Filmfestival Cannes 2019, deel 2 (slot):
Terecht Gouden Palm voor Parasite

door Bert Goessen

Het grote gebeuren in de tweede week van het 72e Filmfestival van Cannes was natuurlijk de wereldpremière van de nieuwe film van Quentin Tarantino Once Upon a Time in Hollywood. Vooraf werd aan iedereen gevraagd zo weinig mogelijk over de film te spoilen. De film gaat pas op 26 juli in Amerika in première en vanaf 15 augustus is hij ook in Nederland te bewonderen. Omdat er zoveel tijd tussen de première in Cannes en de officiële release zit, zijn de producenten bang dat er al teveel prijs wordt gegeven over de film.

De bijna drie uur durende film is een lang uitgesponnen pistache over Tarantino’s jeugdherinneringen uit het jaar 1969 in Los Angeles. Leonardo DiCaprio speelt een mislukte B-acteur die wordt rondgereden door zijn chauffeur Brad Pitt, omdat hij zijn rijbewijs heeft verloren vanwege drankmisbruik. Er wordt veel gepraat over zaken die de mensen in 1969 in Hollywood bezighielden. Pas tegen het einde van de film worden we getrakteerd op de gebruikelijke geweldsuitbarsting. In zekere zin keert Tarantino terug naar de sfeer van JACKIE BROWN. Voor de liefhebbers van zijn laatste films zal dat enigszins teleurstellend zijn. Voor anderen het bewijs van de veelzijdigheid van een van de grootste regisseurs van deze tijd.

Gouden Palm
Een van de beste films zo niet dé beste film van het festival, getuige ook de toekenning van de Gouden Palm, is ongetwijfeld PARASITE van de Zuid-Koreaanse regisseur Bong Joon-ho, bij ons vooral bekend van THE HOST en SNOWPIERCER. Zijn nieuwe film is een vlijmscherpe sociale satire waarin de tegenstelling tussen rijk en arm op de spits wordt gedreven. Vier leden van een arme familie gaan werken bij een rijke familie. Eenmaal binnen volgt een genadeloze afrekening. De spanningsopbouw, de geniepige manier van binnendringen en de gestileerde stijl van filmen roepen herinneringen op aan de films van Michael Haneke, de Oostenrijkse grootmeester van de suspense.

In IL TRADITORE neemt de tachtigjarige Italiaanse regisseur Marco Bellocchio 150 minuten de tijd voor de biopic van maffiabaas Tommaso Buscetta. In de jaren 80 ging hij samenwerken met de Italiaanse justitie en heeft hij ervoor gezorgd dat 366 maffiosi in de loop der jaren tot zware gevangenisstraffen zijn veroordeeld. Vooral met de later vermoorde rechter Falcone had Buscetta een goede band. Een gedegen maffiadrama met een stuk Italiaanse geschiedenis.

Absurd
Regisseur Elia Suleiman speelt zelf de hoofdrol in zijn nieuwe film IT MUST BE HEAVEN, waarin hij van Nazareth naar Parijs en New York reist om met producenten te praten over zijn nieuwe film. Zonder zelf een woord te spreken, belandt hij in allerlei absurdistische situaties. Als een soort Jacques Tati geeft hij licht ironische en mild commentaar op alles wat hem verbaast. Dat zorgt voor een voortdurende glimlach. De filmtitel klinkt als een oud Talking Heads-nummer dat een plek beschrijft waar dingen in een droom gebeuren.

De uitgebluste psychotherapeute Sibyl keert in de nieuwe, gelijknamige film (SIBYL) van de Franse regisseuse Justine Triet terug naar haar eerste passie: romans schrijven. Ze neemt afscheid van de meeste van haar patiënten, tot de jonge, gekwelde actrice Margot haar plots om hulp vraagt. Margot werd per ongeluk zwanger van Igor, een acteur met wie ze weldra aan een film moet samenwerken en die bovendien ook een relatie heeft met de regisseuse van de film. Terwijl Margot haar tumultueuze leven uit de doeken doet, raakt Sibyl zeer gefascineerd door de actrice. Ze besluit haar stiekem als inspiratiebron te gebruiken voor haar roman en wordt zo opnieuw geconfronteerd met haar eigen, heftig liefdesverleden. Alles wordt nog complexer als Margot Sibyl vraagt om haar naar het Italiaanse eiland Stromboli te vergezellen voor het einde van de filmopnames. De uitmuntende acteerprestaties van Virginie Efira, Adèle Exarchopoulos en Sandra Hüller tillen de film boven het gemiddelde niveau uit.

