Tim Bouwhuis

Tim Bouwhuis

Tim Bouwhuis

De liefde voor de filmkunst is er bij mij niet met de paplepel ingegoten. Tot mijn zestiende moet ik meer hebben gelezen dan ik keek, en wat ik zag was vrijwel altijd populair vermaak. Dat ik vanaf mijn latere tienerjaren geleidelijk steeds meer films ben gaan opzoeken die buiten de mainstream vallen, neemt niet weg dat m’n liefde voor cinema stilletjes gegroeid is door een simpele belofte van het medium: bewegende beelden van dromen en andere werelden. Met dank aan een aantal afgedraaide videobanden (opnames van televisie) heb ik bijvoorbeeld nog steeds een door herinneringen gedreven zwak voor The Lord of the Rings-trilogie van Peter Jackson (2001-2003).

In 2016 startte ik een persoonlijke (blog)website, met als doel een verzamelplaats te creëren voor teksten die in de loop van de tijd een portfolio annex archief konden gaan vormen. Impliciet heeft het opzetten hiervan eigenlijk ook het begin van mijn freelance werkzaamheden als recensent en journalist betekend. Toen ik begon met schrijven, was ik ongeveer twee jaar bezig met mijn bachelorstudie Geschiedenis aan de Universiteit Utrecht (met een brede focus op onder andere film, religie en beeldvorming). In 2017, na het behalen van mijn diploma, ben ik een jaar naar Antwerpen getogen voor een éénjarige master Film en Visuele Cultuur. Anno 2020 ben ik in een verregaand stadium van een onderzoeksmaster Religious Studies, wederom in Utrecht. In mijn stukken probeer ik regelmatig een verbinding te leggen tussen mijn kijk op film en de kennis die ik in mijn studies opdoe.

Reflectie op cinema is voor mij een even gekoesterd als noodzakelijk onderdeel van het kijken. Zonder reflectie geen cinema – de beelden krijgen we cadeau, de betekenis en het belang niet. In mijn schrijven hoop ik de lezer en mezelf constant nieuwe ideeën aan te reiken. Niet zelden is de uitkomst van dat proces ongewis. Tegelijkertijd hoeft een recensent er wat mij betreft niet voor terug te schrikken stelling te nemen, ook niet op moreel en politiek vlak. Het is een illusie te denken dat we onze reactie op kunst in een handomdraai kunnen scheiden van onze persoonlijke blik op de wereld. Het is een nobel streven om een zo objectieve mogelijke analyse of thematische bespreking van een kunstwerk te willen schrijven, maar ook dan berooft een sterk subjectieve inslag de uiteenzetting niet op voorhand van zijn integriteit. Ik vind het veel betreurenswaardiger als een schrijver weigert of faalt het ideologische gewicht van zijn of haar woorden op waarde te schatten.

Mijn favoriete filmcredo is ‘’show, don’t tell’’ (of gewoon ‘Verbeeld!’). De beste (opbloeiende) cineasten laten de kijker kijken met het oog van de camera. Zij weten wanneer woorden overbodig zijn.

 

Films: Nuovo Cinema Paradiso – Stalker – Inland Empire –  Tystnaden (The Silence) – The Night of the Hunter – L’Eclisse – Hiroshima Mon Amour – A Hidden Life – Sunset – Wings of Desire – In the Crosswind (Risttuules) – Burning – The Assasination of Jesse James by the Coward Robert Ford – The Double Life of Veronique – Once Upon a Time in America – Blow Out – Blow-Up – Magnolia – Long Day’s Journey Into Night – Landscape in the Mist
Boekverfilming: Christiane F. – Wir Kinder vom Bahnhof Zoo (1981)
Wir Kinder vom Bahnhof Zoo (Christiane Felscherinow, 1978)
Filmquote:  ‘’It is happening again…’’
Twin Peaks
Bioscoop: Cinema Zuid, Antwerpen (inmiddels De Cinema)
Bioscoopsnack: De beste films zag ik met niets meer dan een flesje water.
Soundtrack: The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring (2001)
Filmscène: Blowup (1966): De realiteit ingeruild voor de illusie van de meerderheid

 

Tim Bouwhuis schreef voor InDeBioscoop: