InDeBioscoop is een persoonlijk filmmagazine voor filmfans én fijnproevers!
Filmfans blijven op de hoogte van alle films die de moeite waard zijn. Lees bijvoorbeeld onze verslagen van filmfestivals en recensies. Of raadpleeg de bioscoopagenda.
Fijnproevers die houden van context bij cinema kunnen hun hart ophalen bij onze essays, interviews met regisseurs en Ondertussen op de redactie.
Ook veel filmplezier is gegarandeerd met onze rubrieken: Leuke Filmlijstjes, Camera Obscura, Rewind en Filmhuis van het Verleden.
Filmfans blijven op de hoogte van alle films die de moeite waard zijn. Lees bijvoorbeeld onze verslagen van filmfestivals en recensies. Of raadpleeg de bioscoopagenda.
Fijnproevers die houden van context bij cinema kunnen hun hart ophalen bij onze essays, interviews met regisseurs en Ondertussen op de redactie.
Ook veel filmplezier is gegarandeerd met onze rubrieken: Leuke Filmlijstjes, Camera Obscura, Rewind en Filmhuis van het Verleden.
Volg ons ook op Facebook en laat ons weten wat je ervan vindt!
Voor filmfans én fijnproevers!
LIFF 2020 - Maffe films! Ze zijn zo zeldzaam tegenwoordig met al die brave arthousefilms en domme actiefilms. Op LIFF waren er toch een paar te zien. Drie producties die in mafheid tegen elkaar opbieden.
LIFF 2020 - Een festival waarbij je de grens van Leiden niet overgaat. Maar films blijven films - of je ze nu in de thuisbioscoop bekijkt of in de zaal. Tweede stuk met drie totaal uiteenlopende films.
Het Leiden International Film Festival (LIFF) van 2020 gaat de boeken in als een hybride editie waarbij je veel films gelijktijdig in de zaal en online kunt kijken. Helaas gaan de zalen weer op slot door corona.
Het verhaal van De Vogelwachter, een komisch drama met Freek de Jonge, is betrekkelijk eenvoudig verteld en is een half gelukte bijdrage aan de filmcarrière van de cabaretier.
The Singing Club volgt de platgereden paden van een Engelse filmtraditie die met een lach en een traan terugblikt op een historische gebeurtenis met de bedoeling dat de kijker er kracht en een voldaan gevoel uit put.
Op 30 oktober 1980 verscheen The Shining in de Nederlandse bioscoop, de film van Stanley Kubrick naar de roman van Stephen King. Cinema is echter een heel ander medium dan literatuur.
Met keiharde eerlijkheid toont Farewell Paradise een enerverend portret van een gebroken familie. Niemand lijkt een blad voor de mond te nemen, maar toch blijven er vragen hangen.
Een gemeentelijk bestemmingsplan verordonneert dat hun schamele, maar vertrouwde woning in een sloppenwijk net buiten Madrid met de grond gelijk zal worden gemaakt.
Documentaire die het tragisch geëindigde leven van Thin Lizzy-voorman Phil Lynott retoucheert tot portret van een romantische rockheld. Collega-muzikanten en familieleden nemen het H-woord niet in de mond.
De prachtige buitenopnames in de trailer van Malmkrog mogen dan anders doen vermoeden, de laatste film van de Roemeense regisseur Cristi Puiu trekt het begrip ‘kammerspiel’ naar absolute extremen.
De Belgische regisseur Jan Verheyen heeft een boek geschreven over de pulpfilm van de jaren zeventig, van haaienfilms tot exploitatiecinema waarin nonnen worden gemarteld.
Alexandre Rockwell en haar gezin brengen ons een ingetogen en visueel in het oog springende film over kinderen die vroeg geconfronteerd worden met de akeligheden uit de boze grotemensenwereld.
Bij het kijken van The Last Right kun je niet om de klassieker uit 1988 heen. Daarvoor zijn de gelijkenissen – twee broers, waarvan er een autistisch is, op een roadtrip – te treffend.
Twee recente recensies op InDeBioscoop krijgen slechts één ster. Als ik de stukken lees, krijg ik moeilijk een speld tussen de argumenten om beide films als 'bijzonder matig' te kwalificeren. Publiceren wij teveel éénsterrenrecensies?
