InDeBioscoop is een filmmagazine voor de liefhebber. Een fijnproever die warm wordt van meer persoonlijke context bij cinema. Die liever een grondig filmessay leest dan een dertien-in-een-dozijn recensie.
Je leest bij ons gratis artikelen over film. Zoals essays over filmgeschiedenis, diepte-interviews met regisseurs, betogen met originele invalshoeken of redactieleden die een intens gesprek hebben over een nieuwe trend. InDeBioscoop is een liefdesverklaring aan de eigenzinnigheid van cinema.
Geïnteresseerd? Schrijf je in voor onze maandelijkse IDB-nieuwsbrief en blijf op de hoogte!
Meewerken? Stuur een DM op onze Facebook-pagina!
Recent gepubliceerd op InDeBioscoop
Diaseries en statische voordrachtjes compenseren in in De nueva otra vez (2019) allerminst het pijnlijke gebrek aan bewegend beeld dat de emotionele crisis van de protagoniste zichtbaar en voelbaar maakt.
Dat er in elf minuten verdomd veel kan gebeuren, bewijst filmmaker Jerzy Skolimowski, die in vijftig jaar IFFR maar liefst twintig films mocht presenteren. 11 Minutes onderstreept de eigenzinnigheid van zowel filmmaker als filmfestival.
Regisseur Lukas Valenta Rinner liet zich bij het maken van Parabellum inspireren door de Doomsday Preppers die zich voorbereiden op het einde van de beschaving. Klinkt onheilspellend, maar levert het ook een interessante film op?
De brede hoofdwegen van het vierduizend inwoners tellende woestijnstadje in Namibië zijn omgeven door laanbomen en de tuintjes ogen groen. Maar voor hoelang nog? Nederlandse documentaire van Ike Bertels.
Terwijl Ellie op zoek is haar eigen identiteit te ontdekken, wordt ze op slag verliefd op Andreas. Kan de relatie standhouden, terwijl ze zichzelf nog niet kent? En kan iemand überhaupt van haar houden?
Natuurlijk moeten jongeren zelf zien te dealen met hun ontluikende seksualiteit, maar een klein beetje begeleiding van een ervaringsdeskundige kan soms uitwassen voorkomen.
Na een uur kijken heeft O império do desejo meer weg van een intellectuele variant van een Tiroler-seksfilm zonder lederhosen, echter volhouders laten zich uiteindelijk wel trakteren op enkele originele climaxen van Reichenbachs anarchistische universum.
Een strandgebied aan de kust van Costa Rica vormt in Agua fría de mar het nachtelijke decor van een onwaarschijnlijke ontmoeting. Twee jongvolwassen geliefden zijn op zoek naar een vakantieonderkomen.
Een mooi moment voor kinderen om hun mobieltje en andere gadgets in te ruilen voor gereedschap en wapperende handen om zich nuttig voor de gemeenschap te maken. Of toch niet?
Met ongebreideld camerawerk, ingenieuze montages en eigenzinnige kadreringen vertelt het zwijgende Limite (1931) van de Braziliaanse regisseur Mário Peixoto ons over hun voorafgaande levens en de begrenzingen van het menselijk bestaan.
Met drie zeer confronterende films sluiten we ons verslag af. Minderjarige jongens op de vlucht, slachtoffers van de dictatuur in Oezbekistan en de eeuwige strijd tussen guerrillabeweging Farc en de overheid van Columbia.
De Algerijnse oorlog (1954-1962) is een zwarte vlek in de Franse geschiedenis, een periode waarin de staat zijn toevlucht nam tot moorden en willekeurig geweld tegen Algerijnen.
Red Road opent met het alziend oog van de hoofdpersoon en een overweldigende wand van videoschermen. De beelden van bewakingscamera’s bieden Jackie, hun voornaamste toeschouwer, de illusie van controle.
Net als tijdens het festival besteedt IFFR ook tijdens haar online viering van het 50-jarig bestaan aandacht aan korte films. In dit eerste deel van een tweeluik bespreken we drie films waarin de locatie een belangrijk narratief element is.
