***
recensie Ant-Man
Brein uit en plaatjes kijken
door Karina Meerman
Na superman, spinnenman, vleermuisman en ijzerman, is het nu de beurt aan mierenman. Amusement alleen gegarandeerd na verwijdering van alle bèta-kennis en logica uit het brein. Gelukkig neemt Ant-Man zichzelf ook nooit echt serieus en dat is de films redding.
Paul Rudd speelt Scott Lang, een gescheiden vader die op het verkeerde pad is geraakt. Hij heeft niets afgemaakt in zijn leven, maar houdt erg veel van zijn dochtertje (een opmerkelijk onirritant Amerikaans kind gespeeld door Abby Ryder Fortson). Scotts pogingen om na zijn tijd in de bak te integreren in de samenleving worden gehinderd door zijn status als ex-crimineel. Hij zal daarom nog één criminele klus doen, omwille van zijn kind.
Geen superheld
Gelukkig is Scott niet alleen een gymnast, maar ook een hoogbegaafde, goed uitgeruste inbreker. Zo komt hij – via een complexe truc – in aanraking met wetenschapper Hank Pym (Michael Douglas) en het Ant-Man-project. Dat had Pym diep weggestopt omdat het zo gevaarlijk is. Maar ja, nu moet het dan toch maar worden ingezet omdat voormalig Pym-protegé en potentieel psychopaat Darren Cross (Corey Stoll) met dezelfde wetenschap aan het rommelen is en ze wil verkopen aan de hoogste criminele bieder. Een soort Wij van WC-Eend adviseren WC-Eend om van WC-Eend af te komen.
Ant-Man lijdt meer onder onwaarschijnlijkheid dan enige andere Marvel-film. Scott Lang is namelijk geen superheld. Hij is een leuke gozer in een slim pak, dat functioneert dankzij dubieuze technologie. Ant-Man beweert wetenschap toe te passen in plaats van superkrachten en daar gaat het schuren.
Mierenmaat
De film kwam ongeveer gelijktijdig uit met tijdschrift de New Scientist van juli/augustus. In de maandelijkse fotostrip legt Ionica Smeets deze keer uit waarom grote spinnen niet bestaan. Titel: “De fantastische film”. En met groot bedoelt zij een insect van het formaat bijzettafeltje dat ook even voorbij komt in Ant-Man. Het onovertroffen wiskundemeisje verklaart in drie plaatjes de schalingswet. “Als je iets groter maakt, neemt het volume sneller toe dan de oppervlakte”. Oftewel, als je alle zijden van een kubus verdubbelt in oppervlak (m2), verviervoudigt het volume (m3). Ergo, de poten van een reuzenspin zouden bij opschaling al snel het enorme lijf niet meer kunnen dragen. Teken maar na. Fotostripvriendje Ype twijfelt vervolgens ernstig of hij Ionica wel zal trakteren op de dvd van Honey, I Shrunk the Kids. Want daar zal zij ook “weer iets over te zeuren” hebben…
O ja. Want in Ant-Man wordt er gekrompen door de afstand tussen atomen te verkleinen, wat niets afdoet aan de massa van een object. Mierenman zou dus hetzelfde gewicht hebben als Scott Lang, maar in mierenmaat. Gelukkig is daar het fictieve Pym-deeltje, dat Ant-Man kennelijk aan en uit kan zetten om zijn massa te reguleren, zodat hij in ieder geval kan mierenrijden. Maar los hiervan, zou er ook wat te zeuren zijn over zijn zicht aangezien Scotts mini-mensenogen onvoldoende licht vangen om scherp te kunnen zien. Zijn stembanden zouden op mierengrootte geluid produceren op 3.500 Hertz en niet op de normale 200 Hertz. Dat piepstemmetje zou onhoorbaar zijn vanwege het gebrek aan bereik van Ant-Mans piepkleine longen. En dan zijn er nog de talloze mierenonjuistheden (zoals knuffelen en kirren), waar biologen ongetwijfeld de kriebels van krijgen.
Misschien dat daarom het script zo luchtig en geestig is. Zodat we aan het eind kunnen zeggen: Ach, we hebben ieder geval gelachen.
21 juli 2015