Elk jaar zetten we een regisseur, actrice of acteur volop in de spotlights. Vaak is de aanleiding een expositie of retrospectief. Tip onze redactie voor een filmmaker van jouw keuze, en wie weet staat jouw favoriet een volgende keer in de schijnwerpers.
Acteurs Sidney Poitier & Denzel Washington
Regisseur/acteur Charlie Chaplin
***
Brein uit en plaatjes kijken
door Karina Meerman
Na superman, spinnenman, vleermuisman en ijzerman, is het nu de beurt aan mierenman. Amusement alleen gegarandeerd na verwijdering van alle bèta-kennis en logica uit het brein. Gelukkig neemt Ant-Man zichzelf ook nooit echt serieus en dat is de films redding.
Paul Rudd speelt Scott Lang, een gescheiden vader die op het verkeerde pad is geraakt. Hij heeft niets afgemaakt in zijn leven, maar houdt erg veel van zijn dochtertje (een opmerkelijk onirritant Amerikaans kind gespeeld door Abby Ryder Fortson). Scotts pogingen om na zijn tijd in de bak te integreren in de samenleving worden gehinderd door zijn status als ex-crimineel. Hij zal daarom nog één criminele klus doen, omwille van zijn kind.
Geen superheld
Gelukkig is Scott niet alleen een gymnast, maar ook een hoogbegaafde, goed uitgeruste inbreker. Zo komt hij – via een complexe truc – in aanraking met wetenschapper Hank Pym (Michael Douglas) en het Ant-Man-project. Dat had Pym diep weggestopt omdat het zo gevaarlijk is. Maar ja, nu moet het dan toch maar worden ingezet omdat voormalig Pym-protegé en potentieel psychopaat Darren Cross (Corey Stoll) met dezelfde wetenschap aan het rommelen is en ze wil verkopen aan de hoogste criminele bieder. Een soort Wij van WC-Eend adviseren WC-Eend om van WC-Eend af te komen.
Ant-Man lijdt meer onder onwaarschijnlijkheid dan enige andere Marvel-film. Scott Lang is namelijk geen superheld. Hij is een leuke gozer in een slim pak, dat functioneert dankzij dubieuze technologie. Ant-Man beweert wetenschap toe te passen in plaats van superkrachten en daar gaat het schuren.
Mierenmaat
De film kwam ongeveer gelijktijdig uit met tijdschrift de New Scientist van juli/augustus. In de maandelijkse fotostrip legt Ionica Smeets deze keer uit waarom grote spinnen niet bestaan. Titel: “De fantastische film”. En met groot bedoelt zij een insect van het formaat bijzettafeltje dat ook even voorbij komt in Ant-Man. Het onovertroffen wiskundemeisje verklaart in drie plaatjes de schalingswet. “Als je iets groter maakt, neemt het volume sneller toe dan de oppervlakte”. Oftewel, als je alle zijden van een kubus verdubbelt in oppervlak (m2), verviervoudigt het volume (m3). Ergo, de poten van een reuzenspin zouden bij opschaling al snel het enorme lijf niet meer kunnen dragen. Teken maar na. Fotostripvriendje Ype twijfelt vervolgens ernstig of hij Ionica wel zal trakteren op de dvd van Honey, I Shrunk the Kids. Want daar zal zij ook “weer iets over te zeuren” hebben…
O ja. Want in Ant-Man wordt er gekrompen door de afstand tussen atomen te verkleinen, wat niets afdoet aan de massa van een object. Mierenman zou dus hetzelfde gewicht hebben als Scott Lang, maar in mierenmaat. Gelukkig is daar het fictieve Pym-deeltje, dat Ant-Man kennelijk aan en uit kan zetten om zijn massa te reguleren, zodat hij in ieder geval kan mierenrijden. Maar los hiervan, zou er ook wat te zeuren zijn over zijn zicht aangezien Scotts mini-mensenogen onvoldoende licht vangen om scherp te kunnen zien. Zijn stembanden zouden op mierengrootte geluid produceren op 3.500 Hertz en niet op de normale 200 Hertz. Dat piepstemmetje zou onhoorbaar zijn vanwege het gebrek aan bereik van Ant-Mans piepkleine longen. En dan zijn er nog de talloze mierenonjuistheden (zoals knuffelen en kirren), waar biologen ongetwijfeld de kriebels van krijgen.
