InDeBioscoop is een filmmagazine voor de liefhebber. Een fijnproever die warm wordt van meer persoonlijke context bij cinema. Je leest bij ons gratis artikelen over film.
Schrijf je in voor onze maandelijkse IDB-nieuwsbrief en blijf op de hoogte!
Recent gepubliceerd op InDeBioscoop
Afgelopen vrijdag 3 februari werd Jafar Panahi op borgtocht vrijgelaten. Actueler en urgenter kan het nieuwe meesterwerk van de chroniqueur van het leven in de islamitische dictatuur van Iran niet zijn.
Speelfilmkolos Titanic lijkt als publiekstrekker tegen alle stormen bestand. Ter gelegenheid van de 25e verjaardag van de film wordt deze nu in 4K HDR 3D uitgebracht.
Style over substance… yes please! IFFR 2023 biedt dit gelukkig ook, getuige ons laatste verslag.
In dit verslag aandacht voor Naomi Kawase, Natalia Meschaninova en Jafar Panahi, drie regisseurs wiens aan- of afwezigheid op het festival om uiteenlopende redenen spraakmakend is.
Genoeg buitenbeentjes te zien tijdens IFFR 2023. In allerlei films zien we personen die niet echt passen in de reguliere wereld. Vooral biografieën van kunstenaars maar ook fictieve karakters.
Na drie seizoenen leek het verhaal van Klem wel verteld. Bedenker en regisseur Frank Ketelaar had naar eigen zeggen het sterke gegeven meer dan voldoende uitgediept.
Na de liefst 326 minuten van Esterno Notte is Marco Bellocchio's conclusie duidelijk: de ontvoerde Italiaanse oud-premier Aldo Moro werd opgeofferd door zijn eigen christendemocratische partij.
De coronaperiode is iets waar de filmkijker van de toekomst misschien verwonderd naar zal kijken. Deze films op IFFR legden de tijd vast, allemaal op hun eigen manier.
Als we de uitzonderlijke 'juni-editie' van 2021 niet meerekenen, is het IFFR na drie jaar eindelijk weer terug op locatie. In dit tweede IDB-verslag daarom aandacht voor de 'nieuwe' festivalbeleving.
In het eerste deel over IFFR 2023 kijken we naar animaties, films gebaseerd op strips en andere fantasierijke films. Vaak prettige, zachte humor, maar hier en daar ook wat mysterie.
Eternal Spring is een knap geanimeerde, maar inhoudelijk nogal schematische poging van een gerenommeerde illustrator én Falun Gong-adept om de Chinese televisiekaping opnieuw in herinnering te brengen.
De mens zou zich bij zijn natuurverkenningen kunnen gedragen met de terughoudendheid van een gast in het leefgebied van andere levensvormen. Laatste deel essay natuurdocumentaires.
Vanaf de jaren zeventig van de vorige eeuw werden natuurdocumentaires niet zelden in serie en in toenemende mate voor de televisie vervaardigd.
Na een paar moeilijke jaren is IFFR weer terug met een vol programma. Ruim 500 films, kort en lang, artistiek en experimenteel. Lees onze 40 aanraders en tips voor IFFR 2023!
Het IFFR 2023 in 5 vragen en antwoorden. Wanneer en waar is het IFFR 2023 precies? Info over alle programma's en hoe je kaartjes kunt kopen. Hoe kun je onze verslagen volgen?
Van 1948 tot 1960 verschenen Walt Disney's True Life Adventures. Een reeks van veertien natuurdocumentaires, aanvankelijk met een lengte van ongeveer een half uur, later met speelfilmlengte.
Is de zoektocht naar de oorspronkelijke natuurdocumentaire misschien wel tevergeefs? Dat vroeg Paul Rübsaam zich af toen hij dook in de geschiedenis van de natuurdocumentaire.
Oscarwinnaar en IDFA-hoofdgast van de afgelopen editie Laura Poitras ontving de Gouden Leeuw in Venetië voor All the Beauty and the Bloodshed over de activistische fotograaf Nan Goldwin.
Het Chinese drama Dwelling in the Fuchun Mountains is door de redactie van InDeBioscoop gekozen tot beste bioscoopfilm van 2022. Licorice Pizza eindigt op de tweede plaats, Drive My Car op drie.
Een film opent de deur naar een nieuwe wereld. Óf je raakt verdwaald en schreeuwt om je moeder óf je deint mee op de golven van tomeloze fantasie of indringende realiteit.
Nooit ging ik zo vaak naar de bioscoop als in 2022. Er zijn dit jaar een aantal aardige films uitgekomen maar er waren weinig echt bijzondere uitschieters. Dit filmjaar krijgt daarom drie sterren.
Ik heb weinig goede films gezien; wel veel rare films. Raar is in de mode - of ik zoek het meer op, wie zal het zeggen...
Qua nieuw uitgebrachte bioscoopfilms in 2022 valt het aantal dat ik ervan gezien heb erg tegen. Wat zal het zijn, na de nodige lockdowns is de bioscoop ineens onvindbaar?
Op de terreinen waar ik me het meest voor interesseer, de Toestand in de Wereld en de Liefde voor Muziek, heb ik het afgelopen filmjaar nogal uiteenlopende emoties beleefd.
Na het vertrek van corona uit het maatschappelijke debat en het afschaffen van de belangrijkste maatregelen hoopten uitbaters van bioscopen en filmhuizen unaniem op een heropleving van de bezoekerscijfers.
Op papier is À plein temps een sociaal drama over de maalstroom van een Parijs arbeidersbestaan. Gelukkig komt degene die in dat geval een dertien in een dozijn-film verwacht, bedrogen uit.
Triangle of Sadness gaat over de merkwaardigheden van onze tijd. En die zijn er in deze satirische film van Ruben Östlund over de oppervlakkigheid van de allerrijksten in overvloed.
De films van Béla Tarr zijn zeer rijk aan interpretatie. De boeken van Lászlo Krasznáhorkai zijn zo eigenzinnig, dat het een experiment waard is om in zijn stijl iets over Sátántangó te schrijven.
Opgroeidrama’s lijken populairder dan ooit. Alsof filmmakers teruggrijpen naar een tijd dat alles beter of interessanter was. Of terugdenken aan hun eigen jeugd toen ze zelf gevormd werden.
In een Frans Alpendorp wordt Clara Royer met benzine overgoten en in brand gestoken. Ze overleeft de aanslag niet. Het is aan het team van rechercheur Vivès om de dader te vinden.
Het Chelsea Hotel, New York, Midtown Manhattan, vlakbij Greenwich Village. Als je in de jaren zestig en zeventig niet in dat hotel had gelogeerd, telde je in bepaalde kringen niet mee.
Altijd interessant: experimentele films. Maar ze zijn wel 'hit and miss'… Bij IDFA vallen veel experimentele films in het Paradocs-programma. En dan is er nog DocLab. Laatste bijdrage over IDFA 2022.