Teleurstellingen
Ook in de tweede week van het festival vielen er weer een aantal teleurstellingen te noteren.

De gebroeders Dardenne leveren met LE JEUNE ACHMED dit keer een iets mindere film af dan we van hen gewend zijn. De dertienjarige Ahmed gaat steeds verder radicaliseren aan de hand van de giftige denkbeelden van zijn imam. Kiest hij definitief voor een leven in het teken van de dood? Of laat hij zich met beide benen op de grond zetten door begeleiders, rechters en psychologen? De camera zit dit keer niet zo dicht op de huid van de hoofdpersoon. Daardoor ontstaat de nodige afstand tussen kijker en hoofdpersoon, hetgeen de identificatie niet ten goede komt.

De Canadese regisseur Xavier Dolan, die in 2014 imponeerde met zijn film MOMMY, weet met zijn nieuwe film MATTHIAS ET MAXIME waarschijnlijk veel mensen voortijdig de zaal uit te jagen. Er wordt flink gekibbeld, hysterisch gekrijst en er zijn ellenlange gesprekken tussen de twee hoofdpersonen en hun vrienden. Want Max gaat naar Australië verhuizen. Alleen stelt hij zijn vertrekt voortdurend uit. Na anderhalf uur heb je de neiging hem toe te schreeuwen: ga nou!! Want dan zijn we verlost van dit onzinnige gekrakeel.

Isabelle Huppert speelt de hoofdrol in FRANKIE, de nietszeggende, humorloze komedie van Ira Sachs. In het Portugese plaatsje Sintra verzamelen zich vrienden en familie van Huppert die er lustig op los kletsen zonder enig doel of richting. Het lijkt wel een late Woody Allen-film gesitueerd in een luxueuze, toeristische omgeving. Ook in deze films valt er weinig meer te lachen, terwijl ze wel als komedie bedoeld zijn.

Prijzen
Gouden Palm: PARASITE van Bong Joon-ho.

Grand Prix: ATLANTIQUE van Mati Diop.

Prix du Jury: LES MISERABLES van Ladj Ly en BACURAU van Filho en Dornelles.

Beste acteur: Antonio Banderas in DOLOR Y GLORIA van Pedro Almodóvar.

Beste actrice: Emily Beecham in LITTLE JOE van Jessica Hausner.

Beste regie: gebroeders Dardenne voor LE JEUNE AHMED.

Beste scenario: Céline Sciamma voor PORTRAIT DE LA JEUNE FILLE EN FEU

26 mei 2019

Deel 1 Filmfestival Cannes 2019

MEER FILMFESTIVAL

Filmfestival Cannes 2019, deel 1:
Mooiste film buiten competitie

door Bert Goessen

Halverwege het 72e Filmfestival van Cannes concluderen we dat de kwaliteit van de competitiefilms ook dit jaar redelijk hoog is. De mooiste en meest intrigerende film tot nu toe komt echter niet uit het competitieprogramma, maar uit het bijprogramma La Quinzaine des Réalisateurs. Het betreft The Lighthouse.

De Amerikaanse regisseur Robbert Eggers maakte een paar jaar geleden faam met zijn film THE WITCH. In zijn nieuwe film, volledig in zwart-wit en in 4:3 formaat, spelen Willem Dafoe en Robert Pattinson de hoofdrollen. Beide mannen zijn aan elkaar overgeleverd op een kleine rotspunt waar ze voor een vuurtoren moeten zorgen. In een soort horrorpoëzie voltrekt zich een tweestrijd om de macht. Vilein, geslepen, bonkig, spugend en scheldend gaan ze elkaar te lijf. De soundtrack met een voortdurend indringende misthoorn, het literaire gehalte van de dialogen en het ongekend hoge acteerniveau van beide acteurs doen je verlangen deze film nog een keer te mogen zien. Van de elf inmiddels vertoond competitiefilms steken er drie met kop en schouder boven de rest uit.

