Rob Comans

Mijn liefde voor film begon al vroeg: als jochie van vijf namen vrienden van mijn ouders me in 1975 mee naar een reprise van Disney’s Peter Pan (1953). Fantastisch vond ik het, al begreep ik niet waarom ik buiten op straat niemand zag vliegen maar hier wel, of waar iedereen bleef als ze buiten beeld waren. Ook heeft het geluid van tikkende wekkers lang dubbele gevoelens opgeroepen: grappig én eng (krokodillenalarm!). Verder kan ik me herinneren dat ik films als The Exorcist en Psycho van mams en paps niet op televisie mocht zien, maar dat ik vanuit mijn warme bedje wel de geluiden van de film kon horen. Zo eng als het geschreeuw, gebrul en gegrom soms ook klonk, er ging ook een fascinatie van uit. Toen nam ik me voor om later, als ik ‘groot’ zou zijn, al die films alsnog zou gaan bekijken. Een voornemen waar ik me ruimschoots aan gehouden heb.

Een later bioscoopbezoek aan Jaws (opnieuw een reprise, vlak voor de première van Jaws 2 (1978)) betekende mijn eerste ‘lijfelijke’ filmervaring; voor het eerst ervoer ik werkelijk fysiek angst bij het kijken naar een film (doodeng, maar toch ergens ook weer leuk). Ik dank nog steeds de Voorzienigheid dat ik naast een veteraan zat die de film al meerdere keren had gezien, en die met een steevast ‘Opletten, want nu komt…’ de schade aan mijn tere kinderzieltje enigszins wist te beperken. Desondanks hebben buitenproportionele haaien jarenlang door mijn dromen gezwommen, en nog steeds als ik het water induik of de bodem niet meer onder mijn voeten voel is er ergens in mijn achterhoofd die knagende twijfel over wat zich precies in het water onder mij afspeelt. Dank u, mijnheer Spielberg.         

Opgroeiend in Nijmegen in de jaren ‘70 en ‘80 was er geen gebrek aan films, zowel in de bioscoop, op televisie als in de videotheek. Het Duitse ZDF zond onder de noemer ‘Der Phantastische Film’ horror-, SF- en cultklassiekers uit, en menige vrijdag- en zaterdagnacht heb ik in de slaapzak voor de tv doorgebracht, kijkend naar o.a. Soylent Green, The Stepford Wives, Roger Corman’s Poe-cyclus, THX 1138 en nog veel meer (Frogs!). Daarnaast was Veronica’s Meimaand Filmmaand maatgevend, toen ze nog films als The Wild Bunch, Bonnie and Clyde, Westworld en Carrie vertoonden in plaats van de huidige Marvel-onzin. Ook het video-aanbod mocht er zijn: Alien, The Shining, Evil Dead, An American Werewolf in London, Ms. 45, Alligator, Halloween, First Blood – ik kan nog uren doorgaan over al die filmpareltjes die mijn vriendjes en ik op de schappen van de plaatselijke videotheek aantroffen.

Visueel & cinefiel was ik al behoorlijk gedeformeerd, dus dat mijn studie aan film gerelateerd zou zijn stond buiten kijf. Uiteindelijk koos ik voor de studie Film- en Opvoeringskunsten; ik zou een filmwetenschapper/-historicus worden, en veel schrijven over film. Het begin van mijn studie viel tevens samen met het eerste eeuwfeest van het medium Film, wat een (soms hernieuwde) kennismaking betekende met tal van klassiekers.

Ik had de enorme diversiteit en zeggingskracht van film al leren kennen (van Alphaville tot Zabriskie Point, en van Shoah tot West Side Story), en nog steeds vind ik het feit dat er praktisch niets aan film ‘echt’ is, behalve de gevoelens die opgeroepen worden, mateloos boeiend. We kijken naar een geconstrueerde realiteit, en over taal- en cultuurgrenzen heen zijn we in staat om dat spel van licht en schaduw te begrijpen en er betekenis aan te verlenen. Film kan je leven misschien niet altijd veranderen, maar mits je je er voor openstelt kan het wel een verrijking ervan zijn. Over de verschillende manieren waarop en de mate waarin raak ik nooit uitgepraat. Of geschreven.

 

Films:		The Wild Bunch – Heat – The Elephant Man – Falling Angels – The Shining – Au revoir les enfants –The Night of the Hunter – Alien – Raising Arizona – Taxi Driver – Seven Samurai – Ran – 2001: A Space Odyssey – Nosferatu: eine Symphonie des Grauens – White Dog – Wolfen – Blade Runner – Carrie – Jaws – Videodrome – The Innocents – Rosemary’s Baby – Repulsion – The Haunting (1963) – Freaks – Audition – The Exorcist – Sunset Blvd. – Carnival of Souls (1962) – Badlands – Days of Heaven – The Spiral Staircase – Cat People (1942) – The Curse of the Cat People – I Walked with a Zombie – The Island of Lost Souls – Les yeux sans visage – Peeping Tom
Boekverfilming:		Blade Runner (1982, Ridley Scott) naar Do Androids Dream of Electric Sheep?(1968, Philip K. Dick)
Filmquote:		“I AM big. It’s the pictures that got small.” Sunset Blvd., 1950
Bioscoop:		LUX Nijmegen
Bioscoopsnack:		Niets
Soundtrack:		Music from the Motion Picture Heat (1995)
Filmscène:		‘Revolution’  –  Giù la testa / Duck, You Sucker / A Fistful of Dynamite (1971)