Categorie: LIFF

LIFF 2022 – Deel 3: American Indies

Posted on

LIFF 2022 – Deel 3: AMERICAN INDIES
Misdaad is niet wat het lijkt

door Cor Oliemeulen

Het interessante van films die buiten de gangbare paden van Hollywood worden vervaardigd, is dat ze meestal minder voorspelbaar zijn. Onafhankelijke films kennen geen producenten of studio’s die de makers in hun nek hijgen met algoritmes om de massa te behagen. Onafhankelijke regisseurs moeten weliswaar de kosten zelf bij elkaar schrapen, maar genieten volop vrijheid om zich creatief te uiten.

 

Emily the Criminal

Emily the Criminal – Criminaliteit loont (maar hoe lang)?
Neem nu John Patton Ford. Hij schreef en regisseerde in 2010 zijn eerste korte film Patrol, maar het zou nog twaalf jaar duren voordat hij de middelen had om zijn eerste speelfilm te maken. Met een budget van zo’n drie miljoen euro moest hij in twintig dagen 123 scènes draaien op zestig locaties (hoofdzakelijk in Los Angeles), inclusief stunts, vechtpartijen en een autoachtervolging. Het resultaat van Emily the Criminal mag er zijn. Het plot past bovendien uitstekend in de uitdagingen van deze tijd.

Titelpersonage Emily (voortreffelijk neergezet door Aubrey Plaza) is met haar energieke uitstraling, ruiterlijke gevoelens en impulsieve gedrag een heuse antiheld. Net als veel van haar generatiegenoten heeft ze een fikse studieschuld, echter haar opleiding tot ontwerper heeft ze niet afgemaakt, omdat ze in aanraking kwam met justitie. Ze werkt nu in de catering en solliciteert tevergeefs naar beter betaalde banen. Door haar frustraties komt Emily in contact met een organisatie die zich bezighoudt met creditcardfraude. Met een gestolen bankpas en vervalst identiteitsbewijs moet ze een flatscreen kopen om 200 dollar te kunnen verdienen. Hierna krijgt Emily de smaak te pakken, besluit om ook zelf een handeltje op te zetten en wordt verliefd op de verkeerde, met alle risico’s van dien.

Emily the Criminal is een misdaadfilm met een vleugje maatschappijkritiek. Uitbuiting van werknemers ligt voortdurend op de loer en het lijkt alsof het alternatief criminaliteit loont om je bestaanszekerheid veilig te stellen. Ironisch genoeg kreeg John Patton Ford tijdens de opnamen zelf te maken met iemand die zijn creditcardgegevens had ontfutseld. Dat heeft hem er niet van weerhouden om een vlotte misdaadthriller met voldoende spannende scènes en een toepasselijk slot te maken.

Lees hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

On the Count of Three

On the Count of Three – De laatste toevlucht
Suïcide is een ongemakkelijk thema. Ook voor filmmakers. En zeker in komedies. Toch waagde Jerrod Carmichael zich aan een verhaal over twee vrienden die het leven niet meer zien zitten en – net als Jack Nicholson en Morgan Freeman in The Bucket List, maar dan totaal anders – nog enkele persoonlijke wensen willen vervullen. De Amerikaanse stand-up comedian is in eigen land bekend om zijn geestigheid over oncomfortabele onderwerpen, kwam enkele maanden geleden in zijn eigen show uit de kast en deelde pijnlijke familiegeheimen met zijn publiek. Ook in zijn speelfilmdebuut On the Count of Three beroert hij zaken als depressiviteit, racisme en kindermisbruik.

Jerrod Carmichael speelt samen met Christopher Abbott de twee vrienden die zich nog één dag confronteren met het ingewikkelde hier en nu, herinneringen en mensen die een serieuze stempel op hun levens hebben gedrukt, voordat ze elkaar met een pistool door het hoofd zullen schieten. Aangezien de een nog meer in de war is dan de ander levert dat voor hen soms wat voldoening op, maar ook gevaar en geweld, eindigend met een grootscheepse klopjacht door de politie.

Iedereen kan natuurlijk zelf bepalen wat hij of zijn vindt van On the Count of Three. De zwarte humor moet je liggen, maar terwijl de gebeurtenissen zich opstapelen, ontstaat een tragische geschiedenis en een existentiële discussie waarin een van de vrienden langzaam gaat twijfelen of ze wel het juiste pad hebben gekozen. De combinatie van ongemak en oprechtheid laat zien dat Carmichael het talent heeft om in de toekomst nog meer menselijke kwellingen respectvol op het witte doek te presenteren.

Lees hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

Emergency

Emergency – Stayin’ Alive
Wat doet een nummer van de Bee Gees in een hedendaagse tienerkomedie? Je merkt het vanzelf als alle campuslol van drinken, blowen en dansen is ontaard in een situatie waarin een mensenleven dient te worden gered.

Net als in On the Count of Three staat in Emergency een vriendschap op het spel. De nerdy Kunle (Donald Elise Watkins) en de stoere Sean (RJ Cyler) vinden op de vloer van hun studentenhuis een dronken en misschien ook wel gedrogeerd meisje dat alleen even bij kennis komt om te kotsen. Dit is wel een heel slecht moment vinden de twee beste vrienden, want vanavond staat hun Legendary Tour – zeven feesten achter elkaar – gepland. Wat te doen? 112 bellen? Het meisje naar het ziekenhuis brengen? Sean vindt het allebei geen goed idee, want Kunle en hij zijn zwart, en het meisje is wit. Na veel vijven en zessen besluiten ze het meisje af te leveren op het feest waar ze kennelijk was vertrokken. Het zal niemand verbazen dat dit plan niet zal slagen.

Regisseur Carey Williams maakte in 2018 een korte film met dezelfde titel en hetzelfde uitgangspunt. Kunle komt uit een welgesteld gezin en is al aangenomen op de prestigieuze Princeton-universiteit. Als de politie hem aantreft onder deze omstandigheid kan dat consequenties voor zijn toelating hebben, maar hij heeft geleerd om tijdens calamiteiten de autoriteiten in te schakelen. Sean komt uit een problematische omgeving en weet dat je als kleurling al snel de schijn tegen hebt. De sterk vertolkte confrontatie tussen de vrienden bewijst dat een tienerkomedie veel meer kan zijn dan een aaneenschakeling van bierpong, drugs, seks en puberale onzin.

Lees hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

Vengeance

Vengeance – Moord tussen de jaknikkers
Als je niet zo van een hoofdpersonage (en diens rol) houdt, is een film lastig te verteren. Dat geldt voor Vengeance van en met B.J. Novak, vooral bekend van de tv-serie The Office, waarvoor hij ook een aantal afleveringen regisseerde. Zijn zelfgeschreven speelfilmdebuut houdt het midden tussen een thriller, mysterie en komedie, maar is het eigenlijk alle drie net niet.

Het plot draait om de enigszins snobistische schrijver Ben Manalowitz (Novak) die in zijn residentie New York een telefoontje krijgt vanuit Texas dat een meisje dat Ben kende, is overleden aan een overdosis drugs. Hij reist af naar de prairie, maakt kennis met een excentrieke platenproducer (Ashton Kutcher) die zich graag bedient van tegeltjeswijsheden en belandt bij de familie van het dode meisje. Al snel denkt Ben dat er geen sprake is van een overdosis maar van moord. Hij doet verslag van zijn onderzoek met een populaire podcast onder de titel ‘Dead White Girl’.

Of je nu wel of niet van het hoofdpersonage houdt, de film heeft goede bedoelingen en enkele aardige fragmenten maar mist overtuigingskracht. Soms lijkt een scène een parodie maar is dan serieus bedoeld, soms hoor je grappen wanneer ze minder zijn gepast. Dat de apotheose totaal onverwacht komt, is meestal geslaagd in moordmysteries, maar deze actie komt wel heel abrupt uit de lucht vallen.

Lees hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

7 november 2022

 

LIFF 2022 – Deel 1: Drama
LIFF 2022 – Deel 2: Fantasie

 


MEER FILMFESTIVAL

LIFF 2022 – Deel 2: Fantasie

Posted on

LIFF 2022 – Deel 2: FANTASIE
Kijken naar de wereld 

door Cor Oliemeulen

Fantasie is soms nodig om de wereld beter te kunnen begrijpen. Dat lukt de ene filmmaker beter dan de andere. Vier fantasiefilms tegen alledaagse beslommeringen.

 

Three Thousand Years of Longing

Three Thousand Years of Longing – Tussen kunst en kitsch
Het moderne Aladdin-sprookje Three Thousand Years of Longing is het resultaat van een hernieuwde samenwerking van de regisseur, producer, cinematograaf, editor, productieontwerper en filmcomponist (Nederlander Tom Holkenborg aka Junkie XL) van Mad Max: Fury Road. Terwijl de Australische filmmaker George Miller werkt aan een nieuwe Mad Max moet de liefhebber het voorlopig doen met een ander visueel spektakel. Het beoogde romantische fantasieverhaal met Tilda Swinton als nerdy wetenschapper Alithea en Idris Elba als een uit de kluiten gewassen Djinn is bij vlagen overweldigend, maar schiet alle kanten op.

‘Wat doet iemand die 2,5 duizend jaar in een fles zit, behalve slapen?’, vraagt Alithea aan de geest. ‘Een Djinn slaapt niet’, antwoordt de geest droog. Soms is het genieten van de ironische ondertoon en het puike acteerwerk van Swinton, maar van werkelijke chemie met Elba is geen sprake. De film bestaat uit twee componenten: 1) de bij vlagen briljant in beeld gebrachte reis van de geest in een fles die begint op de bodem van de Rode Zee tot een paleis in Constantinopel; 2) de dialogen tussen de geest en de wetenschapper die drie wensen mag doen (behalve de ellende in de wereld oplossen, want dat ligt niet in zijn macht), maar niet weet of ze wel iets wil wensen. Hun karakterontwikkelingen verzanden in goede bedoelingen.

