Cannes 2017 – Deel 2

Filmfestival Cannes 2017: Deel 2
Weinig verrassingen eerste dagen

door Bert Goessen

De eerste vier dagen van het Festival van Cannes hebben nog weinig verrassende films opgeleverd. Regisseurs als Ruben Ostlund, Kornel Mundruczo en Todd Haynes hebben de hoge verwachtingen met hun nieuwe films niet kunnen inlossen. Ook in de zogenaamde bijprogramma’s als Un Certain Regard, Quinzaine des Réalisateurs en Semaine de la Critique zijn er nog geen meesterwerkjes te noteren.

De sympathiekste en innemendste film van de eerste vier dagen van het festival is ongetwijfeld VISAGES, VILLAGES van de 89-jarige Franse regisseuse Agnès Varda en fotograaf JR. De film draait buiten competitie, dus een Gouden Palm voor beste film zit er niet in. Samen trekken ze door Frankrijk om met levensgrote, geprinte posters van mensen gebouwen, fabrieken, containers, muren, bunkers en ruïnes op te vrolijken. Ondertussen mijmerend over het leven, de dood, hun werk als fotograaf en als cineaste. Hoewel de film erg Frans is gekleurd naar onderwerp en personages, lijkt een succesvolle release in Nederland voor de hand te liggen. Liefdevol, teder, menselijk en hartverwarmend zijn de superlatieven die menig bioscoopbezoeker er ongetwijfeld in zullen herkennen. Hieronder een overzicht van competitiefilms.

Les fantômes d'Ismaël

LES FANTÔMES D’ISMAEL
Een film die zó ingewikkeld in elkaar zit dat je na een uur de moed opgeeft er nog iets zinnigs uit te halen. Liefs zes verhaallijnen krijgt de kijker voorgeschoteld. Het is allereerst een portret van Ismaël, de filmregisseur die niets meer van het leven begrijpt; het portret van Charlotta, de vrouw die Ismaël 21 jaar, 8 maanden en 6 dagen geleden verliet; het portret van Sylvia, de vrouw op wie hij verliefd wordt en met wie hij dolgraag een kind wil krijgen; het portret van Ivan, de diplomaat die niets begrijpend door het leven gaat; het is een spionageverhaal en tenslotte is het een film in de film. U begrijpt het waarschijnlijk al. Allemaal iets teveel van het goede. Daardoor is het uiteindelijk een slechte, nietszeggende film geworden.

Dat regisseur Desplechin een groot bewonderaar van Fellini’s 8 1/2 en Alain Resnais’ PROVIDENCE is, wil niet zeggen dat hij ook maar enigszins in de buurt van hun niveau komt. Beide films heeft hij naar eigen zeggen wel vijf keer gezien. Een zesde keer zou misschien geen overbodige luxe zijn geweest. Zijn LES FANTOMES DE ISMAEL behoort tot een van die vele, overbodige, vervelende Franse films die met veel pretenties worden gemaakt, maar die helaas niet kunnen waarmaken.

Bert Goessen vanuit CannesWONDERSTRUCK
Minnesota 1977. De kleine jongen Ben gaat na de dood van zijn moeder op zoek naar zijn vader. Via het adres op een boekenlegger komt hij in New York terecht. Daar komt hij in contact met zijn oma die alles weet van zijn vader. Parallel met de zoektocht van Ben vertelt Todd Haynes ons (in zwart-wit) het verhaal van zijn oma die in 1927 wegloopt bij haar vader en moeder. De titel van de film betekent letterlijk vertaald: rariteitenkabinet en verwijst naar de fascinatie die Ben voor dit fenomeen heeft, maar staat ook symbool voor de vele vreemde figuren die in de film de revue passeren. Zoals altijd bij Haynes is de art-direction subliem. Hij weet de sfeer van de jaren 70 en de jaren 30 treffend te verbeelden. Een innemende film die keurig aansluit in het rijtje vorige films: CAROL, I’M NOT THERE, FAR FROM HEAVEN en VELVET GOLDMINE.

LOVELESS
Andrei Zvyagintsev vertelt in LOVELESS een vrij rechtlijnig verhaal over een man en vrouw die van elkaar gaan scheiden. Zij heeft al snel een nieuwe vriend. Hij al snel een nieuwe vriendin. Ze leven volledig langs elkaar heen en de ruzies zijn dan ook niet van de lucht. Maar ze hebben samen ook nog een zoon. Die wordt zowat aan zijn lot overgelaten. Tijdens een van hun heftige ruzies loopt hij van huis weg. Na twee dagen komen ze erachter en begint er een lange zoektocht.

