Filmfestival Cannes 2019 – Deel 2

Filmfestival Cannes 2019, deel 2 (slot):
Terecht Gouden Palm voor Parasite

door Bert Goessen

Het grote gebeuren in de tweede week van het 72e Filmfestival van Cannes was natuurlijk de wereldpremière van de nieuwe film van Quentin Tarantino Once Upon a Time in Hollywood. Vooraf werd aan iedereen gevraagd zo weinig mogelijk over de film te spoilen. De film gaat pas op 26 juli in Amerika in première en vanaf 15 augustus is hij ook in Nederland te bewonderen. Omdat er zoveel tijd tussen de première in Cannes en de officiële release zit, zijn de producenten bang dat er al teveel prijs wordt gegeven over de film.

De bijna drie uur durende film is een lang uitgesponnen pistache over Tarantino’s jeugdherinneringen uit het jaar 1969 in Los Angeles. Leonardo DiCaprio speelt een mislukte B-acteur die wordt rondgereden door zijn chauffeur Brad Pitt, omdat hij zijn rijbewijs heeft verloren vanwege drankmisbruik. Er wordt veel gepraat over zaken die de mensen in 1969 in Hollywood bezighielden. Pas tegen het einde van de film worden we getrakteerd op de gebruikelijke geweldsuitbarsting. In zekere zin keert Tarantino terug naar de sfeer van JACKIE BROWN. Voor de liefhebbers van zijn laatste films zal dat enigszins teleurstellend zijn. Voor anderen het bewijs van de veelzijdigheid van een van de grootste regisseurs van deze tijd.

Bong Joon-ho met Gouden Palm

Gouden Palm
Een van de beste films zo niet dé beste film van het festival, getuige ook de toekenning van de Gouden Palm, is ongetwijfeld PARASITE van de Zuid-Koreaanse regisseur Bong Joon-ho, bij ons vooral bekend van THE HOST en SNOWPIERCER. Zijn nieuwe film is een vlijmscherpe sociale satire waarin de tegenstelling tussen rijk en arm op de spits wordt gedreven. Vier leden van een arme familie gaan werken bij een rijke familie. Eenmaal binnen volgt een genadeloze afrekening. De spanningsopbouw, de geniepige manier van binnendringen en de gestileerde stijl van filmen roepen herinneringen op aan de films van Michael Haneke, de Oostenrijkse grootmeester van de suspense.

In IL TRADITORE neemt de tachtigjarige Italiaanse regisseur Marco Bellocchio 150 minuten de tijd voor de biopic van maffiabaas Tommaso Buscetta. In de jaren 80 ging hij samenwerken met de Italiaanse justitie en heeft hij ervoor gezorgd dat 366 maffiosi in de loop der jaren tot zware gevangenisstraffen zijn veroordeeld. Vooral met de later vermoorde rechter Falcone had Buscetta een goede band. Een gedegen maffiadrama met een stuk Italiaanse geschiedenis.

Bert GoessenAbsurd
Regisseur Elia Suleiman speelt zelf de hoofdrol in zijn nieuwe film IT MUST BE HEAVEN, waarin hij van Nazareth naar Parijs en New York reist om met producenten te praten over zijn nieuwe film. Zonder zelf een woord te spreken, belandt hij in allerlei absurdistische situaties. Als een soort Jacques Tati geeft hij licht ironische en mild commentaar op alles wat hem verbaast. Dat zorgt voor een voortdurende glimlach. De filmtitel klinkt als een oud Talking Heads-nummer dat een plek beschrijft waar dingen in een droom gebeuren.

De uitgebluste psychotherapeute Sibyl keert in de nieuwe, gelijknamige film (SIBYL) van de Franse regisseuse Justine Triet terug naar haar eerste passie: romans schrijven. Ze neemt afscheid van de meeste van haar patiënten, tot de jonge, gekwelde actrice Margot haar plots om hulp vraagt. Margot werd per ongeluk zwanger van Igor, een acteur met wie ze weldra aan een film moet samenwerken en die bovendien ook een relatie heeft met de regisseuse van de film. Terwijl Margot haar tumultueuze leven uit de doeken doet, raakt Sibyl zeer gefascineerd door de actrice. Ze besluit haar stiekem als inspiratiebron te gebruiken voor haar roman en wordt zo opnieuw geconfronteerd met haar eigen, heftig liefdesverleden. Alles wordt nog complexer als Margot Sibyl vraagt om haar naar het Italiaanse eiland Stromboli te vergezellen voor het einde van de filmopnames. De uitmuntende acteerprestaties van Virginie Efira, Adèle Exarchopoulos en Sandra Hüller tillen de film boven het gemiddelde niveau uit.

Teleurstellingen
Ook in de tweede week van het festival vielen er weer een aantal teleurstellingen te noteren.

De gebroeders Dardenne leveren met LE JEUNE ACHMED dit keer een iets mindere film af dan we van hen gewend zijn. De dertienjarige Ahmed gaat steeds verder radicaliseren aan de hand van de giftige denkbeelden van zijn imam. Kiest hij definitief voor een leven in het teken van de dood? Of laat hij zich met beide benen op de grond zetten door begeleiders, rechters en psychologen? De camera zit dit keer niet zo dicht op de huid van de hoofdpersoon. Daardoor ontstaat de nodige afstand tussen kijker en hoofdpersoon, hetgeen de identificatie niet ten goede komt.

LE JEUNE ACHMED

De Canadese regisseur Xavier Dolan, die in 2014 imponeerde met zijn film MOMMY, weet met zijn nieuwe film MATTHIAS ET MAXIME waarschijnlijk veel mensen voortijdig de zaal uit te jagen. Er wordt flink gekibbeld, hysterisch gekrijst en er zijn ellenlange gesprekken tussen de twee hoofdpersonen en hun vrienden. Want Max gaat naar Australië verhuizen. Alleen stelt hij zijn vertrekt voortdurend uit. Na anderhalf uur heb je de neiging hem toe te schreeuwen: ga nou!! Want dan zijn we verlost van dit onzinnige gekrakeel.

Isabelle Huppert speelt de hoofdrol in FRANKIE, de nietszeggende, humorloze komedie van Ira Sachs. In het Portugese plaatsje Sintra verzamelen zich vrienden en familie van Huppert die er lustig op los kletsen zonder enig doel of richting. Het lijkt wel een late Woody Allen-film gesitueerd in een luxueuze, toeristische omgeving. Ook in deze films valt er weinig meer te lachen, terwijl ze wel als komedie bedoeld zijn.

Prijzen
Gouden Palm: PARASITE van Bong Joon-ho.

Grand Prix: ATLANTIQUE van Mati Diop.

Prix du Jury: LES MISERABLES van Ladj Ly en BACURAU van Filho en Dornelles.

Beste acteur: Antonio Banderas in DOLOR Y GLORIA van Pedro Almodóvar.

Beste actrice: Emily Beecham in LITTLE JOE van Jessica Hausner.

Beste regie: gebroeders Dardenne voor LE JEUNE AHMED.

Beste scenario: Céline Sciamma voor PORTRAIT DE LA JEUNE FILLE EN FEU

 

26 mei 2019

 

Deel 1 Filmfestival Cannes 2019


MEER FILMFESTIVAL

Filmfestival Cannes 2019 – Deel 1

Filmfestival Cannes 2019, deel 1:
Mooiste film buiten competitie

door Bert Goessen

Halverwege het 72e Filmfestival van Cannes concluderen we dat de kwaliteit van de competitiefilms ook dit jaar redelijk hoog is. De mooiste en meest intrigerende film tot nu toe komt echter niet uit het competitieprogramma, maar uit het bijprogramma La Quinzaine des Réalisateurs. Het betreft The Lighthouse.

De Amerikaanse regisseur Robbert Eggers maakte een paar jaar geleden faam met zijn film THE WITCH. In zijn nieuwe film, volledig in zwart-wit en in 4:3 formaat, spelen Willem Dafoe en Robert Pattinson de hoofdrollen. Beide mannen zijn aan elkaar overgeleverd op een kleine rotspunt waar ze voor een vuurtoren moeten zorgen. In een soort horrorpoëzie voltrekt zich een tweestrijd om de macht. Vilein, geslepen, bonkig, spugend en scheldend gaan ze elkaar te lijf. De soundtrack met een voortdurend indringende misthoorn, het literaire gehalte van de dialogen en het ongekend hoge acteerniveau van beide acteurs doen je verlangen deze film nog een keer te mogen zien. Van de elf inmiddels vertoond competitiefilms steken er drie met kop en schouder boven de rest uit.

The Lighthouse

Laagje voor laagje
Allereerst PORTRAIT DE LA JEUNE FILLE EN FEU. Een kostuumdrama van Céline Sciamma dat begint als een ingetogen aquarel, maar geleidelijk uitgroeit tot een levendig en krachtig olieverfschilderij over de romantische relatie tussen twee jonge vrouwen. De setting is de kust van Bretagne, 1770. Portretschilder Marianne (Noémie Merlant) heeft de opdracht om een goed gelijkend portret van Héloïse (Adèle Haenel) te schilderen. Een andere schilder slaagde er niet in omdat Héloïse weigerde te poseren. Ze weet namelijk dat het portret door haar moeder zal worden gebruikt om haar te verkopen aan een vreemdeling die ze nog nooit heeft ontmoet in een land dat ze nog nooit heeft bezocht. Dus Marianne moet haar onderwerp heimelijk bestuderen, onder het mom van een betaalde metgezel te zijn. Zoals Marianne rustig en ongehaast te werk gaat, zo bouwt Sciamma ongehaast haar film op. Laagje voor laagje geeft de film zijn geheimen bloot om uiteindelijk tot een dramatisch hoogtepunt te komen. Knap staaltje cinematografie van de regisseuse die in 2014 ook al in Cannes wist te imponeren met GIRLHOOD.

Regisseur kijkt terug op zijn leven
De 22e film van de Spaanse regisseur Pedro Almodóvar, DOLOR Y GLORIA, gaat over een regisseur die terugkijkt op zijn leven. De vraag is: in hoeverre komt het leven van de hoofdpersoon in de film, Salvador Mallo, overeen met dat van de inmiddels 69-jarige Pedro Almodóvar? Feit is dat hij lijdt aan allerlei fysieke ongemakken zoals zware hoofd- en rugpijn. Aandoeningen waarvan Almodóvar zelf ook al jaren last heeft. Net zoals bij Mallo in de film leidden de pijnen van de regisseur ertoe dat hij nauwelijks nog zijn appartement verliet en beetje bij beetje vereenzaamde. Het gevolg is een verhaal over leven en dood, liefde en lijden, creativiteit en angst, en vooral over het verstrijken van de tijd. Als op het einde van de film blijkt dat de flashbacks op zijn jeugdjaren tevens de opnamen zijn een nieuwe film over zijn eerste seksuele verlangens zijn, is het duidelijk dat het creatieve vuur zowel bij Mallo als Almodóvar nog niet is gedoofd. Zonder twijfel een van zijn meest persoonlijke films waarin hij zich andermaal als meesterlijke raamverteller etaleert.

