InDeBioscoop is een persoonlijk filmmagazine voor filmfans én fijnproevers!
Filmfans blijven via ons op de hoogte van alle films die de moeite waard zijn. Lees bijvoorbeeld onze verslagen van filmfestivals en recensies. Of raadpleeg de bioscoopagenda.
Fijnproevers die houden van context bij cinema kunnen hun hart ophalen bij onze essays, interviews met regisseurs en Ondertussen op de redactie.
Ook veel filmplezier is gegarandeerd met onze rubrieken: Leuke Filmlijstjes, Camera Obscura, Rewind en Filmhuis van het Verleden.
Filmfans blijven via ons op de hoogte van alle films die de moeite waard zijn. Lees bijvoorbeeld onze verslagen van filmfestivals en recensies. Of raadpleeg de bioscoopagenda.
Fijnproevers die houden van context bij cinema kunnen hun hart ophalen bij onze essays, interviews met regisseurs en Ondertussen op de redactie.
Ook veel filmplezier is gegarandeerd met onze rubrieken: Leuke Filmlijstjes, Camera Obscura, Rewind en Filmhuis van het Verleden.
Volg ons ook op Facebook en laat ons weten wat je ervan vindt!
Voor filmfans én fijnproevers!
Filmmaker Johannes Hogebrink heeft een droom: een hond te laten vliegen. Al meer dan zes jaar probeert hij die droom te verwezenlijken. Maar vindt zijn hond Chayka dat wel zo leuk?
Het is begin augustus 1992 als een dame in nood een nóg grotere handschoen met vaseline krijgt aangemeten, zodat haar beoogde redder haar makkelijker in de afgrond kan laten vallen.
"Planet of the Humans zou de ogen van 'groenen', 'duurzaamheidshippies' en klimaatactivisten hebben moeten openen, maar zij worden nu weggezet als fundamentalisten die niet tegen kritiek kunnen."
Goud is een drama over turner Timo die zich door keihard trainen wil kwalificeren voor de Olympische Spelen. Hij wordt vooral gedreven om de vurige wens van zijn vader te vervullen.
Ogenschijnlijk draaien de hoofdpersonages om de hete brij van hun levens heen. De gelijkgestemde nonchalance van de film prikkelt dankzij een resolute benadering om kritischer naar de levens te kijken.
75 jaar vrijheid! Soldaten en vrijheidsstrijders gaven hun levens om hier en elders de nazi’s weg te jagen. Camera Obscura wil er ook bij stilstaan. Dat doen we met drie persoonlijke verhalen van de oorlog.
In de Amerikaanse cultkomedie Idiocracy (2006) slingert een curieus militair experiment een modelburger vijfhonderd jaar de toekomst in. Anno 2505 is domheid het ‘nieuwe normaal’.
Planet of the Humans drukt met de neus op de feiten en agiteert met een oncomfortabele waarheid dat het klimaat geen probleem met oplossingen is, maar een regelrechte catastrofe.
In een Tunesische stadswijk zit Noura klem tussen haar criminele echtgenoot en haar heimelijke geliefde, want op overspel staat in het Noord-Afrikaanse land een gevangenisstraf van vijf jaar.
Émile Zola veegde uitvoerig de vloer aan met de legertop en alle andere instanties die de onterechte beschuldiging van de joodse officier Alfred Dreyfus in de doofpot hadden gestopt.
Met het langdurige sluiten van de bioscopen en de hausse aan streamingdiensten maken sommige mensen zich zorgen om het definitieve verdwijnen van de filmkritiek. Is die zorg terecht?
Het is mei 1992 op een weg net buiten Woodstock, Illinois en Bill Murray wordt in zijn hand gebeten door een bosmarmot terwijl hij (zogenaamd) richting een ravijn scheurt.
Natuurlijk, zegt de complotdenker, zijn er allang aliens onder ons. O ja, waar dan? Ze maken zich niet bekend, is dan het antwoord - in elk geval niet zoals in First Contact. Het kan ook anders.
