InDeBioscoop is een filmmagazine voor de liefhebber. Een fijnproever die warm wordt van meer persoonlijke context bij cinema. Je leest bij ons gratis artikelen over film.
Schrijf je in voor onze maandelijkse IDB-nieuwsbrief en blijf op de hoogte!
Recent gepubliceerd op InDeBioscoop
The Seed of the Sacred Fig werd voor een Oscar genomineerd. Het is Mohammad Rasoulofs belangrijkste film, opnieuw een vernietigende aanklacht tegen het Iraanse ayatollah-regime.
I’m Still Here won de publieksprijs in Rotterdam en kreeg de meer dan verdiende Oscar voor de beste buitenlandse film. Een monumentale film over de persoonlijke strijd tegen de dictatuur en de vergetelheid.
Sujo is een tedere coming of age-film over een jongen die worstelt om zijn eigen weg te vinden, weg van het geweld en de criminaliteit in Mexico waarmee hij is opgegroeid.
Als je jaren in de gevangenis hebt gezeten, zou je moeten snakken naar vrijheid. In dit laatste deel van CinemAsia 2025 drie films die laten zien hoe moeilijk een terugkeer naar de maatschappij kan zijn.
De laatste jaren besteedt CinemAsia uitgesproken aandacht aan de rijke verschillen tussen culturen, met als gevolg dat familierelaties en golven van migratie in veel van de geselecteerde films centraal staan.
InDeBioscoop ontdekte in deze editie van CinemAsia drie interessante thema’s: onmogelijke liefdes, generaties en delinquenten. In dit eerste deel drie films over onmogelijke liefdes.
In Fiore Mio gaat de beroemde Italiaanse schrijver Paolo Cognetti op zoek naar de bronnen van het water op de flanken van het bergmassief Monte Rosa.
De documentaire beperkt zich tot de ontstaansgeschiedenis. Dat is leuk als het gaat om de vele anekdotes, maar jammer omdat er ook na die eerste jaren zoveel interessants te horen en te zien valt.
Een ouderwets goed gemaakte Hollywoodfilm over de ontwikkeling van het fenomeen Dylan, van zijn aankomst in New York 1961 tot het baanbrekende optreden op Newport Folk Festival 1965.
Jia Zhang-ke wordt beschouwd als een van de meest voorname hedendaagse Chinese filmmakers, maar toch blijft de man een onderbelichte figuur in onze contreien. Zie zijn nieuwe film Caught by the Tides.
Angelina Jolie speelt een sterke hoofdrol. Maar Pablo Larraíns Maria over de laatste dagen van Maria Callas, de grootste operadiva aller tijden, overtuigt niet echt door de onsamenhangende verhaallijnen.
Wat is IFFR zonder tragische figuren? Ook bij deze IFFR zijn er aardig wat te vinden. Karakters die door situaties in moeilijkheden komen en er dan met wijsheid (of niet) uitkomen.
Een leuk thema waar je eindeloos mee kunt spelen: werkelijkheid en fictie. Hoe verweven zijn ze? Het is vaak een onlosmakelijk duo maar drie films op IFFR nemen het wel heel letterlijk.
De categorie ongrijpbare films op IFFR. De grensverleggers en uitprobeerders. Minst populair bij het publiek maar vaak het meest vernieuwend. Meestal korte films maar er zijn ook een paar langere.
Treffend genoeg bevat de line-up titels die de winter even doen vergeten, met Nicolas Cage-flick The Surfer voorop. Terwijl de thermostaat overuren draait, kun je als cinefiel baden in het zonlicht.
Aziatische films komen steeds vaker uit andere landen dan Japan, India en Zuid-Korea. Ook Thailand, Filippijnen, Indonesië en Maleisië worden steeds belangrijkere filmleveranciers van IFFR.
Belle de Jour (1967) vertelt het verhaal van een getrouwde vrouw die stiekem overdag in een bordeel gaat werken om haar seksuele verlangens te bevredigen.
Het focusprogramma Hold Video In Your Hands biedt een aantal luchtige films over een praktisch verdwenen cultuur. Toch is de liefde voor VHS en videobanden soms nog steeds heel groot.
Sinds je op menselijke manier met bots kunt chatten, is er weer een drempel geslecht in technologie. Genoeg voorbeelden van AI bij IFFR, vooral met korte films.
Waar het luchtige Vitrival leunt op een mix van sketchachtige scènes, gimmicks en dorpse deadpan-humor, had het overwegend ernstige Wondrous Is the Silence of My Master meer humor kunnen gebruiken.
Het portret van Brian Epstein, de man die The Beatles tot de belangrijkste en meest succesvolle popgroep aller tijden maakte, voldoet niet aan de verwachtingen.
Honderden films, van enorm kort tot heel erg lang, van toegankelijk tot experimenteel, van boordevol actie tot louter verstilde beelden kun je zien vanaf 30 januari in Rotterdam.
De tweede speelfilm van de Nederlandse filmmaker Jeroen Houben, Torch Song, toont een driehoeksverhouding tussen mensen die op hun eigen manier verlangen om gezien te worden.
Vanaf 30 januari kunnen we weer genieten van het grote filmfestival in Rotterdam. In dit stuk leggen we in 5 vragen en antwoorden uit wat je kunt verwachten van het IFFR 2025.
De Zuid-Afrikaanse fotograaf Ernest Cole (1940-1990) was de eerste die de buitenwereld op een indringende manier confronteerde met het leven van de zwarte bevolking onder de Apartheid.
Kajillionaire is een vergeten en onbegrepen film die ouder-kindrelaties en liefde onderzoekt op een oprechte, bizarre en soms zelfs hilarische manier. Een bijna perfecte coming of age-film.
Een cineast kan het klaslokaal gebruiken voor de culturele uitdagingen van een samenleving. Amal van Jawad Rhalib blijft steken door het ontbreken van een zinvolle invalshoek.
The Zone of Interest is door de redactie van InDeBioscoop gekozen tot 'IDB-film van het Jaar' 2024. Samsara eindigt op de tweede plaats, gevolgd door The Substance en La Chimera.
Dat de Beste Film van het Jaar al zo vroeg in het jaar viel, was misschien niet verwacht. Maar vanaf eind januari voerde The Zone of Interest alle lijstjes aan. Jochum de Graaf blikt terug.
Normaal gesproken begint hij elk jaar met een top drie van filmklassiekers. Maar dit jaar zag Yordan Coban een nieuwe film die hij daadwerkelijk de beste film van het jaar vindt.
In een persoonlijke terugblik geniet je toch net wat meer vrijheid. Daarom een beschouwing van Tim Bouwhuis aan de hand van de prestigieuze filmfestivals van Berlijn, Cannes en Venetië.
De aanloop naar het schrijven van een jaaroverzicht – met enkele reflecties en een lijst met onze vijf beste films van het jaar – is een aangename tijd. Wat stak er voor Bert Potvliege bovenuit?