Epos in de Bergen
Een aangename verrassing is A HIDDEN LIFE van Terrence Malick. Klaar met zijn in metafysica gedrenkte vorige films, met als bekroning de Gouden Palm voor THE TREE OF LIFE, komt Malick met  een drie uur durend filmepos over boer Franz die in 1943 wordt opgeroepen in het Duitse leger te dienen. Franz heeft daar geen zin in want hij woont met zijn vrouw en drie dochters in de idyllische bergen. Ze hebben het goed, zijn gelukkig en drijven een gezond boerenbedrijf. Hij kan zich niet voorstellen, als gelovig christen, dat God mensen naar het front stuurt. Hij weigert dan ook dienst, wordt opgepakt en gevangen gezet. Uiteindelijk wordt hij ter dood veroordeeld en geëxecuteerd. Een film over macht en onmacht, schuld en boete, geloof, hoop en liefde. En dat alles gedrenkt in prachtige beelden van een adembenemend berglandschap.

Working class hero
SORRY WE MISSED YOU is het zoveelste eerbetoon van de Britse cineast Ken Loach aan de working class hero. Dit keer worden de slechte arbeidsomstandigheden van de hedendaagse pakketbezorgers onder de loep genomen. Ricky woont met zijn vrouw en twee kinderen in Newcastle. Omdat hij nauwelijks ergens aan werk kan komen, besluit hij op zzp-basis pakketbezorger te worden. Maar dat gaat niet van een leien dakje. De werkdruk is hoog en de arbeidsomstandigheden zijn miserabel. Om een eigen bestelwagen te kunnen kopen, moet de auto van zijn vrouw verkocht worden. Zij offert zich op en gaat met de bus haar cliënten verzorgen. Conflicten thuis met zijn puberende zoon maken de situatie nog schrijnender. Als klap op de vuurpijl wordt Ricky tijdens zijn ronde beroofd en in elkaar geslagen. Een social-realistisch drama pur sang met een duidelijk keurmerk van Ken Loach (I, DANIEL BLAKE).

Occult met poëtische randjes
ATLANTIQUE de eerste lange speelfilm van de Franse actrice en regisseuse Mati Diop, speelt in Dakar, Senegal waar Ada verliefd is op Suleiman, maar gedwongen wordt te trouwen met Omar. Suleiman heeft met een aantal anderen de overtocht per boot naar Spanje gewaagd, maar is volgens haar vrienden gekapseisd op zee. Suleiman wordt beticht van brandstichting. De politie gelooft niet dat Suleiman dood is. Ada krijgt dagen later een bericht op haar telefoon van Suleiman dat hij haar wil ontmoeten. Volgens haar vriendinnen is het een valstrik van de politie. Als Ada toch besluit naar de afgesproken plek te gaan, ontmoet ze een soort reïncarnatie van Suleiman. Geheimzinnige Afrikaanse djinn-elementen dringen dan het verhaal binnen. Geesten die het onverklaarbare moeten verklaren. Wat begint als een onschuldige liefdesromance eindigt in een occulte belevenis met poëtische randjes.

Atlantique

Braziliaanse western
BACURAU, van de Braziliaanse regisseurs Kleber Mendonca Filho en Juliano Dornelles, die een paar jaar geleden Cannes verrasten met hun charmante film AQUARIUS verrassen nu weer maar dan met een soort moderne western. In opdracht van een plaatselijke, corrupte politicus moet het van God verlaten oord Bacurau van de kaart geveegd worden. Beetje bij beetje krijgen de bewoners dat in de gaten als er steeds meer vreemde moorden gebeuren. Maar ze laten zich niet zomaar verjagen. Op Tarrantino-achtige wijze nemen ze het heft in handen en wordt de boosdoener op een ezel het dorp uitgezet.

Bijzondere plant
LITTLE JOE heet de nieuwe film van de Oostenrijkse regisseuse Jessica Hausner die tien jaar geleden furore maakte met haar film LOURDES. Al haar films worden gekenmerkt door een heel eigen stijl van filmen. Strakke kaders, lege beelden, ingetogen acteerprestaties en eigenzinnige muziekscore zijn vaste onderdelen. Ook LITTLE JOE is ontegenzeglijk een ‘echte’ Hausner-film. Alice is een gescheiden moeder die met haar zoon Joe samenleeft. Op het plantenveredelingsbedrijf waar ze werkt, heeft ze een nieuwe plant ontwikkeld die veel liefde en aandacht nodig heeft. Omdat haar zoon vaak alleen thuis is, geeft ze hem er een cadeau. Ze noemen hem Little Joe. Maar de plant bezit bijzondere eigenschappen die van invloed zijn op het karakter van degenen die zijn geur opsnuiven. Minimalistisch en uiterst traag ontrolt zich het verhaal. Voor sommigen een verademing, voor anderen een gruwel. Hausners film kent alleen voor- of tegenstanders. Een middenweg is schier onmogelijk. De Japans aandoende muziekscore versterkt het minimalistische karakter op uiterst subtiele wijze.

Wraak in de banlieu
LES MISÉRABLES van Ladj Ly is een grimmig sociaal drama over een politie-eenheid die dagelijks patrouilleert in de banlieu. Het hoofd van de eenheid is een echte mannetjesputter die denkt de zaakjes goed op orde te hebben. Maar zijn autoritaire aanpak van de problemen in de wijk keert zich uiteindelijk tegen hem als de jonge gastjes die hij voortdurend kleineert op gewelddadige wijze wraak nemen.

Popidool Elton John
Het recente succes van de film BOHEMIAN RHAPSODY over Queen met de extravagante leadzanger Freddie Mercury zal niet snel worden overtroffen. Met ROCKETMAN geeft regisseur Dexter Fletcher een ander popfenomeen, Elton John, een menselijk gezicht. Maar of er net zoveel mensen geïnteresseerd zullen zijn in de levenswandel van Sir Elton John valt te bezien. Als je van zijn muziek houdt, zit je goed met deze film want al zijn hits passeren de revue. Tussendoor wordt zijn leven gepresenteerd als een aaneenschakeling van gemiste aandacht, liefde en affectie, hetgeen resulteert in drugsgebruik en alcoholverslaving. Als het Elton John uiteindelijk lukt om af te kicken in een kliniek neemt zijn leven een positieve wending. Vandaag de dag is hij gelukkig getrouwd en heeft hij samen met zijn man twee kinderen. ROCKETMAN mist helaas de diepgang van een film als AMY. Ondanks alle misère blijft het een net ietwat dik aangezet eerbetoon aan een van Engelands grootste popidolen.

Rocketman

Tegenvaller 1
De openingsfilm, THE DEAD DON’T DIE van Jim Jarmusch, is een zware teleurstelling. Een overbodige genrefilm over zombies die een klein Amerikaans plaatsje terroriseren. Drie politie-inspecteurs, gespeeld door Bill Murray, Adam Driver en Cloë Sevigny, staan voor de onmogelijke taak de bevolking tegen het onheil te beschermen. Afgezien van een paar leuke bijrollen, bijvoorbeeld Iggy Pop als overtuigende zombie, en een paar aardige grappen valt er aan dit Jarmusch-vehikel weinig eer te behalen. Jammer dat een regisseur van meesterwerken als STRANGER THAN PARADISE, DOWN BY LAW, BROKEN FLOWERS en PATERSON tot dit nietszeggende niveau is afgedaald.

Tegenvaller 2
THE WHISTLERS van de Roemeense regisseur Corneliu Porumboiu gaat over Cristi, een politieagent die naar Gomera gaat om een gevangen zakenman, Zsolt, te bevrijden. Maar eerst moet hij een lokale taal leren die volledig uit fluiten bestaat. Zo kan hij communiceren zonder argwaan te wekken bij de verschillende privé- en regeringsdiensten die zijn speurtocht en zijn bewegingen volgen. Cristi’s missie is echter vanaf het begin verdoemd. Niemand vertrouwt nog iemand, iedereen sluit dubieuze deals en maakt bij elke gelegenheid dubbele afspraken. Het labyrintische plot is bijna niet te volgen en eindigt in een ordinair hit-and-runspel. Een haast onherkenbare Porumboiu die eerder het meesterwerk POLICE, ADJECTIVE maakte.

Tegenvaller 3
THE WILD GOOSE LAKE is een totaal overbodige film van Diao Yinan, de regisseur van BLACK COAL, THIN ICE waarmee hij in 2014 de Gouden Beer in Berlijn wist te winnen. Twee rivaliserende motorbendes gaan elkaar te lijf. Een van de moordenaars slaat op de vlucht. Er wordt een hoge som losgeld op zijn hoofd gezet. Een slimme meid gaat er met de hoofdprijs vandoor en that’s it. Boring!

 

21 mei 2019

 

Deel 2 Filmfestival Cannes 2019


MEER FILMFESTIVAL

Filmfestival Cannes 2019 – Preview

Preview Filmfestival Cannes 2019
Genot voor de filmliefhebber

door Bert Goessen

Het 72e Filmfestival van Cannes, dat op dinsdag 14 mei van start gaat, verraste met de onthulling van het officiële festivalaffiche. Het bleek een eerbetoon aan de onlangs op 90-jarige leeftijd overleden grande dame van de Franse cinema, Agnès Varda.

Nooit eerder was er een afbeelding van een regisseur op de officiële poster van het festival. Het beeld stamt uit 1955 toen Varda op 26-jarige leeftijd haar eerste film draaide, LA POINTE COURTE. Een grotere blijk van waardering voor het werk van deze buitengewone cineaste is bijna onmogelijk.

Poster Filmfestival Cannes 2019

Competitie
Verrassing nummer twee volgde kort daarna met de bekendmaking van de 21 films die dit jaar in competitie spelen. Bijna elk jaar lukt het Cannes het werk van de meest gerenommeerde regisseurs te vertonen. Zo ook dit jaar. Bekende namen als Jim Jarmusch, Pedro Almodóvar, Marco Bellocchio, Jean-Pierre en Luc Dardenne, Ken Loach, Terrence Malick en Quentin Tarantino passeren de revue.

Jim Jarmusch mag met zijn Zombie-film THE DEAD DON’T DIE de opening verzorgen. Dat is niet zo verwonderlijk als we kijken naar de imposante sterrencast die de film herbergt. Sterren die allemaal op de rode loper zullen verschijnen en het festival tot een waar mediaspektakel laten uitgroeien. Bill Murray, Adam Driver, Tilda Swinton, Chloë Sevigny, Steve Buscemi, Danny Glover, Selena Gomez, Iggy Pop en Tom Waits staan garant voor een volle Boulevard de la Croisette, de promenade waaraan het festivalpaleis aan is.

Nieuwe Tarantino
Naast de film van Jim Jarmusch zijn er nog drie Amerikaanse films te zien. Uiteraard de langverwachte nieuwe film van Quentin Tarantino, ONCE UPON A TIME IN HOLLYWOOD, waarin Brad Pitt en Leonardo di Caprio de hoofdrollen spelen. 25 jaar na PULP FICTION, waarmee Tarantino de Gouden Palm won, brengt hij een ode aan Hollywood, aan de film in zijn algemeenheid en de muziek uit het jaar 1969. De film is in Nederland vanaf 15 augustus in de bioscopen te zien.

Once Upon a Time in Hollywood

Once Upon a Time in Hollywood

Terrence Malick die we de laatste jaren vooral veel metafysische films hebben zien maken,  THE TREE OF LIFE, TO THE WONDER en KNIGHT OF CUPS, keert met zijn drie uur durende A HIDDEN LIFE wellicht terug naar de kwaliteit van zijn eerste film DAYS OF HEAVEN. Naast Matthias Schoenaerts spelen de onlangs overleden acteurs Bruno Ganz en Mikael Nyqvist een hoofdrol.