In tegenstelling tot zijn vorige films als THE RETURN, THE BANISHMENT, ELENA en LEVIATHAN valt er in LOVELESS cinematografisch weinig te genieten. De liefdeloosheid waar de titel naar verwijst ligt er iets te dik bovenop. De zoektocht op het einde van de film duurt ongeveer 45 minuten en leidt niet tot een dramatisch hoogtepunt. Al met al een doorsnee film die niet het hoge kwaliteitsniveau van zijn vorige films benadert.

OKJA
Een van de twee door Nexflix geproduceerde films in de competitie, OKJA, is een zware tegenvaller. Regisseur Bong Joon Ho weet niet te imponeren met zijn flauwe verhaal over een Amerikaans bedrijf dat in 26 landen over de hele wereld een competitie op touw zet om het grootste supervarken voor de slacht te fokken. In een luchtige mix van gelikte beelden, voorspelbaar drama en spectaculaire actiescènes sleept de film zich voort naar het einde. In de Disney-catalogus zou de film zeker niet misstaan.

JUPITER’S MOON
Zwaar aangezette, over the top B-film van de Hongaarse regisseur Kornel Mundruczo die twee jaar geleden zo verraste met zijn film WHITE GOD. Wat een vluchtelingendrama met Messias-achtige proporties zou moeten zijn, mondt uit in een bombastisch, hol drama dat letterlijk zijn doel voorbij schiet. Zelfs de stijl van filmen, met het overmatig gebruik van drones, is zo ‘overdone’ dat het geheel een beetje lachwekkend wordt. Eén pluspuntje: in de film zit een van de memorabelste auto-achtervolgingsscènes die ik sinds lang heb gezien. James Bond zou er zijn vingers erbij aflikken.

Visages, villages

120 BATTEMENTS PAR MINUTE
Franse praatfilm van de in Nederland vrij onbekende regisseur Robin Campillo. Onderwerp van de film zijn de protesten van een Franse anti-aids actiegroep in de jaren 80 tegen de farmaceutische industrie. In die tijd overleden veel homoseksuelen aan aids. Volgens de actiegroep deden de regering van Mitterand en de farmaceutische industrie onvoldoende hun best zo snel mogelijk medicijnen tegen deze vreselijke ziekte ter beschikking te krijgen. Het merendeel van de film bestaat uit vergaderingen van de actiegroep waarin ze hun actieplannen bespreken en evalueren. Veel herhaling van zetten in een film die als tijdsbeeld misschien interessant mag heten, maar voor de kijker weinig anders heeft te bieden. Wat kunnen die Fransen toch oeverloos converseren in hun films.

THE SQUARE
De Zweedse regisseur Ruben Ostlund, die in 2014 imponeerde met TURIST, heeft met zijn nieuwe film een bijtende satire willen maken op de non-conformistische wijze waarop musea hun kunst tentoonstellen. Met de nadruk op willen. Want helaas komt zijn betoog niet helemaal uit de verf. De film duurt 150 minuten en dat is zeker 45 minuten te lang. De fragmentarische scenes duren vaak te lang waardoor ze menigmaal aan kracht verliezen. Bovendien lukt het Ostland niet er een coherent geheel van te maken. Met een betere editing zou de film zeker aan scherpte hebben gewonnen. Wat overblijft is een grommende tijger die niet doorbijt.

THE MEYEROWITZ STORIES
Noah Baumbach heeft al een aardige staat van dienst met aangename films als MARGOT AT THE WEDDING, FANTASTIC MR. FOX, GREENBERG en WHILE WE WERE YOUNG. Zijn beste film vond ik tot nu toe de in 2012 gerealiseerde FRANCIS HA. En dat blijft ook zo. Want met zijn nieuwe, door Netflix geproduceerde film THE MEYEROWITZ STORIES levert Baumbach een middelmatige rolprent af. In Woody Allen-achtige stijl worden we deelgenoot van het wel en wee van de familie Meyerowitz met als dramatisch hoogtepunt het overlijden van de pater familias, gespeeld door de bijna 80-jarige Dustin Hoffman. Ondanks de indrukwekkende cast met rollen voor Adam Sandler, Ben Stiller en Emma Thompson blijft de film hangen in flauwe grapjes en kabbelt hij op gezapige wijze naar het einde.

21 mei 2017

 

Cannes 2017 Preview
Deel 2
Deel 3
Deel 4
Deel 5 (slot)


MEER FILMFESTIVAL