Festivalverslag LIFF Deel 3 (slot)
door George Vermij
In ons laatste festivalverslag reizen wij mee met een gescheiden koppel dat elkaar na een lange tijd weer ziet, volgen we de absurde odyssee van een aan lager wal geraakte folkzanger en worden we door kinderogen geconfronteerd met de harde Britse realiteit.
Frans en Lisa zijn al jaren gescheiden. Als hun zoon een skiongeluk krijgt besluiten ze samen naar hem toe te reizen. In La Tendresse volgen wij het koppel. De film richt zich vooral op gebeurtenissen die op het eerste gezicht banaal zijn. Lisa sluit zich per ongeluk op in een toilet, terwijl Frans verkeerd rijdt. Er wordt weinig gesproken en af en toe rijzen er vragen op zoals waarom Frans Lisa verlaten heeft.
Debuterende regisseuse Marion Hänsel gaat niet diep in op veel aspecten van de voormalige relatie. Wat overblijft, is een portret waarbij je Frans en Lisa leert kennen alsof je ze een paar dagen intiem zou observeren. Is de blik die Lisa op Frans heeft nog een teken van gevoelens die zij voor hem heeft? Je let op details en de acteurs Marilyne Canto en Olivier Gourmet (bekend geworden door de films van de Dardennes) weten die perfect en levensecht over te brengen. La Tendresse is daarmee een subtiele film die je even de tijd moet geven, maar uiteindelijk een doortastend beeld geeft van menselijke relaties.
Zingen tegen de zinloosheid
De nieuwe film van de gebroeders Coen sluit weer naadloos aan op hun absurde tragikomische oeuvre. Inside Llewyn Davis speelt zich af in het folkcircuit van begin jaren zestig. De folkzanger Llewyn Davis probeert door te breken als muzikant, maar alles zit tegen. Hij pendelt door New York van appartement naar appartement omdat hij geen vaste woonplaats heeft. Hij wordt ook geconfronteerd met zijn foute keuzes en zijn onverantwoordelijke gedrag. Zo heeft hij een affaire gehad met de vriendin van een bevriende folkzanger en maakt verkeerde carrièrekeuzes.
Zijn muziek blijkt niet aan te slaan, terwijl in wat vertolkingen prachtige folksongs doorklinken. Llewyn krijgt goed gestalte door de nonchalante Oscar Isaac die ondanks de tegenslagen gewoon doorgaat. Wie de cinema van de Coen-broers kent, zal aanvoelen wat voor situaties Llewyn op zijn pad tegenkomt. Toch is de herkenbaarheid van stijl en thematiek geruststellend omdat die door de Coens weer meesterlijk wordt verbeeld. Het is die absurde tocht die men het menselijke bestaan noemt. Llewyn had daarom makkelijk een personage uit een verhaal van Franz Kafka kunnen zijn als die een beatnik-schrijver was geweest.
In het koude Britse noorden
Regisseuse Clio Barnard maakte in 2010 het zeer vernieuwende The Arbor, waar zij documentairemateriaal en fictieve elementen op een unieke manier wist te combineren. Die film ging over de opmerkelijke toneelschrijfster Andrea Dunbar die in haar werk schreef over haar ervaringen in een vervallen Britse volkswijk. In The Selfish Giant richt Barnard zich weer op het troosteloze bestaan van de Britse onderklasse, maar op een conventionelere manier. Stijl en inhoud zijn schatplichtig aan Ken Loach en de Dardennes. We volgen twee jongens. De opgefokte en hyperactieve Arbor en de rustige en verlegen Swifty die spijbelen en geld bij elkaar sprokkelen door schrootmetaal te verzamelen.
Barnard toont de schrijnende leefomstandigheden van de jongens en de gevaren van het stelen van koperdraden op industrieterreinen. Het verhaal is enigszins voorspelbaar als je films zoals La Promesse kent. Ook zit er in de band die Swifty opbouwt met een racepaard een knipoog naar de hoofdpersoon in Ken Loachs Kess en zijn valk. The Selfish Giant is niet zo verrassend als Barnards debuut, maar wordt gedragen door de indrukwekkende en levensechte vertolkingen van Arbor en Swifty en hun vriendschap die dient als troost voor hun grimmige bestaan. Barnard weet op momenten het grauwe Britse noorden poëtisch te vangen als in de werken van Engelse landschapsschilders.
10 november 2013