In dit artikel aandacht voor twee titels waarvan vooralsnog geen releasedetails bekend zijn: Incitement van Yaron Zilberman en L’Ennemi van Stephan Streker. Tim Bouwhuis doet verslag van Film Fest Gent 2020.
Stevie Nicks introduceert haar nieuwe livealbum met een concertfilm die wereldwijd op twee avonden in geselecteerde zalen is te zien. Er is niet alleen muziek, maar ook een zangeres op haar praatstoel.
I Am Greta voelt als een rekruteringsfilmpje waarbij de vraag wie daarvan profiteert speelt. Het portret van klimaatactiviste Greta Thunberg veinst authenticiteit en gebruikt deze voor gewichtige nepperij.
The Painted Bird schetst een verdorven, gewelddadige samenleving waarin de holocaust onvermijdelijk lijkt. Bij de opeenstapeling van grotesk geweld verstomt enige vorm van gevoel of reflectie.
De eerste opleving van de eerste golf van het coronavirus herinnert er weer aan dat de pandemie voorlopig aanblijft. Ondanks dat we in Nederland een belangrijkere discussie hebben te voeren roept dat toch de vraag op hoe het de cinema verder zal vergaan.
Wie heeft het gedaan? De butler natuurlijk! Toppers in het genre zijn Gosford Park en Murder by Death. Toch leuk om de geschiedenis in te duiken en een paar obscure varianten te vinden.
Een protocol voor een op Corona beproefd festival, een speciale selectie digitaal toegankelijke films en een gereduceerd, maar nog steeds zeer schappelijk zaalprogramma. Tim Bouwhuis doet weer verslag.
Het voor een Oscar genomineerde Poolse drama Corpus Christi is een rauwe spirituele film, die vragen stelt over het vermogen tot verandering van mensen die zijn gevormd door het verleden.
Marionette is de tweede speelfilm van regisseur Elbert van Strien, genomineerd voor drie Gouden Kalveren, waaronder beste regie. “Ik heb het ooit als een strip bedacht in 1988. Dit verhaal gaat mijn hele leven mee.”
Quentin Tarantino introduceerde begin jaren negentig met Reservoir Dogs en Pulp Fiction een nieuwe filmtaal vol krankzinnige gebeurtenissen en opmerkelijke dialogen en werd daarmee de stem van zijn generatie.
Allen Tegen Allen geeft een intrigerende geschiedenisles over het Nederlandse fascisme. Het brengt een fascinatie over die het ongrijpbare van de ideologie vat maar houdt daardoor de boot af voor een fundamentelere analyse.
“Ik ben aan het leren om goed kwaad te worden”, zegt Thekla Reuten die de hoofdrol speelt in de Nederlandse thriller Marionette. Hoe (on)betrouwbaar is de verteller in de film? “Ik had het gevoel van een mindfuck.”
De duizenden kilometer lange sliert land die Chili heet, vormt wat betreft landschap, flora en fauna een dwarsdoorsnede van het zuidelijk halfrond. Kun je dat laten zien in een natuurdocumentaire van slechts vijftig minuten?
‘We are still in the desert.’ Doelend op de Eerste Golfoorlog die voortduurt in het hoofd van soldaten, eindigde Jake Gyllenhaal met deze woorden Jarhead (2005). Atlantis gaat door waar het oorlogsdrama van Sam Mendes eindigt.
In de jaren zeventig sloegen punk en de Engelse antiracisme-organisatie Rock Against Racism de handen ineen. Activisten en muzikanten van toen kijken terug op een explosieve tijd.
Het drama speelt zich af in een Koerdisch vluchtelingenkamp tijdens de Amerikaanse invasie van Irak en focust op jonge kinderen tijdens het opruimen van Sadam Hoesseins mijnenvelden bij de grens met Turkije.
Frida Kahlo brengt het werk van deze Mexicaanse kunstenares tot leven. De kunstdocumentaire ontsnapt niet volledig aan de beperkingen van een museum door een toeristische benadering.
Mannen met depressies: een lastig onderwerp in cinema. Ze zijn vaak psychopathisch of heldhaftig maar zelden ordinair somber. Hieronder drie films die dat niet uit de weg zijn gegaan.