Hoe oogverblindend sommige scènes ook mogen zijn (er zijn tientallen beelden die je als schilderij aan de muur kunt hangen), ze kunnen de overbodigheid van sommige andere scènes niet verbloemen. Voeg daaraan toe de wat onbevredigende finale en je weet dat Three Thousand Years of Longing in de herinnering blijft als niet meer dan een aangenaam gevalletje van ‘tussen kunst en kitsch’.

Lees hier waar en wanneer deze film op LIFF is te zien (mits niet uitverkocht).
Three Thousand Years of Longing is vanaf 17 november te zien in de landelijke bioscopen.

 

Marcel the Shell with Shoes

Marcel the Shell with Shoes – Schelp met visie
Marcel is een schelp met de persoonlijkheid van een mens. Vriendelijk, relativerend, soms spottend en trots, maar met een uitstraling om van te smelten. Marcel is op zoek naar zijn familie en verschijnt op de nationale tv. De host kondigt hem als volgt aan: “In het enige interview dat hij heeft gegeven sinds hij een internetfenomeen is geworden, deelt Marcel de Schelp zijn unieke perspectief op wat wij als vanzelfsprekend beschouwen. Hij voegt nieuwe betekenissen toe aan de simpelste ideeën. Marcel, een schelp van 2,5 cm groot, herinnert ons aan de echte waarde van gemeenschap, de baanbrekende kracht van vriendschap.”

Het echtpaar Dean Fleisher-Camp en Jenny Slate bedacht Marcel. Ze maakten drie hele korte films over Marcel the Shell with Shoes en er verscheen een prentenboek. Een heuse speelfilm is het logische, en bijzonder geslaagde vervolg. Dean doet de regie en speelt de huurder van de Airbnb-woning die Marcel ontdekt en introduceert aan de wereld; Jenny voorziet Marcel van een fantastisch stemmetje, waarin tegelijkertijd jeugdigheid als een volwassen kijk op het leven doorklinken. Marcel is een hoofd (met een digitaal bewegend mondje) op een paar schattige voeten en draagt aan de ene kant zijn schelp en aan de andere kant een oog. Hij communiceert als een mens, gelukkig nog onschuldig, omdat hij de ongemakkelijkheden en gevaren van de buitenwereld nog niet kent. Marcel is bovendien inventief in het zich eigen maken van praktisch menselijk handelen. Hij kan niet alleen lezen en een mobieltje bedienen, maar ook een langspeelplaat opzetten en appels uit een boom schudden. Na het overlijden van zijn lieve oma Connie (Isabella Rossellini) verlangt Marcel meer dan ooit naar zijn andere, verdwenen familieleden.

De grappige en wijze teksten passen mooi bij de beelden. Door de korte momenten van stopmotion en de gedetailleerde close-ups van Marcels microkosmos komt de verwonderde toeschouwer langzaam dichtbij het wezen van het schelpschepseltje. Marcels nieuwsgierigheid is aandoenlijk.

Het leven van de schelp Marcel wordt in relatieve rust verteld (misschien te rustig voor menig kind) met oprechte woorden, toch wel modern belicht vanuit verschillende beeldperspectieven: Dean maakt een videoportret van Marcel, een scherm met internetpagina’s, autocamera’s, een tv-reportage en door de lens van een meisje dat zichzelf filmt terwijl ze dolenthousiast naar Marcels huis rent. Zonder twijfel is Marcel the Shell with Shoes een van de origineelste films van het jaar. Hopelijk is hij snel na het Leidse filmfestival LIFF ook in het bioscoopcircuit te bewonderen.

Lees hier waar en wanneer deze film op LIFF is te zien (mits niet uitverkocht).

 

Mona Lisa and the Blood Moon

Mona Lisa and the Blood Moon – Cool en creepy
Wat zou het toch fijn en handig zijn om zo nu en dan iemand iets te laten doen tegen zijn eigen wil. Dat ervaart stripper Bonnie (Kate Hudson) die bij toeval in aanraking komt met Mona Lisa Lee (Jeon Jong-seo). Laatstgenoemde is tijdens volle maan na maar liefst twaalf jaar op miraculeuze wijze ontsnapt uit een psychiatrische inrichting. Het uitblijven van het antwoord op de vraag waarom zij als tienjarig Koreaans meisje daar destijds terechtkwam, is een jammerlijk gemis van Mona Lisa and the Blood Moon. Voor de rest is de film een cool avonturenverhaal met bovennatuurlijke trekjes.

Mona Lisa heeft namelijk een gave: als ze zich concentreert, kan ze mensen ‘besturen’. Zo is ze ontsnapt door een cipier zichzelf met een schaar te laten toetakelen. Ze belandt in New Orleans waar een politieagent te dichtbij komt en zichzelf in een voet schiet. Grappig is dat ze ervoor zorgt dat de bully die Bonnie’s zoontje Charlie pest plotseling eieren op zijn eigen hoofd stukslaat. Aangezien Mona Lisa door haar jarenlange opsluiting wereldvreemd is, weet Bonnie haar voor het karretje te spannen door hijgerige jongemannen na een stripnummer al hun geld af te troggelen. Ook mensen bij pinautomaten worden de klos. Bonnie’s misbruik van Mona Lisa’s goedheid en naïviteit leidt onherroepelijk tot consequenties.

Mona Lisa and the Blood Moon ademt de sfeer en thematiek van A Girl Walks Home Alone at Night, de vorige en tevens eerste speelfilm van Ana Lily Amirpour, die zich tussendoor voornamelijk met tv-producties bezighield. Het decor is de zelfkant van de stad gehuld in schaduw en neon waarin een jonge vrouwelijke buitenstaander afrekent met het kwaad dat haar bedreigt, hunkert naar vriendschap en de autoriteiten probeert te ontlopen.

Lees hier waar en wanneer deze film op LIFF is te zien (mits niet uitverkocht).
Mona Lisa and the Blood Moon is al aangekocht door een Nederlandse distributeur, maar het is nog niet bekend wanneer de film in de bioscopen verschijnt.

 

Palm Springs

Palm Springs – Iedereen is alleen (vooral de kijker)
Het is altijd prettig voor filmmakers als hun onafhankelijke producties op diverse filmfestivals prijzen winnen, maar soms vraag je je af wat de criteria zijn om jurylid te mogen worden. Laten we stellen dat Palm Springs van speelfilmdebutant Max Barbakow een voorbeeld is van een film die je geinig vindt óf juist niet. Als je van romcoms houdt, is de kans reëel dat je dit fantasiemysterie genietbaar vindt, en aangezien het plot gaat over een koppel dat keer op keer dezelfde dag opnieuw beleeft… oneindig genietbaar. Voor anderen is Palm Springs onmetelijk zielloos en een toonbeeld van fantasieloze fantasie.

Inderdaad, de film gaat over een koppel dat zich in een tijdlus bevindt. Net als in bijvoorbeeld de klassieker Groundhog Day krijgt de mannelijke hoofdpersoon, in dit geval de onaangepaste Nyles (Andy Samberg), steeds weer de kans om Sarah (Cristin Milioti) het hof te maken. Het gegeven dat diezelfde dag een trouwdag is, leidt uiteraard tot veel drank, overspel en foute grappen. Elke dag opnieuw. En als er geen piemels op elkaars ruggen worden getekend, kun je altijd nog proberen elkaar een existentialistische vraag te stellen, zoals: ‘Is het leven in een tijdlus niet even zinloos als het echte leven?’

Laten we concluderen dat je in de stemming moet zijn voor een film als Palm Springs. Dan kun je in ieder geval zo nu en dan lachen om de mallotigheid van de hoofdpersonages en de knulligheid van het plot. Zelfs Oscarwinnaar J.K. Simmons (Whiplash) kan weinig inventiefs met het armoedige script.

Deze film wordt eenmalig vertoond op het LIFF, in een zwembad! Lees hier wanneer (mits niet uitverkocht).

 

5 november 2022

 

LIFF 2022 – Deel 1: Drama
LIFF 2022 – Deel 3: American Indies

 


MEER FILMFESTIVAL

LIFF 2022 – Deel 1: Drama

Posted on

LIFF 2022 – Deel 1: DRAMA
Over kleermakers en dochters 

door Cor Oliemeulen

Het Leiden International Film Festival (LIFF) van 3 tot en met 13 november kent een sterk programma met veel Nederlandse premières en debuterende filmmakers. We trappen onze reeks verslagen af met vier drama’s die dik de moeite waard zijn.

 

Broker

Broker – Sympathieke babyhandelaars
In al die prachtige films van Hirokazu Koreeda word je op een zachte manier uitgedaagd om verder te kijken dan je neus lang is. Dat geldt ook voor Broker, dat zich na Koreeda’s Franse uitstapje La Vérité (met zijn lang gekoesterde ontmoeting met grande dame Catherine Deneuve) opnieuw afspeelt buiten het Japanse moederland, namelijk Zuid-Korea.

Sang-hyeon (Song Kang-ho: Parasite) is een kleermaker in Seoul. Samen met zijn vriend Dong-soo runt hij als vrijwilliger van een kerk een babybox voor vondelingen. Ze hebben het beste voor met de jonge spruiten; soms bieden ze een baby aan ter adoptie, illegaal. Ze moeten dan wel zeker weten dat het gaat om ouders die het kind gegarandeerd een goede toekomst kunnen bieden. Voor onze babyfluisteraars geldt: goede daad verricht en een aardig bedrag verdiend.