Laagje voor laagje
Allereerst PORTRAIT DE LA JEUNE FILLE EN FEU. Een kostuumdrama van Céline Sciamma dat begint als een ingetogen aquarel, maar geleidelijk uitgroeit tot een levendig en krachtig olieverfschilderij over de romantische relatie tussen twee jonge vrouwen. De setting is de kust van Bretagne, 1770. Portretschilder Marianne (Noémie Merlant) heeft de opdracht om een goed gelijkend portret van Héloïse (Adèle Haenel) te schilderen. Een andere schilder slaagde er niet in omdat Héloïse weigerde te poseren. Ze weet namelijk dat het portret door haar moeder zal worden gebruikt om haar te verkopen aan een vreemdeling die ze nog nooit heeft ontmoet in een land dat ze nog nooit heeft bezocht. Dus Marianne moet haar onderwerp heimelijk bestuderen, onder het mom van een betaalde metgezel te zijn. Zoals Marianne rustig en ongehaast te werk gaat, zo bouwt Sciamma ongehaast haar film op. Laagje voor laagje geeft de film zijn geheimen bloot om uiteindelijk tot een dramatisch hoogtepunt te komen. Knap staaltje cinematografie van de regisseuse die in 2014 ook al in Cannes wist te imponeren met GIRLHOOD.

Regisseur kijkt terug op zijn leven
De 22e film van de Spaanse regisseur Pedro Almodóvar, DOLOR Y GLORIA, gaat over een regisseur die terugkijkt op zijn leven. De vraag is: in hoeverre komt het leven van de hoofdpersoon in de film, Salvador Mallo, overeen met dat van de inmiddels 69-jarige Pedro Almodóvar? Feit is dat hij lijdt aan allerlei fysieke ongemakken zoals zware hoofd- en rugpijn. Aandoeningen waarvan Almodóvar zelf ook al jaren last heeft. Net zoals bij Mallo in de film leidden de pijnen van de regisseur ertoe dat hij nauwelijks nog zijn appartement verliet en beetje bij beetje vereenzaamde. Het gevolg is een verhaal over leven en dood, liefde en lijden, creativiteit en angst, en vooral over het verstrijken van de tijd. Als op het einde van de film blijkt dat de flashbacks op zijn jeugdjaren tevens de opnamen zijn een nieuwe film over zijn eerste seksuele verlangens zijn, is het duidelijk dat het creatieve vuur zowel bij Mallo als Almodóvar nog niet is gedoofd. Zonder twijfel een van zijn meest persoonlijke films waarin hij zich andermaal als meesterlijke raamverteller etaleert.

Epos in de Bergen
Een aangename verrassing is A HIDDEN LIFE van Terrence Malick. Klaar met zijn in metafysica gedrenkte vorige films, met als bekroning de Gouden Palm voor THE TREE OF LIFE, komt Malick met  een drie uur durend filmepos over boer Franz die in 1943 wordt opgeroepen in het Duitse leger te dienen. Franz heeft daar geen zin in want hij woont met zijn vrouw en drie dochters in de idyllische bergen. Ze hebben het goed, zijn gelukkig en drijven een gezond boerenbedrijf. Hij kan zich niet voorstellen, als gelovig christen, dat God mensen naar het front stuurt. Hij weigert dan ook dienst, wordt opgepakt en gevangen gezet. Uiteindelijk wordt hij ter dood veroordeeld en geëxecuteerd. Een film over macht en onmacht, schuld en boete, geloof, hoop en liefde. En dat alles gedrenkt in prachtige beelden van een adembenemend berglandschap.

