Zoals zovelen van mijn generatie groeide ik op met Hollywood blockbusters uit de jaren ’80 en ’90, waar ik tot de dag van vandaag nog steeds van kan genieten. Maar toen ik als tiener in de weekenden aan de slag ging in de buurtvideotheek, werd ik blootgesteld aan de wereldcinema. Ik ontdekte dat er in Frankrijk al sinds jaar en dag wordt geëxperimenteerd en geprovoceerd. Ik ontdekte dat de Aziatische filmwereld een compleet eigen, vreemde, maar heerlijke kijk heeft op het medium. Ik ontdekte dat er in Amerika meer was dan alleen Hollywood en kreeg een schatkist aan Indie-klassiekers ter beschikking. En toen ik een aantal jaar later ging studeren aan de Filmacademie leerde ik dat ik nog eigenlijk helemaal niets wist. Helden als Eisenstein, Bergman, Polanski en Ozu lieten mij via hun meesterwerken zien dat de mogelijkheden in wezen onbegrensd zijn.

En daarom blijf ik kijken, lezen en schrijven. Daarom blijf ik analyseren ouwehoeren en maken.

Zodat ik hopelijk ooit een antwoord kan geven op die vraag, ‘Wat is nou eigenlijk goede cinema?’