Zo is de baby van het hoertje So-young (Ji-eun Lee) voorbestemd om te worden opgevoed door rijke mensen. So-young voelt zich niet in staat om voor haar baby te zorgen en bovendien is iemand op zoek naar haar. Ondertussen worden de babyhandelaars gevolgd door twee politieagentes, die ook hun eigen verhaal hebben.

Hirokazu Koreeda wordt weleens de ‘Yasujirô Ozu van deze eeuw’ genoemd, omdat beide Japanse regisseurs humanistische films over familieverhoudingen maken. Misschien hoort het bij de Japanse cultuur: beide filmmakers oordelen niet snel, weten begrip en sympathie voor hun personages op te brengen en iedereen schikt zich uiteindelijk in zijn eigen lot. Terwijl de films van Ozu zich vaak afspelen in een intieme huiselijke setting en handelen over botsingen tussen generaties en worstelingen met de moderne tijd, concentreert Koreeda zich vooral op dilemma’s in hedendaagse familiedrama’s met een sociaal-realistische ondertoon.

Dat zie je bijvoorbeeld in Like Father, Like son (2013) waarin twee echtparen ontdekken dat hun zoontjes bij de geboorte zijn verwisseld, After the Storm (2016) waarin een lamlendige detective met zijn zoontje probeert om een echtscheiding te voorkomen en Shoplifters (2018) waarin een familie besluit om een verwaarloosd kind te ontvoeren. Door zijn contemplatieve stijl schetst Koreeda ook in Broker een bijna feilloos beeld van gewone mensen in relaties en situaties. Met een snufje humor en ironie. Nauwelijks grimmig.

Broker is de slotfilm van het LIFF 2022. Lees hier waar en wanneer deze film is te zien (mits niet uitverkocht).
De film draait vanaf 12 januari 2023 in de landelijke bioscopen.

 

The Outfit

The Outfit – Man met schaar
Ook het mysterieuze misdaaddrama dat in zijn geheel is gesitueerd in een kleermakerszaak, biedt een gelaagde verhaalstructuur vol dialogen. The Outfit is het verdienstelijke filmdebuut van de Amerikaan Graham Moore, die al een Oscar won voor zijn filmscenario van The Imitation Game (2014). Als regisseur/scenarist neemt hij voldoende tijd om de verschillende personages te schetsen. Hier in de bescheiden zaak van ’couteur’ Leonard (Mark Rylance: Bridge of Spies, 2015) vallen die personages pas te begrijpen nadat je een paar keer op het verkeerde been bent gezet.

Alleen zijn schaar nam de beschaafde Leonard mee toen hij na de oorlog genoodzaakt was Londen te verlaten. Hij belandde in Chicago en krijgt in het hier en nu van 1956 te maken met de bende van de familie Boyle, die op gespannen voet staat met de clan van madame La Fontaine. Aan Leonards dagelijkse routine komt plots een eind wanneer Richie Boyle met een verse schotwond zijn zaak komt binnenstrompelen, ondersteund door gangster Francis. Ze zijn op de vlucht voor La Fontaine en Leonard wordt geacht met spoed Richie’s buik en rug met naald en draad te hechten. Vanaf dat moment beginnen de intriges zich op te stapelen, niet in de laatste plaats omdat Leonards assistente Mable een verhouding met Richie heeft.

Naast het spannende scenario wordt The Outfit (de titel slaat op een geheime organisatie) gedragen door een sublieme Mark Rylance. Hij speelt een man die altijd geconcentreerd en beheerst zijn vakmanschap uitoefent, gedistingeerd op een afstandje blijft, maar meer in de gaten heeft dan iedereen bevroedt. Met zijn slimheid weet hij in deze enigszins claustrofobische omgeving meer dan eens een leven te redden. Bovendien ontdekt hij dat je met een schaar meer dingen kunt doen dan enkel knippen.

Lees hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

The Quiet Girl

The Quiet Girl – Ierse nesten
Het volgende lovenswaardige speelfilmdebuut is van documentaire- en tv-seriemaker Colm Bairéad. Zijn subtiele kleine drama The Quiet Girl is de Ierse inzending voor de Oscars en wordt bijna geheel gesproken in de primitieve Keltische taal Irish Gaelic. De hoofdpersoon Cáit (Catherine Clinch) is ‘an cailín ciúin’, het rustige meisje van de titel, maar ook de meeste andere personages hebben wonderlijke namen. Hoewel de film niet heel veel dialoog kent, is ondertiteling dus wel een must.

Cáit is lid van een groot katholiek gezin op het Ierse platteland van de jaren tachtig. We tellen minimaal vier zusjes en een broertje, terwijl moeder alweer in verwachting is. Cáit wordt door alle andere gezinsleden genegeerd, ook door haar vader, die vaak van huis is en aan een zekerheid grenzende waarschijnlijkheid vreemdgaat. Cáit is dan wel rustig en stil, maar niet doof noch blind. De situatie is schrijnend: door de armoede is er geen geld voor arbeiders om het hooi van het land te halen en er is niet genoeg voedsel voor iedereen. Het is voor Cáit een zegen dat zij wordt uitgekozen om de zomer elders door te brengen, namelijk bij haar moeders neef Seán en diens echtgenote Eibhlín Cinnsealach (Carrie Crowley). Ook zij hebben een boerderij, maar geen andere monden te voeden. Voor het eerst in haar leven ervaart Cáit letterlijk en figuurlijk een warm bad.

Vanaf hier ontspint The Quiet Girl zich als een fijnzinnig, sfeervol gefilmd hoofdstuk waarin Cáit, Eibhlín en Seán langzaam aan elkaar moeten wennen en we uiteindelijk leren dat dit huis wel een verleden, maar geen geheimen noch schaamte kent. Het afscheid aan het eind van de zomer is onvermijdelijk en ontroerend. Juist omdat we mogen gissen hoe Cáits levenspad zal verderlopen, maakt dat de film in je hoofd nog wel een tijdje doordraait.

Lees hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).
The Quiet Girl draait vanaf 13 april 2023 in de landelijke bioscopen.

 

The House Among the Cactuses

The House Among the Cactuses – Volwassen keuzes
Ook de finale van The House Among the Cactuses blijft nasudderen. Je vraagt je af hoe jijzelf zou hebben gehandeld wanneer je een mysterieuze backpacker een maaltijd aanbiedt en tot je verontwaardiging ziet dat hij bij zijn vertrek je vrouw een klap in het gezicht geeft. De meeste kijkers zouden uiteindelijk waarschijnlijk anders hebben gereageerd, omdat zij nu eenmaal meer kennis hebben (maar nog steeds bar weinig) dan de vader des huizes.

Carlota González-Adrio maakt in haar speelfilmdebuut dankbaar gebruik van het script waarmee de Spaanse schrijver Paul Pen zijn eigen succesvolle roman bewerkte. Net als in The Quiet Girl maken we kennis met een groot gezin dat geïsoleerd leeft, in dit geval op het eiland Gran Canaria middenin de natuur. En ook in deze film ligt een familietragedie aan de basis van gebeurtenissen die komen gaan. In het grote afgelegen huis tussen de cactussen wonen Rosa (Ariadna Gil) en Emilio (Daniel Grao) en hun vier opgroeiende dochters, die toneelstukjes opvoeren, dansen, zingen, lachen en puberen. Wanneer Rafa (Ricardo Gómez) ten tonele verschijnt, is er enige opwinding onder de meiden, net als voor de mannelijke bezoeker in The Beguiled. In deze Spaanse film geen genot, maar vooral vraagtekens en afschuw.

The House Among the Cactuses is een drama dat zich langzaam ontpopt als thriller. De combinatie van de idyllische atmosfeer, de eenvoud van het leven en de groeiende spanningsboog blijft de aandacht voortdurend vasthouden.

Lees hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

3 november 2022

 

LIFF 2022 – Deel 2: Fantasie
LIFF 2022 – Deel 3: American Indies

 


MEER FILMFESTIVAL

LIFF 2020 – Deel 4: Zoektocht naar liefde

Posted on

LIFF 2020 – Deel 4 (slot):
De zoektocht naar liefde 

door Suzan Groothuis

Ga er maar aan staan: een filmfestival organiseren, terwijl corona met een woeste tweede golf over ons land waart. Het Leiden International Film Festival (LIFF), dat zijn 14,5 editie (‘no half measures!’) vierde, deed het en bood een variatie van online en bioscoopprogramma. Om online toch het idee van een festival te hebben, waren er vaste tijden waarop de films te zien waren. Met als resultaat lekker films bingen vanaf de bank. In dit laatste deel aandacht voor de zoektocht naar liefde.

 

Rent-a-Pall-

Rent-a-Pal – Vriendschap met een gevaarlijk randje
Rent-a-Pal van regisseur Jon Stevenson maakt deel uit van het Bonkers!-programma. En wat kan je verwachten van een Bonkers!-film? Die zijn altijd een beetje “weird”. Zo ook Rent-a-Pal. We gaan terug naar de jaren 90, waar vrijgezel David zijn best doet om via een datingsite een match te vinden. Dat is een lastige opgave, want wie zit op David te wachten? Hij zorgt voor zijn demente moeder en woont beneden in haar kelder. Zijn videoboodschap is onhandig en klungelig ingesproken. David geeft de hoop al op, maar dan valt zijn oog ineens op een videoband met de titel Rent-a-pal. Maker Andy belooft ware vriendschap. De liefde vinden is misschien een stap te ver, maar een vriend kan David in zijn eenzame leven best gebruiken.