Meesterwerk van de mumblecore, een onvolprezen beweging in de onafhankelijke Amerikaanse cinema. Het is een integer portret waar kwetsbaarheid juist krachtig blijkt.
Renato weet het zeker: Malèna is de mooiste vrouw op aarde. In ieder geval heeft ze de lekkerste kont. Hij begluurt haar, steekt kaarsjes op en bidt tot een heilige dat zij op hem wacht totdat hij ouder is.
Een vrouw verdwijnt op mysterieuze wijze in een sneeuwstorm. In vijf hoofdstukken ontdekken we de dader en het motief, als blijkt dat de levens van alle personages met elkaar zijn verweven.
Het is 1979 en de beroemde Japanse filmregisseur Akira Kurosawa heft het glas met zijn al even beroemde Amerikaanse collega Francis Ford Coppola. Ze maken een whiskeycommercial.
De bioscopen zijn voor minimaal drie weken gesloten. Hoe gaan jullie de komende tijd je behoefte aan het kijken van films bevredigen? Hebben jullie tips voor onze lezers?
‘Copyright’ was dit jaar een logisch eerste deelonderwerp van This Is Film!, en een perfecte gelegenheid om Thom Andersens epische collagefilm Los Angeles Plays Itself (2003) te vertonen.
Lillian is de eerste speelfilm van de Oostenrijkse fotograaf en documentairemaker Andreas Horvath. De weergave van een voettocht door Noord Amerika is zonder dialoog, stelt geen vragen en geeft geen antwoorden.
Het is 20 september 2002 en ik tuur door mijn verrekijker naar de filmcrew die opnamen maakt voor de Russische film The Messenger. Na enige tijd zoeken denk ik hem te zien: Sergei Bodrov.
Twee jaar geleden zagen we Will Ferrell als Sherlock en John C. Reilly als Holmes. Je vergeet bijna dat Sherlock Brits is. Er is meer heiligschennis, en wat opvalt: die films zijn helemaal niet slecht.
In de schaalverruimende odyssee Lillian zoekt een Russische immigrante de lange weg terug van New York naar Siberië. Haar blikveld vangt een door schande ontgonnen land, dat zijn onschuld is verloren.
In ons tweede verslag aandacht voor een broeierige misdaadfilm, een romantisch drama, een documentaire over een scheepsramp en een uiterst onderhoudende rampenfilm, vermomd als actiekomedie.
In ons eerste verslag twee opvallende films uit India, het Indonesische antwoord op de Amerikaanse superheldenfilm en een nachtmerrieachtige thriller over de Chinese onderdrukking in Taiwan.
In 2009 scheurde hij als vrijwilliger kaartjes bij de deur, sinds vorig jaar is Shiko Boxman de baas van het festival voor de film uit Azië. Hij geeft zijn tips voor CinemAsia 2020.
CinemAsia wil een brug slaan tussen oost en west, aldus de nieuwe festivaldirecteur Shiko Boxman. “Wat wij al zestien jaar propageren, wordt nu door de mainstream opgepakt.”
Zaterdagavond heeft de jury van het 70e filmfestival van Berlijn de Iraanse film There Is No Evil bekroond met de Gouden Beer voor beste film. De regisseur had een reisverbod.
Het is navelstaren geblazen in Drama Girl. De film wringt ondanks het narcisme dat de mondaine momenten zo houdt. Er zit namelijk een prikkelende bravoure aan het conceptueel gefröbel.
Een onhandige nerd moet zien te overleven in een gewelddadig spel vol snoeihard geweld. Actiekomedie Guns Akimbo maakt goed gebruik van Daniel Radcliffe’s klunzige voorkomen.
Sibel kan sinds een ziekte in haar kindertijd niet meer spreken en bedient zich van een fluittaal. Wegens haar handicap wordt ze niet geaccepteerd door de kleine gemeenschap in Noordoost-Turkije.
Na 9 van de 18 competitiefilms bespreken we in dit tweede deel vier ondermaatse films. Maar gelukkig waren er buiten competitie wel twee uitstekende films te zien.