LIFF 2023 – Deel 3:
Gecompliceerde liefdes

door Cor Oliemeulen

In dit derde deel van het LIFF 2023 krijgen we te maken met een sprookje dat een nachtmerrie wordt, veel gedoe om een niet gemeend compliment en een poëtische registratie over de kunst van het koken.

L’amour et les forêts – Het houdt niet op, niet vanzelf
Valérie Donzelli maakt graag films over koppels die de liefde beleven. In L’amour et les forêts begint die liefde zoetsappig, maar wordt die liefde langzaam gecompliceerd. Blanche (Virginia Efira: Benedetta, 2021), lerares Frans in Normandië, ontmoet bankier Grégoire (Melvil Poupaud: Laurence Anyways, 2012) en ze zijn op slag verliefd op elkaar. Blanche vindt Grégoire knap, charmant, gevoelig en attent. Hij zingt zelfs voor haar, en zij zingt met hem mee. Blanche’s tweelingzus Rose (ook Virginia Efira) neemt een paar maanden later met pijn in het hart afscheid van de zwangere Blanche die Normandië verlaat en intrekt in het weelderige optrekje van Grégoire. Hun liefdesbaby wordt geboren, en een jaar later volgt de tweede. Grégoire zegt elke dag hoeveel hij van Blanche houdt en wil het liefst al zijn vrije tijd samen met haar doorbrengen. Tot zover een liefdesverhaal met een vleugje erotiek dat niet zou misstaan in een van de 4500 afleveringen van de wereldberoemde Bouquetreeks.

De Engelse filmtitel Just the Two of Us klopt als een bus, maar heeft niet alleen een kleffe betekenis. Grégoire had altijd al moeite dat Blanche na haar bevalling weer ging werken en eist nu al haar aandacht op. Hij wordt jaloers, obsessief bezitterig en bespioneert haar. Overdag is hij lief tegen de kinderen, maar ’s avonds ontwaakt de maniak in hem.

Net als in zoveel andere films zie je hoe een liefdesrelatie kan uitmonden in een nachtmerrie voor één van de geliefden (meestal de vrouw). Maar ja, er zijn kinderen in het spel en misschien moet ze wat meer begrip tonen, of beter haar best doen om hem te pleasen. De man wordt agressief, de vrouw vlucht, maar komt terug, steeds weer. Het houdt niet op, niet vanzelf. Alleen al om die reden is het belangrijk dat dit soort verhalen worden verteld. L’amour et les forêts weet die verstikkende, beklemmende sfeer goed neer te zetten.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

You Hurt My Feelings – Een leugentje om bestwil
Fans van de Amerikaanse sitcom Seinfeld zullen zich waarschijnlijk goed thuis voelen bij de rol van Julia Louis-Dreyfus als Beth, de enigszins neurotische en onzekere hoofdpersoon van You Hurt My Feelings. Jaren geleden publiceerde ze met succes haar memoires over haar jeugd, maar een nieuw boek wil maar niet vlotten. Tja, waar kennen we dat van? Desalniettemin vindt ze in haar echtgenoot Don (Tobias Menzies), die we aan het werk zien als uitgebluste psycholoog, een nuttig klankbord. Tenminste dat denkt ze, totdat Beth op een dag Don hoort zeggen dat hij haar nieuwe boek maar niks vindt. Het gevolg is het nodige geharrewar over dit ‘leugentje om bestwil’.

Regisseur/schrijver Nicole Holofcener (Enough Said, 2013) portretteert in haar komische drama enkele familieleden in Manhattan die onafhankelijk, kunstzinnig, succesvol en filantropisch willen zijn. Ondertussen praten ze en praten ze nog meer. You Hurt My Feelings werpt onmiddellijk de vergelijking op met films van Woody Allen in New York van lang geleden waarin de personages ook veel van gedachten wisselen, maar mist diens scherpe humor en eigenzinnige existentiële vragen. Ook doet de film denken aan Noah Baumbach wiens films een veel complexere en diepgaandere dynamiek van menselijke relaties en familiebanden hebben.

Natuurlijk heeft ook Holofcener met andere personages meer smaken in huis, zoals Beth’s zoon Elliott, die marihuana verkoopt en toneelschrijver wil worden, Beth’s zus Sarah (Michaela Watkins) als interieurdesigner voor hippe klanten, diens al even onzekere man Mark (Arian Moayed) die twijfelt over zijn toekomst als B-acteur, en Beths pinnige, licht dementerende moeder Georgie (Jeannie Berlin). Al die personages in al die bescheiden situaties leveren weliswaar zo nu en dan een leuke dialoog op met enkele rake reflecties op het menselijke gedrag. Echter het probleem van de film is dat de toon van begin tot eind lichtvoetig blijft en dat de kans om te sprankelen of te beklijven ontbreekt in deze anderhalf uur durende brei van dialogen. Of je moet het leuk vinden om vier afleveringen van Seinfeld achter elkaar te kijken natuurlijk.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

Le pot-au-feu – Kokkin of vrouw?
Terug in Frankrijk ontmoeten we Dodin en Eugénie die in de jaren twintig van de vorige eeuw wonen op een kasteel en hun aandacht verdelen tussen hun liefde voor koken en hun liefde voor elkaar. Le pot-au-feu (officiële titel: La passion de Dodin Bouffant) mag dan wel de Franse inzending voor de Oscars zijn en worden bevolkt door twee gevierde namen van de Franse cinema, zo’n premisse moet je als kijker natuurlijk wel liggen. Alsof er tegenwoordig nog niet genoeg food porn in de bioscopen is te zien.