Vanaf dat moment krijgt de film een gevaarlijk randje. In eerste instantie neemt David de kletspraatjes van Andy niet zo serieus. Maar ieder mens heeft aandacht nodig en Andy lijkt die toch op een of andere manier te geven. Al snel raakt David geobsedeerd en lijkt Andy vanuit de VHS tot leven te komen. Ondertussen gaat ook het echte leven door, en blijkt het datingbureau ineens de geschikte kandidaat voor David gevonden te hebben. Die is in tweestrijd: kiezen voor de echte liefde, of voor zijn nieuwe beste vriend?

Veel films van nu grijpen terug op de charme van VHS. Zoals de leukste film van afgelopen International Film Festival Rotterdam (IFFR), VHYes, een retrocomedy volledig geschoten op VHS. Rent-a-Pal verwijst licht naar Cronenbergs Videodrome, waarin een videoband werkelijkheid en hallucinaties door elkaar laat lopen. Ook in Rent-a-Pal word je als kijker in verwarring gebracht: is Andy ‘echt’, of gaat David met zijn eigen (grimmige) fantasie op de loop? Rent-a-Pal is aardig, maar stevent af op een voorspelbare en geforceerde afloop.

 

A l’Abordage

A l’Abordage + De l’or pour les chiens – Warme en kille vakantieliefde
De Franse films A l’Abordage en De l’or pour les chiens gaan over vakantieliefdes. In A l’Abordage besluit Félix zijn Alma achterna te reizen. Of het een goed idee is weet hij niet. Maar als je het niet probeert, is het sowieso kansloos. Samen met zijn goede vriend Chérif reist hij carpoolend naar het zuiden van Frankrijk. En alles loopt anders dan verwacht. In De l’or pour les chiens reist tiener Esther haar vakantieliefde achterna. Niet naar het zinderende zuiden, maar naar Parijs, waar haar komst niet welkom blijkt. Waar A l’Abordage een warme, losse sfeer ademt, is De l’or pour les chiens kil en afstandelijk.

A l’Abordage doet met zijn improviserende stijl denken aan films van Eric Rohmer of de Spaanse regisseur Jonás Trueba (La Reconquista). Een greep uit het echte leven, zonder te forceren. Het levert grappige, gênante en ontroerende momenten. En, zeker nu je zo aangewezen bent op zoveel mogelijk binnen blijven, de ongedwongen, vrije sfeer van een warme zomer.

De l’or pour les chiens

In De l’or pour les chiens voel je vanaf het begin een niet voorspoedige afloop. Esthers dromen vallen in Parijs, gevangen in nachtelijke, louche sferen, in duigen. We volgen haar op haar zoektocht naar bezinning. Die vindt ze tijdens haar onderkomen in een klooster, waar ze observeert en – uiteindelijk – levenslessen leert. De l’or pour les chiens doet dat in een traag tempo en met afstand tot de hoofdpersoon. Waardoor de film noch bindt, noch beklijft.

 

Dating Amber

Dating Amber – Schone schijn in Ierland
Van de Verenigde Staten en Frankrijk gaan we naar katholiek Ierland. Regisseur David Freyne brengt in Dating Amber twee buitenbeentjes samen. Amber is lesbisch en erkent dat voor zichzelf. Eddie is ontkennend homoseksueel. Terwijl hij opgejut wordt door zijn klasgenoten, bedenkt hij een plan. Namelijk Amber daten, voor de pretentie van een heteroseksuele relatie. Want homoseksueel zijn in het Ierland van de jaren 90 is geen pretje. Er gaat een rood kruis door in de les seksuele voorlichting. Dus dan maar de schone schijn ophouden, zeker met het vooruitzicht dat Eddie in het leger gaat.

Dating Amber begint wat conventioneel, maar krijgt gaandeweg meer diepgang en karakterontwikkeling. Dan weer humoristisch, dan weer snijdend en dan weer ontroerend volgen we het wel en wee van de twee, die zoeken naar het zichzelf kunnen en mogen zijn. Fijne, eigenwijze en gebalanceerde film met Pulp op de soundtrack, terwijl Oasis en Blur hun eindeloze Britpopstrijd voeren.

 

9 november 2020

 

LIFF 2020 – Deel 1
LIFF 2020 – Deel 2
LIFF 2020 – Deel 3

 

MEER FILMFESTIVAL

LIFF 2020 – Deel 3: Mafheid als leidraad

Posted on

LIFF 2020 – Deel 3:
Mafheid als leidraad 

door Bob van der Sterre

LIFF 2020 – Maffe films! Ze zijn zo zeldzaam tegenwoordig met al die brave arthousefilms en domme actiefilms. Op LIFF waren er toch een paar te zien. Drie producties die in mafheid tegen elkaar opbieden.

 

Why slugs have no legs

Bonkers – Acht absurde korte films

Life: film van vier seconden die zo snel voorbij was dat ik het gemist had.

Mime: Nederlandse film over uit de hand lopende ontgroening (door een mimespeler die letterlijk uit een andere wereld komt).

Where do they come from: Duitse film over een jongen die in een videotheek werkt, met een passie voor horror en gevoelens voor een meisje.

Tooth fairies: animatiefilm over een joch dat tanden uittrekt omdat hij een crush heeft op de tooth fairy.

Helena: Franse horrorfilm over een vrouw die op een verlaten strand van iemand af probeert te komen maar dat lukt alsmaar niet.

Do you like poetry: Braziliaanse film over een man die na het slikken van pillen de wereld leger ziet worden.

Peaking: Britse horror over een vrouw die audio opneemt en ineens iets vreemds hoort.

Why slugs have no legs: Zwitserse animatie over het leven van drie slakken in een insectenmensenwereld.

Live forever: Amerikaanse musicalparodie op slasherfilms

 

Leuke, gevarieerde filmsessie met veel fantasie en weinig verveling. Beste film hiervan, wat mij betreft: de Braziliaanse film Do you like poetry. Een grappige en mysterieuze film waarvan het absurde script geschreven had kunnen zijn door Charlie Kaufman. Precies goede lengte en genoeg inhoud voor een korte film.

De geestige Zwitserse animatie over slakken, Why slugs have no legs (zie foto) paste het beste bij het thema (Bonkers dus). Peak, de Britse audiohorror slaagt atmosferisch erg goed, en smaakt naar meer. De Nederlandse film Mime toont verrassend veel fantasie, iets wat ik toejuich.

De minste films: de ideeënloze Duitse film Where do they come from en de budget-Tarantino op zijn Frans, Helena.

Survival Skills

Survival Skills – Hoe gedraag ik mij als agent?
Oud-hoofdagent introduceert een video voor een cursus ‘Hoe gedraag ik mij als agent’. Jim die deze modelagent uitbeeldt, is een karikatuur. Een namaakagent. Hij is alleen bedoeld om de cursus op de tape uit te beelden. Hij past dus niet in de echte werkelijkheid van andere, professionele agenten die in de film figureren. En dat matcht natuurlijk niet. Jim is natuurlijk een rolmodel en geen echte agent. Bij een zaak van huiselijk geweld maakt hij daarom beloften die hij niet waar kan maken. Ondertussen loopt zijn al even karikaturale vrouw weg van hem. Jim begint zelf te twijfelen wat zijn levenslot is.

Fantasierijke bodem voor deze film. Een politiecursusvideo met karakters (acteurs) die niet thuishoren in de geschetste wereld. Een paar ideeën boeien. Zoals dat Jim steeds meer zijn eigen beslissingen neemt, wat de cursusleider probeert te verhinderen door de band telkens terug te spoelen. Heeft iets van de films van Quentin Dupieux, doet ook een beetje denken aan The Truman Show. Dat contrast is waar de film zijn kracht van moet hebben.

En gebruik van de VHS-band in een visuele hoofdrol. Weer een VHS-band! De VHS-band krijgt steeds meer hoofdrollen in films (zoals ook al in Rent-a-pal). Alle mogelijkheden worden er hier mee verkend, op pauze zetten, doorspoelen, terugspoelen. Bij naderend onheil komen er in Survival Skills-strepen in beeld, wordt het geluid beroerder. Beetje ‘Lynchiaans’!

Stijl en verhaal zitten elkaar hier wel in de weg. Het visuele idee is speels uitgevoerd maar volgens mij oogt het leuker dan dat het klopt. En dat merk je als kijker. Probleem 2: connectie krijgen met karikaturen (of ze nu opzettelijk zijn of niet) is erg moeilijk.

 

Effacer L'historique

Effacer L’historique – Worsteling met moderne communicatiemiddelen
Drie bevriende sukkels, twee vrouwen en een man, worstelen met moderne communicatiemiddelen. Een wordt gechanteerd door rampzalige sekstapes; een is verliefd op een droomvrouw in Mauritius; een krijgt altijd alleen maar eensterrenreviews als taxichauffeur. Ze worstelen verder met bots, websites, bestellingen online, kwijtgeraakte inlogcodes, klantenservices, verzin het maar. Door hun online domheid raken ze in de penarie in hun echte levens. Hun doel: het verwijderen van hun (online) geschiedenis. Dus ze moeten op zoek naar een server waar die geschiedenis te vinden is.

Je hebt niet zoveel nodig om een originele en zelfs enigszins filosofische film te maken, zoals Gustave Kervern en Benoit Delepine vaak bewijzen met hun in mijn ogen ondergewaardeerde films (Aaltra en Louise Michel). Een grappig script, satire, leuke acteurs en fantasie. Dan krijg je een heerlijk portret van goedgelovige technokneuzen, die alles eraan willen doen om hun geschiedenis te verwijderen.

Het eerste deel is het beste, als we zien hoe de kneuzen langzaam doordraaien door de moderne technologie, tot en met het bezoeken van een hacker (‘God’) in een windmolen (die alleen AI vreest). Ook mooie vondst: de rotonde waar ze afspreken om hun vicieuze cirkel van kneuzenellende te doorbreken.

