LIFF 2013 – Deel 2

Festivalverslag LIFF Deel 2

door George Vermij

In ons tweede festivalverslag aandacht voor de nieuwsgierige en doortastende blik van een suppoost in Wenen, een ongewone Shakespeare-verfilming en twee gedoemde geliefden in Texas.

Museum Hours van Jem Cohen is een unieke film zoals je die niet vaak tegenkomt. Het is een combinatie van een essayfilm met een fictieve verhaallijn. Hoofdpersoon is de suppoost Johann (een ingetogen Bobby Sommer) die werkt in het prachtige Weense kunsthistorische museum, waar meesterwerken van Breugel, Rembrandt en Titiaan hangen. Daar kijkt hij naar de bezoekers en in intieme voice-overs denkt hij na over kunst en hoe mensen die kunnen ervaren. Dat levert wat prachtige en rake observaties op vooral als het gaat over de waarde van kunst en hoe die door de tijd heen kan veranderen. Als hij een mysterieuze Canadese toerist ziet, die naar Wenen is gekomen om een stervende vriend te bezoeken, ontstaat er een band met haar. De film verplaatst zich dan naar de straten van Wenen waar er ook wordt geobserveerd. Johann gidst de toerist door Wenen en dit contrasteert mooi met de gesloten Ivoren toren van het museum.

Festivalverslag LIFF 2013 Deel 2 Museum Hours

Regisseur Jem Cohen is in zijn films gefascineerd door de stad. In zijn mooie essayfilm Lost Book Found werd New York al gezien vanuit het perspectief van een straatverkoper. Ook is Cohen een bewonderaar van de Duitse schrijver Walter Benjamin die in zijn boeken op zoek ging naar de  essentie van de moderne metropool. Deze fascinatie zie je terug in Museum Hours als wij samen met de hoofdpersonen door de stad dwalen en kijken. Cohen spiegelt bepaalde straatscènes met fragmenten van kunstwerken zoals veelzeggende details in het werk van Pieter Breugel. Het is het tijdloze oeuvre van Breugel dat vaker terugkomt in de film zoals in een scène waarin de kijker een gids volgt die vertelt over zijn leven en werk. Enig manco is een verhaallijn die niet altijd even sterk is, maar dat wordt briljant gecompenseerd door Johanns gedachten over de veranderende waarde en betekenis van kunst.

De misverstanden der liefde
William Shakespeares Much Ado About Nothing krijgt in de bewerking van Joss Whedon een modern jasje ondanks dat de teksten grotendeels onveranderd zijn gebleven. Dit zorgt voor een anachronistische spanning. Wat vreemd dat er wordt gesproken over Italiaanse prinsen en verre oorlogen in een relaxte moderne Amerikaanse setting van villa’s en tuinfeesten. Een curieus detail is dat regisseur Joss Whedon zijn eigen huis in Santa Monica gebruikte als de hoofdlocatie voor de film.

Festivalverslag LIFF deel 2: Much Ado About Nothing

Het plot contrasteert twee koppels en hun verliefdheid. Benedick en Beatrice lijken op het eerste gezicht tegenpolen en zijn verwikkeld in een komische woordenstrijd waarin ze elkaar afkraken en op gevatte manier beledigen. Dit wordt gecontrasteerd met de pure verliefdheid van de graaf Claudio voor de maagdelijke Hero. Er is sprake van intrige, list en bedrog. Benedick en Beatrice worden door toedoen van anderen overtuigd dat de een verliefd is op de ander. Hun haat verandert in verliefdheid en daarmee wordt aangetoond dat tegengestelden elkaar aan kunnen trekken. Omgekeerd worden Claudio en Hero door het toedoen van een geniepige intrigant uit elkaar gedreven. De plot balanceert tussen komedie en drama, maar het is de lach die het uiteindelijk wint van de traan. Veel vaste Whedon-acteurs spelen een rol. Zo is er Nathan Fillian (Firefly en Serenity) in een komische rol als onnozele bewaker en Fran Kranz (The Cabin in the Woods) als de verliefde maar nog onrijpe Claudio.

Texaanse pastorale
Ain’t Them Bodies Saints doet in zijn cinematografie denken aan Terrence Malick. De weidse Texaanse lucht en de uitgestrektheid van het landschap zijn vaak gefilmd tijdens magic hour, het tijdstip dat de zon langzaam ondergaat of opkomt. Deze shots maken een deel uit van een oersimpel verhaal. Een crimineel (Casey Affleck) wordt gestraft voor een misdaad die zijn zwangere geliefde (Rooney Mara) heeft gepleegd. Na jaren ontsnapt hij uit de gevangenis om terug te keren naar zijn gezin. De film heeft een langzaam tempo en eenvoudige dialogen die tot de kern willen blijven.

Festivalverslag LIFF 2013 Deel 2 Ain't Them Bodies Saints

De personages zijn ook eenvoudig en puur en het spel wordt aangevuld door een mooie Texaanse folksoundtrack. Een subplot laat een politieagent, die goed gestalte krijgt door een ingetogen Ben Foster, een band opbouwen met Mara en haar kind. De spanning wordt versterkt als Affleck achterna wordt gezeten door een stel premiejagers. Hiermee is de film ongegeneerd Amerikaans als in een klassieke western waar nobele liefde boven de wet staat. Al met al een mooie film, maar die door zijn eenvoud en onverrassende verloop je ook niet lang zal bijblijven.

 

8 november 2013

 

PREVIEW

DEEL 1

DEEL 3