Ondergetekende liet zich overtuigen door Cedric, programmeur van LIFF, die Le pot-au-feu een van zijn favorieten van dit jaar noemde: “Hoe deze film alleen al opent met een scène van zo’n dertig minuten, vond ik absoluut magisch, waarbij zowel het water als een ‘palate cleanser’ tegelijkertijd in je mond lopen.” Dat is mooi verwoord, en het moet gezegd dat het eerste half uur van de film een cinematografische verwennerij is waarin Dodin (Benoît Magimel) en Eugénie (Juliette Binoche) met klassiek keukengerei hun gasten de meest waanzinnige gerechten voorschotelen. Pas op: Niet geschikt voor veganisten.

Dat Dodin bovendien op een poëtische manier gerechten kan beschrijven, is een extra traktatie. En het is leuk om te zien hoe de tienjarige Pauline, dochter van een stel dat in de kasteeltuin werkt, de liefde voor de culinaire kunst en een verfijnde smaak met de paplepel krijgt ingegoten. “Wat proef je in deze saus?”, vraagt Dodin. Pauline pakt een lepel en neemt een klein hapje: “Klapstuk, gerookte spek, rode paprika, champignons, venkel, tomaat, sinaasappel, geflambeerde wijn, peterselie, tijm, laurier, komijn, jeneverbessen en kruidnagel.” Dodin glimlacht en vult aan: “Paprikapoeder, cognac en bessengelei.” Volgens hem kun je pas na je veertigste een echte smaak ontwikkelen.

Het is begrijpelijk dat de Vietnamese filmmaker Trần Anh Hùng dit jaar in Cannes de Palme d’Or voor beste regisseur won. Dertig jaar geleden won hij daar met The Scent of Green Papaya de Caméra d’Or voor beste debuut, dat ook al ging over kookkunst. Hoewel Le pot-au-feu geen moment verveelt, oog heeft voor de dramatische liefdesverhouding tussen de hoofdpersonages en profiteert van de opnametechnieken van deze tijd, kan de film niet tippen aan Babette’s Feast (1987), dat bovendien meer diepgang kent.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht)..

1 november 2023

LIFF 2023 – Deel 1: Opvallende debuutfilms
LIFF 2023 – Deel 2: Eigenzinnige einzelgängers
LIFF 2023 – Deel 4: Franse apocalyps

MEER FILMFESTIVAL

LIFF 2023 – Deel 2:
Eigenzinnige einzelgängers

door Cor Oliemeulen

Einzelgänger ben je niet zomaar. Zo leert een gepensioneerde Taiwanees de schaduwzijde van de American Dream kennen, werkt een jonge Duitse lerares zich in de nesten na een diefstal op school en beproeft een gevluchte Afghaanse vertaalster haar geluk met een ‘fortune cookie’.

Starring Jerry As Himself – Eigenzinnig eerlijk
Jerry kwam vanuit Taiwan naar Amerika met twee koffers en zonder geld. Hij greep de American Dream met beide handen aan, werkte hard, spaarde goed en is nu met pensioen. Jerry is inmiddels gescheiden en heeft drie zoons, die hem weinig komen opzoeken. Op een dag wordt Jerry gebeld door politie in China. Zijn naam komt voor in een internationale witwasoperatie en er loopt een onderzoek naar hem. In eerste instantie dreigen de autoriteiten hem met een inreisverbod en later zelfs met deportatie. Jerry is bereid om volledig mee te werken en gaat undercover om zijn naam te zuiveren. De kijker vermoedt dan allang dat er iets niet in de haak is, maar Jerry kan nauwelijks wachten totdat de zaak is opgelost. Uiteindelijk rest de vraag hoe het allemaal zo ver kon komen. Was het de naïviteit van een oudere, goedwillende burger, of is er meer aan de hand?