De film is goed in zijn momenten, minder in het geheel. Soms erg geestig zoals een Indiaas callcenter dat tegen betaling op sterren zit te rammen. Of hoe de naïeve Marie (de erg grappig spelende Blanche Gardin) zich laat chanteren na een avond waarvan ze zich niets herinnert. Maar het tweede deel waarin ze gaan reizen, is iets minder, met niet zulke verrassende plots, en een iets te slordige stijl. Toch veel liever dit dan het zoveelste zouteloze maar betekenisvolle drama.

 

6 november 2020

 

LIFF 2020 – Deel 1
LIFF 2020 – Deel 2
LIFF 2020 – Deel 4

 

MEER FILMFESTIVAL

LIFF 2020 – Deel 2: Van alle genres wat

Posted on

LIFF 2020 – Deel 2:
Van alle genres wat 

door Bob van der Sterre

LIFF 2020 – Een festival waarbij je de grens van Leiden niet overgaat. Maar films blijven films – of je ze nu in de thuisbioscoop bekijkt of in de zaal. Tweede stuk met drie totaal uiteenlopende films.

 

Police

Police – Alibi voor saai melodrama
Police is een drama over drie agenten en hun problemen. Twee hebben (met elkaar) een affaire. De dame is er zwanger van geworden, wil abortus plegen, de man – ogenschijnlijk opgewekt – kampt met paniekaanvallen, de derde heeft ruzies thuis. Dit sombere trio wordt geronseld voor een routineklus: het naar het vliegveld vervoeren van een uitgeprocedeerde vluchteling. Hij moet terug naar Turkmenistan. Onderweg krijgen ze ruzie. Ze discussiëren over het vrijlaten van de man.

Problematische film! 1) Ongeloofwaardig verhaal. Deze drie mensen hebben niets met het vak agent te maken. Hun werk is een alibi voor een saai melodrama. 2) Matig uitgewerkte karakters die alleen maar ernstig doen. Een pak problemen meedragen is niet hetzelfde als een boeiende karakterschets. 3) De film wil zo overduidelijk maatschappijkritiek uitdragen, dat je twijfelt: was dit een jeugdfilm voor twaalfjarigen? 4) Het ergste misschien wel: wat een saaie film! Dit soort verhalen zijn al honderden keren bedacht.

Police bewijst opnieuw niet dat de Franse cinema niet is ingehaald door de tijd. Daar helpt de rol van Intouchables-ster Omar Sy ook niets tegen.

 

My Thoughts are Silent

My Thoughts are Silent – Geluiden van Oekraïense dieren
Van maatschappijkritisch drama snellen we naar een tragikomedie. Vadim is een jonge muzikant, creëert beats (‘trap’) en neemt geluiden op voor een internationaal gamebedrijf. Volgende opdracht: geluiden van echte Oekraïense dieren. Voor hem een carrièrekans. Voor die dieren keert Vadim terug naar zijn ouderlijk huis in de provincie. Met zijn moeder gaat hij op een roadtrip door het platteland. Geluiden opnemen. Zij zit intussen in een midlifecrisis. Ze ziet haar zoon nooit, heeft een Italiaanse minnaar die niet bestaat maar wel geld wil, zoekt een partner, et cetera. Alles gaat goed, op een geluid van een speciaal Oekraïens vogeltje na. Daarvoor moet hij nog dieper de provincie in. Tot een moeras aan toe.

Geslaagde film over een paar prettig gestoorde mensen in de Oekraïne. Sterk moeder-zoonverhaal. Tragikomisch script heeft een goed evenwicht (en boort extra lagen aan met subtiele symboliek). Acteurs (Iryna Verenych-Ostrovska en Andriy Lidagovskiy) hebben komische talenten. Hier en daar geslaagde cinematografie. Terwijl dit slechts een debuut was (van Antonio Lukich).

Het slot is denk ik het beste deel als we een paar hilarische portretten van Oekraïners zien (een Labellostift speelt daarbij een belangrijke rol). Met het talent is niets mis. Het jammerlijke is alleen dat het allemaal net iets te timide is. Het had wat scherper mogen zijn. Met meer flair in stijl zou de humor beter uit de verf komen.

 

Lapsis

Lapsis – Kabelen in het bos
En van tragikomedie steken we over naar sciencefiction. Ray heeft een broer die lijdt aan een mysterieuze ziekte genaamd omnia. Hij wil hem een speciale kuur laten ondergaan. Die kuur kost geld. Gelukkig kent hij Felix, een ietwat schimmig figuur. Die heeft nog wel een klusje voor hem: kabelen in een bos. Je hoeft er niets voor te kunnen. Kabels op een wagentje en routes lopen. ‘s Nachts slaap je in tenten in het bos. De kabelaars pluggen de kabels in metalen kubussen die her en der in het bos staan. Dat hoort bij de handel in het nieuwe superproduct ‘quantum’.

Ray leert diverse kabelaars kennen. Medekabelaars blijken hem niet te mogen. Later blijkt waarom: zijn alias ‘Lapsis Beeftech’ heeft een programma geschreven dat de vrijheden van deze kabelaars ernstig inperkt. Ray, die goed verdient met deze illegale pas, komt voor een lastige keuze te staan: helpt hij de kabelaars of kiest hij eieren voor zijn geld.

Het script is eerder op mensen gericht en sciencefiction heeft een amusante bijrol – zoals ik het zelf graag zie. De satire op de commercie achter een nieuw hosannaproduct is heel herkenbaar. Het gesjouw met de kabels in het bos is een grappig gegeven (wie zegt ons dat dit nooit zal gebeuren? je hebt immers ook mensen die denkbeeldige pokemons zoeken op straat). De acteurs geven deze sciencefiction de juiste menselijke sjeu mee. Ook opvallend: de film maakt slim gebruik van een laag budget.

Erg aardige film. Lijkt alsof er een indiegenre voor nabije, lichtvoetige sf aan het ontstaan is en ik ben daar alleen maar blij mee (ik denk bijvoorbeeld ook aan een film als Creative Control). Deze film van schrijver/regisseur/documentairemaker/zoon van actrice Debra Winger, Noah Hutton, is alvast een goede afgevaardigde voor dat genre.

 

5 november 2020

 

LIFF 2020 – Deel 1
LIFF 2020 – Deel 3
LIFF 2020 – Deel 4

 

MEER FILMFESTIVAL

LIFF 2020 – Deel 1: Filmfestival in tijden van corona

Posted on

LIFF 2020 – Deel 1:
Filmfestival in tijden van corona 

door Cor Oliemeulen

Het Leiden International Film Festival (LIFF) van 2020 gaat de boeken in als een hybride editie waarbij je veel films gelijktijdig in de zaal en online kunt kijken. De organisatie nam geen halve maatregelen om het coronavirus buiten de deur te houden, echter van het goede oude festivalgevoel kan geen sprake zijn, zeker niet nadat de bioscoopdeuren opnieuw dicht moeten. Toch is er voldoende interessant aanbod in de vertrouwde LIFF-categorieën en doet InDeBioscoop gewoon weer verslag. We trappen af met twee lowbudgetfilms die vooralsnog geen reguliere bioscooprelease hebben bemachtigd.

 

Save Yourselves!

Save Yourselves! – Spiegel voor millennials
Wie het coronavirus als uiterst irritant en angstaanjagend ervaart, kan in Save Yourselves! zijn hart ophalen aan buitenaardse wezentjes in de vorm van kleine, lieflijk ogende pluizenbollen, die weliswaar over dodelijke tentakels beschikken. Het regisseursduo Alex Huston Fisher en Eleanor Wilson vond het kennelijk hoog tijd voor een sciencefictionkomedie in deze barre tijden waar bittere ernst de boventoon voert. Ook het LIFF-publiek is kennelijk toe aan een leuk verzetje, getuige het feit dat drie van de vier zaalvoorstellingen van deze met minimale middelen gedraaide productie in een mum van tijd waren uitverkocht.

Het plot van Save Yourselves! draait om de dertigers Su (Sunita Mani) en Jack (John Reynolds) die net als hun meeste generatiegenoten hebben te kampen met een telefoonverslaving. Tijdens een feestje met andere hipsters in Brooklyn krijgen ze het aanbod om een week in een huis in de wildernis door te brengen. Su en Jack beloven elkaar dat ze al die tijd offline zullen zijn en dat ze hun best zullen doen om te genieten van de natuur en van elkaar. Ze proberen om betere mensen te worden en doen hun best om open te staan voor de ander. Zo bekent Jack dat hij in tegenstelling tot zijn vader en broers geen ‘mannetjesdingen’ kan doen (houthakken geeft hij al snel op en van vuurwapens wil hij niets weten), terwijl Su vertelt dat ze weer vegetariër wil worden en altijd haar oude contactlenzen opeet (omdat ze daar nu eenmaal een keer mee is begonnen). Het duurt niet lang voordat ze naar hun telefoons grijpen en ontdekken dat de wereld wordt bedreigd door die grappig kirrende pluizenbollen, die zich blijken te voeden met ethanol.

De confrontaties met de aliens vormen de aanleiding voor de nodige hilarische momenten die uitmonden in een wonderlijke hemelvaart, waarin geen ruimte voor digitale communicatie is. Save Yourselves! mag dan wel minimalistisch en een tikkeltje absurd zijn, de film slaagt vooral als een spiegel voor millennials, aanstekelijk vertolkt door beide protagonisten.

