Top 3 2013
Recensenten van Indebioscoop bespreken hun drie favoriete films die dit jaar in Nederland in première gingen. Ook vallen er enorme missers te noteren.
DEEL 2: Bob van der Sterre
Het jaar 2013 was in elk geval niet het jaar van de ‘wederopstanding’ van Hollywood. Het werd juist alleen maar nog routineuzer. Ik bedoel: Spike Lee die van een prima Koreaanse film een slechte Amerikaanse variant maakt (Oldboy ). Die Hard deel 5? Is deel 4 überhaupt uitgekomen? Ooit betekende dat nog wat, de nieuwe Die Hard !
Maar voor Gravity wil ik wel even een lans breken. De karakters zijn van het bekende bordkarton, het ‘avontuur’ is ook hier te overspannen en er is geen verhaal. Oké. Maar toch biedt Alfonso Cuaróns film iets nieuws. Je kunt namelijk dankzij een 3D-bril ronddolen in de ruimte zoals astronauten dat doen.
Een totaal andere film is Reality. Een menselijke tragikomedie van het goede soort. Marco Garrone behandelt wat lichtvoetiger materiaal dan in Gomorrah (2008). Nu bekijkt hij niet de Napolitaanse maffia, maar de Napolitaanse winkeliers, van wie eentje, een visverkoper, koste wat het kost óók wereldberoemd wil worden via Big Brother.
Reality is een film over Napels zoals Amélie een film over Parijs is. Een ode aan het volk dat schrijver Stendhal het meest ‘mens’ noemde. Het verhaal ontspoort helaas in melodramatische richting, maar vooral het eerste kwartier is échte cinema.
Film van het jaar is voor mij Blancanieves (bij de gratie van het nog niet zien van La grande bellezza ). Sneeuwwitje verfilmd als een zwijgende film, dus in zwart wit, zonder een zin dialoog, maar met een intensiteit waar menig filmmaker een lesje van kan leren. Acteren en een mooie filmstijl worden ineens weer belangrijk. Al die ontroering die bij mij wordt opgeroepen zonder dat ook maar een woord wordt gesproken, ’t is wonderlijk.
Miskleun van het Jaar
Voor mij geen twijfel: The Great Gatsby. Hoe kun je de jaren twintig waarheidsgetrouw willen neerzetten maar voor een partyscène zonder gêne rapmuziek gebruiken? Hoe kun je een in wezen lichtvoetig en menselijk verhaal zo pompeus verfilmen dat het bijna Bijbelse proporties krijgt? De belangrijkste vraag: hoe kun je zo gewetenloos alle humor en spot uit dat verhaal halen?
De acteurs weten zelf ook geen raad met dit vreemde materiaal. De keuze voor acteurs is al wat aan de dubieuze kant (de modern ogende Carey Mulligan, Toby Maguire) maar het vreemdste is Leonardo DiCaprio. Als je niet lang ervoor Django Unchained hebt gezien, dan zie je geen Gatsby, maar dan zie je Calvin Candie die steeds ‘old sport’ zegt. Bevreemdend!
19 december 2013