De vierde editie van het Amsterdam Spanish Film Festival (ASFF) vertoonde een selectie recente, veelal niet in Nederland gedistribueerde films uit Spanje en Latijns Amerika.
Foto’s worden genomen, biertjes uitgedeeld, en de mevrouw die de jamón ibérico snijdt, kan maar moeilijk het tempo van de gretige handjes bijhouden. Amsterdam is er klaar voor.
De sfeer van het eerste Manifesto Film Festival komt met name tot zijn recht in de vele korte films. In een kleine zaal kijken we en na afloop discussiëren, samen met een aantal van de makers.
De organisatie van het Manifesto Film Festival kiest voor politieke en subversieve films, die het publiek aan het denken moeten zetten. De atmosfeer is vriendelijk en de filmvertoningen zijn kleinschalig.
Tijdens deze vier dagen draaien er meer dan 200 onafhankelijke filmproducties, die variëren van korte films tot speelfilms en documentaires.
Niet-westerse sciencefiction was het onderwerp van Other Futures, een driedaags festival in De Melkweg en Sugarfactory, met muziek, voordrachten en lezingen, mediakunst en films.
Twaalf filmfestivals maken samen een filmprogramma: La Notte. Van documentaires tot shorts, van Latijns Amerika tot het Noordzeegebied, van dansfilms tot fantastische films.
Oost-Europese architectuur: de schoonheid in lelijkheid. Zoals hotelcomplexen aan de Kroatische kust, Poolse flats, een bizar theater in Novgorod en een Fiatfabriek in Siberië.
De eerste dag bracht de drie typische reacties die je kunt hebben: een film die niet buitengewoon goed of slecht is, een film die de verwachting oversteeg en een film die erg tegenviel.
Het Architecture Film Festival Rotterdam (AFFR) begeeft zich diep in een van de meest obscure filmniches: films over architectuur. Bob van der Sterre blikt vooruit op dit bijzondere filmfestival.
België heeft namelijk veel te bieden op filmgebied, of het nou horror, drama, coming-of-age, komedie of sociaalrealisme is, van elke markt zijn ze thuis. Voorheen VFF.
Rechtstreeks vanuit een citytrip Warschau op een bioscoopstoel plaatsgenomen om me onder te dompelen in de sfeer en een deel van het programma van het HAFF.
Met Riphagen gaat er een serieuze Nederlandse productie in première. Interessant dat er een oorlogsfilm is gemaakt waarin niet een held, maar juist een foute Nederlander centraal staat.
Tijdens het World Cinema Amsterdam Festival, georganiseerd door Rialto, is Don’t Call Me Son (Mãe Só Há Uma), de nieuwe film van Anna Muylaert (1964) in Nederlandse première gegaan.
Dit jaar is daar Waals talent aan toegevoegd en wordt er met The Broken Circle Breakdown nog even teruggegaan naar een paar jaar geleden toen deze film in première ging.
Wegens succes herhaald: de tweede editie van het Amsterdam Spanish Film Festival (ASFF) vertoonde een selectie Spaanse en Latijns-Amerikaanse films. Alfred Bos doet verslag.
De vierde editie van het Amsterdam Spanish Film Festival (ASFF) vertoonde een selectie recente, veelal niet in Nederland gedistribueerde films uit Spanje en Latijns Amerika.
Foto’s worden genomen, biertjes uitgedeeld, en de mevrouw die de jamón ibérico snijdt, kan maar moeilijk het tempo van de gretige handjes bijhouden. Amsterdam is er klaar voor.
De sfeer van het eerste Manifesto Film Festival komt met name tot zijn recht in de vele korte films. In een kleine zaal kijken we en na afloop discussiëren, samen met een aantal van de makers.
De organisatie van het Manifesto Film Festival kiest voor politieke en subversieve films, die het publiek aan het denken moeten zetten. De atmosfeer is vriendelijk en de filmvertoningen zijn kleinschalig.
Tijdens deze vier dagen draaien er meer dan 200 onafhankelijke filmproducties, die variëren van korte films tot speelfilms en documentaires.
Niet-westerse sciencefiction was het onderwerp van Other Futures, een driedaags festival in De Melkweg en Sugarfactory, met muziek, voordrachten en lezingen, mediakunst en films.
Twaalf filmfestivals maken samen een filmprogramma: La Notte. Van documentaires tot shorts, van Latijns Amerika tot het Noordzeegebied, van dansfilms tot fantastische films.
Oost-Europese architectuur: de schoonheid in lelijkheid. Zoals hotelcomplexen aan de Kroatische kust, Poolse flats, een bizar theater in Novgorod en een Fiatfabriek in Siberië.
De eerste dag bracht de drie typische reacties die je kunt hebben: een film die niet buitengewoon goed of slecht is, een film die de verwachting oversteeg en een film die erg tegenviel.
Het Architecture Film Festival Rotterdam (AFFR) begeeft zich diep in een van de meest obscure filmniches: films over architectuur. Bob van der Sterre blikt vooruit op dit bijzondere filmfestival.
België heeft namelijk veel te bieden op filmgebied, of het nou horror, drama, coming-of-age, komedie of sociaalrealisme is, van elke markt zijn ze thuis. Voorheen VFF.
Rechtstreeks vanuit een citytrip Warschau op een bioscoopstoel plaatsgenomen om me onder te dompelen in de sfeer en een deel van het programma van het HAFF.
Met Riphagen gaat er een serieuze Nederlandse productie in première. Interessant dat er een oorlogsfilm is gemaakt waarin niet een held, maar juist een foute Nederlander centraal staat.
Tijdens het World Cinema Amsterdam Festival, georganiseerd door Rialto, is Don’t Call Me Son (Mãe Só Há Uma), de nieuwe film van Anna Muylaert (1964) in Nederlandse première gegaan.
Dit jaar is daar Waals talent aan toegevoegd en wordt er met The Broken Circle Breakdown nog even teruggegaan naar een paar jaar geleden toen deze film in première ging.
Wegens succes herhaald: de tweede editie van het Amsterdam Spanish Film Festival (ASFF) vertoonde een selectie Spaanse en Latijns-Amerikaanse films. Alfred Bos doet verslag.