 

The Wolf of Snow Hollow

The Wolf of Snow Hollow – Maniak versus mafkees
Jim Cummings is een bevlogen Amerikaanse producer, regisseur en acteur. Nadat hij met wisselend succes volop experimenteerde in een tiental korte films kwam hij een paar jaar geleden op de proppen met een heuse speelfilm, Thunder Road. De talentvolle Cummings speelde zelf de hoofdrol als de bipolaire politieagent Jim Arnaud in een Texaans stadje en liet de kijkers kennismaken met een groot arsenaal aan emoties en maffe voorvallen. In zijn jongste film, The Wolf of Snow Hollow, speelt hij opnieuw een politieagent, maar ditmaal in een klein ondergesneeuwd bergdorpje. Nu luistert hij naar de naam John Marshall, maar zijn personage lijkt verdacht veel op dat van zijn collega in Thunder Road. Ook ditmaal is hij gescheiden, dreigt hij zijn dochter kwijt te raken en moet hij een reeks misdaden op zijn geheel onberekenbare wijze zien op te lossen. Bovendien wil hij zich bewijzen naar zijn vader, sheriff Hadley (laatste rol van oudgediende Robert Forster), die te ziek is om enige bijstand te leveren.

Ansich is The Wolf of Snow Hollow een onderhoudende, en op momenten spannende, horrorkomedie over een maniak die zijn vrouwelijke slachtoffers vermoordt tijdens volle maan. Op het plaats delict wordt de pootafdruk van een wolf gevonden, echter John is ervan overtuigd dat de dader een man moet zijn. Dat bij het eerste slachtoffer tijdens het geweldsmisdrijf de vagina is verwijderd en bij het volgende slachtoffer het hoofd, brengt John al snel op de rand van een zenuwinzinking. Zeker nadat zijn tienerdochter stiekem het huis heeft verlaten en tijdens volle maan met een jongen in een auto ligt te vozen.

Wie beide speelfilms van Jim Cummings heeft gezien, kan bijna niet anders concluderen dat hij een uitvergrote versie van zijn eigen persoon speelt. Het wordt tijd dat hij in zijn volgende film uit zijn comfortzone treedt en uit een minder voorspelbaar vaatje gaat tappen.

 

3 november 2020

 

LIFF 2020 – Deel 2
LIFF 2020 – Deel 3
LIFF 2020 – Deel 4

 

MEER FILMFESTIVAL

LIFF 2019 – Deel 3

Posted on

LIFF 2019 – Deel 3 (slot):
Van absurde humor tot tranentrekker

door Suzan Groothuis

Het Leiden International Film Festival (LIFF) bood elf dagen lang een breed scala aan films. Een vooruitblik op films die we binnenkort in de bioscoop kunnen verwachten.

 

Deerskin

Deerskin – Het enige jasje ter wereld
Na Reality en het vorig jaar op LIFF vertoonde Au Poste! is de Franse regisseur Quentin Dupieux terug met Deerskin. Net als zijn voorgangers gestoken in een droge, absurdistische stijl.

De film verhaalt over Georges, een man die geobsedeerd is door zijn net aangeschafte 100% hertenleren jasje. Zijn relatie is gestrand en Georges besluit zich samen met zijn jasje terug te trekken in een rustige omgeving. Op zijn hotelkamer heeft het jasje – compleet met franjes –  een prominente plek en praat Georges ertegen. Hij doet een belofte: hij zal de enige persoon zijn op de wereld die een jack draagt.

Dupieux volgt Georges in het streven naar dit bizarre doel. Steevast gestoken in zijn hertenleren jasje doet hij zich voor als filmmaker en vraagt mensen hun jas in de kofferbak van zijn auto te doen. Daarbij moeten ze zweren nooit meer een jas te dragen. Onderwijl bewerkt de jonge barvrouw Denise (Adèle Haenel: Portrait de la jeune fille en feu), die het liefst in de montagekamer zou willen werken, Georges’ filmpjes. Hij bedenkt ondertussen van alles om aan geld te komen, om zijn hertenleren outfit te perfectioneren.

Met Deerskin slaagt Dupieux opnieuw in het creëren van een maffe wereld in een realistische setting. Hij hoeft daarvoor niet veel uit de kast te trekken, behalve een origineel scenario en acteurs die in zijn vreemde wereld passen. Jean Dujardin, die we kennen uit The Artist, is perfect gecast als de arrogante Georges, die letterlijk over lijken gaat om zijn doel te bereiken. Verder zijn er vervreemdende shots, zoals de camera die lang en ongemakkelijk inzoomt op het  hertenleren jasje dat stoer over een dressboy hangt. Het wekt de suggestie dat het jasje een duistere ziel heeft. Met Deerskin flikt Dupieux het opnieuw: een wonderlijke kijkervaring, die zich laat omschrijven als een absurdistische komedie met een bloederig randje.

 

The Peanut Butter Falcon

The Peanut Butter Falcon – Avontuurlijke queeste
Van Frankrijk gaan we naar Alabama in de Verenigde Staten. Daar maakt krabvisser Tyler (Shia LaBeouf: American Honey) het zich moeilijk door fuiken van anderen te stelen. Na een confrontatie is hij genoodzaakt te vluchten, niet wetende dat iemand zich schuilhoudt op zijn boot. Zak (Zack Gottsagen), een jonge man met het Syndroom van Down, is net ontsnapt uit het verzorgingshuis waar hij verblijft. Hij jaagt zijn grote droom na: in de voetsporen treden van zijn idool, worstelaar The Salt Water Redneck.

Ondertussen doet Eleanor (Dakota Johnson: Suspiria), de begeleidster van Zak, verwoede pogingen hem terug te vinden. Wanneer ze Tyler toevallig tegenkomt bij een benzinestation, houdt ze hem een foto van Zak voor. Op dat moment besluit Tyler Zak op sleeptouw te nemen en hem te helpen met het verwezenlijken van zijn droom.

Wat dan volgt is een onwaarschijnlijke buddy-movie, waarbij Tyler en Zak steeds dichter naar elkaar toe groeien. De avontuurlijke Tyler leert Zak dat niets onmogelijk is. Eleanor blijft in de tussentijd haar zoektocht naar Zak voortzetten, niet wetende dat Tyler hem onder zijn hoede neemt.

The Peanut Butter Falcon is een typische publiekslieveling: tussen twee outsiders, die allebei een geschiedenis hebben, ontstaat een wonderlijke vriendschap. Regisseurs Tyler Nilson en Michael Schwartz zorgen voor een goede balans tussen tragiek en komedie, waarbij ze het rauwe randje en de spreekwoordelijke middelvinger niet schuwen. De avonturen die Tyler en Zak meemaken, zijn uitdagend en wild, maar zeggen tegelijkertijd iets over jezelf kunnen en mogen zijn. Onconventionele feelgood met een overtuigende, hartverwarmende cast. 

 

Brittany Runs a Marathon

Brittany Runs a Marathon – Afvalrace
Van Alabama gaan we naar New York, waar we de zwaarlijvige Brittany (Jillian Bell) volgen in haar strijd om af te vallen. Brittany leidt een leven van uitgaan en lol maken, waarbij ze zelf altijd de grappigste is. Maar ondertussen krijgt ze maar weinig grip op haar leven en vliegen de kilo’s eraan.

Omdat de sportschool te duur is, besluit Brittany te gaan hardlopen. Ze improviseert een outfit en begeeft zich op de drukke New Yorkse straten, waar hardlopen op nauwe trottoirs met veel mensen nog een heel ding is. De discipline neemt gaandeweg toe, maar Brittany krijgt weinig support van haar arrogante huisgenoot en vriendin Gretchen, wiens leven bestaat uit haar likes op Facebook bijhouden. Hoe beter Brittany eruit ziet, hoe groter de spanning in hun vriendschap wordt. Gretchen ziet Brittany liever dik.

Support is er wel van Brittany’s buurvrouw Catherine, die ogenschijnlijk succesvol is maar moet dealen met een vechtscheiding. Zij motiveert Brittany voor deelname aan een hardloopgroep en na een weifelende start besluit Brittany zich zelfs op te geven voor de New York City Marathon. De aanloop hier naartoe gaat gepaard met allerlei omstandigheden waarbij de motivatie dan weer groeit en dan weer afneemt. 

Brittany Runs a Marathon is een gevatte komedie over een vrouw die op zoek gaat naar zichzelf. Ze komt flink wat struikelblokken tegen, waarbij het grootste haar zelfbeeld blijkt. Paul Downs Colaizzo’s debuut geeft een blik op zwaarlijvig zijn in een maatschappij die draait om uiterlijk. Hoewel de moraal niet ontbreekt, ligt die er gelukkig nergens te dik bovenop en blijft de film goed in balans. Dan weer grappig, dan weer pijnlijk en dan weer bijtend, volgen we het wel en wee van Brittany (gebaseerd op een waargebeurd verhaal), die bewijst dat doorzettingsvermogen tot grootse prestaties leidt.

 

The Friend

The Friend – Vriendschap door dik en dun
Ook gebaseerd op een waargebeurd verhaal is The Friend van Gabriela Cowperthwaite. Nicole Teague (weer een rol van Dakota Johnson) is gediagnosticeerd met terminale kanker. Een schrijnende situatie, want Nicole is veel te jong om het leven te verlaten. Nog zes maanden heeft ze, en samen met haar man Matt (Casey Affleck: Light of my Life) en beste vriend Dane (Jason Segel) maakt ze een bucketlist hoe die laatste periode in te gaan.

Om Nicole in haar laatste levensfase te ondersteunen, besluit Dane bij het stel en hun twee opgroeiende dochters in te trekken. Hij zet daarvoor zijn eigen leven op pauze. Middels sprongen in tijd (dan weer voor, dan weer na de diagnose) laat Cowperthwaite, bekend als regisseur van de documentaire Blackfish, zien hoe de drie zich tot elkaar verhouden.