Tenslotte is Amerika vertegenwoordigd met de nieuwe film van Ira Sachs, FRANKIE, waarin Isabelle Huppert de mater familias speelt van een gezin in crisis. Dit alles gesitueerd in het pittoreske plaatsje Sintra in Portugal.

Vrouwelijke regisseurs
Helaas zijn de vrouwelijk regisseurs ook dit jaar weer ondervertegenwoordigd. Slecht vier van de 21 films zijn door vrouwen gemaakt. Drie Franse cineasten: Mati Diop met haar debuutfilm ATLANTIQUE, Justine Triet met SIBYL en Céline Sciamma met PORTRAIT DE LA JEUNE FILLE EN FEU. De vorige films van Sciamma, TOMBOY, NAISSANCE DES PIEUVRES en GIRLHOOD, gingen eveneens in Cannes in première. Vooral GIRLHOOD was een juweel van een film over een stel zwarte meiden die in de banlieu van Parijs moeten zien te overleven.

Jessica Hausner uit Oostenrijk completeert het viertal met haar film LITTLE JOE, over een plant met bijzondere eigenschappen die ze aan haar zoon cadeau doet en de naam Little Joe krijgt. Hausner maakte tien jaar geleden indruk met haar film LOURDES.

Bekende regisseurs
Bekende regisseurs die al jaren kwalitatief goed films maken zijn ook dit jaar weer rijk vertegenwoordigd. Pedro Almodóvar weet opnieuw te overtuigen met DOLOR Y GLORIA, waarin Antonio Banderas en Penelope Cruz kleur geven aan een vrij strak gestileerd verhaal.

Elke nieuwe film van de gebroeders Dardenne komt automatisch in de competitie van Cannes. Dat geldt dus ook voor LE JEUNE AHMED, waarin de Jean-Pierre en Luc de radicalisering van een islamitische jongen onderzoeken. Dat doen ze op hun geijkte manier: zonder bekende cast en in een sobere, realistische stijl. Met ROSETTA in 1999 en L’ENFANT in 2005 hebben ze al twee keer eerder de Gouden Palm gewonnen.

Ken Loach, de meester van het sociaal-realistisch drama, vertelt in SORRY WE MISSED YOU het indringende verhaal van een gezin dat het hoofd boven water probeert te houden na de financiële crisis. Ook Loach won eerder al twee keer de Gouden Palm met THE WIND THAT SHAKES THE BARLEY in 2006 en I, DANIEL BLAKE in 2016.

Andere kanshebbers
De Canadese regisseur Xavier Dolan probeert het dit jaar met MATTHIAS AND MAXIME ondanks het feit dat hij in 2014 niet werd beloond voor zijn prachtige film MOMMY.

De 80-jarige Marco Bellocchio die al meer dan veertig films op zijn naam heeft staan waaronder DIAVOLO IN CORPO, LA BALIA, BUONGIORNO NOTTE en VINCERE geeft in IL TRADITORE een beeld van het leven van de maffia-informant Tommaso Buscetta in de jaren tachtig op Sicilië.

De films van de Israëlische regisseur Elia Suleiman worden gekenmerkt door een mengeling van visuele poëzie en fysieke humor waarmee hij de tragiek van het Palestijnse conflict te lijf gaat. In IT MUST BE HEAVEN gaat hij op zoek naar een nieuw thuis. Humor en satire zijn een vast onderdeel in zijn films, zo ook nu.

De Tunesisch/Franse regisseur Abdellatif Kechiche die in 2013 de Gouden Palm won met LA VIE D’ADÈLE is terug met de vier uur durende film MEKTOUB, MY LOVE: INTERMEZZO. Deel II van een trilogie over jongens en meisjes die vrijen, flirten en dansen en waarin de liefde op naturalistische wijze wordt bedreven.

Sorry We Missed You

Sorry We Missed You

Kersen op de taart
Tenslotte bevat het competitieprogramma vier films die wellicht voor de nodige verrassing zouden kunnen zorgen. PARASITE van de Zuid-Koreaan Bong Joon Ho, bekend van SNOWPIERCER en OKJA, gaat over een werkloze jongeman die geobsedeerd raakt door een ander gezin.

In de THE WILD GOOSE LAKE van de Chinese regisseur Diao Yinan zitten de leider van een motorbende en een prostituée op een dood spoor. Beiden gaan wanhopig op zoek naar een uitweg. Diao Yinan won in 2014 de Gouden Beer op het filmfestival van Berlijn voor zijn stijlvolle film BLACK COAL, THIN ICE.

De Roemeen Corneliu Porumboiu maakt voor het eerst deel uit van de hoofdcompetitie met zijn film THE WHISTLERS, een komische film waarin een corrupte politieagent naar de Canarische eilanden gaat om een foute zakenman te bevrijden. Eerst moet hij echter het lokale dialect, een soort geheimtaal met veel gefluister en fluitgeluidjes, aanleren.

De Braziliaanse regisseurs Kleber Mendonça Filho & Juliano Dornelles waren in 2016 in Cannes met AQUARIUS, een bijna drie uur durend achterstandsdrama met actrice Sonia Braga in een indrukwekkende hoofdrol. In hun nieuwe film BACURAU speelt zij ook weer mee. BACURAU is een soort western die zich afspeelt in een dorpje in de sertão, een gortdroog en door God verlaten gebied in het noordoosten van Brazilië.

Als grote kers op de taart wordt het competitieprogramma op zaterdag 25 mei afgesloten met de wereldpremière van THE SPECIALS, een film van Olivier Nakache en Eric Toledano die eerder grote hits hebben gehad met INTOUCHABLES, SAMBA en C’EST LA VIE!. Een betere sluitingsfilm had het festival zich niet kunnen wensen.

 

12 mei  2019


MEER FILMFESTIVAL

Cannes 2018 – Deel 2

Filmfestival Cannes 2018 – Deel 2 (slot):
Feest voor de filmliefhebber

door Bert Goessen

Zaterdagavond 19 mei is het 71ste Filmfestival van Cannes afgesloten met de uitreiking van de Gouden Palm aan de film Shoplifters van de Japanse regisseur Hirokazu Kore-Eda. Een terechte bekroning voor de 56-jarige cineast die al sinds 1995 een aantal indrukwekkende films op zijn naam heeft staan, zoals: Nobody Knows, Still Walking en Like Father, Like Son.

SHOPLIFTERS markeert de terugkeer naar het sociaal-maatschappelijke engagement van Kore-eda’s eerdere films. Op een koude winterdag plegen Osamu Shibata en de jongen Shota hun gebruikelijke winkeldiefstallen. Op weg naar huis komen ze een bibberend jong meisje tegen. Bezorgd dat ze alleen zou kunnen doodvriezen, neemt Osamu haar mee naar huis, waar zijn vrouw Nobuyo zich zorgen maakt over het feit dat ze een extra mond moeten voeden. Maar als Nobuyo ontdekt dat het kleine meisje vol met kneuzingen en littekens zit kan ze het niet over haar hart verkrijgen het kind terug naar huis te sturen.

Shoplifters

Wat stelt het gezin nog voor?
Kore-Eda onderzoekt in SHOPLIFTERS wat een gezin nu eigenlijk voorstelt en of het nog steeds die bescherming biedt die het zou moeten bieden in de snel veranderende Japanse samenleving. Een prachtig uitgevoerde film die zowel charmant als hartverscheurend is. Hij zal straks ongetwijfeld de harten van zowel het arthouse publiek als het reguliere bioscooppubliek niet onberoerd laten.

De tweede prijs, de Grand Prix zoals die wordt genoemd, ging naar de film BLACKkKLANSMAN van de Amerikaanse oudgediende Spike Lee. Een verrassende comeback van een regisseur die 27 jaar geleden voor het laatst in de competitie van Cannes stond met zijn film JUNGLE FEVER.

Rechts-extremisme
Spike Lee’s laatste film vertelt het waargebeurde verhaal van twee politieagenten in Colorado, een zwarte en een blanke, die in het begin van de jaren 70 samen in de lokale Ku Klux Klan infiltreren. Vandaar de drie K’s in de titel van de film. Hun doel was het politieke en culturele racisme van alledag aan te tonen.

Op humoristische en soms cartoonachtige wijze vertaalt Spike Lee de gebeurtenissen van toen naar het heden. De aanleiding daartoe zijn de racistische rellen die in augustus 2017 in Charlotteville plaatsvonden. Spike Lee wil met zijn film duidelijk maken dat rechts-extremistisch geweld ook nu nog in Amerika aan de orde van de dag is.

Verwaarloosde kinderen
De derde prijs, ook wel de Prix de Jury genoemd, ging naar de film CAPHARNAUM van de Libanese cineaste Nadine Labaki. In werkelijk virtuoze stijl vertelt Labaki het verhaal van de 12-jarige Zaïn die zijn ouders aanklaagt omdat zij hem op de wereld hebben gezet. De film is een universele aanklacht tegen de manier waarop kinderen door hun ouders worden verwaarloosd, omdat ze om wat voor redenen dan ook de opvoeding niet aankunnen. Duizenden kinderen komen daardoor op straat terecht waar ze een miserabel bestaan leiden. Labaki weet in haar film de juiste snaar te raken om het onrecht dat deze kinderen wordt aangedaan aan de kaak te stellen.

De hond in de mens
De prijs voor beste acteur ging naar Marcello Fonte die de hoofdrol speelt in de nieuwe film van Matteo Garrone DOGMAN. Garrone, die al eerder in Cannes was met REALITY, GOMORRAH en TALE OF TALES vertelt het verhaal van Marcello, een klein onaantrekkelijk ogend mannetje, dat in een smoezelig oord aan de kust een hondensalon heeft. Vooral grote, uit de kluiten gewassen vechthonden bevolken zijn salon die vol staat met kooien.

Simoncino, een aan coke verslaafde mannelijke buldog, chanteert en misbruikt Marcello voortdurend voor zijn criminele activiteiten. Maar Marcello laat uiteindelijk niet met zich sollen en neemt op gruwelijke wijze wraak. De vechthond als metafoor voor de hond in de mens ligt voor het oprapen. In een Fellini-achtig en tevens neorealistisch decor maakt Garronne een film die als een mokerslag binnenkomt. Italiaanser dan Italiaans kan een film niet zijn.

Hopeloze moeder in winters Moskou
De prijs voor beste actrice werd toegekend aan Samal Yeslyamova die de hoofdrol speelt in het aangrijpende sociaal drama AYKA van de Russische regisseur Sergey Dvortsevoy.

De 25-jarige Ayka is vanuit Kirgizië in Moskou terechtgekomen waar ze in een kliniek een kind baart. Ze slaat op de vlucht zonder haar kind mee te nemen en gaat op zoek naar werk. De camera volgt Ayka dicht op de huid in haar zoektocht door een winters Moskou. Uiteindelijk wordt ze zo ver door de wanhoop gedreven dat ze bereid is het kind, geboren uit een verkrachting, te verkopen. Een sociaalrealistisch drama dat veel kenmerken vertoont met het werk van de gebroeders Dardenne. Vooral de ‘hand-held’ camera die voortdurend met de hoofdpersoon meeloopt en regelmatig close-ups schiet, vormt daar een exponent van.