Misschien dat daarom het script zo luchtig en geestig is. Zodat we aan het eind kunnen zeggen: Ach, we hebben ieder geval gelachen.
21 juli 2015
***
Familiegeheimen? Altijd gezeik!
door Karina Meerman
Avengers: Age of Ultron is het tweede feestje van de Avengers-familie met Joss Whedon aan het roer. Een vermoeiende bijeenkomst waar alle familieleden hun gezicht laten zien. Hun gezicht, hun vuisten, hun superkrachten, hun jeugdtrauma’s en hun emoties.
Regisseur Joss Whedon heeft iets te vieren en wij zijn allemaal uitgenodigd. We hadden er zin in, want meestal zijn de feestjes van ome Joss hartstikke leuk. Wanneer we arriveren is het nog gezellig. De Avengers-familieleden uit de vorige film werken soepel samen om een foute Duitse buurman op zijn kop te geven. Hij had iets gestolen dat gevaarlijk was en het moest worden teruggehaald. Iedereen luistert naar Captain America (Chris Evans) en zelfs de Hulk (Mark Ruffalo) doet goed mee.
Labiele ome Tony
Maar dan moet ome Tony (Robert Downey Jr.) het weer verknoeien. Hij is een van onze liefste ooms, omdat hij zo geestig is, kan vliegen en de coolste speeltjes ter wereld heeft. Hij is tegenwoordig goede vriendjes met oom Bruce. Die kan nog steeds heel groen en heel boos worden, maar omdat hij en tante Natalia (Scarlett Johansson) elkaar leuk vinden, kalmeert hij ook weer snel. Maar toen moesten Bruce en Tony zich zo nodig in de kelder opsluiten om een slimme computer te bouwen.
We wisten wel dat ome Tony een beetje labiel was. Dat hadden we al gezien in Iron Man 3. Nou, die angstaanvallen heeft hij kennelijk nog steeds. Hij is bang dat de hele wereld stuk gaat en daarom wil hij een schild om de planeet bouwen dat buitenaardse slechteriken ook daadwerkelijk buitenaards houdt. En oom Bruce is ook een wetenschapper, dus die wil wel meebouwen aan iets dat nieuw en groot en intelligent is. Dat doen die sukkels stiekem, zonder de rest van de familie te vertellen. Terwijl wij weten: familiegeheimen? Altijd gezeik.
Knettergekke oom Ultron
Dus toen hadden we opeens een oom Ultron (James Spader). Die is nieuw in de familie en begrijpt het allemaal niet zo goed. Hij heeft een veel te stellige mening over alles en hij verkondigt die luidkeels. Hij weet alles beter en iedereen rolt met de ogen wanneer hij zijn eindeloze verhalen ophangt. Wat een vervelende vent. En dan gaat hij natuurlijk andere familieleden beledigen en sneuvelt er meubilair. En auto’s en gebouwen.
Oom Ultron blijkt knettergek. Hij gaat een beetje rondhangen met die tweeling die altijd chagrijnig zijn en de boel verzieken. Als Wanda (Elizabeth Olsen) voorbij komt en haar hypnodingetje doet, dan kan je erop rekenen dat het mis gaat. En ja hoor, iedereen krijgt ruzie. Zelfs oom Thor (Chris Hemsworth) moet er even tussenuit. Gelukkig kunnen wij daardoor even zwaaien naar zijn vriend Erik (Stellan Skarsgård). Je weet wel, die samenwerkte met het vriendinnetje van Thor en ooit in het gekkenhuis zat. Eén ding is zeker: het is nooit saai op de familiebijeenkomsten van ome Joss.
