Kristof Hoornaert kapot werd geschreven door de Nederlandse pers. Sjoerd scheen vervolgens zijn licht op de term ‘saaie film’, terwijl Alfred uitlegde dat veel consumenten niet willen nadenken maar vermaakt willen worden. Slow cinema-liefhebber Ralph besloot de film op de valreep te gaan kijken en komt met onderstaande reactie.
Ha, ik ga toch nog even reageren, want ik heb de film gistermiddag gezien (zo te zien de laatste mogelijkheid geweest in Utrecht).
Ik vond de film erg mooi. Verstillend, een Vlaamse Béla Tarr, met wat Reygadas- en Bartas-elementen, ik was in m’n sas. Van de 3 aanwezigen nokte 1 ‘m met enig kabaal na ongeveer de helft van de film. Ik vond dat wel passen. Het viel me op hoe nauw die scheidslijn tussen bezieling en trucje ligt. Voor mij voelde geen shot overbodig, al zat Hoornaert wel erg vaak precies op de grens van lang genoeg – te lang. Wat meehelpt is dat Johan Leysen z’n vak goed verstaat.
Het is een ware kunst om tussen echt en trucje te blijven. Slow cinema, vaak haat ik ’t, soms word ik verliefd en dan raak ik ’t ook niet meer kwijt ook.
Wat de film voor mij vooral gedaan heeft is kijken. Waarnemen, gewaarworden, hier-en-nu geraken. Het groen van het landschap was zo tastbaar groen, de modder viel bijna te ruiken, de wind woei ook door mijn haren, de regen tegen het raam gaf een vreemd gevoel van geborgenheid, de bedompte sfeer in het huisje deed aan m’n grootouders denken, de jongen aan m’n eigen verdriet, de man aan barmhartigheid en vertwijfeling, de film was ontzettend rijk. Waar ik me alleen niet mee bezig gehouden heb is het verhaal; dat raakte op de achtergrond. Ik las later in een recensie dat het Abel en Kanaän-verhaal door dit verhaal geweven is. Ik vind het ergens zelfs jammer dat deze film daarmee gecategoriseerd wordt.
Tot dusver één van de eerste films dit jaar die weet te overtuigen.
Groeten,
Ralph
22 april 2018