InDeBioscoop is een filmmagazine voor de liefhebber. Een fijnproever die warm wordt van meer persoonlijke context bij cinema. Je leest bij ons gratis artikelen over film.
Schrijf je in voor onze maandelijkse IDB-nieuwsbrief en blijf op de hoogte!
Recent gepubliceerd op InDeBioscoop
Vittorio de Sica was een van de grootheden van het neorealisme. Denk hierbij aan klassentegenstellingen en realistische straatbeelden. Essay van Paul Rübsaam.
Pamela Anderson pakt in The Last Showgirl van Gia Coppola voor het eerst sinds 1996 de hoofdrol en geeft een verfrissend emotioneel optreden.
Met Vingt dieux brengt debutante Louise Courvoisier een geslaagde en publieksvriendelijke coming of age-speelfilm, maar de afwezigheid van originaliteit en enig zin voor risico is een verarming.
In dit verslag aandacht voor (de dreiging van) oorlog. Hoe ver staat het geopolitieke steekspel van de Europese bondgenoten af van gebieden waar het geweld structureel is?
Aandacht trekken tijdens deze editie vooral twee films die het Russische perspectief van het conflict belichten Mr. Nobody Against Putin en Antidote.
Met de schending van het bestand en de hervatting van de Gaza-oorlog door Israël is er naast de Oekraïne-oorlog geen actueler nieuwsthema te bedenken. Deel 2 van ons verslag van Movies that Matter.
In het eerste deel van ons verslag van het Movies that Matter Festival 2025 (21-29 maart in Den Haag) aandacht voor het demonstratierecht en voor het onzekere lot van Mexicaanse journalisten.
The Seed of the Sacred Fig werd voor een Oscar genomineerd. Het is Mohammad Rasoulofs belangrijkste film, opnieuw een vernietigende aanklacht tegen het Iraanse ayatollah-regime.
I’m Still Here won de publieksprijs in Rotterdam en kreeg de meer dan verdiende Oscar voor de beste buitenlandse film. Een monumentale film over de persoonlijke strijd tegen de dictatuur en de vergetelheid.
Sujo is een tedere coming of age-film over een jongen die worstelt om zijn eigen weg te vinden, weg van het geweld en de criminaliteit in Mexico waarmee hij is opgegroeid.
Als je jaren in de gevangenis hebt gezeten, zou je moeten snakken naar vrijheid. In dit laatste deel van CinemAsia 2025 drie films die laten zien hoe moeilijk een terugkeer naar de maatschappij kan zijn.
De laatste jaren besteedt CinemAsia uitgesproken aandacht aan de rijke verschillen tussen culturen, met als gevolg dat familierelaties en golven van migratie in veel van de geselecteerde films centraal staan.
InDeBioscoop ontdekte in deze editie van CinemAsia drie interessante thema’s: onmogelijke liefdes, generaties en delinquenten. In dit eerste deel drie films over onmogelijke liefdes.
In Fiore Mio gaat de beroemde Italiaanse schrijver Paolo Cognetti op zoek naar de bronnen van het water op de flanken van het bergmassief Monte Rosa.
De documentaire beperkt zich tot de ontstaansgeschiedenis. Dat is leuk als het gaat om de vele anekdotes, maar jammer omdat er ook na die eerste jaren zoveel interessants te horen en te zien valt.
Een ouderwets goed gemaakte Hollywoodfilm over de ontwikkeling van het fenomeen Dylan, van zijn aankomst in New York 1961 tot het baanbrekende optreden op Newport Folk Festival 1965.
Jia Zhang-ke wordt beschouwd als een van de meest voorname hedendaagse Chinese filmmakers, maar toch blijft de man een onderbelichte figuur in onze contreien. Zie zijn nieuwe film Caught by the Tides.
Angelina Jolie speelt een sterke hoofdrol. Maar Pablo Larraíns Maria over de laatste dagen van Maria Callas, de grootste operadiva aller tijden, overtuigt niet echt door de onsamenhangende verhaallijnen.
Wat is IFFR zonder tragische figuren? Ook bij deze IFFR zijn er aardig wat te vinden. Karakters die door situaties in moeilijkheden komen en er dan met wijsheid (of niet) uitkomen.
Een leuk thema waar je eindeloos mee kunt spelen: werkelijkheid en fictie. Hoe verweven zijn ze? Het is vaak een onlosmakelijk duo maar drie films op IFFR nemen het wel heel letterlijk.
De categorie ongrijpbare films op IFFR. De grensverleggers en uitprobeerders. Minst populair bij het publiek maar vaak het meest vernieuwend. Meestal korte films maar er zijn ook een paar langere.
Treffend genoeg bevat de line-up titels die de winter even doen vergeten, met Nicolas Cage-flick The Surfer voorop. Terwijl de thermostaat overuren draait, kun je als cinefiel baden in het zonlicht.
Aziatische films komen steeds vaker uit andere landen dan Japan, India en Zuid-Korea. Ook Thailand, Filippijnen, Indonesië en Maleisië worden steeds belangrijkere filmleveranciers van IFFR.
Belle de Jour (1967) vertelt het verhaal van een getrouwde vrouw die stiekem overdag in een bordeel gaat werken om haar seksuele verlangens te bevredigen.
Het focusprogramma Hold Video In Your Hands biedt een aantal luchtige films over een praktisch verdwenen cultuur. Toch is de liefde voor VHS en videobanden soms nog steeds heel groot.
Sinds je op menselijke manier met bots kunt chatten, is er weer een drempel geslecht in technologie. Genoeg voorbeelden van AI bij IFFR, vooral met korte films.
Waar het luchtige Vitrival leunt op een mix van sketchachtige scènes, gimmicks en dorpse deadpan-humor, had het overwegend ernstige Wondrous Is the Silence of My Master meer humor kunnen gebruiken.
Het portret van Brian Epstein, de man die The Beatles tot de belangrijkste en meest succesvolle popgroep aller tijden maakte, voldoet niet aan de verwachtingen.
Honderden films, van enorm kort tot heel erg lang, van toegankelijk tot experimenteel, van boordevol actie tot louter verstilde beelden kun je zien vanaf 30 januari in Rotterdam.
De tweede speelfilm van de Nederlandse filmmaker Jeroen Houben, Torch Song, toont een driehoeksverhouding tussen mensen die op hun eigen manier verlangen om gezien te worden.
Vanaf 30 januari kunnen we weer genieten van het grote filmfestival in Rotterdam. In dit stuk leggen we in 5 vragen en antwoorden uit wat je kunt verwachten van het IFFR 2025.
De Zuid-Afrikaanse fotograaf Ernest Cole (1940-1990) was de eerste die de buitenwereld op een indringende manier confronteerde met het leven van de zwarte bevolking onder de Apartheid.