Working class hero
SORRY WE MISSED YOU is het zoveelste eerbetoon van de Britse cineast Ken Loach aan de working class hero. Dit keer worden de slechte arbeidsomstandigheden van de hedendaagse pakketbezorgers onder de loep genomen. Ricky woont met zijn vrouw en twee kinderen in Newcastle. Omdat hij nauwelijks ergens aan werk kan komen, besluit hij op zzp-basis pakketbezorger te worden. Maar dat gaat niet van een leien dakje. De werkdruk is hoog en de arbeidsomstandigheden zijn miserabel. Om een eigen bestelwagen te kunnen kopen, moet de auto van zijn vrouw verkocht worden. Zij offert zich op en gaat met de bus haar cliënten verzorgen. Conflicten thuis met zijn puberende zoon maken de situatie nog schrijnender. Als klap op de vuurpijl wordt Ricky tijdens zijn ronde beroofd en in elkaar geslagen. Een social-realistisch drama pur sang met een duidelijk keurmerk van Ken Loach (I, DANIEL BLAKE).

Occult met poëtische randjes
ATLANTIQUE de eerste lange speelfilm van de Franse actrice en regisseuse Mati Diop, speelt in Dakar, Senegal waar Ada verliefd is op Suleiman, maar gedwongen wordt te trouwen met Omar. Suleiman heeft met een aantal anderen de overtocht per boot naar Spanje gewaagd, maar is volgens haar vrienden gekapseisd op zee. Suleiman wordt beticht van brandstichting. De politie gelooft niet dat Suleiman dood is. Ada krijgt dagen later een bericht op haar telefoon van Suleiman dat hij haar wil ontmoeten. Volgens haar vriendinnen is het een valstrik van de politie. Als Ada toch besluit naar de afgesproken plek te gaan, ontmoet ze een soort reïncarnatie van Suleiman. Geheimzinnige Afrikaanse djinn-elementen dringen dan het verhaal binnen. Geesten die het onverklaarbare moeten verklaren. Wat begint als een onschuldige liefdesromance eindigt in een occulte belevenis met poëtische randjes.

Braziliaanse western
BACURAU, van de Braziliaanse regisseurs Kleber Mendonca Filho en Juliano Dornelles, die een paar jaar geleden Cannes verrasten met hun charmante film AQUARIUS verrassen nu weer maar dan met een soort moderne western. In opdracht van een plaatselijke, corrupte politicus moet het van God verlaten oord Bacurau van de kaart geveegd worden. Beetje bij beetje krijgen de bewoners dat in de gaten als er steeds meer vreemde moorden gebeuren. Maar ze laten zich niet zomaar verjagen. Op Tarrantino-achtige wijze nemen ze het heft in handen en wordt de boosdoener op een ezel het dorp uitgezet.

Bijzondere plant
LITTLE JOE heet de nieuwe film van de Oostenrijkse regisseuse Jessica Hausner die tien jaar geleden furore maakte met haar film LOURDES. Al haar films worden gekenmerkt door een heel eigen stijl van filmen. Strakke kaders, lege beelden, ingetogen acteerprestaties en eigenzinnige muziekscore zijn vaste onderdelen. Ook LITTLE JOE is ontegenzeglijk een ‘echte’ Hausner-film. Alice is een gescheiden moeder die met haar zoon Joe samenleeft. Op het plantenveredelingsbedrijf waar ze werkt, heeft ze een nieuwe plant ontwikkeld die veel liefde en aandacht nodig heeft. Omdat haar zoon vaak alleen thuis is, geeft ze hem er een cadeau. Ze noemen hem Little Joe. Maar de plant bezit bijzondere eigenschappen die van invloed zijn op het karakter van degenen die zijn geur opsnuiven. Minimalistisch en uiterst traag ontrolt zich het verhaal. Voor sommigen een verademing, voor anderen een gruwel. Hausners film kent alleen voor- of tegenstanders. Een middenweg is schier onmogelijk. De Japans aandoende muziekscore versterkt het minimalistische karakter op uiterst subtiele wijze.

Wraak in de banlieu
LES MISÉRABLES van Ladj Ly is een grimmig sociaal drama over een politie-eenheid die dagelijks patrouilleert in de banlieu. Het hoofd van de eenheid is een echte mannetjesputter die denkt de zaakjes goed op orde te hebben. Maar zijn autoritaire aanpak van de problemen in de wijk keert zich uiteindelijk tegen hem als de jonge gastjes die hij voortdurend kleineert op gewelddadige wijze wraak nemen.