En dan zo’n Vision…
Enfin, neef Hawkeye (Jeremy Renner) blijkt een bron van rust en Captain America is ook niet gek te krijgen. Oudoom Nick-met-het-piratenoog (Samuel L. Jackson) spreekt iedereen ferm toe en dan gaat de hele familie nog een keer naar het buitenland om de boel op orde te zetten. Wel een gedoe hoor, de hoeveelheid gevecht en gevlieg en alles-moet-stuk. En dan al die zware gesprekken tussendoor. En zo veel nieuwe gasten erbij, zoals zo’n Vision (Paul Bettany) die eigenlijk een soort transgender is. Wat moeten we daar nou mee? Het wordt een beetje te druk allemaal. En om nou te zeggen goh, wat was het gezellig… Het leek meer op familietherapie met een combinatie van praat- en slooptechnieken. Maar misschien heeft het geholpen en is het volgende feestje weer helemaal top.
22 april 2015
****
Sterke nieuwe doorstart
door Karina Meerman
Dreiging van onverslaanbare vijanden dwingt X-Men tot wanhoopsdaad. Teruggaan naar het verleden creëert nieuwe sterke ploeg voor X-Men-franchise, samengesmeed door een vitale Wolverine.
“Wij zullen u assimileren en uw technologie bij de onze voegen.” O, wat waren de Borg ooit eng, maar het zijn watjes vergeleken bij de Sentinels. Deze metershoge machines van ondoordringbaar materiaal nemen de speciale krachten over van de mutanten die ze vermoorden. Wat de één leert, kan de ander. Ze kunnen vliegen, klimmen, door rotsen graven, metaal smelten, vuur bevriezen. Ze hebben geen gevoelens, zijn in geen enkel opzicht menselijk. Hun detectieapparatuur bespeurt niet alleen actieve mutaties, maar ook latente: potentiële vaders en moeders van nieuwe generaties mutanten. Het is, kortom, een duistere tijd voor iedereen die niet puur van het menselijk ras is.
Sleutelmoment
X-Men: Days of Future Past opent in een uitzichtloze wereld. Jonge mutanten zijn bijzonder goed geworden in het samenwerken tegen de Sentinels, maar al snel wordt duidelijk dat het niet genoeg is. Een laatste doldwaze actie is nodig om de wereld weer goed te maken. Professor Charles Xavier (Patrick Stewart) en Magneto (Ian McKellen) hebben het sleutelmoment in de tijd gevonden waarop alle ellende is begonnen. Alles draait om Raven/Mystique (Jennifer Lawrence). Wolverine (Hugh Jackman) moet terug naar 1973, om met een jonge Xavier (James McAvoy) en dito Magneto (Michael Fassbender) de boel weer recht te breien. Dit alles natuurlijk in een afgelegen locatie die vooralsnog vrij is van Sentinels. Vooralsnog, want het is wel een actiefilm.
Aangezien Wolverine erg langzaam ouder wordt, kon Hugh Jackman zowel zijn jongere als zijn oudere zelf spelen. Daardoor blijft de koppeling met de toekomst de hele film intact, zonder een overdaad aan flashforwards. Het is overigens heel fijn te merken dat Wolverine zijn midlifecrisis voorbij is.
Genieten
Na de deprimerende opening belanden we in de zonnige jaren zeventig en dan is het een kwestie van genieten van een scala aan uitstekende acteurs. De jonge versies van de oude mannen zijn goed gekozen. Fassbender heeft een griezelig kille uitstraling als Magneto, terwijl McAvoy als Xavier overloopt van empathie. Jennifer Lawrence is een sterke en kwetsbare Mystique. Het is even wennen dat Tyrion Lannister (Peter Dinklage als Dr. Bolivar Trask) een pak draagt, maar de gedachte aan Game of Thrones verdwijnt al snel naar de achtergrond. Er is te veel te zien en te horen.
De interactie tussen de personages is de prettige mengeling van humor en actie die we leerden kennen in de eerste X-Men in 2000. In een aantal scènes maakt die plaats voor tegeltjeswijsheden en dat is jammer, maar kennelijk noodzakelijk om psychologische veranderingen te volbrengen. Want die zijn nodig. De jonge Charles Xavier lijkt nog weinig op de wijze man die hij later wordt. Hij worstelt met zijn gave, heeft gebroken met zijn vriend Erik Lensherr en verstopt zich voor de wereld met de hulp van Hank McCoy/Beast (Nicholas Hoult). Het is aan de weinig subtiele Wolverine om vrede en inzicht te brengen. Ga er maar aan staan.
