***
recensie You’re Not You
Emmer koud water
door Wouter Spillebeen
Wat krijg je als Garden State -regisseur George C. Wolfe een film maakt die de vreselijke gevolgen van ALS aan een groot publiek laat zien? Een mengeling tussen een Ice Bucket Challenge en het Franse Intouchables.
Kate (Hilary Swank) en haar man Evan (Josh Duhamel) zijn rijk en gelukkig. Ze geven etentjes, zij speelt piano, hij koopt dure meubels voor hun hypermoderne woning die uit een catalogus lijkt te komen. Ze houden zielsveel van elkaar. Maar dan merkt Kate dat haar hand vreemde stuiptrekkingen vertoont. Anderhalf jaar later kan ze nog amper wandelen. Haar man geeft haar water door een rietje en verzorgt elke dag haar make-up. Ze heeft de thuisverpleegster ontslagen omdat die haar te veel als een patiënt deed voelen; de onverzorgde en rebelse studente Bec (Emmy Rossum) komt haar vervangen. Intouchables-gewijs ontstaat een onwaarschijnlijke vriendschap tussen de twee tegenpolen, die nu tot het einde samen tegen Kates ALS vechten.
Eerlijk portret
Wat deze film wil doen voor ALS-patiënten is zeker nobel. De Ice Bucket Challenges brachten veel geld op voor onderzoek naar een geneesmiddel, maar verduidelijkte niet hoe de neurologische ziekte levens verwoest, hoe een perfect gezond persoon in enkele jaren een compleet hulpbehoevende rolstoelpatiënt kan worden. You’re Not You vult dat gat in en schetst een eerlijk portret over de effecten van de ziekte. Alle opbrengsten van de Nederlandse première in Tuschinski gaan naar het gevecht tegen ALS. Bovendien zal ALS Nederland op alle vertoningen om een donatie vragen.
Hilary Swank heeft geen fantastische regisseur of een verbluffend scenario nodig om te schitteren. Dat is niet anders in You’re Not You. Als de snel aftakelende en vechtende onafhankelijke vrouw Kate is ze altijd oprecht en waarheidsgetrouw. Haar prestatie verdient lof en is zonder twijfel het beste element in de film, maar dit is geen Boys Don’t Cry en evenmin een The Homesman. Haar tegenspelers blinken nooit helemaal uit en het scenario toont – voorspelbaar genoeg – wel heel veel gelijkenissen met Intouchables. Maar terwijl de Franse film er wonderbaarlijk in slaagt om de verschillen tussen de twee hoofdpersonages niet overdadig uit te spelen, wrijft You’re Not You het constant in het gezicht van de kijker. Subtiel is deze film helemaal niet.
Muziek met een betekenis
In het begin weet You’re Not You op best leuke wijzen te spelen met de muzikale ondersteuning. Het contrast tussen stilte en geluid heeft meestal een betekenis, maar jammer genoeg is dat idee niet in de hele film te vinden.
You’re Not You heeft het vaak bij het rechte eind en kan door een groot publiek geliefd zijn omwille van de intenties, maar los van de boodschap schiet de film op verschillende vlakken toch tekort. Het verhaal is niet origineel en ongeveer zo subtiel als een emmer koud water over je hoofd krijgen. De subplots (de muzikale carrière en het vriendje van Bec) zijn onderontwikkeld en lijken enkel aanwezig te zijn om te benadrukken dat we bepaalde emoties moeten voelen. Gelukkig maakt de goudeerlijke prestatie van Swank veel goed. You’re Not You is een ware tearjerker en steekt dat niet onder stoelen of banken. Immers, hoe meer tranen, hoe meer donaties.
12 december 2014