Popidool Elton John
Het recente succes van de film BOHEMIAN RHAPSODY over Queen met de extravagante leadzanger Freddie Mercury zal niet snel worden overtroffen. Met ROCKETMAN geeft regisseur Dexter Fletcher een ander popfenomeen, Elton John, een menselijk gezicht. Maar of er net zoveel mensen geïnteresseerd zullen zijn in de levenswandel van Sir Elton John valt te bezien. Als je van zijn muziek houdt, zit je goed met deze film want al zijn hits passeren de revue. Tussendoor wordt zijn leven gepresenteerd als een aaneenschakeling van gemiste aandacht, liefde en affectie, hetgeen resulteert in drugsgebruik en alcoholverslaving. Als het Elton John uiteindelijk lukt om af te kicken in een kliniek neemt zijn leven een positieve wending. Vandaag de dag is hij gelukkig getrouwd en heeft hij samen met zijn man twee kinderen. ROCKETMAN mist helaas de diepgang van een film als AMY. Ondanks alle misère blijft het een net ietwat dik aangezet eerbetoon aan een van Engelands grootste popidolen.

Tegenvaller 1
De openingsfilm, THE DEAD DON’T DIE van Jim Jarmusch, is een zware teleurstelling. Een overbodige genrefilm over zombies die een klein Amerikaans plaatsje terroriseren. Drie politie-inspecteurs, gespeeld door Bill Murray, Adam Driver en Cloë Sevigny, staan voor de onmogelijke taak de bevolking tegen het onheil te beschermen. Afgezien van een paar leuke bijrollen, bijvoorbeeld Iggy Pop als overtuigende zombie, en een paar aardige grappen valt er aan dit Jarmusch-vehikel weinig eer te behalen. Jammer dat een regisseur van meesterwerken als STRANGER THAN PARADISE, DOWN BY LAW, BROKEN FLOWERS en PATERSON tot dit nietszeggende niveau is afgedaald.

Tegenvaller 2
THE WHISTLERS van de Roemeense regisseur Corneliu Porumboiu gaat over Cristi, een politieagent die naar Gomera gaat om een gevangen zakenman, Zsolt, te bevrijden. Maar eerst moet hij een lokale taal leren die volledig uit fluiten bestaat. Zo kan hij communiceren zonder argwaan te wekken bij de verschillende privé- en regeringsdiensten die zijn speurtocht en zijn bewegingen volgen. Cristi’s missie is echter vanaf het begin verdoemd. Niemand vertrouwt nog iemand, iedereen sluit dubieuze deals en maakt bij elke gelegenheid dubbele afspraken. Het labyrintische plot is bijna niet te volgen en eindigt in een ordinair hit-and-runspel. Een haast onherkenbare Porumboiu die eerder het meesterwerk POLICE, ADJECTIVE maakte.

Tegenvaller 3
THE WILD GOOSE LAKE is een totaal overbodige film van Diao Yinan, de regisseur van BLACK COAL, THIN ICE waarmee hij in 2014 de Gouden Beer in Berlijn wist te winnen. Twee rivaliserende motorbendes gaan elkaar te lijf. Een van de moordenaars slaat op de vlucht. Er wordt een hoge som losgeld op zijn hoofd gezet. Een slimme meid gaat er met de hoofdprijs vandoor en that’s it. Boring!

21 mei 2019

Deel 2 Filmfestival Cannes 2019

MEER FILMFESTIVAL

Preview Filmfestival Cannes 2019
Genot voor de filmliefhebber

door Bert Goessen

Het 72e Filmfestival van Cannes, dat op dinsdag 14 mei van start gaat, verraste met de onthulling van het officiële festivalaffiche. Het bleek een eerbetoon aan de onlangs op 90-jarige leeftijd overleden grande dame van de Franse cinema, Agnès Varda.

