Top 3 2013
Recensenten van Indebioscoop bespreken hun drie favoriete films die dit jaar in Nederland in première gingen. Ook vallen er enorme missers te noteren.
DEEL 3: Wouter Spillebeen
2013 was een filmjaar met hoge toppen en diepe dalen, zoveel is zeker. Om uit al die goede films drie beste en uit de minder goede de absoluut slechtste film te moeten kiezen, is geen malse taak.
We kregen films die qua opzet goed op elkaar leken, zoals het Deense Kapringen en het Amerikaanse Captain Phillips. Beide films pakken de Somalische piraten aan op hun eigen manier en beiden verdienen lof om verschillende redenen.
Drama ten top, met What Maisie Knew, Mud, het Poolse In Darkness en het Argentijnse Infancia Clandestina. Rufus Norris’ Broken haalt deze top drie nipt niet, maar verdient een meer dan eervolle vermelding.
Horrorfans moesten niet ver zoeken om hun honger te stillen, want zowel ernstige films als Mama en The Conjuring als het over-the-top gruwelen van Evil Dead zagen het daglicht.
Mijn top drie, in niet nader bepaalde volgorde:
The World’s End sluit de lange rij komedies die in 2013 de kop opstaken. Hollywood schoot en miste enkele keren, zoals met The Heat en This Is the End. Uiteindelijk stijgt de finale van Edgar Wrights Cornettotrilogie boven de rest uit. The World’s End is net als zijn voorgangers constant grappig, clever en op het hoogtepunt zelfs zeer spannend. Gooi Simon Peggs fantastische dronken acteerwerk erbij en je hebt niet alleen de beste komedie van het jaar, maar de beste komedie die ik gezien heb sinds Hot Fuzz.
Django Unchained is het jongste meesterwerk van Quentin Tarantino. Meesterwerk, want als Tarantino’s naam erop staat, kan het niet anders. Misschien een voor de hand liggende keuze, maar zeker verdiend. Drie uren zijn voorbij voor je het beseft en dat is vooral te danken aan de geniale acteerprestaties van Jamie Foxx, Christoph Waltz en Leonardo Di Caprio. Tarantino vertelt een verhaal over wraak, net als in Kill Bill, maar dan met meer inhoud. Het bloedvergieten is nog steeds typisch Tarantino, vooral in de slotscènes.
Stories We Tell is voor een verteller misschien wel de belangrijkste documentaire van het afgelopen jaar. Een verhaal is altijd veel meer dan het op het eerste zicht lijkt. Verschillende standpunten werpen vaak een geheel nieuw licht op een situatie die al klaar lijkt. De documentaire wijst met een enkel voorbeeld op het belang van een open instelling, de noodzaak om met één getuigenis geen genoegen te nemen.
Miskleun van het Jaar
Een film met een klein budget die er niet aantrekkelijk uitziet, daar kan ik nog net begrip voor opbrengen. Zo wordt Tommy Wiseau’s The Room gezien als een van de slechtste films aller tijden, maar Wiseau heeft gedaan wat hij kon met het minieme budget dat hij had. Wanneer een Hollywoodrelease met een groot budget er toch in slaagt om er goedkoop uit te zien, dan is dat begrip er niet. Danny Mooneys Love and Honor heeft jungledecors die eruit zien als twee kamerplanten voor een geschilderde achtergrond en jaren ’70-kledij en -haarstijlen die zelfs vandaag niet als vintage bestempeld zouden worden. De verhaallijn is niets waard, de romantiek is voorspelbaar en de acteurs zijn net van karton. Met The Room kan tenminste nog eens goed gelachen worden, wat ik niet kan zeggen van Love and Honor.
20 december 2013