In Starring Jerry As Himself speelt Jerry inderdaad zichzelf. Dat geldt ook voor zijn familieleden. Deze film van Law Chen is een geslaagde hybride tussen documentaire en filmdrama, dicht op de huid gefilmd met handheld camera’s, natuurlijk licht en begeleid door interviews met de betrokkenen. Soms vraag je je af wat werkelijk waar is en wat fictie is. Een sterk aspect is dat Jerry, die dus alle gebeurtenissen in de film zelf heeft meegemaakt, zo opgaat in zijn rol als undercover dat hij fantasievoorstellingen krijgt en de zaken zich soms anders voorstelt dan ze zijn. Pas als het leed is geschied, ontvangt hij hulp en begrip van zijn ex en zijn zonen.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

Das Lehrerzimmer – Spiegel van de maatschappij
Deze Duitse inzending voor de Oscars vindt in Leonie Benesch de perfecte vertolker van Carla, een jonge, onervaren lerares op een middelbare school, die te maken krijgt met bedreigingen en intimidaties nadat ze de moeder van een van hen verdenkt van diefstal. Regisseur Ilker Çatak en scenarioschrijver Johannes Duncker maakten met Das Lehrerzimmer een intelligent drama waarin de school een afspiegeling is van de maatschappij. Er ontstaat een conflict wanneer Carla in het geheim met haar laptop een filmopname heeft gemaakt om de dader te kunnen ontmaskeren. Hoewel niet het gezicht is te zien, maar slechts een mouw met een opvallend kleurenmotief, confronteert zij de verdachte, die vervolgens ontkent, waarna de onrust op school en in haar klas toeslaat. De ontstane discussies in de lerarenkamer over hoe om te gaan met deze heikele situatie laat zich kenmerken door politieke correctheid, angst voor gezichtsverlies en dubbele standaarden.

Ook in Carla’s eigen klas van twaalfjarigen ontstaat tumult. Zo is een Turkse jongen al eerder van diefstal beschuldigd, nadat de directie diens klasgenoten voor het blok had gezet om de vermeende schuldige aan te wijzen, en nu is de verdachte de moeder van Oskar, Carla’s beste leerling. Parallel aan de diefstal en de verdachtmakingen lopen haar lessen wiskunde (over bewijslast) en astrologie (over voorspelbaarheid).

Nadat ook de ouders middels hun groepsapp collectief hun verontwaardiging uiten over de gang van zaken en leerlingen van de bovenbouw een omstreden artikel in de schoolkrant publiceren, komt Carla steeds meer alleen te staan. Terwijl haar populariteit zienderogen afneemt, moet zij een balans zien te vinden tussen haar professionele leraarschap en haar persoonlijke integriteit. Das Lehrerzimmer is niet alleen intrigerend en pakkend, maar ook geschikt voor een discussie in het klaslokaal.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

Fremont – Afspraak met een hert
Bij een film over een jonge vrouw die tolk was voor het Amerikaanse leger en vluchtte uit Afghanistan toen de Taliban weer de macht greep, verwacht je misschien een hoop narigheid. Niets is minder waar in deze film van Babak Jalali met de fantastische nieuwkomer Anaita Wali Zada als Donya, die moeite heeft haar draai te vinden in Fremont, Californië. Ze woont er in een kleine flat tussen andere Afghanen en werkt in een Chinees restaurant waar ze gelukskoekjes maakt. Donya kan goed overweg met collega Joanna (Hilda Schmelling), die bekent soms meer koekjes te eten dan goed voor haar is, maar wel met veel gevoel kan zingen. Een oude Chinese vrouw verzint de spreuken, die op papiertjes in de koekjes worden gestopt. Nadat zij overlijdt, mag Donya die nobele taak op haar nemen.

Donya slaapt niet goed en belandt bij een psychiater (Gregg Turkington), die uitlegt wat een posttraumatische stressstoornis is en zegt dat ze zich om begrijpelijke redenen afsluit van de wereld. Donya’s sessies met de psychiater verlopen, net als de meeste andere scènes, op een natuurlijke, droogkomische manier die doet denken aan films van Jim Jarmusch. Hij vertelt haar het verhaal van het boek White Fang, over een wolfshond, die net als Donya werd gescheiden van de moeder. In een latere sessie leest de psychiater het einde van het boek voor en is zelf veel meer ontroerd dan zijn cliënt. Veelzeggend is de scène waarin hij zegt dat Donya hem heeft geïnspireerd om spreuken voor gelukskoekjes te maken, waarna hij 25 papierstrips op tafel legt. Zij weten dan allebei nog niet dat één van Donya’s spreuken een eigen leven is gaan leiden.

Het zijn al die kleine momenten en ontmoetingen die Fremont zo bijzonder maken. Die komen juist zo goed tot hun recht door het contemplatieve tempo van dit in stemmig zwart-wit geschoten juweeltje.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

31 oktober 2023

LIFF 2023 – Deel 1: Opvallende debuutfilms
LIFF 2023 – Deel 3: Gecompliceerde liefdes
LIFF 2023 – Deel 4: Franse apocalyps

MEER FILMFESTIVAL

LIFF 2023 – Deel 1:
Opvallende debuutfilms

door Cor Oliemeulen

We openen ons verslag van het Leiden International Film Festival 2023 met drie opvallende debuutfilms. In New York volgen we de bijzondere relatie van een jonge vrouw met haar zoon. We ontmoeten een aandoenlijke Canadese puber die filmregisseur wil worden en zijn op het Argentijnse platteland getuige van wonderbaarlijke gebeurtenissen. 