Met StarTrek: The Future Begins (2009) gaf regisseur J.J. Abrams een oud en geliefd instituut een nieuwe impuls door het verleden opnieuw vorm te geven. Days of Future Past doet hetzelfde voor X-Men. Een nieuwe, sterke ploeg, een nieuw verleden en heel veel nieuwe mogelijkheden. Bravo, Bryan Singer. Maar wat ga je doen met Wolverine?
18 mei 2014
****
Thor op zijn best
door Karina Meerman
Stel dat Thor, Iron Man en Superman alle drie om je vechten om jouw nieuwe verkering te worden. Wie van de drie kies je dan? Eén voorwaarde: ‘allemaal’ is geen optie.
Op het eerste gezicht lijkt Tony Stark een aantrekkelijke keuze. Wanneer hij geen superheldenwerk doet, kleedt hij zich uitstekend. Hij is een goed geconserveerde 45-plusser met een Mensawaardig IQ, rijdt coole auto’s, woont in een gigantisch huis aan zee en heeft miljoenen te spenderen. Ook aan jou. Hij houdt van sterke vrouwen en is hartstikke handig in huis: als er iets kapot gaat, kan hij het zelf repareren.
Mode
De man van staal is, alhoewel veel jonger, modetechnisch ontzettend saai. Het is óf een blauw pak met een rode cape óf een spijkerbroek met overhemd. Met zo’n ferme kaaklijn en grote blauwe kijkers heeft hij ook niet veel nodig. Sterker nog, dat supermanlijf doet het eigenlijk veel beter zonder geruit overhemd. Kal-El heeft niets van het flamboyante van Tony, maar zijn haarstijl is veel beter. Als hij tenminste niet ongekamd langs Amerika’s wegen sluipt op zoek naar zijn identiteit. Thor oogt spectaculairder als geheel, maar zijn eeuwige outfit van vikinghaar, cape, harnas en onafscheidelijke hamer doen je vriendinnen in hun broek piesen van het lachen. Voor een man die duizenden jaren oud is zou je denken dat hij wat vaker van kapper en/of modehuis wisselt.
Maar zoals iedereen weet zit echte schoonheid van binnen. Superman is heel lief voor zijn adoptie-ouders en hij zal het prima begrijpen wanneer jij afzegt omdat je met je moeder moet winkelen. Ook Thor is een respectvolle zoon, die veel van zijn moeder houdt en eerbied heeft voor zijn vader. Het is jammer dat ze niet wat gezelliger zijn, want al dat formele gedoe maakt van de feestdagen een gespannen tijd. Zeker wanneer broer Loki besluit de boel weer eens te verstieren. Het is misschien niet jolig met de familie uit Asgard, maar saai is het zelden.
Angstaanvallen
Het makkelijke aan Tony is dat hij geen familie heeft. Die heeft hij ook niet nodig, want dan houdt hij meer aandacht over voor zichzelf. Een knappe miljonair als vriendje lijkt misschien leuk, maar als hij niet in de spotlights staat, sluit hij zich dagenlang op in de kelder om met zichzelf te spelen. En dan is er nog het vrouwelijk schoon dat zich op hem stort. Je moet sterk in je schoenen staan wil je met Tony om kunnen gaan. Zeker in periodes waarin hij aan zichzelf twijfelt waardoor hij angstaanvallen krijgt. Voor hetzelfde geld zoekt hij bevestiging buiten de deur, alhoewel de kans groter is dat hij zich in zijn werk verstopt.