Nooit eerder was er een afbeelding van een regisseur op de officiële poster van het festival. Het beeld stamt uit 1955 toen Varda op 26-jarige leeftijd haar eerste film draaide, LA POINTE COURTE. Een grotere blijk van waardering voor het werk van deze buitengewone cineaste is bijna onmogelijk.

Competitie
Verrassing nummer twee volgde kort daarna met de bekendmaking van de 21 films die dit jaar in competitie spelen. Bijna elk jaar lukt het Cannes het werk van de meest gerenommeerde regisseurs te vertonen. Zo ook dit jaar. Bekende namen als Jim Jarmusch, Pedro Almodóvar, Marco Bellocchio, Jean-Pierre en Luc Dardenne, Ken Loach, Terrence Malick en Quentin Tarantino passeren de revue.

Jim Jarmusch mag met zijn Zombie-film THE DEAD DON’T DIE de opening verzorgen. Dat is niet zo verwonderlijk als we kijken naar de imposante sterrencast die de film herbergt. Sterren die allemaal op de rode loper zullen verschijnen en het festival tot een waar mediaspektakel laten uitgroeien. Bill Murray, Adam Driver, Tilda Swinton, Chloë Sevigny, Steve Buscemi, Danny Glover, Selena Gomez, Iggy Pop en Tom Waits staan garant voor een volle Boulevard de la Croisette, de promenade waaraan het festivalpaleis aan is.

Nieuwe Tarantino
Naast de film van Jim Jarmusch zijn er nog drie Amerikaanse films te zien. Uiteraard de langverwachte nieuwe film van Quentin Tarantino, ONCE UPON A TIME IN HOLLYWOOD, waarin Brad Pitt en Leonardo di Caprio de hoofdrollen spelen. 25 jaar na PULP FICTION, waarmee Tarantino de Gouden Palm won, brengt hij een ode aan Hollywood, aan de film in zijn algemeenheid en de muziek uit het jaar 1969. De film is in Nederland vanaf 15 augustus in de bioscopen te zien.

Once Upon a Time in Hollywood

Terrence Malick die we de laatste jaren vooral veel metafysische films hebben zien maken,  THE TREE OF LIFE, TO THE WONDER en KNIGHT OF CUPS, keert met zijn drie uur durende A HIDDEN LIFE wellicht terug naar de kwaliteit van zijn eerste film DAYS OF HEAVEN. Naast Matthias Schoenaerts spelen de onlangs overleden acteurs Bruno Ganz en Mikael Nyqvist een hoofdrol.

Tenslotte is Amerika vertegenwoordigd met de nieuwe film van Ira Sachs, FRANKIE, waarin Isabelle Huppert de mater familias speelt van een gezin in crisis. Dit alles gesitueerd in het pittoreske plaatsje Sintra in Portugal.

Vrouwelijke regisseurs
Helaas zijn de vrouwelijk regisseurs ook dit jaar weer ondervertegenwoordigd. Slecht vier van de 21 films zijn door vrouwen gemaakt. Drie Franse cineasten: Mati Diop met haar debuutfilm ATLANTIQUE, Justine Triet met SIBYL en Céline Sciamma met PORTRAIT DE LA JEUNE FILLE EN FEU. De vorige films van Sciamma, TOMBOY, NAISSANCE DES PIEUVRES en GIRLHOOD, gingen eveneens in Cannes in première. Vooral GIRLHOOD was een juweel van een film over een stel zwarte meiden die in de banlieu van Parijs moeten zien te overleven.

Jessica Hausner uit Oostenrijk completeert het viertal met haar film LITTLE JOE, over een plant met bijzondere eigenschappen die ze aan haar zoon cadeau doet en de naam Little Joe krijgt. Hausner maakte tien jaar geleden indruk met haar film LOURDES.

Bekende regisseurs
Bekende regisseurs die al jaren kwalitatief goed films maken zijn ook dit jaar weer rijk vertegenwoordigd. Pedro Almodóvar weet opnieuw te overtuigen met DOLOR Y GLORIA, waarin Antonio Banderas en Penelope Cruz kleur geven aan een vrij strak gestileerd verhaal.