A Thousand and One – Beschadigde mensen
A Thousand and One won de juryprijs op het Sundance, het grootste Amerikaanse filmfestival voor de onafhankelijke film. Dit debuut van A.V. Rockwell, vooral bekend van haar muziekvideo’s, volgt de levenswandel van Inez (Teyana Taylor). Na enkele problematische jaren brengt ze een bezoek aan een Foster Home. De zesjarige Terry herinnert zich nog dat Inez hem op tweejarige leeftijd achterliet op een straathoek. Het weerzien is moeizaam, maar Terry voelt zich hier verwaarloosd en hunkert naar aandacht. “Ghetto Inez”, zoals deze 22-jarige stoere, strijdbare kapster wordt genoemd, besluit Terry stiekem mee te nemen om samen in New York een nieuw leven op te bouwen. Na de nodige omzwervingen vinden ze jaren later hun eigen plekje en krijgt Inez een relatie met een ex-gedetineerde, die zich over Terry ontfermt. Wanneer Terry wil gaan studeren, dreigt zijn verleden bij de autoriteiten bekend te worden.

Vanaf de eerste scène oogt alles authentiek. Het is 1994 en de Twin Towers staan er nog. De kleuren, de kleren, de kapsels, het taalgebruik, de modegrillen, de gouden kettingen, de posters, de reclames, oldskool rap en hiphop, zelfs het populaire speelgoed en snoepgoed waant je terug in die tijd. Toch komt de film na de introductie van de twee hoofdpersonages aarzelend op gang en is het vervolg wat fragmentarisch. In het oog springen Inez’ interacties met haar omgeving, de verandering van het leven in Harlem en hoe burgemeester Rudy Giuliani in 2002 zijn ‘stop and frisk’-beleid aankondigt: de politie mag voortaan burgers en verdachten op straat fouilleren op wapens en drugs. Ook Terry krijgt ermee te maken.

A Thousand and One heeft raakvlakken met Oscarwinnaar Moonlight, bijvoorbeeld omdat het drie keer springt in de tijd met drie verschillende acteurs, die Terry spelen. In dit geval gaat dat ten koste van zijn karakterontwikkeling, hoewel Terry al die tijd een ingetogen persoon is. Inez ontplooit zich veel meer, in feite is haar intense verschijning en optreden verantwoordelijk voor het succes van de film. De onvermijdelijke apotheose is gelukkig niet al te sentimenteel.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

I Like Movies – Zielsverwanten
Ook deze Canadese film is geregisseerd door een vrouw, net als veertig procent van de films in Leiden dit jaar. Chandler Levack schreef zelf dit innemende portret van de zeventienjarige filmnerd Lawrence (Isaiah Lehtinen) in een provinciestadje die droomt van een toekomst als filmmaker. In I Like Movies vloeien drama en komedie soepel in elkaar over. De personages zijn uit het leven gegrepen en er zijn talrijke verwijzingen naar films, filmmakers en popcultuur.

We schrijven het jaar 2003 als Lawrence met zijn beste vriend Matt fragmenten van Saturday Night Live imiteert en grappige filmpjes maakt. Lawrence is alles wat een puber kan zijn: uitbundig, emotioneel instabiel, aandoenlijk en gevoelig. In zijn onverdroten liefde voor film vertoont hij narcistische trekjes. Lawrence is soms niet alleen grof tegen zijn alleenstaande moeder, maar ook tegen Matt, die hij fijntjes laten weten dat er een moment zal komen dat hun wegen zich zullen scheiden omdat zijn vriend film niet serieus genoeg neemt.

I Like Movies is een nostalgische trip in een tijd dat de diehard filmliefhebber graag rondhing in de videotheek. Om geld te verdienen voor een prestigieuze filmopleiding in New York (en om tien gratis films per week te kunnen kijken) neemt Lawrence een baan in een videotheek. Hij adviseert klanten op zijn bevlogen wijze en verzint een leuke actie. Lawrence weigert een breedbeeldversie van Shrek aan te prijzen; liever stort hij zich op de oeuvres van Paul Thomas Anderson en Stanley Kubrick. Ondertussen krijgt hij warme gevoelens voor manager Alana (Romina D’Ugo). Zij wilde graag actrice worden, maar haakte af na ongewenste intimiteiten op de werkvloer. Er ontstaat een speciale band tussen Lawrence en Alana.