Vrouwen
Superman heeft geen aandacht voor andere vrouwen en Thor evenmin. Dat ze nog nooit hebben gedate maakt jou heel bijzonder, maar doet ook twijfels rijzen over de geestelijke gesteldheid van beide mannen. Thor heeft tenminste nog een goede vriendin. Superman heeft alleen jou, maar toch kom jij altijd op de tweede plaats. Eerst moet de wereld worden gered. Je weet nooit of Kal-El op tijd zal zijn voor een afspraakje, want als een bus schoolkinderen in een Chinese afgrond dreigt te storten, zal jij toch echt moeten wachten. Daarbij toont hij de laatste tijd wat nare trekjes. Man of Steel voelt zich wel erg comfortabel als de grote redder en hij draait zijn hand niet meer om voor moord. Dat zijn toch signalen waar een meisje rekening mee moet houden, zeker als hij moeilijk over zijn emoties praat.
De wereld redden
Bij Thor is dat hoopvoller. Was hij vroeger nog een arrogant leeghoofd die vond dat hij recht had op de troon, na zijn val naar aarde is hij een stuk sympathieker geworden en geestiger dan ooit tevoren. Oké, zonder zijn hamer voelt hij zich wat onzeker dus dat ding moet altijd mee, maar het is geven en nemen in een relatie. Hij houdt je – via zijn wachter Heimdall – goed in de gaten, zonder dat het stalken wordt. En hij houdt zich aan zijn woord. Als hij zegt dat hij terugkomt, doet hij dat ook. Je moet alleen – ook bij hem – even wachten tot een wereld is gered (en zijn werkgebied is aanzienlijk groter dan dat van Superman). Als jij je echter in een van die negen werelden bevindt, doet hij er werkelijk alles aan om te zorgen dat je veilig bent. Hij vindt je geweldig om wie je bent, heeft thuis een kast vol kleren die je perfect passen en hij kan uitstekend omgaan met je vrienden. Zelfs met je vervelende jongere zusje.
30 oktober 2013
**
Midlifecrisis
door Karina Meerman
Nietszeggende film met iemand die vaag doet denken aan Wolverine uit de X-Men-films.
Sommige mannen gaan zich anders gedragen wanneer zij een zekere leeftijd bereiken. Zij worden zich bewust van hun voortschrijdende jaren en proberen dit op verschillende manieren te compenseren. Zij veranderen bijvoorbeeld van voertuig, door een sportievere auto te kiezen of op de motor te stappen. Ze gaan gezonder leven: ze stoppen met roken en bezoeken vaker (of opeens) de sportschool. Een strakker lijf betekent ook dat ze zich zekerder voelen om het hemd of T-shirt uit te trekken en met ontbloot bovenlijf de barbecue te bedienen. In een laatste poging de resterende sexappeal te benutten, gaan sommige mannen erg ver en verruilen hun vrouw van jaren voor een jonger model. Of ze behouden wat ze hebben en proberen daarnaast nog een groen blaadje te verschalken. Andere mannen maken opeens verre reizen, zoeken hun oude vrienden op of gaan eindelijk de confrontatie aan met hun eigen psyche. Het is, kortom, de midlifecrisis.
Man in verwarring
Het is een weinig bekend feit dat ook mannen met superkrachten een dergelijke crisis doormaken. Gelukkig brengt The Wolverine dit onder de aandacht van het grote publiek. Logan (Hugh Jackman) is een man in verwarring. Moet hij doorgaan op de oude voet – vechtend en grauwend en tegenstanders vermorzelend – of kiest hij voor een vreedzaam leven en laat hij de Wolverine achter zich? Kan dit überhaupt? Een frustrerend dilemma, waar hij in het bos op broedt terwijl hij droomt van zijn grote liefde Jean Grey.
Hij wordt gestoord in zijn gepieker door een jonge Japanse genaamd Yukio (Rila Fukushima), een uitstekend zwaardvechtster met de gave soms te zien hoe en wanneer mensen sterven. Zij neemt Logan onder gesputter mee naar Japan om een oude vriend te bezoeken. De puissant rijke zakenman Yashida (Hal Yamanouchi) ligt op zijn sterfbed en hij wil Logan bedanken omdat hij ooit zijn leven redde. Het bedankje zou de oplossing kunnen zijn voor Logans identiteitscrisis. Maar Logan laat zich afleiden door de perikelen rondom de dochter van Yashida, de timide Mariko (Tao Okamoto). Omdat hij niet oplet, moet hij uiteindelijk toch weer aan het vermorzelen.
