Filmhuis van het Verleden | Reis 8: 1993
Mia brult als een tijger
door Axel F. Jomich
Het is oktober 1993 en ik rijd bijna Harvey Weinstein van zijn sokken als ik mijn DeLorean ruw parkeer achter een busje van Miramax. Hier in Atwater Village probeer ik een glimp van Pulp Fiction op te vangen.
– Wil je me kreupel achter een rollator hebben?! schreeuwt de producer als ik uitstap.
– Oeps, sorry kerel!
Ik kan het niemand aanraden: alcohol drinken als je nog moet tijdreizen. Zo sta je het ene moment met acteur Dudley Moore te pimpelen aan de bar van restaurant Spago in Beverly Hills tijdens een legendarische afterparty van de Oscars. Zo sta je luttele minuten later aangeschoten in een rustige wijk van Los Angeles tegenover een filmproducer die zal uitgroeien tot de machtigste, en meest omstreden persoon van Hollywood.
Weinstein klaart op als hij ziet dat de auto die hem bijna aanreed een DeLorean is. Hij slaat met zijn hand op het dak.
– Wow, precies Marty’s auto uit Back to the Future, zegt hij enthousiast.
Hij kijkt door het raampje naar binnen.
– En alles zit er in!
– Je kunt er ook mee tijdreizen.
Weinstein schiet in de lach. Vervolgens kijkt zijn stoppelbaardgezicht me indringend aan.
– Wat moet ie kosten, die bak?
Schuin tegenover in de straat herken ik het huis van drugsdealer Lance uit Pulp Fiction. Terwijl ik wijs naar enkele mannen die er apparatuur naar binnen dragen, vraag ik brutaal (het zal wel komen door de met Dudley Moore gedeelde whisky):
– Mag ik een kijkje nemen op de filmset? Kunnen we daarna wel zaken doen!
Weinstein slaat op mijn rug.
– Oké, maar onthou een ding: ik hou niet van mensen die ‘nee’ tegen me zeggen.
We steken de straat over naar het huis van Lance. Voor het huis staat een rode Chevy Malibu tegen een stenen muurtje geparkeerd. De voorkant zit in de kreukels. Verse remsporen op het gazon. Geur van koelvloeistof. De scène is echt net opgenomen.
In de woonkamer zitten acteur John Travolta (als Vincent Vega) en actrices Uma Thurman (als Mia Wallace) en Rosanna Arquette (Lance’s liefje) op de grond broodjes te eten. Regisseur Quentin Tarantino nuttigt een Big Kahuna Burger, die hij wegspoelt met Sprite. Zodra Arquette Harvey Weinstein ziet, trekt ze zich terug in een hoekje. Als enige – naast Arquette zelf – snap ik waarom ze dat doet. Toch hou ik me gedeisd op de achtergrond.
– Je Chevy kan wel een nieuwe neus gebruiken Quentin, oppert Weinstein.
– Fucking John kwam een beetje te fanatiek aanscheuren.
– Geef een ander maar weer de schuld.
– Ik heb nog niet eens zelf in mijn nieuwe auto gereden!
De regisseur lurkt aan zijn rietje en met een pruttelend geluid ledigt hij zijn frisdrankbeker.
– Johnny had beter kinderoppas in Look Who’s Talking kunnen blijven, sneert de producer richting Travolta.
– Kom op guys, we gaan weer beginnen, sust Tarantino een ruzie in spé.
Uma Thurman gaat midden in de kamer zitten en de aanwezigen kijken naar Tarantino.
– In Amsterdam hoorde ik hoe het leven van een junk werd gered met een adrenalineshot, zegt de regisseur uiteindelijk, misschien dat Vincent een spuit in Mia’s hart kan steken?
– Hoe ga ik dat in godsnaam filmen? vraagt de cameraman.
– Nou, Vincent zet een rode stip tussen twee ribben ter hoogte van Mia’s mooie hart. Dan ramt ie de spuit er met volle kracht in.
– Mooi niet! roept Thurman.
– Maar in reverse hè, zegt Tarantino haastig. John maakt een snelle beweging van beneden naar boven, in de film spoelen we het gewoon terug!
Thurman gaat met gesloten ogen op de grond liggen. Iemand van de grime smeert wat gestold nepbloed onder haar neus en mond. Dan wordt Travolta’s reanimatieactie een paar keer geoefend en teruggespoeld.
– Perfect! zegt de regisseur.
– Daarna wordt Mia gewoon wakker? vraagt Travolta.
– Toen ik in The Adventures of Baron Munchausen speelde, werd een verdoofde tijger bij bewustzijn gebracht met een adrenalineshot, zegt de actrice. Het beest schrok wakker met een harde brul….
– Ja ja! brult Tarantino opgewonden. Jij bent die tijger, Mia! Jij bent die tijger!
De uiteindelijke take is zo levensecht dat iedereen in de kamer de grootste lol heeft. Een mooi moment om de filmset te verlaten zonder Weinstein onder ogen te hoeven komen. Maar net als ik weer in mijn DeLorean wil stappen, hoor ik de producer roepen:
– Heyhey, we konden toch zaken doen?!?
Ik grijp mijn paraplu uit de auto en richt die op de naderende producer.
– Any of you fucking pricks move, I’ll execute every motherfucking last one of ya!
Weinstein staat letterlijk aan de grond genageld. Ik spring in mijn DeLorean en rijd snel weg.
Ik had die klootzak plat moeten rijden, dan was de filmwereld heel wat menselijk leed bespaard gebleven, mompel ik in mezelf, terwijl ik mijn volgende bestemming intoets.
Maar ja, bemoeien met geschiedenis is nou eenmaal een grens die je niet overgaat als tijdreiziger. En bovendien zou zo’n meesterwerk als Pulp Fiction nooit het levenslicht hebben gezien.
Ik voel me misselijk als ik vlak buiten Los Angeles de DeLorean in het wormgat stuur.
Bronnen en tips:
Film: Pulp Fiction (1994)
Websites: https://www.vanityfair.com/hollywood/2013/03/making-of-pulp-fiction-oral-history
https://www.lamag.com/culturefiles/pulp-fiction-la-locations-25/
https://gizmodo.com/why-the-movie-myth-of-injecting-medication-into-the-hea-1425811317
https://www.theguardian.com/film/2019/aug/26/rosanna-arquette-they-said-i-was-a-pain-in-the-ass-its-not-true