Het is mooi dat het LIFF altijd oog heeft voor dit soort onafhankelijke producties, die je anders waarschijnlijk nooit zou zien. De videotheek mag dan wel een zachte dood zijn gestorven, het filmfestival is springlevend.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

Chronicles of a Wandering Saint – Wachten op de hemel
Een wel heel opvallende debuutfilm tijdens deze LIFF is Chronicles of a Wandering Saint van Tomás Gómez Bustillo. We maken kennis met een katholieke geloofsgemeenschap in een Argentijns plattelandsdorp. Hoofdpersoon is Rita (Mónica Villa: Wild Tales), die de plaatselijke kapel schoonmaakt, terwijl drie andere vrouwen onder het toezicht van de pastoor een lied instuderen. Rita is wat op zichzelf en zoekt een doel in haar leven, het liefst wil ze een heilige worden. In een hok van de kapel vindt ze een Mariabeeld, dat al jaren als vermist geldt. Samen met haar man neemt ze het beeld stiekem mee om het thuis op te knappen en het vervolgens prominent in de kapel te plaatsen. Een wonder is geschied en Rita leeft op. Hoewel. Niet lang daarna, als ze vrolijk achter het stuur zit en een techno-versie van Bryan Adams’ Heaven uit de boxen schalt, verliest Rita de macht over het stuur en rijdt ze pardoes het water in. Tot schrik van de kijker lijkt de film abrupt afgelopen, want de aftiteling begint te lopen. Dat is een flinke domper, want naast het mysterie van het Mariabeeld zag je weinig meer dan een droge registratie met wat droge humor. Nu moet je niet meteen de zaal uitlopen, maar wachten op het tweede, ronduit boeiende hoofdstuk van de film.

Rita komt thuis en ziet zichzelf op bed liggen. Wanneer ze haar dorpsgenoten nadert, beginnen die keihard te niezen, zodat ze geen contact met hen kan maken. Ze ziet de duivel op een brommertje en voert een conversatie met een lamp. Je vraagt je even af of de bedenkers van dit maffe plot misschien te veel van hallucinerende paddenstoelen hebben gesnoept. Maar je geduld wordt beloond, want langzaam ontvouwt zich een magisch-realistisch verhaal met satirische en poëtische trekjes, wonderlijke ontmoetingen en tot besluit een knappe technische vondst. Dan begrijp je pas hoezeer de twee episoden van deze hoogst originele film met elkaar verweven zijn.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

29 oktober 2023

LIFF 2023 – Deel 2: Eigenzinnige einzelgängers
LIFF 2023 – Deel 3: Gecompliceerde liefdes
LIFF 2023 – Deel 4: Franse apocalyps

MEER FILMFESTIVAL

LIFF 2022 – Deel 3: AMERICAN INDIES
Misdaad is niet wat het lijkt

door Cor Oliemeulen

Het interessante van films die buiten de gangbare paden van Hollywood worden vervaardigd, is dat ze meestal minder voorspelbaar zijn. Onafhankelijke films kennen geen producenten of studio’s die de makers in hun nek hijgen met algoritmes om de massa te behagen. Onafhankelijke regisseurs moeten weliswaar de kosten zelf bij elkaar schrapen, maar genieten volop vrijheid om zich creatief te uiten.

Emily the Criminal – Criminaliteit loont (maar hoe lang)?
Neem nu John Patton Ford. Hij schreef en regisseerde in 2010 zijn eerste korte film Patrol, maar het zou nog twaalf jaar duren voordat hij de middelen had om zijn eerste speelfilm te maken. Met een budget van zo’n drie miljoen euro moest hij in twintig dagen 123 scènes draaien op zestig locaties (hoofdzakelijk in Los Angeles), inclusief stunts, vechtpartijen en een autoachtervolging. Het resultaat van Emily the Criminal mag er zijn. Het plot past bovendien uitstekend in de uitdagingen van deze tijd.

Titelpersonage Emily (voortreffelijk neergezet door Aubrey Plaza) is met haar energieke uitstraling, ruiterlijke gevoelens en impulsieve gedrag een heuse antiheld. Net als veel van haar generatiegenoten heeft ze een fikse studieschuld, echter haar opleiding tot ontwerper heeft ze niet afgemaakt, omdat ze in aanraking kwam met justitie. Ze werkt nu in de catering en solliciteert tevergeefs naar beter betaalde banen. Door haar frustraties komt Emily in contact met een organisatie die zich bezighoudt met creditcardfraude. Met een gestolen bankpas en vervalst identiteitsbewijs moet ze een flatscreen kopen om 200 dollar te kunnen verdienen. Hierna krijgt Emily de smaak te pakken, besluit om ook zelf een handeltje op te zetten en wordt verliefd op de verkeerde, met alle risico’s van dien.

Emily the Criminal is een misdaadfilm met een vleugje maatschappijkritiek. Uitbuiting van werknemers ligt voortdurend op de loer en het lijkt alsof het alternatief criminaliteit loont om je bestaanszekerheid veilig te stellen. Ironisch genoeg kreeg John Patton Ford tijdens de opnamen zelf te maken met iemand die zijn creditcardgegevens had ontfutseld. Dat heeft hem er niet van weerhouden om een vlotte misdaadthriller met voldoende spannende scènes en een toepasselijk slot te maken.

