Festivalverslag LIFF Deel 1
door George Vermij
In het eerste deel van ons festivalverslag aandacht voor een intense reconstructie van een controversieel incident, de perikelen van een ongewone puberliefde en een absurde strijd tussen schaakcomputers.
In de American Indie-competitie draait het goede maar conventionele Fruitvale Station van Ryan Coogler. De film is een reconstructie van de laatste dag van Oscar Grant. In 2009 werd hij op het gelijknamige metrostation in San Francisco het slachtoffer van politiegeweld. De openingsscène bestaat uit beelden van het incident die door mobieltjes werden vastgelegd. Grant werd toen samen met vrienden opgepakt nadat ze oud en nieuw hadden gevierd in de stad. In een flashback wordt Grant op de voet gevolgd. Hij wordt geloofwaardig neergezet door Michael B. Jordan. Sympathiek en met charme, maar ook met zijn fouten. Zo maakt hij ruzie met zijn vriendin omdat zij weet dat hij vreemdgaat en dat hij een crimineel verleden heeft. Desondanks maakt Grant er het beste van en probeert zijn leven te beteren.
Qua stijl is Fruitvale Station realistisch. Denk daarbij aan het camerawerk dat je kent van de films van de Dardennes. Het perspectief is humanistisch waarbij er vooral wordt gekeken naar hoe onrecht mogelijk is. Dat maakt van de film een degelijk monument voor Grant en een sterke aanklacht tegen zinloos en onnodig politiegeweld. De film is echter niet zo vernieuwend of rauw als het unieke La Haine of de sterke documentaire The Central Park Five waar een verkeerde inschattingsfout van de politie wordt getoond vanuit meerdere perspectieven en met meer diepgang.
Muurbloem en feestbeest
Een van de aangename verrassingen in het American Indie-programma is de tienerfilm The Spectacular Now van James Ponsoldt. De innemende Sutter is een feestbeest wiens motto is dat je moet leven in het nu. Milles Teller speelt hem met een relaxte charme die doet denken aan een jonge Bill Murray of John Cusack in The Sure Thing. Als Sutters vriendin (Brie Larson uit Short Term 12) het uitmaakt, begint hij te twijfelen aan zijn hedonistische levensfilosofie. Hij leert de op het eerste gezicht verlegen en nerdy Aimee kennen. Zij wordt perfect neergezet door Shailene Woodley (The Descendants) in een mooie combinatie van kwetsbaarheid en opkomend verlangen. Ze is duidelijk geraakt als Sutter haar het hof maakt en uiteindelijk haar vriendje wordt, maar Sutters twijfels en complexe persoonlijkheid zorgen uiteindelijk voor spanningen. The Spectacular Now is mooi gefilmd en gemonteerd en die elementen vullen de chemie tussen Sutter en Aimee perfect aan. Daarmee is de film een bescheiden pareltje over de genoegens, maar ook emotionele valkuilen van een prille liefde.
De geest in de machine
Andrew Bujalski is al een tijd bezig als regisseur en werd in cinefiele kringen vooral bekend als een van de boegbeelden van de mumblecore stroming. Zijn films Funny Ha Ha en Mutual Appreciation zijn lowbudget-portretten van twijfelende twintigers die nog geen raad weten met relaties. De films kenmerken zich verder door gemompelde dialogen (vandaar de mumble in mumblecore) die ook nog eens de ongemakkelijke communicatie tussen mensen benadrukt. Zijn nieuwste film Computer Chess lijkt op het eerste gezicht heel anders. De film speelt zich af in de jaren tachtig en is in zijn visuele stijl een ode aan het decennium. Geschoten in zwart-wit video waan je je als kijker al snel in een soort tijdcapsule, vergelijkbaar met het effect dat Pablo Larraín bereikt in NO.
Het verhaal draait om een wedstrijd tussen ontwikkelaars van schaakcomputers. Dit zijn nog primitieve bakbeesten die aan de beginperiode van de technologische vooruitgang staan en een groepje programmeurs nodig hebben om correct te functioneren. Verschillende personages worden gevolgd in het hotel van de wedstrijd. Van wereldvreemde en contactgestoorde types tot aan relaxte wietrokers die zich uitlaten over de toekomst van computers.
Bujalski hanteert verschillende subplots en het hotel zorgt voor absurde situaties, zoals een personage die geen kamer kan krijgen en onrustig door het gebouw dwaalt. Een groepstherapiesessie van een parenclub zorgt ook voor een contrast met de kille en rationele wereld van de computerschakers. De film werkt vooral als een hommage aan een tijdperk waar technologie nog ontoegankelijk was en er werd gezocht naar nieuwe mogelijkheden door ongewone en excentrieke pioniers. De film bevat verder een mooie soundtrack van folkzangeres Collie Ryan, maar zal door zijn eigenaardige mix van stijl en inhoud niet iedereen aanspreken.
5 november 2013