Van 8 tot en met 19 oktober in het Belgische Gent:
10 Tips voor Film Fest Gent 2025, en één dwarsdoener

door Tim Bouwhuis

Het is even wennen om Film Fest Gent voor het eerst in zes jaar niet te bezoeken, maar wel op het festival voor te beschouwen. De voorbije maanden zag deze recensent in het festivalcircuit meerdere hoogvliegers die tussen 8 en 19 oktober ook op de 52e editie van het Film Fest te bewonderen zijn.

In deze preview aandacht voor tien tips, met daarbij ook nog een dwarsdoener: een film die ik juist niet te pruimen vond, maar tóch graag voor wil leggen. Welke dat is, wordt ongetwijfeld vanzelf duidelijk: de aanbevelingen zijn op alfabetische volgorde gesorteerd.

Ariel (Lois Patiño, 2024)
Wie zich vorig jaar in een filmtheater heeft vergaapt aan Samsara, weet al dat de Spanjaard Lois Patiño garant kan staan voor zintuiglijke en grensverleggende cinema. Wie het buitengewone intermezzo halverwege deze droomtrip (spoileren zou zonde zijn) niét kon waarderen, hoeft niet te vrezen dat Ariel eenzelfde kant op beweegt. Wat de films wel gemeen hebben, is een poëtische, kleurrijke cinematografie die in een huiskamer maar half tot zijn recht zou komen. Waar Samsara zich tot boeddhistische denkbeelden verhoudt, maakt Ariel zich op speelse wijze schatplichtig aan de Shakespeareaanse traditie.

Barrio Triste (Stillz, 2025)
Als de beroemde found footage-film The Blair Witch Project (1999) zich in de verloederde grootstad had afgespeeld, dan had ze vermoedelijk Barrio Triste geheten. Deze hoogst ongemakkelijke trip door het wetteloze Medellín (Colombia) zet de toon met een duivelse soundtrack en taferelen die het einde van de beschaving oproepen. Denk aan een radio-interview met een seriemoordenaar, onverbloemd geweld en een mysterieuze, bovennatuurlijke apotheose. De ‘protagonisten’ die we volgen zijn nog kinderen. Toch zien we de doodsangst in de ogen staan bij de voorbijgangers die op hun gevoelige plaat worden vastgelegd.

Below the Clouds (Sotto Le Nuvole) (Gianfranco Rosi, 2025)
Zou je als burger slechter slapen als er een vulkaan in je achtertuin staat? In de gelaagde documentaire Below the Clouds schetst de geëngageerde routinier Gianfranco Rosi (Sacro GRA, Fuocammare) een knap terloops beeld van Napels, een prachtig oord in de schaduw van de dood. Rosi is er een meester in om aan de hand van ogenschijnlijk simpele taferelen en locaties (een privé-onderwijzer die lesgeeft, een archeologische opgraving net buiten de stad, een callcenter voor aardschokken) op grote thema’s als (schijn)veiligheid te reflecteren. En passant is de film ook nog eens onverwacht grappig.

Christy (Brendan Canty, 2025)
Ierse coming-of-agefilm over een rebelse tiener die bij gebrek aan een liefdevol pleeggezin tussen wal en schip dreigt te belanden. De noodoplossing is dat hij bij zijn halfbroer intrekt, maar die zit daar eigenlijk niet op te wachten. Het is knap dat Brendan Canty in zijn langspeeldebuut meteen een passende balans weet te vinden tussen een eigengereide rauwheid (denk aan het typerende taalgebruik – de ondertiteling is welkom) en een deels muzikale luchtigheid. Met een shout-out naar het kind dat vanuit zijn rolstoel als sterrapper optreedt.

My Father’s Shadow (Akinola Davies, 2025)
Aangrijpend drama over een vader die in een politiek gespannen Lagos (1993) alles in het werk stelt om zijn twee zoontjes te beschermen. In het laatste halfuur doet de Brits-Nigeriaanse regisseur Akinola Davies er qua intensiteit nog een schepje bovenop, maar gelukkig wordt dit kernachtige familieverhaal daarmee nog geen ordinaire tranentrekker. Een zwemscène met de drie hoofdpersonen doet sterk aan Barry Jenkins’ Moonlight denken.