Tweede week
Opvallend is dat alle prijswinnaars dit jaar in de tweede week van het festival aan bod kwamen. Ook de gedoodverfde winnaar bij de internationale journalisten, BURNING van Lee Chang-Dong, die helaas buiten alle prijzen is gevallen, beleefde pas tegen het einde van het festival zijn wereldpremière.

De Zuid-Koreaanse regisseur Lee Chang-Dong, bekend van films als POETRY en SECRET SUNSHINE, trekt in zijn nieuwe film 150 minuten uit voor een zorgvuldig opgebouwd verhaal over een ‘serial killer’. Het knappe van de film is dat Lee dat pas helemaal op het einde prijsgeeft. Wat begint als een ogenschijnlijk, romantische liefdesfilm ontaardt steeds meer in een vergeldingsfilm waarin de wraak zoet is. Omdat Lee ruim de tijd neemt om zijn drie protagonisten uitgebreid te introduceren lijkt de film aan de lange kant. Maar de lengte zorgt ook voor een spanningsveld dat minutieus wordt opgebouwd.

Lazzaro Felice

Aangename parabel
Vermeldenswaard is verder nog de nieuwe film van Alice Rohrwacher, LAZZARO FELICE. Het eerste deel van film speelt zich af op het pittoreske Italiaanse platteland. In een vrijwel geïsoleerd dorp leeft de jonge boer Lazzara te midden van een kleine plattelandsgemeenschap. Hij trekt vooral op met de jonge edelman Tancredi. Als Lazzaro op zekere dag van een klif naar beneden valt komt de tijd stil te staan.

Een voorbijkomende wolf maakt hem weer wakker, maar dan blijkt Lazzaro in de moderne tijd te zijn aangekomen. Hij gaat op zoek naar de mensen uit zijn verleden die verloren rond lopen in de moderne tijd. Een aangename parabel die zich kan meten met haar vorige prachtige film LE MERAVIGLIE.

Groot liefdesverdriet
De liefhebbers van het grote liefdesverdriet zullen ongetwijfeld ASAKO I +II van de Japanse regisseur Ryusuke Hamaguchi kunnen waarderen. De film begint met liefde op het eerste gezicht tussen de studente Asako en de onstuimige Baku. Even later zijn ze een gelukkig stel. Ze lijken voorbestemd voor elkaar en gedragen zich als twee tortelduiven. Niets lijkt hun band te kunnen verbreken. Maar op zekere dag verdwijnt Baku met de noorderzon. Jaren later, in Tokyo, denkt Asako dat ze Baku aan het werk ziet in een sake-bedrijf in de buurt van het café waar ze werkt. Maar het is Ryohei (ook gespeeld door Masashiro). Als Asako een afspraakje met hem maakt vertelt ze niets over de fysieke overeenkomsten met haar eerste grote liefde waardoor ze zich tot hem aangetrokken voelt.

Een film over de verlammende obsessie van de eerste grote liefde in je leven. Voor de smullers van liefdesverwerkingstrauma’s een niet te missen kans.

Het wachten waard
THE WILD PEAR TREE van de Turkse regisseur Nuri Bilge Ceylan, die een paar geleden de Gouden Palm won met zijn film WINTER SLEEP, werd als laatste toegevoegd aan het competitieprogramma. Ook nu trekt Nuri bijna drie uur uit voor een ervaring die vergelijkbaar is met het lezen van een dikke roman (de held is een beginnend romanschrijfster) doorspekt met filosofie, religie, politiek en morele dilemma’s. De laatste sequenties zijn echter het wachten waard. Dan worden de vele touwtjes aan elkaar geknoopt tot een klassiek einde waarin een jongeman zijn identiteit onder ogen ziet.

The House That Jack Built

Lars von Trier valt tegen
Een regelrechte tegenvaller (weliswaar buiten competitie) was de nieuwe film van Lars von Trier, de in ongenade gevallen Deense regisseur die weer mag meedoen op het  wereldpodium van het grootste internationaal filmfestival. Na zeven jaar verbannen te zijn geweest is Lars von Trier terug met een even morbide als griezelige horrorfilm waarin de hoofdpersoon Jack op gruwelijke wijze vijf vrouwen vermoordt, hen bewaart in een vriescel en hen gebruikt om er een huis mee te bouwen. Tussendoor levert hij interessante bespiegelingen over kunst, cultuur, architectuur, politiek en wetenschap.

Was er in MELANCHOLIA nog sprake van een algehele visie over de mensheid die langzaam afglijdt naar het einde van de wereld, in THE HOUSE THAT JACK BUILT zijn het niet meer dan enkele losse flarden die tot nadenken stemmen en ontbreekt een coherente samenhang. De film laat zich duidelijk moeilijker doorgronden dan het vroegere werk van de regisseur. Het lijkt wel of Von Trier zich steeds meer in zijn eigen subversieve wereld terugtrekt om ons vandaar uit te bestoken met onnavolgbare redeneringen.

Beoordeling
Van de 21 films in competitie waren er dit jaar…

13 zeer goed:
LETO
COLD WAR
LE LIVRE D’IMAGE
ASH IS PUREST WHITE
3 FACES
LAZZARO FELICE
SHOPLIFTERS
BLACKkKLANSMAN
BURNING
DOGMAN
CAPHARNAUM
AYKA
THE WILD PEAR TREE

3 goed:
ASAKO I + II
YOMEDDINE
EN GEURRE

5 slecht tot heel slecht:
TODOS LO SABEN
PLAIRE, AIMER, ET COURIR VITE
LES FILLES DU SOLEIL
UN COUTEAU DANS LA COEUR
UNDER THE SILVER LAKE

Er zijn maar weinig internationale filmfestivals die dergelijke hoge rapportcijfers kunnen laten zien. Daarom blijft Cannes elk jaar weer een feest voor elke rechtgeaarde filmliefhebber.

 

15 mei 2018

 

DEEL 1 Filmfestival Cannes 2018

 

MEER FILMFESTIVALS

Cannes 2018 – Deel 1

Filmfestival Cannes 2018 – Deel 1:
Kanshebbers en miskleunen

door Bert Goessen

Halverwege het 71ste Filmfestival van Cannes zijn er nog geen echt grote kanshebbers voor de Gouden Palm opgedoken. De film die er het dichtst bijkomt is ongetwijfeld COLD WAR van de Poolse regisseur Pawel Pawlikowski.

Na het indrukwekkende IDA uit 2014 opnieuw een film in zwart-wit en met normal beeld. Een liefdesverhaal tussen een dirigent en een zangeres van een koor dat zich afspeelt tijdens de Koude Oorlog van 1945 tot 1959. De dirigent vlucht naar het Westen. Zij gaat hem achterna. Maar beiden kunnen niet loskomen van hun Poolse roots. Een film over nationalisme, liefde voor het vaderland, liefde voor elkaar in een koude en kille tijd. De cinematografie is niet zo indrukwekkend als in IDA en het verhaal iets minder origineel. Maar de film staat als een huis mede door de prachtige muziek. Met als uitsmijter een spetterende versie van het legendarische nummer Rock Around the Clock.

Cold War

Teleurstellende openingsfilm
De openingsfilm TODOS LO SABEN van Asghar Farhadi, met in de hoofdrollen Javier Bardem en Penélope Cruz, was ronduit teleurstellend. De nieuwe film van Farhadi, bekend van films als A SEPARATION en THE SALESMAN, is typisch een geval van het falen van een cineast die een té groot budget en té grote sterren tot zijn beschikking krijgt. Farhadi’s voorgaande films werden alom geprezen vanwege hun subtiliteit. TODOS LO SABEN is echter gespeend van elke vorm van subtiliteit.

Penélope Cruz en Javier Bardem doen in het eerste deel van de film nog wel hun uiterste best er iets van te maken, maar naar het einde toe wordt het steeds meer een dood ordinaire whodunit-film. Ongeloofwaardige plotwendingen, lijken die in en uit de kast vallen en een nauwelijks aanwezig spanningsveld maken de film tot een moeilijk verteerbaar geheel. Grote sterren en een grote regisseur zijn nog geen garantie voor een goede film, zo blijkt maar weer eens.

Roadmovie per ezel
YOMEDINNE is een aardige Egyptisch roadmovie per ezel van debutant A. B. Shawky. De melaatse Beshar en de wees Obama gaan samen op zoek naar hun familie. Een reis van Noord- naar Zuid-Egypte waarbij ze onderweg de nodige tegenslagen te verduren krijgen. Beshar met zijn door melaatsheid aangetast aangezicht steelt natuurlijk de harten van menig toeschouwer. Als ze beiden op het einde besluiten terug te keren naar hun tehuis heb je 90 minuten zitten kijken naar een integer gemaakte film met een duidelijk humanistische inslag.

Ook aardig maar niet echt top is de film LETO van de Russische regisseur Kirill Serebrennikov, bekend van THE STUDENT. Kirill gaat met ons terug in de tijd en wel naar Leningrad 1980. In zwart-wit vertelt hij over een groep muzikanten die muziek maken geïnspireerd op de Velvet Underground en andere bekende bands uit de jaren zestig en zeventig. Geen voor de hand liggende muziekkeuze  in de toenmalige USSR. Het verhaal speelt zich dan ook af in een underground- achtige setting. Veel meer dan een nostalgische trip down memory lane wordt de film echter niet.

Iraanse gastvrijheid versus traditie
Regisseur Jafar Panahi vertelt in zijn nieuwe film 3 FACES het verhaal van Behnaz Jafari, een bekende Iraanse actrice die een video krijgt toegestuurd van een studente uit de provincie die zichzelf van het leven wil beroven omdat ze door haar familie onder druk wordt gezet haar studies aan het conservatorium in Teheran op te geven. Behnaz vertrouwt het zaakje niet en roept de hulp in van filmregisseur Jafar Pahani om ter plekke te gaan onderzoeken wat er nu werkelijk aan de hand is.

Ze reizen met de auto naar het Noord-Westen van Iran en ontmoeten talloze gastvrije mensen in het bergdorp waar het meisje vandaan komt. Maar ze ontdekken ook dat de bescherming van eeuwenoude tradities voor de bewoners net zo belangrijk is als de geboden gastvrijheid.

Hoewel de film een aardige inkijk biedt in het alledaagse leven op het Iraanse platteland is er nauwelijk sprake van aangrijpende dramatiek. De film kabbelt een beetje voort en gaat eigenlijk een beetje uit als een nachtkaars.

Verloren liefde in China
Enigszins teleurstellend is ASH IS PUREST WHITE van de Chinese regisseur Jia Zhang-Ke. Zijn film begint in 2001 in Shanxi, een mijnstad in het noordwesten van China die wordt bedreigd met het vooruitzicht een spookstad te worden. We maken kennis met Qiao, een vrouw met een uitgesproken persoonlijkheid. Ze begroet haar geliefde, de lokale gangster Bin met een speels klopje op de schouder. Als Bin wordt overvallen door een bende jonge motorrijders en hij zwaar wordt mishandeld, is het Qiao die tussenbeide komt met een pistool. Ze wordt veroordeeld tot een gevangenisstraf van vijf jaar wegens illegaal wapenbezit.

Als ze in 2006 wordt vrijgelaten, gaat ze op zoek naar Bin, in de veronderstelling dat ze hun leven opnieuw kunnen oppakken. Ze komt echter tot de ontdekking dat niets hetzelfde is gebleven en dat er geen weg terug is. De film vertoont veel overeenkomst met Zhang-ke vorige film MOUNTAINS MAY DEPART. Helaas blijft hij kwalitatief enigszins achter bij zijn voorganger.

