****
recensie X-Men: Days of Future Past
Sterke nieuwe doorstart
door Karina Meerman
Dreiging van onverslaanbare vijanden dwingt X-Men tot wanhoopsdaad. Teruggaan naar het verleden creëert nieuwe sterke ploeg voor X-Men-franchise, samengesmeed door een vitale Wolverine.
“Wij zullen u assimileren en uw technologie bij de onze voegen.” O, wat waren de Borg ooit eng, maar het zijn watjes vergeleken bij de Sentinels. Deze metershoge machines van ondoordringbaar materiaal nemen de speciale krachten over van de mutanten die ze vermoorden. Wat de één leert, kan de ander. Ze kunnen vliegen, klimmen, door rotsen graven, metaal smelten, vuur bevriezen. Ze hebben geen gevoelens, zijn in geen enkel opzicht menselijk. Hun detectieapparatuur bespeurt niet alleen actieve mutaties, maar ook latente: potentiële vaders en moeders van nieuwe generaties mutanten. Het is, kortom, een duistere tijd voor iedereen die niet puur van het menselijk ras is.
Sleutelmoment
X-Men: Days of Future Past opent in een uitzichtloze wereld. Jonge mutanten zijn bijzonder goed geworden in het samenwerken tegen de Sentinels, maar al snel wordt duidelijk dat het niet genoeg is. Een laatste doldwaze actie is nodig om de wereld weer goed te maken. Professor Charles Xavier (Patrick Stewart) en Magneto (Ian McKellen) hebben het sleutelmoment in de tijd gevonden waarop alle ellende is begonnen. Alles draait om Raven/Mystique (Jennifer Lawrence). Wolverine (Hugh Jackman) moet terug naar 1973, om met een jonge Xavier (James McAvoy) en dito Magneto (Michael Fassbender) de boel weer recht te breien. Dit alles natuurlijk in een afgelegen locatie die vooralsnog vrij is van Sentinels. Vooralsnog, want het is wel een actiefilm.
Aangezien Wolverine erg langzaam ouder wordt, kon Hugh Jackman zowel zijn jongere als zijn oudere zelf spelen. Daardoor blijft de koppeling met de toekomst de hele film intact, zonder een overdaad aan flashforwards. Het is overigens heel fijn te merken dat Wolverine zijn midlifecrisis voorbij is.
Genieten
Na de deprimerende opening belanden we in de zonnige jaren zeventig en dan is het een kwestie van genieten van een scala aan uitstekende acteurs. De jonge versies van de oude mannen zijn goed gekozen. Fassbender heeft een griezelig kille uitstraling als Magneto, terwijl McAvoy als Xavier overloopt van empathie. Jennifer Lawrence is een sterke en kwetsbare Mystique. Het is even wennen dat Tyrion Lannister (Peter Dinklage als Dr. Bolivar Trask) een pak draagt, maar de gedachte aan Game of Thrones verdwijnt al snel naar de achtergrond. Er is te veel te zien en te horen.
De interactie tussen de personages is de prettige mengeling van humor en actie die we leerden kennen in de eerste X-Men in 2000. In een aantal scènes maakt die plaats voor tegeltjeswijsheden en dat is jammer, maar kennelijk noodzakelijk om psychologische veranderingen te volbrengen. Want die zijn nodig. De jonge Charles Xavier lijkt nog weinig op de wijze man die hij later wordt. Hij worstelt met zijn gave, heeft gebroken met zijn vriend Erik Lensherr en verstopt zich voor de wereld met de hulp van Hank McCoy/Beast (Nicholas Hoult). Het is aan de weinig subtiele Wolverine om vrede en inzicht te brengen. Ga er maar aan staan.
Met StarTrek: The Future Begins (2009) gaf regisseur J.J. Abrams een oud en geliefd instituut een nieuwe impuls door het verleden opnieuw vorm te geven. Days of Future Past doet hetzelfde voor X-Men. Een nieuwe, sterke ploeg, een nieuw verleden en heel veel nieuwe mogelijkheden. Bravo, Bryan Singer. Maar wat ga je doen met Wolverine?
18 mei 2014