Lancelot Schaper – Mental Artist
Studeerde Biologie en Computerwetenschappen in Amsterdam en ging aan de slag als IT-specialist en software engineer. Is eigenaar van Jewel Labs, toonaangevend speler in ticketverkoop binnen de culturele sector. Mag graag films kijken. Is onvervalst liefhebber van fantasy, horror en…mindfuckfilms.
De laatste film
De laatste momenten van je leven maak je door in een wereld waarin alle logica ontbreekt, de waanzin je langzaam verlamt en al je gedachten stuk voor stuk uitdoven tot er niets meer overblijft. Welkom in de wereld van de Mindfuckfilm.
Een vriend vertelde mij laatst over het bestaan van een verstervingkliniek in Zwitserland. Dat intrigeerde mij. Het is een kliniek waar je voor een paar duizend euro fatsoenlijk aan je eind kan komen. Je kunt er per trein komen en zo de laatste uren van je leven genieten van prachtige voorbij wuivende landschappen.
Een alleraardigst laatste reisje dus. Eenmaal binnen, krijg je een eigen kamer waar niemand anders binnen mag komen. Het zal een leuk, niet al te klein kamertje zijn. Misschien is er wel een raam voor dat prachtige uitzicht. Verder is er een bed, hangt ergens een camera en staat er een stoel voor een tafel met daarop een tweetal flesjes. “Drink eerst flesje 1. Drink daarna flesje 2”, toont de gebruiksaanwijzing die rijk geïllustreerd zal zijn. Ik stel me voor dat alle meubels van zwaar gepolitoerd hout zijn en dat de camera smaakvol is weggewerkt zodat je daar geen last van hebt.
Het eerste drankje laat je in slaap vallen (vandaar dat bed). Het tweede drankje doodt je. Binnen tien minuten. De camera is ervoor om te bewijzen dat het tweede drankje door niemand is toegediend: moord is immers strafbaar, ook in Zwitserland. Een toekomstige koppeling met YouTube laat zich raden.
Hij heeft niet geleden!
Het geheel doet me denken aan de klassieker Soylent Green (1973, Richard Fleischer) waarin mensen zich op zekere leeftijd dienen te euthanaseren. Toen ik die film in de jaren ’70 zag, leek de toekomst veilig ver weg. Nu zijn we er dus aangekomen, al zal je stoffelijk overschot door de Zwitsers vast niet in de Toblerone worden verwerkt, zoals ze in Soylent Green in feite wel doen. De werkelijkheid is immers een stuk fatsoenlijker dan film, toch?
Je zit dus in die kliniek. Je toekomstige nabestaanden bekijken je via de camera. Ze zien hoe je eerst even ruikt aan beide flesjes: geen zichtbare reactie. Je loopt wat rondjes. Je rekt je uit en test het bed. Daarna loop je naar de tafel en pak je drankje 1. Je drinkt het op. Je veegt wat van je voorhoofd en pakt drankje 2. Aarzelde je daar even, of was het effect van het slaapmiddel al zichtbaar? Je drinkt nr. 2 en gaat dan languit op het bed liggen. Binnen een paar seconden sluit je de ogen en vormt er zich een kleine glimlach op je mond. Dat beeld blijft tien minuten onveranderd en dan wordt het zwart. Het is gebeurd. Applaus!
“Hij heeft niet geleden. Het was prachtig!” De aanmeldingen voor de kliniek zullen binnenstromen. En het is ook nog zo goedkoop!
Klaar voor de voorstelling
Wat bijna niemand weet, is dat na het innemen van drankje 1 je lichaam nog een minuut normaal functioneert en daarna terecht komt in een verlammende roes, waarin het brein actief blijft. Dit voelt als een prettig zweven en het samenkomen met de kosmos.
Dan treedt drankje 2 in werking. Een zachte tinteling begint vanuit vingers en tenen langzaam omhoog te vloeien naar ellebogen en knieën. Als beide stromen bij de maag aankomen, is de tinteling veranderd in een zeurende jeuk die door het lichaam naar buiten lijkt te willen snijden. Spieren zijn acuut verhard en onbruikbaar. Elke poging te bewegen levert een klap met een zweep op.
Vanuit de maag vloeit het als een stroom lava naar de lever en de nieren. Het wordt steeds erger, maar leidt niet af van de piano die op je longen drukt. Nog even en je bereikt het punt waarop alle spieren in je lichaam lijken te scheuren en je botten in elkaar worden gedrukt. Lichtflitsen verblinden je. De rustige kamer is veranderd in een arena waarin een bulderende kudde bizons over een mijnenveld rent. Je brein lijkt door je neus naar buiten te gaan sijpelen.
Als dan je keel wordt dichtgedrukt en je in de komende drie minuten wordt gewurgd terwijl je voeten in lichterlaaie staan, ben je klaar om die beroemde laatste film voor ogen te zien.
De Mindfuckfilm
Maar het zal niet de film van je leven zijn waarin je oude geliefden terugziet en gemiste kansen alsnog kan benutten. Nee. Het is een film die je tot waanzin drijft. Je ziet personen die je niet kent in vreemde omgevingen met objecten die alleen maar ontworpen zijn om jou pijn te doen. Iedereen spreekt wartaal en zelf praten lukt niet meer, bewegen gaat nauwelijks en al die tijd zie je de wrede glimlach op de verder nietszeggende gezichten van de duivelse omstanders.
Dit is het domein van de Mindfuckfilm: die akelige en beklemmende films die ons de wereld tonen vlak voordat we onze allerlaatste gedachte meemaken. Ze geven een blik in de tot waanzin drijvende bulder van beklemming en verlamming die alleen wij kunnen voelen, wetende dat onze geliefden zullen zeggen dat we rustig en zonder pijn zijn heengegaan.
Klassiekers als Jacobs Ladder (1990, Adrian Lyne), Waking Life (2001, Richard Linklater) en The Fountain (2006, Darren Aronofsky) tonen precies die vaagheid waarin je terechtkomt voor je dood. Het zijn stuk voor stuk krachtige meesterwerken die je verwarren, heen en weer rossen en zo alle schijnveiligheid van het leven vernietigen.
De lucide koning van het schimmenrijk
Deze films heb je nodig om steviger op de grond te kunnen staan. Door het zien en meemaken van de verhalen in de betere Mindfuckfilm, kun je alvast gewend raken aan wat gaat komen en zo een voorsprong nemen op de rouw van je eigen bestaan. Iedereen die hoopt op een tunnel met licht en daarna een glaasje ranja in de zon komt bedrogen uit en zal ten onder gaan in de hoogste mate van angst die voor een mens denkbaar is.
De dag waarop de waanzin mij komt verpletteren, zal voor mij echter de dag zijn dat ik achterover kan leunen en ga genieten van die allerlaatste film. Hooguit zal het leiden tot iets dat op een remake lijkt. Mijn laatste moment zal het hoogtepunt worden van mijn leven waarin ik als meester van de lucide droom zal heersen over het schimmenrijk dat dan voor mij opengaat.
15 april 2013