Twee Franse missers
Ronduit slecht zijn twee Franse films in competitie. PLAIRE, AIMER ET COURIR VITE. Een typische Franse praatfilm van Christophe Honoré over twee mannen die een relatie hebben maar daarnaast vreemd gaan met diverse andere partijen, zowel mannen als vrouwen. Ellenlange conversaties over l’amour, het al of niet uit elkaar gaan, het verlies van dierbare oud-geliefden, etc. maken het tot één van die onvermijdelijke Franse films die elk jaar weer opnieuw in het hoofdprogramma van Cannes opduikt. Vermoeiend dus!

Nog bonter maakt Eva Husson het in haar film LES FILLES DU SOLEIL. Ergens in het noorden van Koerdistan vecht Bahar als commandant van het vrouwenbataljon ‘Girls of the Sun’ tegen een groep extremisten die haar zoon gevangen houdt. In het strijdgewoel ontmoet ze de Franse oorlogsjournaliste Mathilde die verslag doet van de strijd. Allemaal vechten ze voor hetzelfde doel: vrouwen, vrijheid en een vrouwvriendelijk bestaan. Ondanks alle goede en integere bedoelingen is de film niet meer dan een schreeuwerig pamflet. De pathetiek druipt ervan af, hetgeen afbreuk doet aan de geloofwaardigheid van het verhaal. Vrouwen die strijden voor vrijheid en een vrouwvriendelijke samenleving verdienen een betere film dan dit holle en bombastische vehikel.

Girl

Twee mooie films
Buiten de officiële competitie hebben een aantal films grote indruk gemaakt. Allereerst de Belgische film GIRL. Indrukwekkende debuutfilm van Lukas Dhont over de 15-jarige Lara die, als meisje geboren in een jongenslichaam, haar uiterste best doet een topballerina te worden. Gelijktijdig ondergaat ze een hormonenbehandeling om uiteindelijk volledig vrouw te kunnen worden. Het rustig opgebouwde portret ontleent zijn kracht vooral aan de geloofwaardige wijze waarop het verhaal verteld wordt en de formidabele manier waarop nieuwkomer Victor Polster de hoofdrol vervult.

Een aangename verrassing uit IJsland is WOMAN AT WAR. Regisseur Benedikt Erlingsson vertelt het verhaal van een vrouw die in haar eentje ten strijde trekt tegen een grote enegiemaatschappij. Daartoe verstoort ze regelmatig op originele wijze de energievoorziening. Met veel kunst en vliegwerk en met hulp van een vriendelijk boer lukt het haar lange tijd uit handen te blijven van de politie. Daarnaast heeft ze als ongetrouwde vrouw ook nog een kinderwens. Met hulp van haar zus lukt het haar een kind uit Oekraïne te adopteren. Een luchtige komedie met een serieuze ondertoon.

Tijdens de hele film duikt er regelmatig een muziektrio op dat aan de zijlijn op grappige wijze commentaar levert bij de beelden. Drie zangeressen in traditionele IJslandse klederdracht brengen authentieke liederen ten gehore waardoor het geheel een ‘native cinema’ karakter krijgt. Aangenaam om naar te kijken, met een voortdurende glimlach op de lippen.

Border

Buitenissig verhaal
Regisseur Ali Abassi is geboren in Iran maar leeft inmiddels al heel wat jaren in Zweden. Zijn film GRÄNS/BORDER is een ‘weirde’ film over een vrouw met een bijzonder sterk reukvermogen. In haar werk als douanebeambte kan zij met haar buitengewone talent aan de grens mensen opsporen die iets te verbergen hebben. Ze ziet eruit als een beest. Op zekere dag ontmoet ze een even lelijk mannelijk evenbeeld. Ze krijgen samen een relatie en dan krijgt de film een verrassende wending. Van doorsnee verhaal ontwikkelt hij zich tot een soort lieve horrorfilm waarin de beide geliefden zich ontpoppen als trollen met een staart die nieuwe, vreemdsoortige wezens op de wereld kunnen zetten. Een film voor de liefhebbers van excentrieke, afwijkende en buitenissige verhalen.

Tenslotte mag PAJAROS DE VERANO niet onvermeld blijven. Op vrij conventionele wijze geven Ciro Guerra en Christina Gallego een reconstructie van de ontstaansgeschiedenis van de drugshandel in het noorden van Columbia. Hoe rivaliserende autochtone stammen met hun traditionele gebruiken, erecodes en familiebanden vanuit hun oorspronkelijke primitieve bestaan verworden tot agressieve, tot de tanden bewapende bendes. De film mist de sereniteit en subtiliteit van Guerra’s vorige films als LOS VIAJES DEL VIENTO en EL ABRAZO DE LA SERPIENTE. Gelukkig valt er cinematografisch nog wel het nodige te genieten in dit rechttoe-rechtaan verhaal.

 

15 mei 2018

 

DEEL 2 Filmfestival Cannes 2018

 

MEER FILMFESTIVALS

Cannes 2017 – Deel 5

Filmfestival Cannes 2017: Deel 5 (slot)
Geen meesterwerken op 70ste Festival de Cannes

door Bert Goessen

Het Festival van Cannes is zondag 28 mei afgesloten met de toekenning van de Gouden Palm aan de film THE SQUARE van Ruben Östlund. Een film die ik in een eerder verslag beschreef als te lang. Maar het schijnt dat de film voor de theatrale release nog wordt ingekort. We zullen moeten afwachten welke versie uiteindelijk in de bioscoop gaat uitkomen.

De 70ste editie kan zonder meer het festival van de middelmaat worden genoemd. Geen enkele film heeft het predicaat meesterwerk verdiend. Dit in tegenstelling tot de voorgaande edities waarin films als I, DANIEL BLAKE, WINTER SLEEP, LA VIE D’ADÈLE en L’AMOUR er met de hoofdprijs vandoor gingen.

You Were Never Really Here

YOU WERE NEVER REALLY HERE
De allerlaatste film in competitie was nog wel een kleine verrassing. YOU WERE NEVER REALLY HERE van de 48 jarige, in Glasgow geboren regisseuse Lynne Ramsay komt binnen als een mokerslag. Acteur Joaquin Phoenix steelt de show in een film die enige gelijkenis vertoont met TAXI DRIVER, het meesterwerk van Martin Scorsese uit 1976. In beide films neemt de hoofdpersoon op afschuwelijk gewelddadige manier wraak op bestaande mistoestanden.

Waar Scorsese’s film ook en vooral een expressie van een tijdsbeeld was, is Ramsay’s film minder universeel. Joaquin Phoenix loopt in de hele film rond met een hamer, het wapen waarmee hij alles en iedereen vermorzelt. De beelden zijn indrukwekkend en worden ondersteund met een aanstekelijke muziekscore. Ramsay’s regie is strak en de camera zit voortdurend op de huid van de personages. Dat zorgt voor een onbehaaglijke sfeer die de kijker in de tang houdt. Vluchten kan haast niet.

Bert Goessen vanuit Cannes

AUS DEM NICHTS
Diane Kruger speelt een overtuigende rol in de nieuwe film van Fatih Akin, die vooral bekend is geworden met GEGEN DIE WAND uit 2004. Krugers rol is echter het enige wat kan bekoren aan de film, want het verhaal is te cliché voor woorden. Vrouw verliest man en zoontje na een bomaanslag op hun winkel. De daders worden gepakt en blijken nazi-sympathisanten te zijn. Als het via de rechtbank niet lukt beiden aanslagplegers veroordeeld te krijgen, neemt de vrouw het recht in eigen hand. Helaas lukt het Akin niet een geloofwaardige film af te leveren. Sommige scènes zijn zo stereotype dat ze menigmaal het voorhoofd doen fronzen.

L’AMANT DOUBLE
Ingewikkelde film van François Ozon over een vrouw die verliefd wordt op een vrijwel identieke tweeling. Bovendien spelen droom en werkelijkheid door elkaar en worden de beelden extra gecompliceerd door het gebruik van veel spiegels. Als kijker moet je voortdurend alert blijven, want bij de minste verslapping ben je zeker de draad van het verhaal kwijt. De gestileerde beelden doen denken aan films van Brian de Palma, die onder andere de film BODY DOUBLE maakte in 1984.

D’APRÈS UNE HISTOIRE VRAIE
Regisseur Roman Polanski heeft een gedegen staat van dienst. Zijn hele oeuvre bestaat uit kwalitatief hoogstaande films. Slechts een enkele keer slaat hij de plank mis. Helaas behoort zijn nieuwste film tot de categorie minder geslaagde films. Het gekunstelde verhaal van een vrouw die een schrijfster zodanig adoreert dat ze zich gaat vereenzelvigen met haar leven, wil maar niet ontbranden. Het scenario, mede geschreven door Olivier Assayas, is keurig op de schrijftafel tot stand gekomen. Helaas is het Polanski niet gelukt dit in pakkende beelden om te zetten. Het blijft een levenloze thriller.

Buiten het hoofdprogramma waren er nog wel een aantal mooie, kleine films in de verschillende bijprogramma’s  te zien.

A CIAMBRA
Een integrerend portret van Pio, jongste telg uit een kinderrijk Roma-gezin dat in het zuiden van Italië

woont. In een mistroostige omgeving moet Pivo zien te overleven tussen allerlei maffia-achtige figuren. Alles wijst erop dat hij via de kleine criminaliteit gaat uitgroeien tot een grote jongen. Het Roma-leven is rauw en hard. De film is net zo groezelig als de omgeving waarin het verhaal zich afspeelt.

L’ ATELIER
De Franse regisseur Laurent Cantet maakte in 2005 het indrukwekkende VERS LE SUD met Charlotte Rampling in de hoofdrol en won in 2008 de Gouden Palm met ENTRE LES MURS. Onder leiding van een schrijfster proberen een aantal werkeloze jongeren in L’ATELIER in een werkgroep het scenario van een film te ontwikkelen. De jongeren worden op die manier gedwongen na te denken over hetgeen hen bezighoudt. Persoonlijke spanningen binnen de groep worden door Cantet getransformeerd tot universele maatschappelijke spanningen. Dat doet hij op een razend knappe manier door laagje voor laagje steeds dieper tot de essentie van de problemen door te dringen. Het intellectuele niveau van de film is dermate hoog dat niet iedereen het geduld zal kunnen opbrengen het einde te halen. De kijker zelf zal ook de nodige bagage moeten bezitten om dit bevlogen portret op zijn merites te kunnen beoordelen.

LA FAMILIA
Venezuela is tegenwoordig een straatarm en gevaarlijk land. In LA FAMILIA krijgen we daarvan een aardig beeld via de strijd om het dagelijks bestaan van een vader en zijn zoon. De rauwe beelden sluiten perfect aan bij de voortdurende zoektocht naar geld, eten, werk en onderdak. Op het einde van de film moeten ze zelfs vluchten van de stad naar het platteland, waar hen niets anders rest dan een bouwvallig onderkomen. Een close-up van de hulpeloze blik in de ogen van het kind kan de film op het einde niet beter samenvatten. Hartverscheurend. Het debuut van Gustavo Rondon Cordova stemt inhoudelijk niet vrolijk. De filmstijl doet echter verlangen naar meer werk van deze cineast.