Nouvelle Vague (Richard Linklater, 2025)
Er draaien dit jaar maar liefst twee films van Boyhood-regisseur Richard Linklater in Gent. De betere van de twee is kammerspiel Blue Moon, de interessantere dan toch Nouvelle Vague. Ondergetekende belandde na het kijken van de ‘making-of’ van pioniersfilm À bout de souffle in een verhitte discussie over de vraag of Linklater Jean-Luc Godard met zijn film (bedoeld of onbedoeld) niet eerder ridiculiseert dan bewierookt. Aan welke kant staat u?

Resurrection (Bi Gan, 2025)
Na de cinematische droomervaring die Long Day’s Journey Into Night heet (Previously Unreleased 2019), lag de lat haast onnoemelijk hoog voor de nu nog altijd maar zesendertigjarige Bi Gan. Resurrection komt moeilijk op gang en mist het vloeiende van zijn betoverende voorganger, maar in het laatste uur legt de camera toch weer een ongekend meeslepende reis af. Vertellend gaat het daarbij alle kanten op (van karaoke tot vampirisme), maar als zelfs de gebroeders Lumière voorbij komen, is het duidelijk waar de film echt over gaat: over het eeuwige(?) leven van cinema.

Romería (Carla Simón, 2025)
Na drie voltreffers op rij wordt het nú al interessant om het hoogstpersoonlijke oeuvre van de Spaanse regisseuse Carla Simón op waarde te schatten. In Romería onderzoekt een achttienjarig meisje (een overtuigende debuutrol van Llúcia Garcia, die later misschien wel in Simóns voetsporen kan treden) de geschiedenis van haar ouders, die uit haar leven verdwenen toen zij nog erg jong was. Net als in Estiu 1993 en Alcarràs (Gouden Beer Berlijn, 2022) blinkt Simón uit in het regisseren van interacties tussen familieleden.

Short Summer (Nastia Korkia, 2025)
Tegen de achtergrond van sluimerend geweld brengt een achtjarig meisje een zomer door op het Russische platteland. De afwisselend in Duitsland en Frankrijk woonachtige Nastia Korkia onderscheidde zich op het voorbije Filmfestival van Venetië niet alleen met dit beheerste coming-of-agedrama, maar ook door de wijze waarop ze na de première haar visie articuleerde. Enkele dagen later nam Korkia in de grootste premièrezaal de prijs voor beste debuutfilm in ontvangst, wat best bijzonder was voor een titel uit zijcompetitie Giornate Degli Autori.

Un Poeta (Simón Mesa Soto, 2025)
Even hilarische als tragische emotietrip over een man die moeite heeft om verder te komen in het leven. Hoofdpersoon Oscar stopt zijn ziel en zaligheid in het schrijven en poëzie die een minimaal publiek bekoort. Ander werk heeft hij niet en hij woont nog bij zijn moeder. Als hij de kans krijgt om iets te betekenen voor een talentvol meisje uit een arm gezin gaan dingen buiten zijn wil om van kwaad tot erger. Knap hoe de regisseur Oscar in penibele situaties brengt maar hem tegelijk een hart onder de riem steekt.

Videoheaven (Alex Ross Perry, 2025)
Ook al op het IFFR dit voorjaar, en zeker niet te missen: deze monumentale essayfilm over de verbeelding van videotheken in (dat wel) vooral Amerikaanse cinema. Videoheaven is niet alleen voer voor cinefielen die het gros van de fragmenten herkennen (en de rest thuis meteen willen opzoeken), het drie uur durende tijdsdocument doorkruist ook nog eens met scherpe observaties de Amerikaanse media-en cultuurgeschiedenis. Leuk detail: de voice-over is van Maya Hawke, die we ook nog even voorbij zien komen in een scène uit hitserie Stranger Things. Uiteraard opent de film met een fragment waarin vader Ethan te zien is.

Bert Potvliege doet dit jaar verslag van Film Fest Gent. Houd de site en onze nieuwsbrief in de gaten om zijn bijdrages te lezen. Tickets en rittenkaarten voor de 52e editie zijn verkrijgbaar via de website.

 

6 oktober 2025