Lees hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

On the Count of Three – De laatste toevlucht
Suïcide is een ongemakkelijk thema. Ook voor filmmakers. En zeker in komedies. Toch waagde Jerrod Carmichael zich aan een verhaal over twee vrienden die het leven niet meer zien zitten en – net als Jack Nicholson en Morgan Freeman in The Bucket List, maar dan totaal anders – nog enkele persoonlijke wensen willen vervullen. De Amerikaanse stand-up comedian is in eigen land bekend om zijn geestigheid over oncomfortabele onderwerpen, kwam enkele maanden geleden in zijn eigen show uit de kast en deelde pijnlijke familiegeheimen met zijn publiek. Ook in zijn speelfilmdebuut On the Count of Three beroert hij zaken als depressiviteit, racisme en kindermisbruik.

Jerrod Carmichael speelt samen met Christopher Abbott de twee vrienden die zich nog één dag confronteren met het ingewikkelde hier en nu, herinneringen en mensen die een serieuze stempel op hun levens hebben gedrukt, voordat ze elkaar met een pistool door het hoofd zullen schieten. Aangezien de een nog meer in de war is dan de ander levert dat voor hen soms wat voldoening op, maar ook gevaar en geweld, eindigend met een grootscheepse klopjacht door de politie.

Iedereen kan natuurlijk zelf bepalen wat hij of zijn vindt van On the Count of Three. De zwarte humor moet je liggen, maar terwijl de gebeurtenissen zich opstapelen, ontstaat een tragische geschiedenis en een existentiële discussie waarin een van de vrienden langzaam gaat twijfelen of ze wel het juiste pad hebben gekozen. De combinatie van ongemak en oprechtheid laat zien dat Carmichael het talent heeft om in de toekomst nog meer menselijke kwellingen respectvol op het witte doek te presenteren.

Lees hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

Emergency – Stayin’ Alive
Wat doet een nummer van de Bee Gees in een hedendaagse tienerkomedie? Je merkt het vanzelf als alle campuslol van drinken, blowen en dansen is ontaard in een situatie waarin een mensenleven dient te worden gered.

Net als in On the Count of Three staat in Emergency een vriendschap op het spel. De nerdy Kunle (Donald Elise Watkins) en de stoere Sean (RJ Cyler) vinden op de vloer van hun studentenhuis een dronken en misschien ook wel gedrogeerd meisje dat alleen even bij kennis komt om te kotsen. Dit is wel een heel slecht moment vinden de twee beste vrienden, want vanavond staat hun Legendary Tour – zeven feesten achter elkaar – gepland. Wat te doen? 112 bellen? Het meisje naar het ziekenhuis brengen? Sean vindt het allebei geen goed idee, want Kunle en hij zijn zwart, en het meisje is wit. Na veel vijven en zessen besluiten ze het meisje af te leveren op het feest waar ze kennelijk was vertrokken. Het zal niemand verbazen dat dit plan niet zal slagen.

Regisseur Carey Williams maakte in 2018 een korte film met dezelfde titel en hetzelfde uitgangspunt. Kunle komt uit een welgesteld gezin en is al aangenomen op de prestigieuze Princeton-universiteit. Als de politie hem aantreft onder deze omstandigheid kan dat consequenties voor zijn toelating hebben, maar hij heeft geleerd om tijdens calamiteiten de autoriteiten in te schakelen. Sean komt uit een problematische omgeving en weet dat je als kleurling al snel de schijn tegen hebt. De sterk vertolkte confrontatie tussen de vrienden bewijst dat een tienerkomedie veel meer kan zijn dan een aaneenschakeling van bierpong, drugs, seks en puberale onzin.

Lees hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

Vengeance – Moord tussen de jaknikkers
Als je niet zo van een hoofdpersonage (en diens rol) houdt, is een film lastig te verteren. Dat geldt voor Vengeance van en met B.J. Novak, vooral bekend van de tv-serie The Office, waarvoor hij ook een aantal afleveringen regisseerde. Zijn zelfgeschreven speelfilmdebuut houdt het midden tussen een thriller, mysterie en komedie, maar is het eigenlijk alle drie net niet.

Het plot draait om de enigszins snobistische schrijver Ben Manalowitz (Novak) die in zijn residentie New York een telefoontje krijgt vanuit Texas dat een meisje dat Ben kende, is overleden aan een overdosis drugs. Hij reist af naar de prairie, maakt kennis met een excentrieke platenproducer (Ashton Kutcher) die zich graag bedient van tegeltjeswijsheden en belandt bij de familie van het dode meisje. Al snel denkt Ben dat er geen sprake is van een overdosis maar van moord. Hij doet verslag van zijn onderzoek met een populaire podcast onder de titel ‘Dead White Girl’.