Elke nieuwe film van de gebroeders Dardenne komt automatisch in de competitie van Cannes. Dat geldt dus ook voor LE JEUNE AHMED, waarin de Jean-Pierre en Luc de radicalisering van een islamitische jongen onderzoeken. Dat doen ze op hun geijkte manier: zonder bekende cast en in een sobere, realistische stijl. Met ROSETTA in 1999 en L’ENFANT in 2005 hebben ze al twee keer eerder de Gouden Palm gewonnen.

Ken Loach, de meester van het sociaal-realistisch drama, vertelt in SORRY WE MISSED YOU het indringende verhaal van een gezin dat het hoofd boven water probeert te houden na de financiële crisis. Ook Loach won eerder al twee keer de Gouden Palm met THE WIND THAT SHAKES THE BARLEY in 2006 en I, DANIEL BLAKE in 2016.

Andere kanshebbers
De Canadese regisseur Xavier Dolan probeert het dit jaar met MATTHIAS AND MAXIME ondanks het feit dat hij in 2014 niet werd beloond voor zijn prachtige film MOMMY.

De 80-jarige Marco Bellocchio die al meer dan veertig films op zijn naam heeft staan waaronder DIAVOLO IN CORPO, LA BALIA, BUONGIORNO NOTTE en VINCERE geeft in IL TRADITORE een beeld van het leven van de maffia-informant Tommaso Buscetta in de jaren tachtig op Sicilië.

De films van de Israëlische regisseur Elia Suleiman worden gekenmerkt door een mengeling van visuele poëzie en fysieke humor waarmee hij de tragiek van het Palestijnse conflict te lijf gaat. In IT MUST BE HEAVEN gaat hij op zoek naar een nieuw thuis. Humor en satire zijn een vast onderdeel in zijn films, zo ook nu.

De Tunesisch/Franse regisseur Abdellatif Kechiche die in 2013 de Gouden Palm won met LA VIE D’ADÈLE is terug met de vier uur durende film MEKTOUB, MY LOVE: INTERMEZZO. Deel II van een trilogie over jongens en meisjes die vrijen, flirten en dansen en waarin de liefde op naturalistische wijze wordt bedreven.

Sorry We Missed You

Kersen op de taart
Tenslotte bevat het competitieprogramma vier films die wellicht voor de nodige verrassing zouden kunnen zorgen. PARASITE van de Zuid-Koreaan Bong Joon Ho, bekend van SNOWPIERCER en OKJA, gaat over een werkloze jongeman die geobsedeerd raakt door een ander gezin.

In de THE WILD GOOSE LAKE van de Chinese regisseur Diao Yinan zitten de leider van een motorbende en een prostituée op een dood spoor. Beiden gaan wanhopig op zoek naar een uitweg. Diao Yinan won in 2014 de Gouden Beer op het filmfestival van Berlijn voor zijn stijlvolle film BLACK COAL, THIN ICE.

De Roemeen Corneliu Porumboiu maakt voor het eerst deel uit van de hoofdcompetitie met zijn film THE WHISTLERS, een komische film waarin een corrupte politieagent naar de Canarische eilanden gaat om een foute zakenman te bevrijden. Eerst moet hij echter het lokale dialect, een soort geheimtaal met veel gefluister en fluitgeluidjes, aanleren.

De Braziliaanse regisseurs Kleber Mendonça Filho & Juliano Dornelles waren in 2016 in Cannes met AQUARIUS, een bijna drie uur durend achterstandsdrama met actrice Sonia Braga in een indrukwekkende hoofdrol. In hun nieuwe film BACURAU speelt zij ook weer mee. BACURAU is een soort western die zich afspeelt in een dorpje in de sertão, een gortdroog en door God verlaten gebied in het noordoosten van Brazilië.

Als grote kers op de taart wordt het competitieprogramma op zaterdag 25 mei afgesloten met de wereldpremière van THE SPECIALS, een film van Olivier Nakache en Eric Toledano die eerder grote hits hebben gehad met INTOUCHABLES, SAMBA en C’EST LA VIE!. Een betere sluitingsfilm had het festival zich niet kunnen wensen.

12 mei  2019

MEER FILMFESTIVAL