recensie Mannenharten
Vrouw heeft de broek aan
door Simone Vogel
Een sterrencast en een eerder geslaagd format moeten zorgen voor een groot bioscoopsucces. Mannenharten, de verfilming van de succesvolle Duitse film Männerherzen, slaat hierin echter geheel de plank mis. Zelfs een sterrencast kan deze film niet van de ondergang redden.
In Mannenharten volgen we vijf compleet verschillende mannen in hun zoektocht naar ware liefde. We zien ze voor het eerst in de sportschool, waar hun levens samenkomen. Tim (Daan Schuurmans) is een succesvolle reclameman die zich gevangen voelt in zijn relatie met Laura (Hadewych Minis). Wouter (Jeroen Spitzenberger) probeert zijn vriendin Nicole (Katja Herbers) op wanhopige wijze aan zich te binden. Niels (Fabian Jansen) en Frank (Teun Kuilboer) vechten om dezelfde vrouw, terwijl Dennis (Barry Atsma) en volkszanger Roy (Jon van Eerd) moeten kiezen tussen een leven vol feesten of de ware liefde.
Vrouwen
Voor een film die gericht is op het verhaal van mannen, draait het in Mannenharten vooral om de vrouwen. Zij hebben de broek aan in alle aspecten van de verhaallijnen. De dames zijn ook allemaal erg wispelturig en onrealistisch neergezet. Susanne (Georgina Verbaan) ligt in scheiding met Frank. Wanneer zij gesprekken voeren, laat ze hem nooit uitpraten. Terwijl ze Frank geen blik waardig gunt, gaat ze wel op date met stalker Niels, zonder er ook maar een seconde over na te hoeven denken. Daar komt nog bij dat ze al jaren in een dierenwinkel werkt, maar geen idee heeft waar het biologische knaagdierenvoer te vinden is.
Laura wordt neergezet als de perfecte echtgenote, maar zodra zij een windje laat wanneer ze met Tim op de bank zit, ligt ze volledig uit de gratie. Dit kleine lichamelijke ongemak zorgt ervoor dat Schuurmans acuut vreemdgaat met een yoga-instructrice, zijn aanstaande verloofde dumpt en zijn baan opzegt zonder nog één keer achterom te kijken.
Nicole maakt Wouter het leven zuur. Ondanks het feit dat hij erg onhandig is, heeft hij alles voor haar over, maar zij overweegt er zonder pardon met een ander vandoor te gaan bij de kleinste fout die hij maakt.
Onnatuurlijk
Het script van Mannenharten voelt geforceerd aan. In deze romantische komedie komen meerder verhaallijnen samen. Helaas kan de film zich niet optrekken aan voorgangers als Alles is liefde en New Years Eve. Eerder genoemde films waren ook niet van hoge kwaliteit, maar ze boden de kijker tenminste nog enig ongeforceerd vermaak. In Mannenharten komen de relaties onnatuurlijk over. Alle acteurs spreken elkaar met de voornaam aan en er spreekt geen liefde uit zelfs het meest prille liefdesgeluk tussen Niels en Susanne.
Mannenharten zou door de originele invalshoek geen doorsnee romantische komedie moeten zijn, maar slaagt er niet in te verrassen. Vanaf het eerste moment is de verhaallijn voorspelbaar. Zelfs de goed gecaste acteurs kunnen geen vaart brengen in deze draak van een film. Als ultiem dieptepunt wordt aan het einde van Mannenharten geen vooruitblik gegeven op de toekomst, maar volgt een beeldherhaling van alle ‘bijzondere momenten’ uit het eerder getoonde beeldmateriaal. Deze herhaling haalt het laatste restje tempo en spanning uit een script zonder spanningsboog. Het laat de kijker denken dat de makers een ernstig tekort hadden aan beeldmateriaal. De film is een slap aftreksel van zijn voorgangers en zal de kijker niet prikkelen, noch boeien.
22 november 2013