Zoals elk jaar kan de geëngageerde liefhebber kijken naar documentaires en filmdrama's waarin mensen dreigen te worden vermorzeld door onderdrukking, terreur en corruptie. In dit verslag twee helden: uit Iran en Zimbabwe.
In ons derde verslag van het Movies that Matter Festival 2021 ontdekken we hoe kunst in gevangenschap kan ontstaan aan de hand van een Spaanse tekenaar in Frankrijk en een verhalenverteller in Ivoorkust.
Het vaarwel van Old Joy onderstreept de gescheiden levenspaden van twee vrienden dermate stellig dat eerder sprake is van een tautologie dan poëzie. Toch zorgt een gevoelige inborst voor een waardig afscheid van deze vriendschap.
Quo Vadis, Aida? was kandidaat voor de Gouden Leeuw in Venetië, had een dubbele nominatie voor de Oscar, was publiekswinnaar op het IFFR en is onmiskenbaar de belangrijkste productie van Movies that Matter dit jaar.
Tijdens een vliegende storm steken drie mannen in een roeiboot een zeestraat over en slechts één komt aan. Tien jaar later volgt de rekening. A Fugitive fom the Past (1965) van Tomu Uchida verhaalt over karma.
Mysterieuze films zijn misschien wel de moeilijkste soort films om te maken. Daarom zie je ze zo weinig. En dan is er natuurlijk altijd de oneindig hoge meetlat van kampioen mysterie David Lynch.
Het plotloze Goodbye, Dragon Inn toont de verstilde schoonheid van een bioscoop die door gebrek aan belangstelling de deuren moet sluiten. De meeste actie komt van het witte doek in de zaal, maar de schamele bezoekers hebben wel wat beters te doen.
De bruit et de fureur van Jean-Claude Brisseau is overrijp aan Bijbelse symboliek en maatschappelijke keuzen. De strijd tussen het goede en het kwade, orde of chaos, het schone of het lelijke, het komt in velerlei gezichten terug.
De Nederlandse animatiefilm Camouflage is na zes jaar klaar voor vertoning. De filosofische genrefilm gaat online in première tijdens Imagine Film Festival en dingt mee naar de Méliès d’Argent, een Europese filmprijs.
De Katakuri’s hebben een guesthouse gebouwd. Alleen sterven de gasten allemaal een ongelukkige dood. Film van de Japanse regisseur Takashi Miike overtreft zichzelf in bizarriteiten en extremiteiten.
Dankzij films, games en boeken (zoals Lara Croft, Indiana Jones en The Mummy) leven we met de misvatting dat het beroep van archeoloog enorm spannend is. Best ironisch: graven, niet vinden, wel vinden, afstoffen, catalogiseren.
De hedendaagse sf-film lijkt het niet precies meer te weten. Is de toekomst nu redelijk positief of gaat het helemaal mis? De films op Imagine kiezen opvallend genoeg allemaal voor een iets andere weg.
Het schematische karakterdrama in Îles flottantes drijft op een plezant lichtkomische sfeer van buitenissigheid, maar de bespiegelingen over het moeizame leven van drie vriendinnen ontloopt zelden de banaliteiten van een soap.
Bij fantasierijke films horen ook absurdistische films. Beoefenaars in dit genre worden steevast sceptisch benaderd door critici, hoewel het scheppen van een lach moeilijker is dan het scheppen van een traan.
Het debuut van de Russische regisseur Egor Abramenko is gelaagder dan je van een genrefilm zou verwachten. In Sputnik, over een buitenaardse verstekeling, zijn spanning en maatschappelijk commentaar kundig met elkaar verweven.
Wat heeft de horrorfilm in de 21ste eeuw nog te bieden? Veel variatie op oude thema’s, blijkt op het volledige digitale Imagine Film Festival. Griezelige huizen keren in alle films terug.
In een roadmovie door Thailand verkent Apichatpong Weerasethakul de grenzen tussen documentaire en fictie terwijl een verhaal door zijn personages wordt doorverteld en getransformeerd.
De Belg Johan Grimonprez, videokunstenaar, curator en regisseur, behandelt in deze postmoderne documentaire een alternatieve geschiedenis vanaf de jaren 60 aan de hand van terroristische acties, meer in het bijzonder van vliegtuigkapingen.