Disappearance of Eleanor Rigby: Him & Her, The

**

recensie  The Disappearance of Eleanor Rigby: Him & Her 

Tragedie is een vreemd land

door Wouter Spillebeen

Ned Benson screende zijn tweeluik The Disappearance of Eleanor Rigby voor het eerst op het filmfestival van Toronto. Zijn gedurfde aanpak resulteert in enkele sterke, maar evenveel flauwe scènes. 

Een vrouw verlaat haar man; zij is depressief, zijn leven stort in. The Disappearance of Eleanor Rigby volgt eerst Conor (James McAvoy), die na het vertrek van Eleanor (Jessica Chastain) bij zijn excentrieke vader intrekt, zijn restaurant ziet falen en alles doet om zijn vrouw terug te krijgen. De tweede helft vertelt het verhaal van Eleanor, die terug bij haar ouders woont, krampachtig haar jeugd probeert te herbeleven en de tragiek wil vergeten die haar ertoe bracht Conor te verlaten. Elk verwerken ze hun verdriet op hun eigen manier, elk vertelt zijn eigen verhaal, elk hebben ze een eigen versie van de feiten. 

Recensie The Disappearance of Eleanor Rigby: Him & Her

Him
James McAvoy is een competente acteur, dat is sinds The Last King of Scotland (2006) een onweerlegbaar feit. Als Conor heeft de Schot geen perfect Amerikaans accent, maar aangezien zijn vader in het verhaal met een zware Britse tongval spreekt, is dat enigszins logisch. Dergelijke voorbeelden van aandacht voor detail zijn in de eerste helft van The Disappearance of Eleanor Rigby talrijk aanwezig (Conor kijkt na zijn aanrijding steeds naar het verkeer voor hij de straat oversteekt, wat hij ervoor niet deed). Ook al is die eerste helft het relaas van de jongeman zelf, toch schildert hij zichzelf niet perfect af. Hij is hulpeloos, koppig, spuwt vaak irritant gladde oneliners en verwacht dat anderen hem kant-en-klare antwoorden geven op zijn grote vragen. Een van die anderen is trouwens Saturday Night Live-acteur Bill Hader, die eens niet voor een lichte toon zorgt, maar het drama mooi onderschrijft. 

Toch is het verhaal van Conor langdradig en ietwat oninteressant. Enkele scènes lijken enkel als voer te dienen voor de tweede helft en het gebrek aan antwoorden maakt van Him geen afgewerkt geheel. Bovendien is het scenario vaak geschreven alsof elk personage een filosoof is. Iemand moet Benson vertellen dat niet iedereen zomaar diepgaande mijmeringen uit de duim kan zuigen. 

Her
In de tweede helft van The Disappearance of Eleanor Rigby zien we hetzelfde verhaal, maar dan door de ogen van Eleanor. Chastain, die Oscarnominaties kreeg voor haar rollen in The Help en Zero Dark Thirty, zou de beladen rol makkelijk aan moeten kunnen, maar weet – op een enkele scène na – niet helemaal te overtuigen. De scènes waarin het koppel kortstondig samenkomt,  keren terug, maar dan volgens de herinnering van de vrouw (kleren en dialogen zijn anders, camerastandpunten verschillen). Nu zouden alle vragen uit het eerste deel een antwoord moeten krijgen, toch? Niet dus. In plaats hiervan zien we een vrouw die wanhopig probeert terug een tiener te zijn. Intrekken bij de oudjes, naar school, giechelen met de jongere zus en bovenal: koppig en rebels weigeren hulp te aanvaarden na een mislukte zelfmoordpoging, ook al heeft iedereen het beste met haar voor. Ze zoekt niet uit wie ze is, zoals ze beweert, maar ze zit vast in bittere ontkenning. 

Recensie The Disappearance of Eleanor Rigby: Him & Her

We krijgen geen reden waarom Eleanor Conor in het ongewisse laat, we krijgen amper een beeld van haar worsteling als gebroken vrouw. De hele tweede helft kwijnt weg in een combinatie van verwijzingen naar Him en een spelletje Zoek de Zeven Verschillen wat de terugkerende scènes betreft. Die verschillen duiden op het feit dat één kant van het verhaal nooit volledig juist kan zijn, maar daar slaat Benson zijn publiek in de film al vaak genoeg mee om de oren. Terwijl de eerste helft in aandacht voor detail en interessante nevenpersonages uitblinkt, is Her vooral gemerkt door houten performances van onder meer Isabelle Huppert als Eleanors moeder. Enkel William Hurt, die haar vader portretteert, weet uiteindelijk zijn vel te redden dankzij een emotionele monoloog.

The Disappearance of Eleanor Rigby kon makkelijk anderhalf uur korter zijn zonder afbreuk te doen aan het verhaal. Veel scènes helpen de kijker niet om de personages te begrijpen, noch dragen ze bij aan de plot (Waarom kijken we meerdere minuten naar Conor die een wandelingetje maakt of naar Eleanor die de straat oversteekt?). Het tweeluik schreeuwt vooral “gemiste kans” en dat is waarlijk jammer. Geef deze recensent maar het nummer van The Beatles. Ah, look at all the lonely people… 

 

27 oktober 2014 

 

 

MEER RECENSIES