Of je nu wel of niet van het hoofdpersonage houdt, de film heeft goede bedoelingen en enkele aardige fragmenten maar mist overtuigingskracht. Soms lijkt een scène een parodie maar is dan serieus bedoeld, soms hoor je grappen wanneer ze minder zijn gepast. Dat de apotheose totaal onverwacht komt, is meestal geslaagd in moordmysteries, maar deze actie komt wel heel abrupt uit de lucht vallen.

Lees hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

7 november 2022

LIFF 2022 – Deel 1: Drama
LIFF 2022 – Deel 2: Fantasie

MEER FILMFESTIVAL

LIFF 2022 – Deel 1: DRAMA
Over kleermakers en dochters

door Cor Oliemeulen

Het Leiden International Film Festival (LIFF) van 3 tot en met 13 november kent een sterk programma met veel Nederlandse premières en debuterende filmmakers. We trappen onze reeks verslagen af met vier drama’s die dik de moeite waard zijn.

Broker – Sympathieke babyhandelaars
In al die prachtige films van Hirokazu Koreeda word je op een zachte manier uitgedaagd om verder te kijken dan je neus lang is. Dat geldt ook voor Broker, dat zich na Koreeda’s Franse uitstapje La Vérité (met zijn lang gekoesterde ontmoeting met grande dame Catherine Deneuve) opnieuw afspeelt buiten het Japanse moederland, namelijk Zuid-Korea.

Sang-hyeon (Song Kang-ho: Parasite) is een kleermaker in Seoul. Samen met zijn vriend Dong-soo runt hij als vrijwilliger van een kerk een babybox voor vondelingen. Ze hebben het beste voor met de jonge spruiten; soms bieden ze een baby aan ter adoptie, illegaal. Ze moeten dan wel zeker weten dat het gaat om ouders die het kind gegarandeerd een goede toekomst kunnen bieden. Voor onze babyfluisteraars geldt: goede daad verricht en een aardig bedrag verdiend.

Zo is de baby van het hoertje So-young (Ji-eun Lee) voorbestemd om te worden opgevoed door rijke mensen. So-young voelt zich niet in staat om voor haar baby te zorgen en bovendien is iemand op zoek naar haar. Ondertussen worden de babyhandelaars gevolgd door twee politieagentes, die ook hun eigen verhaal hebben.

Hirokazu Koreeda wordt weleens de ‘Yasujirô Ozu van deze eeuw’ genoemd, omdat beide Japanse regisseurs humanistische films over familieverhoudingen maken. Misschien hoort het bij de Japanse cultuur: beide filmmakers oordelen niet snel, weten begrip en sympathie voor hun personages op te brengen en iedereen schikt zich uiteindelijk in zijn eigen lot. Terwijl de films van Ozu zich vaak afspelen in een intieme huiselijke setting en handelen over botsingen tussen generaties en worstelingen met de moderne tijd, concentreert Koreeda zich vooral op dilemma’s in hedendaagse familiedrama’s met een sociaal-realistische ondertoon.

Dat zie je bijvoorbeeld in Like Father, Like son (2013) waarin twee echtparen ontdekken dat hun zoontjes bij de geboorte zijn verwisseld, After the Storm (2016) waarin een lamlendige detective met zijn zoontje probeert om een echtscheiding te voorkomen en Shoplifters (2018) waarin een familie besluit om een verwaarloosd kind te ontvoeren. Door zijn contemplatieve stijl schetst Koreeda ook in Broker een bijna feilloos beeld van gewone mensen in relaties en situaties. Met een snufje humor en ironie. Nauwelijks grimmig.

Broker is de slotfilm van het LIFF 2022. Lees hier waar en wanneer deze film is te zien (mits niet uitverkocht).
De film draait vanaf 12 januari 2023 in de landelijke bioscopen.

The Outfit – Man met schaar
Ook het mysterieuze misdaaddrama dat in zijn geheel is gesitueerd in een kleermakerszaak, biedt een gelaagde verhaalstructuur vol dialogen. The Outfit is het verdienstelijke filmdebuut van de Amerikaan Graham Moore, die al een Oscar won voor zijn filmscenario van The Imitation Game (2014). Als regisseur/scenarist neemt hij voldoende tijd om de verschillende personages te schetsen. Hier in de bescheiden zaak van ’couteur’ Leonard (Mark Rylance: Bridge of Spies, 2015) vallen die personages pas te begrijpen nadat je een paar keer op het verkeerde been bent gezet.

Alleen zijn schaar nam de beschaafde Leonard mee toen hij na de oorlog genoodzaakt was Londen te verlaten. Hij belandde in Chicago en krijgt in het hier en nu van 1956 te maken met de bende van de familie Boyle, die op gespannen voet staat met de clan van madame La Fontaine. Aan Leonards dagelijkse routine komt plots een eind wanneer Richie Boyle met een verse schotwond zijn zaak komt binnenstrompelen, ondersteund door gangster Francis. Ze zijn op de vlucht voor La Fontaine en Leonard wordt geacht met spoed Richie’s buik en rug met naald en draad te hechten. Vanaf dat moment beginnen de intriges zich op te stapelen, niet in de laatste plaats omdat Leonards assistente Mable een verhouding met Richie heeft.