Natuurlijk stevent de film af op de onvermijdelijke afloop (zakdoekjes mee!), zonder dat het melodrama er teveel bovenop ligt. Jason Segel (Forgetting Sarah Marshall) breekt als sullige “bro” letterlijk het ijs. Hij is de lieve, zorgzame vriend die het als vanzelfsprekend neemt om er voor zijn beste vriendin te zijn. Ondertussen zien we genoeg vrienden, die beweren er voor Nicole te zijn, in de moeilijkste fase uit haar leven wegglippen.

The Friend ontroert met die zorgzaamheid uit onverwachte hoek. Tegelijkertijd toont Cowperthwaite ook hoezeer een jong leven, dat eindig is, alles en iedereen ontregelt en sloopt. Een oprechte “cancer weepy”, waarbij het een prestatie is als je de ogen drooghoudt.

 

12 november 2019

 

LIFF 2019 – Deel 1
LIFF 2019 – Deel 2

 

MEER FILMFESTIVAL

LIFF 2019 – Deel 2

Posted on

LIFF 2019 – Deel 2:
Van knotsgek tot raadselachtig

door Suzan Groothuis

Elf dagen lang is het Leids International Film Festival dit jaar. Van premièrefilms tot de knotsgekke vertoningen in het programmaonderdeel Bonkers. Er is genoeg te halen, want volop keuze. We gingen er eens goed voor zitten en deden ons tegoed aan vervreemde suburbia, Hitler als imaginair vriendje, een scrabble-fanaat met issues en een uiterst discutabele doodsoorzaak. 

 

Vivarium

Vivarium – Nieuwbouw in de loop
Jong stel Gemma en Tom (Imogen Poots en Jesse Eisenberg, ook samen te zien in het geprogrammeerde en minder sterke The Art Of Self-Defense) stappen in Vivarium een makelaarskantoor in. Zomaar, om even rond te neuzen, nieuwsgierig naar wat hun droomhuis zou kunnen zijn. De ontvangst door de dienstdoende makelaar is op z’n zachtst gezegd vreemd. Hij geeft hen een nare kriebel in de buik, maar het woningproject is interessant. Een kijkje nemen kan geen kwaad, toch?

Het unheimische gevoel in het contact met de makelaar wordt versterkt wanneer de drie de labyrint-achtige nieuwbouwwijk ter bezichtiging in rijden. Alle huizen zijn identiek, perfect gevormde wolkjes hangen in de strakblauwe lucht, die niet lijkt te ademen. Een voorteken dat wat je ziet, niet is wat het lijkt.

Binnen in woning nummer 9 is alles ook perfect op orde, met een compleet ingerichte kinderkamer. Het is er vooral steriel, zonder sfeer of charme. En wanneer de makelaar plots is verdwenen, zijn Gemma en Tom aan zichzelf overgeleverd. Ze besluiten de woning en de nieuwbouwwijk te laten voor wat het is en vertrekken. Maar dat laatste is juist wat niet lukt: hoe ze ook rijden, ze komen steeds weer uit bij nummer 9. Alle pogingen die daarna volgen om de wijk uit te raken, lopen op niets uit. Tom en Gemma lijken de enige bewoners en krijgen, of alles niet al vreemd genoeg is, ook nog eens een baby in een doos cadeau. 

Vivarium is van de hand van regisseur Lorcan Finnegan, die debuteerde met horrordrama Without Name. Vivarium is zijn trefzekere tweede. De film schippert tussen thriller, horror en drama en doet met zijn thematiek van herhaling (gevangen in een loop) denken aan films als Triangle of The Endless. Daarbij ontbreekt ook het absurdistische en duistere randje, zoals in films van grootmeester David Lynch, niet. Stilistisch strak vormgegeven imponeert de film met een raadselachtige verhaallijn, waarin onderliggend kritiek is op de perfecte samenleving in de vorm van onpersoonlijke suburbs en technologie die alles overneemt. Af en toe zakt het tempo wat in, maar Finnegan levert een film die op zijn minst intrigeert.

 

Jojo Rabbit

Jojo Rabbit – Heil Imaginair Vriendje!
Hiernaar was het uitkijken, de nieuwe film van knotsgekke Nieuw-Zeelander Taika Waititi. Waititi kennen we van serie Flight of the Conchords, vampierfilm What We Do in the Shadows en superheldenfilm Thor: Ragnarok. In 2016 sierde zijn Hunt for the Wilderpeople nog het LIFF-doek waarin een rebelse jongen en zijn pleegvader de Nieuw-Zeelandse wildernis intrekken, met allerlei onvoorziene avonturen tot gevolg. Waititi’s kracht ligt in het versmelten van melige, gevatte humor (schurend tegen het controversiële) en een moraal. Zo ook weer in Jojo Rabbit. 

In de film volgen we de jonge Jojo, die overtuigd Hitlerjugend is. Zijn beste vriend is Hitler zelf (een rol van Waititi), maar dan in Jojo’s verbeelding. Na een ongeluk met een granaat is Jojo voor zijn leven gekerfd en moet hij klusjes doen voor de gedegradeerde Captain Klenzendorf (Sam Rockwell). Toch blijft Jojo trouw aan het Hitler-ideaal en moet hij van Joden niets hebben. En dan komt hij plots tot de ontdekking dat zijn moeder (een charmante Scarlett Johansson) de jonge Joodse vrouw Elsa laat onderduiken in hun huis.

Vanaf dan komt het dramatische aspect meer op de voorgrond te staan. Eerst haat en nijd, ontstaat er vervolgens iets dat laveert tussen vriendschap en verliefdheid. Jojo raakt meer en meer bevangen door Elsa en zij probeert, net zoals zijn moeder, het goede in hem te zoeken. Jojo Rabbit bevat een aantal uiterst komische scènes, zeker wanneer de Australische Rebel Wilson als de sadistische Fraulein Rahm haar intrede doet. Ook zien we de Britse komiek Stephen Merchant als Gestapo-officier en Alfie Allen (Theon Greyjoy uit Game of Thrones) terug in de cast. Jojo Rabbit is een geslaagde komische satire, waarin het uiteindelijk draait om de zoektocht naar menselijkheid in een door haat gedragen maatschappij.

 

Sometimes Always Never

Sometimes Always Never – Leed van een scrabble-koning
Ook komisch met een moraal, maar dan in een droge stijl gegoten, is het Britse Sometimes Always Never. Bill Nighy (Love Actually) speelt Alan, die er met zijn zoon Peter (Sam Riley, Control) op uit gaat. Echt boteren wil het niet tussen de twee. Wanneer ze aankomen in hun mistroostig ogende B&B, wordt Alan door een ander stel uitgenodigd voor een spelletje scrabble. Hoewel hij zich wat dommig voordoet, blijkt Alan een meester met woorden.

Achteraf blijken Alan en het koppel voor hetzelfde doel te zijn gekomen: de identificatie van hun vermiste zoon. Die van Alan is lang geleden van huis gegaan, om nooit meer terug te komen. Iets dat Alan nooit verwerkt heeft. Peter moet het met lede ogen aanzien, want in de ogen van zijn vader haalt hij het niet bij de verloren zoon. Ze bekvechten zonder dat de echte pijnpunten benoemd worden. Terwijl de spanning tussen vader en zoon oploopt, probeert schoondochter Sue (Alice Lowe, Sightseers) de boel te lijmen door Alan welkom te heten in hun huis. Daar stort hij zich weer op zijn oude hobby scrabble.

Sometimes Always Never is het speelfilmdebuut van Carl Hunter. De decors ogen knullig, alsof ze zo uit vroeger tijden geplukt zijn. Neem de retro-ijswagen op de boulevard of het oubollige interieur van de B&B. Het scrabblespel ligt er te verstoffen, zeker in tijden waarin je spelletjes online op je mobiel of pc speelt. Alan voelt nog een binding met het ouderwetse speelbord, maar springt net zo makkelijk achter de computer van zijn kleinzoon. Het levert een grappige scène, waarin Alans kleinzoon moedeloos moet toezien dat zijn opa niet van zijn game-pc weg te trekken is.

Het verhaal, waarin we het wel en wee volgen van een vader en zoon die uit elkaar zijn gegroeid na een traumatische gebeurtenis, voltrekt zich op tragikomische wijze. Het scrabble-spel vormt hierin de rode draad, als zijnde een detective waarbij de wat voorspelbare clue zich geleidelijk aan ontvouwt. Een fijne, kleine film met Bill Nighy die als vaker droog en gevat is, maar ook onderliggend somber. En Riley de gefrustreerde zoon die niet van zijn vader krijgt wat hij zo hard nodig heeft: liefde en erkenning. 

 

The Death of Dick Long

The Death of Dick Long – Een raadselachtige dood
Over naar Alabama in de VS, waar vrienden Zeke en Earl hun vriend na een ongeluk achterlaten bij de eerste hulp. Dat alles gebeurt uiterst mysterieus: Zeke en Earl willen vooral niet gezien worden en leggen hun hevig bloedende vriend bij de entree neer. Hopen dat hij snel gevonden wordt. Als kijker vraag je je af, wat er in hemelsnaam gebeurd is.

In The Death of Dick Long werkt regisseur Daniel Scheinert, die we kennen van het bizarre Swiss Army Man (met Daniel Radcliffe als schetend lijk), op rustig tempo toe naar de ontknoping van een verrassende maar ook schokkende doodsoorzaak. Dick redt het namelijk niet en de politie tast met deze John Doe in het duister. Wie is hij, en wat is hem overkomen?

The Death of Dick Long ademt de sfeer van een film als Fargo, waarin een onhandige misdaad leidt tot verdere escalatie. We zien vooral Zeke worstelen met wat er gebeurd is en steeds dieper in de ellende zakken. Earl ziet het onverschillig toe. Net als in Fargo bijt een vrouwelijke agent zich vast in de moordzaak en komt steeds dichter bij de bizarre waarheid.

