Like Father, Like Son

****

recensie  Like Father, Like Son

Wat maakt je een vader?

door Tom Bakker

Twee echtparen ontdekken dat hun zoontjes bij de geboorte verwisseld zijn. Ondanks enkele clichés is het familiedrama Like Father, Like Son een fascinerende tocht door de Japanse samenleving en stelt het rake vragen over ouderschap.  

Op een dag krijgt de familie Nonomiya een telefoontje van het ziekenhuis. Hun zoontje Keito is bij de geboorte verwisseld met een ander jongetje. Na dit verschrikkelijke nieuws komen de ouders voor een dilemma te staan: moeten ze de jongens omwisselen of houden ze het kind dat ze zes jaar als hun zoon hebben gezien? Voor vader Ryoto (Masaharu Fukuyama) voelt het bijna als een opluchting, want nu heeft hij een verklaring voor het feit dat hij een band mist met Keito. Moeder Midori (Machiko Ono) lukt het minder goed om Keito niet langer als haar kind te zien. Daar komt nog bij dat de andere familie, de familie Saiki, totaal anders is. Samen moeten beide families de schok verwerken en beslissen over de toekomst van de twee jongens.

Recensie Like Father, Like Son

Close-up van een familie
Like Father, Like Son is geschreven en geregisseerd door de gerenommeerde Japanse filmmaker Hirokazu Koreeda. Ook in Nobody Knows (2004), Still Walking (2008) en I Wish (2011) staat het familieleven centraal, ditmaal verweeft hij op minimalistische wijze thema’s als ouderschap, familieband, liefde en klassenverschil. Hij onderzoekt wat precies een familie maakt. Is het DNA of is het de tijd die je met elkaar doorbrengt?

Het contrast tussen de twee families is tastbaar en zorgt voor prachtige spanningen. De Nonomiya’s zijn succesvol, rijk en schijnbaar gelukkig. Ze zijn ook gereserveerd, netjes en eentonig, iets wat Koreeda ook in de kleuren laat zien. Ryoto werkt zo hard dat hij weinig tijd heeft om met zijn familie door te brengen. De Saiki’s zijn arbeiders, niet succesvol, maar absoluut niet minder gelukkig. Ze zijn rommelig, chaotisch en kleurrijk. Vader Yudai (Lily Franke) heeft een winkeltje aan huis en ziet zijn kinderen dus bijna altijd. De film heeft haar mooiste momenten in de vaak ingetogen humoristische interactie tussen de twee families.

De fraaie spanning en het contrast tussen beide families wordt echter niet volledig ingelost. Vanaf twee derde van de film vervalt Koreeda af en toe in clichés en wordt het verhaal een aanklacht tegen de moderne maatschappij. Door de werkdruk kunnen ouders vaak weinig tijd met hun kinderen doorbrengen, een conclusie waar natuurlijk geen mens van opkijkt.

Recensie Like Father, Like Son

Japanse wereld
Ondanks deze momenten is Like Father, Like Son – een fenomenaal succes in Japan en winnaar van de Juryprijs in Cannes – een eerlijke en intieme film. Door het uitgebreid ontleden van de vraag wat het betekent om een ouder te zijn, doet het verhaal zeer persoonlijk aan. Bovendien geeft de film voor westerse kijkers een schitterend beeld van de hedendaagse Japanse samenleving. Hoewel er natuurlijk overeenkomsten zijn met de westerse wereld, zie je fundamentele verschillen in gedrag, architectuur en leefwijze. Dit maakt het verhaal een extra genot om naar te kijken. Like Father, Like Son verdient het dus zeker om ook in het westen gezien te worden.

 

16 november 2013

 

MEER RECENSIES