InDeBioscoop is een persoonlijk filmmagazine voor filmfans én fijnproevers!
Filmfans blijven via ons op de hoogte van alle films die de moeite waard zijn. Lees bijvoorbeeld onze verslagen van filmfestivals en recensies. Of raadpleeg de bioscoopagenda.
Fijnproevers die houden van context bij cinema kunnen hun hart ophalen bij onze essays, interviews met regisseurs en Ondertussen op de redactie.
Ook veel filmplezier is gegarandeerd met onze rubrieken: Leuke Filmlijstjes, Camera Obscura, Rewind en Filmhuis van het Verleden.
Filmfans blijven via ons op de hoogte van alle films die de moeite waard zijn. Lees bijvoorbeeld onze verslagen van filmfestivals en recensies. Of raadpleeg de bioscoopagenda.
Fijnproevers die houden van context bij cinema kunnen hun hart ophalen bij onze essays, interviews met regisseurs en Ondertussen op de redactie.
Ook veel filmplezier is gegarandeerd met onze rubrieken: Leuke Filmlijstjes, Camera Obscura, Rewind en Filmhuis van het Verleden.
Volg ons ook op Facebook en laat ons weten wat je ervan vindt!
Voor filmfans én fijnproevers!
De Belgische regisseur Jan Verheyen heeft een boek geschreven over de pulpfilm van de jaren zeventig, van haaienfilms tot exploitatiecinema waarin nonnen worden gemarteld.
Alexandre Rockwell en haar gezin brengen ons een ingetogen en visueel in het oog springende film over kinderen die vroeg geconfronteerd worden met de akeligheden uit de boze grotemensenwereld.
Bij het kijken van The Last Right kun je niet om de klassieker uit 1988 heen. Daarvoor zijn de gelijkenissen – twee broers, waarvan er een autistisch is, op een roadtrip – te treffend.
Twee recente recensies op InDeBioscoop krijgen slechts één ster. Als ik de stukken lees, krijg ik moeilijk een speld tussen de argumenten om beide films als 'bijzonder matig' te kwalificeren. Publiceren wij teveel éénsterrenrecensies?
In dit artikel aandacht voor twee titels waarvan vooralsnog geen releasedetails bekend zijn: Incitement van Yaron Zilberman en L’Ennemi van Stephan Streker. Tim Bouwhuis doet verslag van Film Fest Gent 2020.
Stevie Nicks introduceert haar nieuwe livealbum met een concertfilm die wereldwijd op twee avonden in geselecteerde zalen is te zien. Er is niet alleen muziek, maar ook een zangeres op haar praatstoel.
I Am Greta voelt als een rekruteringsfilmpje waarbij de vraag wie daarvan profiteert speelt. Het portret van klimaatactiviste Greta Thunberg veinst authenticiteit en gebruikt deze voor gewichtige nepperij.
The Painted Bird schetst een verdorven, gewelddadige samenleving waarin de holocaust onvermijdelijk lijkt. Bij de opeenstapeling van grotesk geweld verstomt enige vorm van gevoel of reflectie.
De eerste opleving van de eerste golf van het coronavirus herinnert er weer aan dat de pandemie voorlopig aanblijft. Ondanks dat we in Nederland een belangrijkere discussie hebben te voeren roept dat toch de vraag op hoe het de cinema verder zal vergaan.
Wie heeft het gedaan? De butler natuurlijk! Toppers in het genre zijn Gosford Park en Murder by Death. Toch leuk om de geschiedenis in te duiken en een paar obscure varianten te vinden.
Een protocol voor een op Corona beproefd festival, een speciale selectie digitaal toegankelijke films en een gereduceerd, maar nog steeds zeer schappelijk zaalprogramma. Tim Bouwhuis doet weer verslag.
Het voor een Oscar genomineerde Poolse drama Corpus Christi is een rauwe spirituele film, die vragen stelt over het vermogen tot verandering van mensen die zijn gevormd door het verleden.
Marionette is de tweede speelfilm van regisseur Elbert van Strien, genomineerd voor drie Gouden Kalveren, waaronder beste regie. “Ik heb het ooit als een strip bedacht in 1988. Dit verhaal gaat mijn hele leven mee.”