Lerd

LERD
De 35 jarige Raza leeft met zijn vrouw en kind in een afgelegen dorp in het noorden van Iran. Hij kweekt vissen en is daarbij afhankelijk van de watertoevoer van de nabij gelegen rivier. Zijn rustige leven wordt danig verstoord als op zekere dag de watertoevoer wordt afgesloten door het bedrijf dat zijn grond wil onteigenen. Omdat zijn vissen doodgaan wordt hij gedwongen mee te werken aan de corruptiepraktijken van het bedrijf dat goede connecties onderhoudt met de regering en de lokale autoriteiten.

In een rustig tempo en op geloofwaardige wijze wordt in de film duidelijk gemaakt hoe een kleine, nietsvermoedende, brave burger in Iran zich noodgedwongen moet overgeven aan corruptiepraktijken.

THE FLORIDA PROJECT
Het ontluisterende portret van een alleenstaande moeder met kind, die in een appartementencomplex in Florida woont dat beheerd wordt door een actieve huismeester (mooie rol van Willem Dafoe). De film van regisseur Sean Baker concentreert zich in eerste instantie op het kattenkwaad dat de kinderen in de buurt uithalen. Maar naar het einde toe wordt het steeds meer een sociaal drama over een moeder die niet in staat is haar dochter op te voeden. Hartverscheurende taferelen passeren de revue als ze het kind uiteindelijk moet afstaan. De film geeft een aardig beeld van de belabberde wijze waarop een asociaal gezin zich in de Amerikaanse maatschappij probeert te handhaven. De kinderen spelen de sterren van de hemel.

POSOKI / Directions
De Bulgaarse film van Stephan Komandarev bestaat uit zes verhalen over taxichauffeurs die een caleidoscopisch beeld geven van een land in moreel verval. De eerste taxichauffeur schiet zichzelf en de bankier die hem geld wil lenen overhoop als hij erachter komt dat de rente op zijn geldlening wordt verdubbeld. Het verhaal staat symbool voor de wanhoop die talloze mensen in de huidige maatschappij ervaren.

De overige vijf taxichauffeurs en hun passagiers rijden door de nacht op zoek naar andere manieren om zin aan hun leven te geven. Alle verhalen zijn doordrenkt van bijtende satire over het heden en de toekomst. Erg hoopvol ziet er allemaal niet uit. De kracht van de film zit vooral in de overtuigende uitwerking van de verschillende verhalen. Eigenlijk zijn het zes korte filmpjes die tot een doeltreffend geheel zijn gesmeed.

Tenslotte een overzicht van de waardering van de films door een aantal gerenommeerde filmjournalisten dat het filmvakblad Screen elk jaar publiceert.

Jury Screen

 

29 mei 2017

 

Cannes 2017 Preview
Deel 2
Deel 3
Deel 4
Deel 5 (slot)


MEER FILMFESTIVAL

Cannes 2017 – Deel 4

Filmfestival Cannes 2017: Deel 4
Festival van de middelmatige films

door Bert Goessen

Met nog twee dagen te gaan loopt het Filmfestival van Cannes bijna ten einde. Echte meesterwerken zijn er toe nu toe niet te zien geweest en de vrees bestaat dat die dit jaar ook niet zullen komen. Of er moet de laatste twee dagen van het festival een klein wonder gebeuren met films van François Ozon, Fatih Akin, Roman Polanski en Lynne Ramsay nog te gaan.

De aangenaamste verrassing in de hoofdcompetitie was voor mij tot nu toe THE KILLING OF A SACRED DEER van de Griekse regisseur Yorgos Lanthimos, die in 2015 al in Cannes imponeerde met zijn film THE LOBSTER. Het is een originele wraakthriller met Haneke-achtige trekjes. Een jongeman van 16 jaar infiltreert steeds dieper in het dagelijks leven van het gezin van een hartchirurg. Hij houdt hem verantwoordelijk voor het overlijden van zijn vader tijdens een hartoperatie.

The Killing of a Sacred Deer

In een subtiel spel van schuld en boete voert de film de kijker mee in de wraakexercitie van bijna alle personages. In afgemeten dialogen wordt de spanning geleidelijk aan tot een hoogtepunt opgevoerd. Het veelvuldig gebruik van groothoeklenzen levert een extra dimensie aan de spanningsopbouw. Kubrick was daarin al een meester. Ondanks de overeenkomsten met het werk van diverse andere grote regisseurs heeft Yorgos een originele, eigenzinnige film afgeleverd. Zeker een kanshebber voor de Gouden Palm.

HAPPY END
De argeloze bioscoopbezoeker zou door de titel van Michael Haneke’s nieuwe film danig op het verkeerde been gezet kunnen worden. De vermeende ‘happiness’ is namelijk ver te zoeken. Het is een film over moord en zelfmoord en de verantwoordelijkheid daarvoor. Zowel op het individuele vlak, als het bredere maatschappelijke vlak.

Ook in het indringende L’AMOUR uit 2012 was de zelfgekozen dood al het centrale thema. En eigenlijk is het hele oeuvre van Haneke wel doordrongen van het thema dood. Dat heeft de afgelopen jaren meesterwerken opgeleverd als FUNNY GAMES, CACHÉ, LA PIANISTE en DAS WEISSE BAND. HAPPY END moet wat mij betreft achteraan sluiten in deze rij, omdat de film kwalitatief achterblijft bij zijn voorgangers.

THE DAY AFTER
Hong Sang-soo minimalistische zwart-wit film waarin een uitgever een spelletje ontrouw speelt met drie vrouwen. De vertrouwde Hong Sang-soo ingrediënten zijn volop aanwezig: ellenlange dialogen, statische shots en een camera die alleen naar links en rechts beweegt en af en toe inzoomt. De Franse regisseur Eric Rohmer was ooit de ongekroonde koning van dit soort cinema. Bij sommigen zal deze vermeende komedie op de lachspieren werken. Bij mij activeerde de film vooral de oogspieren richting dromenland.

Bert Goessen vanuit Cannes

HIKARI / Radiance
De 48 jarige Japanse regisseuse Naomi Kawase maakte eerder indruk met films als THE MOURNING FOREST (2007), STILL THE WATER (2014) en AN (2015). Haar nieuwe film HIKARI gaat over Misako, die in het dagelijks leven films inspreekt voor visueel gehandicapten. Ze maakt kennis met fotograaf Nakamori, die steeds slechter gaat zien.

De foto’s van Nakamori laten haar op een nieuwe manier naar de wereld kijken. Hoewel de film uiterst sensitief is en het tempo met de nodige droomsequenties wordt gelardeerd, heeft HIKARI toch niet de kracht van haar eerder genoemde films. Het blijft aangenaam kijken, maar beklijven doet het niet.

THE BEGUILED
1834. In een bos in West Virginia wordt een gewonde soldaat (Colin Farrell) tijdens de Amerikaanse burgeroorlog opgevangen in een meisjeskostschool. Het hoofd van de school (Nicole Kidman) verzorgt zijn aangeschoten been. De soldaat komt er bovenop en er ontstaat (natuurlijk zou je bijna zeggen) een seksueel spanningsveld tussen de vrouwen en de soldaat. Na een fatale val van de trap breekt hij een been en zit er voor het schoolhoofd niets anders op dan zijn been te amputeren. Als hij dat ontdekt gaat de soldaat als een wildeman tekeer. Maar dat pikken de vrouwen niet en de wraak is onherroepelijk. Een simpel verhaal op keurige wijze verteld, maar helaas zonder de nodige bevlogenheid in beeld gebracht. Van regisseuse Sofia Coppola zou je meer moeten kunnen verwachten.

RODIN
Acteur Vincent Lindon loopt als een zielloze Rodin door de gelijknamige film van Jacques Doillon. Zoveel reliëf er valt te bespeuren in vele prachtige beeldhouwwerken van Rodin, zo weinig is daarvan terug te vinden in de film. Het is een vlakke biopic over de beginjaren van Rodin als beeldhouwer. De camera pendelt van het ene atelier naar het andere, van het ene beeld naar het andere en van de ene vrouw naar de andere. De film wil maar niet tot leven komen en verstilt uiteindelijk tot een levenloos blok klei dat Doillon niet op de juiste manier krijgt geboetseerd.

GOOD TIME
De enige jonge cineasten in het hoofdprogramma van Cannes, Josh en Benny Safdie, leveren met GOOD TIME een doorsnee ‘hit-and-run’ thriller af. Twee broers overvallen aan het begin van de film een bank en vervolgens worden ze anderhalf uur achterna gezeten door de politie om uiteindelijk ingerekend te worden. Niets nieuws onder de zon en eerder al veel beter te zien geweest. Het intro doet nog vermoeden met een originele film te maken krijgen, maar gaandeweg glijdt de film steeds verder af naar een middelmatige thriller, die je elke zaterdagavond op de tv voorbij ziet komen.

Good Time

De overdreven vette soundtrack maakt het er niet veel beter op. Desondanks zitten er een paar aardige shots in de film die doen vermoeden dat de Safdie-broeders toch over enig talent beschikken. Wellicht dat in een volgende film dit talent tot wasdom gaat komen.

A GENTLE CREATURE
Een Russische vrouw woont ergens in een uithoek van Rusland. Haar man zit om onduidelijke redenen in de gevangenis. Op zekere dag krijgt ze een pakketje dat ze naar hem heeft opgestuurd retour afzender. Ze komt er op het postkantoor niet achter waarom het pakketje is teruggestuurd. Op zoek naar een verklaring reist ze naar de plaats waar haar man gevangen zit. Tijdens die reis met trein en bus komt ze allerlei vreemde snuiters tegen die het nodige commentaar leveren op de Russische maatschappij. De gevangenisautoriteiten laten haar uiteindelijk niet de gevangenis binnen.

Als op het einde van de film het onheil genadeloos toeslaat heb je twee uur en twintig minuten gebiologeerd zitten kijken naar een inktzwart verhaal. De film van Sergei Loznitsa is gebaseerd op een kort verhaal van Dostoyevski en vertoont duidelijke kenmerken van een Kafkaiaanse nachtmerrie. Het verholen kwaad sluipt steeds dieper in de film.

26 mei 2017

 

Cannes 2017 Preview
Deel 2
Deel 3
Deel 4
Deel 5 (slot)


MEER FILMFESTIVAL

Cannes 2017 – Deel 3

Filmfestival Cannes 2017: Deel 3
Het blijft wachten op hoogtepunten

door Bert Goessen

Een jaloerse Jean-Luc Godard, politiemannen verkrachten meisje in Tunesië, een lichtvoetige Claire Denis, Duitse gastarbeiders in Bulgarije, half alien half mens, Vanessa Redgrave verbaast zich over vluchtelingenstroom, verliefd op ex-kolonel van Pinochet, Iraanse taboes en werkeloosheid in China.

Regisseur Michel Hazanavicius, bekend van THE ARTIST, heeft in LE REDOUTABLE (letterlijk: de gevreesde) de verhouding tussen de Franse regisseur Jean-Luc Godard en Anne Wiazemski gereconstrueerd. Anne speelde in 1967 als 20-jarige actrice de hoofdrol in Godard’s film LA CHINOISE. Godard was 37 en werd smoorverliefd op haar. Ze hadden een korte, turbulente relatie in die roerige jaren zestig. Godard komt er bekaaid vanaf. Hij wordt afgeschilderd als lastig, intolerant, knorrig en vooral jaloers als Anne een rol aanneemt in een nieuwe film van de Italiaanse regisseur Marco Ferreri. Een aardige film voor diegenen die belangstelling hebben voor een stukje filmgeschiedenis. Geniale artiesten zijn ook maar gewone mensen met al hun onhebbelijkheden, lijkt de film te willen zeggen.

