***
recensie I Give It A Year
Feelgood movie over ‘feelbad’ huwelijk
door Eva Baaren
Neem een flinke relatiecrisis, de auteur van Borat en de producenten van Love Actually. Gooi daarover een dikke saus van Britse acteurs, serveer met een paar Amerikanen en je hebt het recept voor een beetje vreemde, maar wel lekkere film.
In het regiedebuut van Dan Mazer (schrijver van Da Ali G Show, Borat en Bruno) volgen we een jong koppel dat onbezonnen in het huwelijksbootje is gestapt. Nadat Josh (Rafe Spall) en Nat (Rose Bryne) elkaar ten overstaan van een hoestende en proestende pastoor het jawoord hebben gegeven, slaat bij het paar al snel de twijfel toe. Onder het toeziend oog van sceptische vrienden en familie probeert het koppel er het beste van te maken. Maar met een aantrekkelijke collega en een zachtaardige ex-vriendin in de buurt is dat makkelijker gezegd dan gedaan.
Wie denkt dat I Give It A Year een film is zoals vele anderen heeft het mis. Los van het verhaal is de filmstijl een eigenaardig huwelijk tussen een romantische Britse komedie en slapstick. Mazer heeft opnieuw de samenwerking gezocht met filmproducenten Tim Bevan en Eric Fellner (French Kiss, Notting Hill, Bridget Jones’ Diary, About a Boy, Ali G in da House, Love Actually), dit keer met het plan een film te maken die meer (maar niet helemaal) mainstream is. Het resultaat is een humoristische romantische film die van tijd tot tijd vervreemdend is.
Grappig en pijnlijk
Net als in de genoemde kaskrakers hangt deze film aan elkaar van Britse tegenstellingen tussen de karakters van de vele personages, van wie de ene helft een ‘stiff-upper-lip’ heeft en de andere helft het moet hebben van sarcasme en zelfspot. Het verhaal zit vol zure gezichten en grappig bedoelde misplaatste opmerkingen (o.a. door acteurs als Minnie Driver en Stephen Merchant), die niet alleen de Britten, maar ook de Amerikaanse personages (Anna Faris, Simon Bowler) vaak tegenover elkaar zetten. Deze tegenstellingen zorgen voor grappige en pijnlijke momenten die voor liefhebbers van de Britse romantische komedie bekend terrein zijn.
Waar pijnlijke en grappige tegenstellingen in de meeste romantische komedies worden afgewisseld door onvervalste liefdesscènes waarin men dichter tot elkaar komt, blijven die in I Give It A Year lange tijd uit. In plaats daarvan worden potentieel romantische momenten meer dan eens verstoord door slapstickachtige gebeurtenissen zoals de reanimatie van een neergestorte duif. Deze satirische scènes leiden voor de personages vaak tot een anticlimax en stellen de tolerantie van kijkers die zich willen onderdompelen in een fijn liefdesverhaal regelmatig op de proef.
Nog lang en ongelukkig
Toch heeft het slapstickeffect in Mazers’ narratief een aangename functie. I Give It A Year begint waar de meeste sprookjes ophouden nadat je voor elkaar hebt gekozen: teleurstelling en twijfel kunnen gemakkelijk toeslaan en de concurrentie van vrijgezelle exen en collega’s ligt altijd op de loer.
Dat de kijker door elementen van absurditeit op enige emotionele afstand tot de personages staat, betekent ook dat deze zijn focus richt op de schoonheid van het menselijke falen en de manier waarop zowel mannen als vrouwen gestuurd worden door verwachtingen, verlangens, schuldgevoel en onvermogen. In een film die gaat over de negatieve aspecten van een relatie, kan de kijker zich in deze zaken herkennen zonder dat het verhaal zwaar wordt. Samen met een eigenzinnig doch prettig einde slaagt Mazer er in om van een ‘feelbad’ thema een feelgood movie te maken. Al kunnen pas getrouwde stellen met een prangende relatiecrisis de film misschien toch beter even overslaan.
18 februari 2013