De organisatie van het Manifesto Film Festival kiest voor politieke en subversieve films, die het publiek aan het denken moeten zetten. De atmosfeer is vriendelijk en de filmvertoningen zijn kleinschalig.
Tijdens deze vier dagen draaien er meer dan 200 onafhankelijke filmproducties, die variëren van korte films tot speelfilms en documentaires.
Niet-westerse sciencefiction was het onderwerp van Other Futures, een driedaags festival in De Melkweg en Sugarfactory, met muziek, voordrachten en lezingen, mediakunst en films.
Twaalf filmfestivals maken samen een filmprogramma: La Notte. Van documentaires tot shorts, van Latijns Amerika tot het Noordzeegebied, van dansfilms tot fantastische films.
Oost-Europese architectuur: de schoonheid in lelijkheid. Zoals hotelcomplexen aan de Kroatische kust, Poolse flats, een bizar theater in Novgorod en een Fiatfabriek in Siberië.
De eerste dag bracht de drie typische reacties die je kunt hebben: een film die niet buitengewoon goed of slecht is, een film die de verwachting oversteeg en een film die erg tegenviel.
Het Architecture Film Festival Rotterdam (AFFR) begeeft zich diep in een van de meest obscure filmniches: films over architectuur. Bob van der Sterre blikt vooruit op dit bijzondere filmfestival.
België heeft namelijk veel te bieden op filmgebied, of het nou horror, drama, coming-of-age, komedie of sociaalrealisme is, van elke markt zijn ze thuis. Voorheen VFF.
Rechtstreeks vanuit een citytrip Warschau op een bioscoopstoel plaatsgenomen om me onder te dompelen in de sfeer en een deel van het programma van het HAFF.
Met Riphagen gaat er een serieuze Nederlandse productie in première. Interessant dat er een oorlogsfilm is gemaakt waarin niet een held, maar juist een foute Nederlander centraal staat.
Tijdens het World Cinema Amsterdam Festival, georganiseerd door Rialto, is Don’t Call Me Son (Mãe Só Há Uma), de nieuwe film van Anna Muylaert (1964) in Nederlandse première gegaan.
Dit jaar is daar Waals talent aan toegevoegd en wordt er met The Broken Circle Breakdown nog even teruggegaan naar een paar jaar geleden toen deze film in première ging.
Wegens succes herhaald: de tweede editie van het Amsterdam Spanish Film Festival (ASFF) vertoonde een selectie Spaanse en Latijns-Amerikaanse films. Alfred Bos doet verslag.
Door al het gesteggel over Turkije zou je bijna vergeten dat er in dat land nog mooie films worden gemaakt. Een selectie hiervan is vanaf 27 mei te zien tijdens het Rode Tulp Film Festival.
Van een grote landelijke première met het bezoek van de bekende filmmaker Julio Medem tot en met debuutfilms, compilaties en oude bekenden. Verder opvallend veel films van vrouwelijke regisseurs.
Hoewel volgens het festivalboekje het thema new directions vooral rondom nieuwe talenten en nieuwe technieken ligt, is de invulling van de films vooral rondom het einde der tijden.
De organisatie van het Manifesto Film Festival kiest voor politieke en subversieve films, die het publiek aan het denken moeten zetten. De atmosfeer is vriendelijk en de filmvertoningen zijn kleinschalig.
Tijdens deze vier dagen draaien er meer dan 200 onafhankelijke filmproducties, die variëren van korte films tot speelfilms en documentaires.
Niet-westerse sciencefiction was het onderwerp van Other Futures, een driedaags festival in De Melkweg en Sugarfactory, met muziek, voordrachten en lezingen, mediakunst en films.
Twaalf filmfestivals maken samen een filmprogramma: La Notte. Van documentaires tot shorts, van Latijns Amerika tot het Noordzeegebied, van dansfilms tot fantastische films.
Oost-Europese architectuur: de schoonheid in lelijkheid. Zoals hotelcomplexen aan de Kroatische kust, Poolse flats, een bizar theater in Novgorod en een Fiatfabriek in Siberië.
De eerste dag bracht de drie typische reacties die je kunt hebben: een film die niet buitengewoon goed of slecht is, een film die de verwachting oversteeg en een film die erg tegenviel.
Het Architecture Film Festival Rotterdam (AFFR) begeeft zich diep in een van de meest obscure filmniches: films over architectuur. Bob van der Sterre blikt vooruit op dit bijzondere filmfestival.
België heeft namelijk veel te bieden op filmgebied, of het nou horror, drama, coming-of-age, komedie of sociaalrealisme is, van elke markt zijn ze thuis. Voorheen VFF.
Rechtstreeks vanuit een citytrip Warschau op een bioscoopstoel plaatsgenomen om me onder te dompelen in de sfeer en een deel van het programma van het HAFF.
Met Riphagen gaat er een serieuze Nederlandse productie in première. Interessant dat er een oorlogsfilm is gemaakt waarin niet een held, maar juist een foute Nederlander centraal staat.
Tijdens het World Cinema Amsterdam Festival, georganiseerd door Rialto, is Don’t Call Me Son (Mãe Só Há Uma), de nieuwe film van Anna Muylaert (1964) in Nederlandse première gegaan.
Dit jaar is daar Waals talent aan toegevoegd en wordt er met The Broken Circle Breakdown nog even teruggegaan naar een paar jaar geleden toen deze film in première ging.
Wegens succes herhaald: de tweede editie van het Amsterdam Spanish Film Festival (ASFF) vertoonde een selectie Spaanse en Latijns-Amerikaanse films. Alfred Bos doet verslag.
Door al het gesteggel over Turkije zou je bijna vergeten dat er in dat land nog mooie films worden gemaakt. Een selectie hiervan is vanaf 27 mei te zien tijdens het Rode Tulp Film Festival.
Van een grote landelijke première met het bezoek van de bekende filmmaker Julio Medem tot en met debuutfilms, compilaties en oude bekenden. Verder opvallend veel films van vrouwelijke regisseurs.
Hoewel volgens het festivalboekje het thema new directions vooral rondom nieuwe talenten en nieuwe technieken ligt, is de invulling van de films vooral rondom het einde der tijden.