Quentin Tarantino introduceerde begin jaren negentig met Reservoir Dogs en Pulp Fiction een nieuwe filmtaal vol krankzinnige gebeurtenissen en opmerkelijke dialogen en werd daarmee de stem van zijn generatie.
Allen Tegen Allen geeft een intrigerende geschiedenisles over het Nederlandse fascisme. Het brengt een fascinatie over die het ongrijpbare van de ideologie vat maar houdt daardoor de boot af voor een fundamentelere analyse.
“Ik ben aan het leren om goed kwaad te worden”, zegt Thekla Reuten die de hoofdrol speelt in de Nederlandse thriller Marionette. Hoe (on)betrouwbaar is de verteller in de film? “Ik had het gevoel van een mindfuck.”
De duizenden kilometer lange sliert land die Chili heet, vormt wat betreft landschap, flora en fauna een dwarsdoorsnede van het zuidelijk halfrond. Kun je dat laten zien in een natuurdocumentaire van slechts vijftig minuten?
‘We are still in the desert.’ Doelend op de Eerste Golfoorlog die voortduurt in het hoofd van soldaten, eindigde Jake Gyllenhaal met deze woorden Jarhead (2005). Atlantis gaat door waar het oorlogsdrama van Sam Mendes eindigt.
In de jaren zeventig sloegen punk en de Engelse antiracisme-organisatie Rock Against Racism de handen ineen. Activisten en muzikanten van toen kijken terug op een explosieve tijd.
Het drama speelt zich af in een Koerdisch vluchtelingenkamp tijdens de Amerikaanse invasie van Irak en focust op jonge kinderen tijdens het opruimen van Sadam Hoesseins mijnenvelden bij de grens met Turkije.
Frida Kahlo brengt het werk van deze Mexicaanse kunstenares tot leven. De kunstdocumentaire ontsnapt niet volledig aan de beperkingen van een museum door een toeristische benadering.
Mannen met depressies: een lastig onderwerp in cinema. Ze zijn vaak psychopathisch of heldhaftig maar zelden ordinair somber. Hieronder drie films die dat niet uit de weg zijn gegaan.
Sidik zoekt naar de uiterst zeldzame Perzische panter in een beeldschoon berglandschap. De vondst zou volgens hem de redding van de geplaagde Koerdische bevolking betekenen.
Imagine Film Festival 2020: Vreemd, vreemder, vreemdst. Imagine biedt niet alleen een platform voor het beste wat genrefilm te bieden heeft, maar zoekt daarbij ook altijd naar films die buiten alle gebaande paden treden.
De themareeks ‘Nature Strikes Back!’ (Imagine Film Festival 2020) besteedt met sprekende titels als Waterworld en Sea Fever aandacht aan projecties van ecologische doem en rampspoed.
Als beknopt overzicht van de collapsologie en met geduld en respect slaagt Living in the Future’s Past er in om het complexe en deprimerende onderwerp van verval bespreekbaar te maken.
Babyteeth gaat over een meisje die in een dakloze jongen een ontsnapping ziet aan haar perfecte ouderlijke huis, om zo haar zelfstandigheid en eigen identiteit te ontplooien, nu het nog kan.
Engelse feelgoodfilm toont hoe de kersverse vrouwenbeweging een halve eeuw geleden de live-uitzending van de Miss World-verkiezing verstoorde. In Misbehaviour is er begrip voor zowel activisten als deelneemsters.
Meisjes en vrouwen: vaak problematisch in cinema. Te perfect, te oppervlakkig, te stoer. Waar zien we eerlijke portretten van leuke en eigenwijze vrouwen? Er zijn een paar voorbeelden in de obscure hoek.
Terug naar de wortels, was het muzikale credo van The Band. Hun verhaal valt nagenoeg samen met de ontwikkeling van de rockmuziek tussen eind jaren vijftig en midden jaren zeventig.
Als een twee uur durende trailer zweept de anime Promare continu op. De actie verhit de gemoederen met een dans van figuren in een abstract landschap. Wat er voor hen op het spel staat, doet er niet toe.
Het Hongaarse drama One Day (Egy nap) wordt aangekondigd als alledaagse beslommering van een vrouw, die de tijd ontbeert de voor haar werkelijk belangrijke vragen te stellen.