Naast het spannende scenario wordt The Outfit (de titel slaat op een geheime organisatie) gedragen door een sublieme Mark Rylance. Hij speelt een man die altijd geconcentreerd en beheerst zijn vakmanschap uitoefent, gedistingeerd op een afstandje blijft, maar meer in de gaten heeft dan iedereen bevroedt. Met zijn slimheid weet hij in deze enigszins claustrofobische omgeving meer dan eens een leven te redden. Bovendien ontdekt hij dat je met een schaar meer dingen kunt doen dan enkel knippen.

Lees hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

The Quiet Girl – Ierse nesten
Het volgende lovenswaardige speelfilmdebuut is van documentaire- en tv-seriemaker Colm Bairéad. Zijn subtiele kleine drama The Quiet Girl is de Ierse inzending voor de Oscars en wordt bijna geheel gesproken in de primitieve Keltische taal Irish Gaelic. De hoofdpersoon Cáit (Catherine Clinch) is ‘an cailín ciúin’, het rustige meisje van de titel, maar ook de meeste andere personages hebben wonderlijke namen. Hoewel de film niet heel veel dialoog kent, is ondertiteling dus wel een must.

Cáit is lid van een groot katholiek gezin op het Ierse platteland van de jaren tachtig. We tellen minimaal vier zusjes en een broertje, terwijl moeder alweer in verwachting is. Cáit wordt door alle andere gezinsleden genegeerd, ook door haar vader, die vaak van huis is en aan een zekerheid grenzende waarschijnlijkheid vreemdgaat. Cáit is dan wel rustig en stil, maar niet doof noch blind. De situatie is schrijnend: door de armoede is er geen geld voor arbeiders om het hooi van het land te halen en er is niet genoeg voedsel voor iedereen. Het is voor Cáit een zegen dat zij wordt uitgekozen om de zomer elders door te brengen, namelijk bij haar moeders neef Seán en diens echtgenote Eibhlín Cinnsealach (Carrie Crowley). Ook zij hebben een boerderij, maar geen andere monden te voeden. Voor het eerst in haar leven ervaart Cáit letterlijk en figuurlijk een warm bad.

Vanaf hier ontspint The Quiet Girl zich als een fijnzinnig, sfeervol gefilmd hoofdstuk waarin Cáit, Eibhlín en Seán langzaam aan elkaar moeten wennen en we uiteindelijk leren dat dit huis wel een verleden, maar geen geheimen noch schaamte kent. Het afscheid aan het eind van de zomer is onvermijdelijk en ontroerend. Juist omdat we mogen gissen hoe Cáits levenspad zal verderlopen, maakt dat de film in je hoofd nog wel een tijdje doordraait.

Lees hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).
The Quiet Girl draait vanaf 13 april 2023 in de landelijke bioscopen.

The House Among the Cactuses – Volwassen keuzes
Ook de finale van The House Among the Cactuses blijft nasudderen. Je vraagt je af hoe jijzelf zou hebben gehandeld wanneer je een mysterieuze backpacker een maaltijd aanbiedt en tot je verontwaardiging ziet dat hij bij zijn vertrek je vrouw een klap in het gezicht geeft. De meeste kijkers zouden uiteindelijk waarschijnlijk anders hebben gereageerd, omdat zij nu eenmaal meer kennis hebben (maar nog steeds bar weinig) dan de vader des huizes.

Carlota González-Adrio maakt in haar speelfilmdebuut dankbaar gebruik van het script waarmee de Spaanse schrijver Paul Pen zijn eigen succesvolle roman bewerkte. Net als in The Quiet Girl maken we kennis met een groot gezin dat geïsoleerd leeft, in dit geval op het eiland Gran Canaria middenin de natuur. En ook in deze film ligt een familietragedie aan de basis van gebeurtenissen die komen gaan. In het grote afgelegen huis tussen de cactussen wonen Rosa (Ariadna Gil) en Emilio (Daniel Grao) en hun vier opgroeiende dochters, die toneelstukjes opvoeren, dansen, zingen, lachen en puberen. Wanneer Rafa (Ricardo Gómez) ten tonele verschijnt, is er enige opwinding onder de meiden, net als voor de mannelijke bezoeker in The Beguiled. In deze Spaanse film geen genot, maar vooral vraagtekens en afschuw.

The House Among the Cactuses is een drama dat zich langzaam ontpopt als thriller. De combinatie van de idyllische atmosfeer, de eenvoud van het leven en de groeiende spanningsboog blijft de aandacht voortdurend vasthouden.

Lees hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

3 november 2022

LIFF 2022 – Deel 2: Fantasie
LIFF 2022 – Deel 3: American Indies

MEER FILMFESTIVAL