Tot het moment dat de ware doodsoorzaak van Dick zich openbaart, houdt Scheinerts film de aandacht van de kijker vast. Maar daarna rommelt het: met een onvast scenario, waarin het vooral draait om een weinig overtuigend kat-en-muisspel tussen de politie en de schimmige Zeke en Earl, kabbelt The Death of Dick Long af op zijn onbestemde afloop. De spanning en suspense zijn er dan allang uit, en daarmee ook de interesse in het lot van de karig uitgediepte personages.

 

8 november 2019


LIFF 2019 – Deel 1
LIFF 2019 – Deel 3

MEER FILMFESTIVAL

LIFF 2019 – Deel 1

Posted on

LIFF 2019 – Deel 1:
Vier films met een dilemma 

door Cor Oliemeulen

Terwijl de dagen korter en kouder worden, draait het Leids filmfestival veel hartverwarmende films. Net zoals de bezoeker keuzes moet maken uit het aanbod, kennen opvallend veel films personages die ook voor een dilemma worden geplaatst. In dit eerste deel verzwijgt een familie de dodelijke ziekte van oma in China, een uitgebuite pakketbezorger in Engeland, een twijfelende Amerikaanse soldaat in Afghanistan en wel of geen deal tussen een gangster en een politieagent in Korea.

 

The Farewell

The Farewell – Een goede leugen?
Wat doe je als je weet dat je oma volgens de arts nog maar drie maanden te leven heeft: vertellen of verzwijgen? Dat is het dilemma waarom het soms komische drama The Farewell draait. Net als regisseur Lulu Wang is de dertigjarige Billi (actrice Awkwafina: Crazy Rich Asians) geboren in China en opgegroeid in Amerika. Billi belt regelmatig vanuit New York met haar oma Nai Nai met wie ze altijd een innige band heeft gehad. Maar dan krijgt het gezin het droevige nieuws dat Nai Nai longkanker heeft en spoedig zal sterven. De familie besluit in samenspraak met de arts niets te zeggen, zodat zij nog kan genieten van de korte tijd die haar rest. En wat is er dan leuker dan het bruiloftsfeest van Nai Nai’s Japanse kleinkind Hao Hao?

Als de hele familie in China bij elkaar is, heeft de veramerikaanste Billi het meeste moeite om haar mond te houden. In haar nieuwe land is het illegaal dat een ziekte voor de patiënt wordt verzwegen (laat staan dat een doktersbrief wordt vervalst), echter in China gebeurt dat regelmatig. Sterker nog: Nai Nai liet haar man tot zijn overlijden ook in het ongewisse. Maar alleen die beide achtergronden zijn wat mager om het dilemma scherp neer te zetten. The Farewell werkt zonder noemenswaardige hobbels toe naar de door Nai Nai georganiseerde bruiloft, terwijl ze zich afvraagt waarom iedereen zo chagrijnig is, maar blij is met de ‘vitaminepillen’ tegen het hoesten. Het zijn met name de kleindochter en haar oma, alsook enkele ontroerende en grappige momenten, die The Farewell (vanaf 21 november in de Nederlandse bioscoop) behoeden voor doorsnee-sentiment. Deze met liefde gemaakte familiefilm heeft genoeg herkenbare facetten om een groot publiek te bekoren.

 

Sorry We Missed You

Sorry We Missed You – Meester van je eigen bestemming?
De nieuwe film van regisseur Ken Loach en scenarioschrijver Paul Laverty gaat opnieuw over een arbeider die slachtoffer wordt van de moderne Engelse samenleving. Ging het in het bejubelde I, Daniel Blake over een van een hartaanval herstellende timmerman die bijna ten onder gaat aan de bureaucratie, in Sorry We Missed You (vanaf 14 november in de Nederlandse bioscoop) gaat een veertiger aan de slag als pakketbezorger die op papier zelfstandig is maar in de praktijk al snel wordt uitgebuit door zijn werkgever. Om een bestelbusje te kunnen aanschaffen, moest de auto van zijn vrouw worden verkocht, zodat zij als thuishulp met de bus naar al haar patiënten moet en net als manlief dagen van meer dan twaalf uur gaat draaien. Ondertussen raakt het gezin, door toedoen van de onbegrepen puberzoon, in een aandoenlijke crisis.

Er zijn weinig regisseurs die zulke uit het leven gegrepen sociaal-realistische films maken als Loach. Zijn politieke standpunten sijpelen weliswaar door, echter de menselijke maat staat altijd voorop. Terwijl de timmerman van I, Daniel Blake uiteindelijk het niet langer pikt en opstaat tegen regelgeile instanties en een publieke daad stelt, laat de pakketbezorger zich langzaam maar zeker naar de slachtbank leiden, want tegenslagen stapelen zich op. “Hoe harder we werken hoe dieper we in het drijfzand zakken”, droomt zijn lieve en uiterst toegewijde vrouw. De kijker krijgt onherroepelijk medelijden, echter je zou de man ook een schop onder zijn achterste willen geven om de reeks van vernederingen te doen stoppen en het noodlot af te wenden. Maar wat moet zijn gezin als hij zonder werk en inkomsten komt te zitten? Hoewel Sorry We Missed You uiteindelijk wat karikaturaal wordt en de zwarte humor van I, Daniel Blake mist, is het opnieuw een onverschrokken aanklacht tegen het neoliberalisme waarin individuele vrijheid wordt gegarandeerd, maar waarin de gewone man is overgeleverd aan de markt.

 

The Kill Team

The Kill Team – Held of moordenaar?
Iemand die ook staat voor een dilemma van terugtrekken of blijven meedoen is de 21-jarige Amerikaan Andrew Brigmann die echt zin heeft om iets te betekenen en de patriot uit te hangen in Afghanistan. Zijn vader diende in het leger achter een bureau, Andrew wil infanterist zijn, zodat hij ook direct contact met de bevolking kan maken. Zijn team heeft aanvankelijk niet veel omhanden totdat de sergeant op een mijn stapt. De nieuwe sergeant Deeks (Alexander Skarsgård) is een ijzervreter pur sang die de manschappen meesleurt in een enerverende rondgang door inheemse dorpjes om de maker van de mijnen te ontmaskeren. Andrew is de softie in het team, die de hasjpijp en pornoboekjes aan zich voorbij laat gaan en minder loyaal naar Deeks is dan zijn collega’s. De ellende begint als een onschuldige Afghaanse jongen wordt doodgeschoten en het meldformulier wordt vervalst.

Filmmaker Dan Krauss maakte in 2013 de documentaire The Kill Team over de lotgevallen van Andrew Brigmann en de intimidaties en bedreigingen van sergeant Deeks en zijn teamleden. Mensen doden doe je met zijn allen, zo luidt het devies. Kennelijk moest er ook nog een speelfilm onder dezelfde titel komen, maar nu is er meer ruimte voor spanning dan voor psychologie. Vanaf het moment dat hij afscheid neemt van zijn vader rijdt Andrew al een minuut later in een tank door de woestijn en loopt hij weer een minuut later in een Afghaans dorp. Van naïeve, idealistische jongeman tot gedesillusioneerde, bange soldaat in anderhalf uur kijkt – geholpen door de aanzwellende muziek wanneer er emoties in het spel zijn – prima overzichtelijk weg, maar dan blijft er weinig ruimte over voor meer dan voor de hand liggende nuances. Deze specifieke zaak van het vermoorden van onschuldige autochtonen en het verdoezelen van de feiten door het Amerikaanse leger is destijds ruimschoots in het nieuws geweest, maar het is altijd leerzaam om te zien hoe een persoon voor een schijnbaar onmogelijk dilemma komt te staan: houd ik veilig mijn mond of breng ik mijzelf in gevaar door de klok te luiden?

 

The Gangster, the Cop, the Devil

The Gangster, the Cop, the Devil – Wraakmoord of eerlijk proces?
Het lijkt wel of er elke paar jaar een blik veelbelovende Koreaanse filmmakers wordt opengetrokken. Voormalig tv-producer Won-tae Lee is met The Gangster, the Cop, the Devil (vanaf 7 november in de Nederlandse bioscoop) toe aan zijn tweede speelfilm, die dit jaar in de prijzen viel tijdens het filmfestival van Catalonië en waarvan zowaar al een Amerikaanse remake met Sylvester Stallone in een van de drie hoofdrollen (we gokken The Gangster) is aangekondigd. De filmformule is niet verrassend: misdaad, geweld en humor.

Politieagent Kim is een typisch buitenbeentje in het korps: ongehoorzaam, vrijpostig en een tikkeltje lijp. Tegen de zin van zijn corrupte baas treedt hij zonder enkele vrees op tegen de illegale gokpraktijken van gangsterbaas Jang (Dong-seok Ma: Train to Busan). Ondertussen stort hij zich op een seriemoordenaar. De duivelse K kiest zijn slachtoffers uit door met zijn auto achterop hun auto te botsen om ze vervolgens met messteken om het leven te brengen. Wanneer de psychopaat stuit op gangsterbaas Jang, die de confrontatie ternauwernood overleeft, duurt het niet lang voordat politieagent Kim nadrukkelijk in beeld komt. Net als in de klassieker M (1931) van Fritz Lang ontstaat er een strijd tussen onderwereld en politie over wie de moordenaar als eerst in de kraag kan grijpen, maar al spoedig blijken de gangster en de politieagent tot elkaar veroordeeld, wat uiteraard ook komische momenten oplevert, maar ook de nodige verwarring. De klopjacht leidt tot tal van schermutselingen, obligatoire achtervolgingen en een finale die recht doet aan alle betrokkenen, behalve de duivel natuurlijk.

 

3 november 2019

 

LIFF 2019 – Deel 2
LIFF 2019 – Deel 3

 
MEER FILMFESTIVAL