Grace of Monaco

**

recensie  Grace of Monaco

Keuze van een diva

door Wouter Spillebeen 

Olivier Dahan opende het prestigieuze filmfestival van Cannes met zijn Grace of Monaco, een portret van Grace Kelly dat volgens de makers geen biopic is.  

Grace Kelly, de wereldberoemde actrice die onder meer in Hitchcock-films zoals Rear Window en Dial M for Murder schitterde, heeft het ene sprookje opgegeven voor het andere. Ze is gehuwd met prins Rainier van Monaco, voedt twee kinderen op en leeft in het gigantisch en imposant koninklijk paleis. Wanneer Hitchcock haar de hoofdrol in zijn nieuwe film Marnie  aanbiedt, begint de zin om te acteren bij Grace weer te kriebelen. De timing kon niet slechter zijn: nu Charles De Gaulle druk zet op Monaco om belastingen te betalen aan Frankrijk (hij dreigt zelfs met een oorlog), heeft Rainier niet zozeer een zelfstandige en sterke vrouw nodig, maar een toonbeeld van loyaliteit om naast hem te staan tijdens defilés.  

Recensie Grace of Monaco

Universeel verhaal
Op de persconferentie tijdens het filmfestival van Cannes zei regisseur Olivier Dahan dat hij niet wil dat zijn film als een biopic gezien wordt, maar als een universeel verhaal over de keuze van een vrouw, een keuze die iedereen wel eens moet maken. Inderdaad, Grace of Monaco  focust op het dilemma van Grace, het kiezen tussen het gezin en de carrière, waarin ze zich laat leiden door de hofpriester. Maar door een relatief gebrek aan spanning in die verhaallijn voelt die toch ondergeschikt aan tegenover de crisis in de ministaat. De familie Grimaldi, die aan de macht is in Monaco, was niet aanwezig op het festival omdat ze vindt dat ze in een negatief daglicht gesteld wordt in de film. Volgens Nicole Kidman, die elegant de rol van Grace neerzet, is ‘de performance met veel liefde gedaan’.  

De chemie tussen Kidmans Grace en Tim Roths Rainier is wat zoek. Misschien een bewuste keuze, de film gaat immers over een moeilijke periode in hun relatie. Hierdoor is het niet makkelijk met de personages mee te leven. Wanneer we niet zien dat de twee gelukkig samen zijn, komt het niet bepaald hartverscheurend over wanneer er een haar of twee in de boter zit. Bovendien is het hele gebeuren een ver-van-ons-bedshow. In het citaat dat de film opent zegt Grace dat haar leven niet altijd het sprookje was dat het leek te zijn, maar in vergelijking met de problemen van de modale burger verbleekt haar keuze in het niets. Ze moet kiezen tussen steenrijke en beroemde prinses of steenrijke en beroemde actrice zijn, wat hebben we medelijden met haar.  

Recensie Grace of Monaco

Gracieuze kostuums
Afgezien van de schitterend gracieuze kostuums en de indrukwekkende, rijkelijk versierde decors is Grace of Monaco  weinig overweldigend. Kidman acteert vrij goed, maar aan het acteerwerk van haar collega’s is niets bijzonders. Het verhaal en de climax overtuigen niet en stellen teleur. Velen vroegen zich zelfs af wat de film op Cannes te zoeken had. Het zwarte blad uit de geschiedenis van Monaco is sterk gedramatiseerd en de film niet meeslepend genoeg. De film die het publiek op Cannes meteen moest omverblazen en warm maken voor de rest van het festival, is een zootje van ‘first world problems’ en ondermaatse verhaalontwikkeling.

 

31 mei 2014

 

 

MEER RECENSIES