 

Un beau soleil Intérieur

THE BEAUTY AND THE DOGS
Tunesische film over een meisje van 21 jaar dat na een avondje stappen wordt verkracht door twee politieagenten. Een bewijs van het ziekenhuis kan ze pas krijgen als ze aangifte doet bij de politie. Noodgedwongen moet ze naar het politiebureau waar ze in een vuil spelletje van onterechte verdachtmakingen terecht komt. Als ze blijft weigeren haar aangifte in te trekken, moet haar vader tegen wil en dank uitkomst bieden. Hoewel de boodschap van de film iets te nadrukkelijk wordt geëtaleerd, blijft het aan de kaak stellen van misbruik van vrouwen een belangrijk filmthema. Vooral de vaak vrouwonvriendelijke behandeling die vrouwen moeten ondergaan kan niet vaak genoeg worden belicht.

UN BEAU SOLEIL INTÉRIEUR
Een lichtvoetige film van de Franse regisseuse Claire Denis die doorgaans wat zwaardere films maakt. Juliette Binoche speelt een vrouw die op zoek is naar de ware liefde. Diverse mannen passeren de revue, maar niemand kan beantwoorden aan die éne ware. Als ze uiteindelijk bij een waarzegster te rade gaat, geeft ook die haar weinig hoop de ware ooit te zullen vinden. In het werk van Denis eigenlijk een niemendalletje. Het enige lichtpuntje in de film is het innemende spel van Binoche. Zij weet met al haar ervaring een geloofwaardig personage neer te zetten.

Bert Goessen vanuit CannesWESTERN
Valeska Grisebach vertelt het verhaal van een groep Duitse gastarbeiders die in een klein dorp ergens in Bulgarije een waterbouwkundig werk moeten aanleggen. Gezien het verleden worden de Duitsers met argusogen bekeken. Ondanks de ietwat vijandige opstelling van de dorpsbewoners is er één arbeider die kost wat kost met hen in contact wil komen. Hij laat zich niet uit het veld slaan. Zelfs als hij op het einde in elkaar wordt geslagen gaat hij terug naar het dorpsfeest om uitbundig met de lokale bewoners te dansen. De moraal van het verhaal: geef nooit op met integreren ondanks alle tegenslagen die je moet verwerken. Helaas sleept het verhaal zich te kabbelend voort en is er nauwelijks sprake van een dramatisch hoogtepunt. Desondanks een aardige festivalfilm.

BEFORE VANISH
Kiyoshi Kurosawa, die in 2012 het prachtige SHOKUZAI, maakte stelde vorig jaar in Toronto al teleur met zijn film LE SECRET DE LA CHAMBRE NOIRE. Ook zijn nieuwe film BEFORE WE VANISH kan niet overtuigen. Aliens, half aliens en mensen die tot aliens getransformeerd moeten worden. Dat zijn de ingrediënten van een oninteressante film.

DOULEUR DE LA MER/ SEA SORROW
Persoonlijke film van de Britse actrice Vanessa Redgrave waarin ze zich verbaast over de omvang van de vluchtelingenstroom en met name het niet willen opnemen van vluchtelingen door landen als Hongarije, terwijl daar in 1956 tijdens de inval van de Russen 200.000 mensen zijn gevlucht en opgevangen door de omringende landen. Zelf moest Vanessa als 5-jarig kind vluchten vanuit Londen, dat gebombardeerd werd, naar het noorden van Engeland. Het niveau van de film komt helaas niet verder dan omkijken en vooruitkijken in verwondering. Alle landen zouden beter hun best moeten doen bij het opvangen van de vluchtelingenstroom, maar hoe dat in de praktijk gestalte zou moeten krijgen vertelt Vanessa ons niet. Zo blijft het een vrijblijvende film zonder enige vorm van importantie.

LOS PERROS
Marcela Said (THE FLYING FISH) vertelt het verhaal van Mariana, die heen en weer wordt geslingerd in de verwachtingen die haar vader en haar man van haar hebben. Ze voelt zich bovendien aangetrokken tot de 60-jarige Juan, een ex-kolonel tijdens de dictatuur van Pinochet. De verhouding met Juan brengt de onzichtbare muren aan het wankelen die de familie in het verleden altijd heeft beschermd. De vader ziet uiteindelijk geen andere uitweg dan zichzelf van het leven te beroven. Een stroeve film over het verborgen verleden van de Chileense burgerij. Niet zo makkelijk toegankelijk voor een buitenstaander van de Chileense politieke geschiedenis.

Douleur de la mer

TEHRAN TABOO
Animatiefilm van de in Duitsland woonachtige Iraanse regisseur Ali Soozandeh. Zowat alle in Iran geldende taboes komen aan bod. Prostitutie, corruptie, afpersing, geheime politie, bureaucratie, omkoping etc. Helaas is de animatiestijl niet bijzonder genoeg om de film een extra dimensie te geven.

WALKING PAST THE FUTURE
Teleurstellende Chinese film over een gezin dat zwaar getroffen wordt door de werkeloosheid. Als de vader en moeder van een gezin met twee dochters beiden werkeloos worden, besluiten ze terug te keren naar hun geboortedorp op het platteland. Maar de landbouwgrond, die de familie vroeger in bezit had, blijkt aan anderen te zijn verkocht. Noodgedwongen moeten de beide ouders allerlei tijdelijke baantjes accepteren. De oudste dochter besluit terug te keren naar haar baan in de stad. Ze wil met haar jongere zus uiteindelijk zoveel geld gaan verdienen, dat ze een nieuwbouwappartement voor hun ouders kunnen kopen. Helaas ondervinden ze daarbij de nodige tegenslag. De film kan een uur lang boeien, maar wordt naar het einde toe steeds zwakker in zijn geloofwaardigheid.

22 mei 2017

 

Cannes 2017 Preview
Deel 2
Deel 3
Deel 4
Deel 5 (slot)


MEER FILMFESTIVAL

Cannes 2017 – Deel 2

Filmfestival Cannes 2017: Deel 2
Weinig verrassingen eerste dagen

door Bert Goessen

De eerste vier dagen van het Festival van Cannes hebben nog weinig verrassende films opgeleverd. Regisseurs als Ruben Ostlund, Kornel Mundruczo en Todd Haynes hebben de hoge verwachtingen met hun nieuwe films niet kunnen inlossen. Ook in de zogenaamde bijprogramma’s als Un Certain Regard, Quinzaine des Réalisateurs en Semaine de la Critique zijn er nog geen meesterwerkjes te noteren.

De sympathiekste en innemendste film van de eerste vier dagen van het festival is ongetwijfeld VISAGES, VILLAGES van de 89-jarige Franse regisseuse Agnès Varda en fotograaf JR. De film draait buiten competitie, dus een Gouden Palm voor beste film zit er niet in. Samen trekken ze door Frankrijk om met levensgrote, geprinte posters van mensen gebouwen, fabrieken, containers, muren, bunkers en ruïnes op te vrolijken. Ondertussen mijmerend over het leven, de dood, hun werk als fotograaf en als cineaste. Hoewel de film erg Frans is gekleurd naar onderwerp en personages, lijkt een succesvolle release in Nederland voor de hand te liggen. Liefdevol, teder, menselijk en hartverwarmend zijn de superlatieven die menig bioscoopbezoeker er ongetwijfeld in zullen herkennen. Hieronder een overzicht van competitiefilms.

Les fantômes d'Ismaël

LES FANTÔMES D’ISMAEL
Een film die zó ingewikkeld in elkaar zit dat je na een uur de moed opgeeft er nog iets zinnigs uit te halen. Liefs zes verhaallijnen krijgt de kijker voorgeschoteld. Het is allereerst een portret van Ismaël, de filmregisseur die niets meer van het leven begrijpt; het portret van Charlotta, de vrouw die Ismaël 21 jaar, 8 maanden en 6 dagen geleden verliet; het portret van Sylvia, de vrouw op wie hij verliefd wordt en met wie hij dolgraag een kind wil krijgen; het portret van Ivan, de diplomaat die niets begrijpend door het leven gaat; het is een spionageverhaal en tenslotte is het een film in de film. U begrijpt het waarschijnlijk al. Allemaal iets teveel van het goede. Daardoor is het uiteindelijk een slechte, nietszeggende film geworden.

Dat regisseur Desplechin een groot bewonderaar van Fellini’s 8 1/2 en Alain Resnais’ PROVIDENCE is, wil niet zeggen dat hij ook maar enigszins in de buurt van hun niveau komt. Beide films heeft hij naar eigen zeggen wel vijf keer gezien. Een zesde keer zou misschien geen overbodige luxe zijn geweest. Zijn LES FANTOMES DE ISMAEL behoort tot een van die vele, overbodige, vervelende Franse films die met veel pretenties worden gemaakt, maar die helaas niet kunnen waarmaken.

Bert Goessen vanuit CannesWONDERSTRUCK
Minnesota 1977. De kleine jongen Ben gaat na de dood van zijn moeder op zoek naar zijn vader. Via het adres op een boekenlegger komt hij in New York terecht. Daar komt hij in contact met zijn oma die alles weet van zijn vader. Parallel met de zoektocht van Ben vertelt Todd Haynes ons (in zwart-wit) het verhaal van zijn oma die in 1927 wegloopt bij haar vader en moeder. De titel van de film betekent letterlijk vertaald: rariteitenkabinet en verwijst naar de fascinatie die Ben voor dit fenomeen heeft, maar staat ook symbool voor de vele vreemde figuren die in de film de revue passeren. Zoals altijd bij Haynes is de art-direction subliem. Hij weet de sfeer van de jaren 70 en de jaren 30 treffend te verbeelden. Een innemende film die keurig aansluit in het rijtje vorige films: CAROL, I’M NOT THERE, FAR FROM HEAVEN en VELVET GOLDMINE.

LOVELESS
Andrei Zvyagintsev vertelt in LOVELESS een vrij rechtlijnig verhaal over een man en vrouw die van elkaar gaan scheiden. Zij heeft al snel een nieuwe vriend. Hij al snel een nieuwe vriendin. Ze leven volledig langs elkaar heen en de ruzies zijn dan ook niet van de lucht. Maar ze hebben samen ook nog een zoon. Die wordt zowat aan zijn lot overgelaten. Tijdens een van hun heftige ruzies loopt hij van huis weg. Na twee dagen komen ze erachter en begint er een lange zoektocht.

In tegenstelling tot zijn vorige films als THE RETURN, THE BANISHMENT, ELENA en LEVIATHAN valt er in LOVELESS cinematografisch weinig te genieten. De liefdeloosheid waar de titel naar verwijst ligt er iets te dik bovenop. De zoektocht op het einde van de film duurt ongeveer 45 minuten en leidt niet tot een dramatisch hoogtepunt. Al met al een doorsnee film die niet het hoge kwaliteitsniveau van zijn vorige films benadert.

OKJA
Een van de twee door Nexflix geproduceerde films in de competitie, OKJA, is een zware tegenvaller. Regisseur Bong Joon Ho weet niet te imponeren met zijn flauwe verhaal over een Amerikaans bedrijf dat in 26 landen over de hele wereld een competitie op touw zet om het grootste supervarken voor de slacht te fokken. In een luchtige mix van gelikte beelden, voorspelbaar drama en spectaculaire actiescènes sleept de film zich voort naar het einde. In de Disney-catalogus zou de film zeker niet misstaan.