Intiem kopje thee
Van een rommelige bosbewoner met lang haar transformeert Logan gedurende de film in een sportschooltype van een zekere leeftijd. Hij laat geen gelegenheid voorbij gaan om zijn bizar brede torso te tonen (ook al lijkt hij wel steeds zijn buik in te houden). De motor is verruild voor een Audi en de sigaren zijn kennelijk in de ban gedaan. En een intiem kopje thee met de dienstbare Mariko blijkt voldoende om zijn issues rondom de formidabele Jean te doen vergeten.
Het is kortom een actiefilm met wat superkrachten en supertechnologie, wat zwaardvechten en een handvol Japanse dialogen, terwijl iemand die ooit The Wolverine was, laat zien dat ook oudere mannen best nog meedraaien in de moderne samenleving. Blijf als het lukt vooral even zitten voor de aftiteling, waarin nog meer oude bekenden verklappen dat ook zij aan een nieuw avontuur willen beginnen. Het houdt niet op, niet vanzelf.
24 juli 2013
***
Superman als Messias in zielloos spektakel
door Karina Meerman
Man of Steel is een zoektocht naar wat het is om mens te zijn eneen promotiefilm van het Amerikaanse leger, met Superman als de nieuwe Messias. Wat is er toch gebeurd met die aardige superheld in zijn rode cape?
Superman was altijd veel liever dan andere superhelden, met uitzondering misschien van Peter ‘Spidey’ Parker. Hij had geen duistere kant, hij moordde niet, hij had geen brute wapens, zijn outfit was niet te opzichtig en zijn ideale baan was die van journalist. Hij had twee aardige ouders, had geleerd zich in te houden en redde mensen tussen het schrijven van artikelen door. Maar dat was niet genoeg voor regisseur Zack Snyder (300, Watchmen).
Oorsprong van de held
Het moet ongeveer zo zijn gegaan. Na het zien van The Batman Trilogy werd Zack bevangen door ambitie en milde jaloezie en belde producent Christopher Nolan. ‘Ik wil zoiets voor Superman. Een verhaal over zijn oorsprong, maar dan wel geschikt voor Amerikaans publiek van de 21e eeuw. En in mijn eigen stijl.’ Na veel drammen en soebatten ging Nolan akkoord en tot op de dag van vandaag huilt die man zich in slaap.
Henry Cavill is geen slechte Superman om te zien. Russel Crowe is een aannemelijke Jor-EL. Elliot (Christopher Meloni) uit Law & Order SVU doet het prima met zijn promotie tot kolonel in het leger. Amy Adams begint pittig als persmuskiet Lois Lane en ouders als Diane Lane en Kevin Costner willen meer mensen wel. Maar het geheel voelt niet als Superman. Het voelt als Independence Day met een vleugje Prometheus en een snufje Star Wars.
Soort Christus
Wat ook stoort zijn de weinig subtiele referenties aan Superman als een soort Christus. Hij is 33, wordt redder van de mensheid genoemd en neemt op dat moment een zegenende houding aan. Hij worstelt met zijn bovennatuurlijke krachten en innerlijke demonen en gaat naar zijn onstoffelijke vader voor hulp. Subtiel. Grootste verschil is dat de Bijbelse Jezus niet klakkeloos een verbond aanging met de plaatselijke militaire macht.
Voor de meeste bioscoopgangers zal dit een zorg zijn. Die genieten ongetwijfeld van de niet-aflatende explosies, instortende hoogbouw en onpraktische maar prachtige buitenaardse technologie, dit alles begeleid door de dramatische muziek van Hans Zimmer (Gladiator, Pirates en Batman). Of ze net zo genieten van de interactie tussen de personages is een tweede. Voor een film die vragen stelt over menselijkheid, is er weinig warmte of humor tussen de spelers in dit drama. Alle emoties worden verkondigd in woorden en een beperkt scala aan gezichtsuitdrukkingen.
Als het niet om Superman ging, was het allemaal niet zo’n ramp geweest. Maar de oudste superheld van de westerse wereld (1938) verdiende toch iets meer liefdevolle aandacht.
18 juni 2013