JUPITER’S MOON
Zwaar aangezette, over the top B-film van de Hongaarse regisseur Kornel Mundruczo die twee jaar geleden zo verraste met zijn film WHITE GOD. Wat een vluchtelingendrama met Messias-achtige proporties zou moeten zijn, mondt uit in een bombastisch, hol drama dat letterlijk zijn doel voorbij schiet. Zelfs de stijl van filmen, met het overmatig gebruik van drones, is zo ‘overdone’ dat het geheel een beetje lachwekkend wordt. Eén pluspuntje: in de film zit een van de memorabelste auto-achtervolgingsscènes die ik sinds lang heb gezien. James Bond zou er zijn vingers erbij aflikken.

Visages, villages

120 BATTEMENTS PAR MINUTE
Franse praatfilm van de in Nederland vrij onbekende regisseur Robin Campillo. Onderwerp van de film zijn de protesten van een Franse anti-aids actiegroep in de jaren 80 tegen de farmaceutische industrie. In die tijd overleden veel homoseksuelen aan aids. Volgens de actiegroep deden de regering van Mitterand en de farmaceutische industrie onvoldoende hun best zo snel mogelijk medicijnen tegen deze vreselijke ziekte ter beschikking te krijgen. Het merendeel van de film bestaat uit vergaderingen van de actiegroep waarin ze hun actieplannen bespreken en evalueren. Veel herhaling van zetten in een film die als tijdsbeeld misschien interessant mag heten, maar voor de kijker weinig anders heeft te bieden. Wat kunnen die Fransen toch oeverloos converseren in hun films.

THE SQUARE
De Zweedse regisseur Ruben Ostlund, die in 2014 imponeerde met TURIST, heeft met zijn nieuwe film een bijtende satire willen maken op de non-conformistische wijze waarop musea hun kunst tentoonstellen. Met de nadruk op willen. Want helaas komt zijn betoog niet helemaal uit de verf. De film duurt 150 minuten en dat is zeker 45 minuten te lang. De fragmentarische scenes duren vaak te lang waardoor ze menigmaal aan kracht verliezen. Bovendien lukt het Ostland niet er een coherent geheel van te maken. Met een betere editing zou de film zeker aan scherpte hebben gewonnen. Wat overblijft is een grommende tijger die niet doorbijt.

THE MEYEROWITZ STORIES
Noah Baumbach heeft al een aardige staat van dienst met aangename films als MARGOT AT THE WEDDING, FANTASTIC MR. FOX, GREENBERG en WHILE WE WERE YOUNG. Zijn beste film vond ik tot nu toe de in 2012 gerealiseerde FRANCIS HA. En dat blijft ook zo. Want met zijn nieuwe, door Netflix geproduceerde film THE MEYEROWITZ STORIES levert Baumbach een middelmatige rolprent af. In Woody Allen-achtige stijl worden we deelgenoot van het wel en wee van de familie Meyerowitz met als dramatisch hoogtepunt het overlijden van de pater familias, gespeeld door de bijna 80-jarige Dustin Hoffman. Ondanks de indrukwekkende cast met rollen voor Adam Sandler, Ben Stiller en Emma Thompson blijft de film hangen in flauwe grapjes en kabbelt hij op gezapige wijze naar het einde.

21 mei 2017

 

Cannes 2017 Preview
Deel 2
Deel 3
Deel 4
Deel 5 (slot)


MEER FILMFESTIVAL

Cannes 2017 – Deel 1: Preview

Filmfestival Cannes 2017: Preview
Veel oudgedienden én Nicole Kidman

door Bert Goessen

Woensdagavond 17 mei barst voor de zeventigste maal het Filmfestival van Cannes los. De mondaine badplaats aan de Franse Riviera met zijn 70.000 inwoners wordt dan twaalf dagen lang het domein van zo’n 30.000 filmprofessionals. Journalisten, fotografen, producenten, distributeurs, exploitanten, filmsterren en filmaanbidders krioelen door elkaar heen op zoek naar de beste film, de beste foto, de beste deal of de beste afspraak.

Sommigen vinden het een enorme kermis waar ze noodgedwongen aan deel moeten nemen, anderen genieten van de vele mooie films en de uitbundige glitter en glamour. De echte filmliefhebber die alles van dichtbij wil zien heeft al dagen voor het festival zijn stoel of laddertje aan de railing voor de hoofdingang vastgebonden zodat hem niets kan ontgaan.

Filmfestival Cannes 2017

Elke avond zijn er twee galavoorstellingen waar de filmsterren acte de présence geven op de rode loper. De talrijke fotografen en cameramensen verdringen zich voor het mooiste plaatje. Het Festival van Cannes is eerst en vooral een mediafestival.

Vier competities
Maar gelukkig worden er ook nog films vertoond. In vier verschillende secties. De officiële competitie, met negentien films die meedingen naar de hoofdprijs De Gouden Palm. Un Certain Regard, met vooral eerste films van regisseurs en films die de officiële competitie net niet hebben gehaald. De Quinzaine des Réalisateurs, in de jaren zestig ontstaan als tegenhanger van de officiële competitie die men toen te commercieel vond.

In deze sectie is veel plaats voor films van onbekende regisseurs. Zo heb ik in 1985 in deze sectie de film DESPERATELY SEEKING SUSAN gezien met de toen nog onbekende zangeres Madonna. Drie maanden later scoorde ze haar eerste wereldhit Like a Virgin.

Tenslotte is er nog de Semaine de la Critique met zeven films in competitie die doorgaans afwijken van hetgeen gangbaar is. Een tikje weird dus.

Bert Goessen vanuit CannesFrans chauvinisme
De Franse films zijn elk jaar rijk vertegenwoordigd in de officiële competitie. Meestal niet omdat ze kwalitatief met kop en schouder boven de rest uitsteken. Enig chauvinisme is de Fransen niet vreemd. Dit jaar maken ze het echter wel erg bont. Liefst acht films zijn er geselecteerd: zes in competitie en twee buiten competitie. De openingsfilm LES FANTOMES D’ISMAEL van Arnaud Desplechin kan als een ‘goedmakertje’ worden beschouwd voor het feit dat zijn vorige film verleden jaar niet in de competitie speelde en ‘verbannen’ werd naar de Quinzaine. Meneer Desplechin was ‘not amused’. Een kwestie van effe rechtzetten.

Verder zijn geselecteerd: 120 BATTEMENTS PAR MINUTE van de in Nederland vrij onbekende regisseur Robin Campillo; RODIN van Jacques Doillon, waarschijnlijk vanwege de honderdste sterfdag van Auguste Rodin op 17 november; LE REDOUTABLE van Michel Hazanavicius, bekend van THE ARTIST; L’AMANT DOUBLE van François Ozon; VISAGES, VILLAGES van Agnès Varda en HAPPY END van Michael Haneke. Haneke kan met zijn nieuwe film voor de derde keer een Gouden Palm winnen. Dat is niemand eerder gelukt. In 2009 kreeg hij hem voor DAS WEISSE BAND en in 2012 voor L’AMOUR. Als kers op de Franse slagroomtaart kunnen we hopelijk genieten van Roman Polanski’s nieuwe film D’APRES UNE HISTOIRE VRAIE.

Oudgedienden
Het competitieprogramma bestaat verder uit films van veel oudgedienden. Vrijwel alle geselecteerde regisseurs zijn al bekend van eerdere films. De Duitse regisseur Fatih Akin met AUS DEM NICHTS kennen we van GEGEN DIE WAND en SOUL KITCHEN; Sofia Coppola met THE BELUIGED maakte eerder LOST IN TRANSLATION; Todd Haynes met WONDERSTRUCK was twee jaar geleden in Cannes met zijn film CAROL; Naomi Kawase met RADIANCE maakte eerder indruk met THE MOURNING FORREST, STILL THE WATER en AN; de Griek Yorgos Lanthimos met THE KILLING OF A SACRED DEER verraste menigeen eerder in Cannes met THE LOBSTER; de Hongaar Kornel Mundruczo met JUPITER’S MOON verdiende in 2014 eigenlijk al een Gouden Palm met zijn WHITE GOD; de Schotse Lynne Ramsay met YOU WERE NEVER REALLY HERE was in 2011 al in Cannes met WE NEED TO TALK ABOUT KEVIN; de Rus Andrey Zvyagintsev met LOVELESS betoonde zich al een grootmeester in 2014 met LEVIATHAN en de Zweed Ruben Ostlund met THE SQUARE overdonderde iedereen eerder met de indrukwekkende film TURIST.

De enige jonge honden tussen al deze gevestigde namen zijn de Amerikanen Benny en Josh Safdie met hun film GOOD TIME. Zij behoren met hun leeftijd van begin 30 tot de 25 meest talentvolle jonge Amerikaanse cineasten.

Twee films die door Netflix zijn geproduceerd, THE MEYEROWITZ STORIES van Noah Baumbach en OKJA van de Zuid-Koreaanse regisseur BONG Joon-Ho, hebben al tot een controverse geleid. Omdat deze films niet in de bioscoop worden uitgebracht vinden de Franse filmdistributeurs dat ze ook niet in de competitie zouden mogen staan. De festivalleiding heeft inmiddels al toegezegd dat de criteria voor volgend jaar zullen worden aangescherpt. Films die geen distributie in de bioscoop krijgen worden vanaf volgende jaar niet meer geselecteerd voor de competitie.

Okja

Nicole Kidman vier keer op de rode loper
Het Festival van Cannes is dit jaar niet alleen het festival van de oudgedienden maar zeker ook het festival van Nicole Kidman. Liefst vier keer zal ze de rode loper moeten betreden, omdat ze in evenzoveel films te zien is. In THE BEGUILED van Sofia Coppola speelt ze naast Kirsten Dunst en Colin Farrell en in THE KILLING OF A SACRED DEER van Yorgos Lanthimos speelt ze wederom naast Colin Farrell en Alicia Silverstone. Verder is ze te bewonderen in de komedie HOW TO TALK TO GIRLS AT PARTIES van John Cameron Mitchell, die eerder RABBIT HOLE maakte. Jane Campion presenteert het tweede seizoen van haar tv-miniserie TOP OF THE LAKE: CHINA GIRL waarin Kidman eveneens een rol speelt.

Grote afwezige op het Festival is Christopher Nolan met zijn nieuwste film DUNKIRK die 21 juli in Amerika in première gaat. De officiële reden voor zijn afwezigheid is dat de film nog niet klaar was toen de selectie bekend werd gemaakt. Maar volgens kenners zijn de Amerikanen altijd een beetje bang dat de film in Cannes slecht wordt ontvangen, hetgeen ten koste zou gaan van de box office. Zo heeft ook de Canadese regisseur Xavier Dolan laten weten dat hij nooit meer naar Cannes komt, omdat zijn film JUSTE LA FIN DU MONDE vorig jaar door de critici werd neergesabeld.

Met 26 graden op de thermometer, de wijn en het bier extra gekoeld en nog effe één nachtje van acht uur slapen, ga ik met goede moed en verwachtingsvol mijn vijfendertigste Festival van Cannes tegemoet.
 

16 mei 2017

 

Cannes 2017 Preview
Deel 2
Deel 3
Deel 4
Deel 5 (slot)


MEER FILMFESTIVAL