***
recensie Gooische Vrouwen 2
Kakkineuze kolder
door Alfred Bos
Verdere avonturen uit de enclave van geld en gekte, waarin de vriendinnen Cheryl, Claire, Anouk en Roelien het aan de stok krijgen met – ja, wat al niet? Ze hebben het zwaar met hun luxe leven; de mannen nog zwaarder.
Het was een slimme zet om de succesvolle tv-serie Gooische Vrouwen na vijf seizoenen (2005-2009) te beëindigen. Het is lastig om de herkenbare, maar niet al te diepgravende verwikkelingen rond vier vriendinnen in het Gooi tientallen afleveringen lang fris en naturel te houden. Dan is het handiger om de tweedimensionale, maar rake karikaturen eens per zoveel jaar op te laten draven in een bioscoopfilm: minder werk voor dezelfde (of grotere) opbrengsten. Gooische Vrouwen (uit 2011) brak alle Nederlandse bezoekcijfers.
De onvermijdelijke opvolger hanteert dezelfde formule als de eerste Gooische Vrouwen-film: geschutter rond keukentafel en slaapkamer, reisje naar verre oorden waar vervolgens het lokale warenhuis wordt leeg gekocht, optreden van Martin Morero (glansrol van Peter Paul Muller) aan het slot. Rond de vriendinnen en Martin cirkelen de paladijnen, waaronder Cheryls stylist, de huisnicht Yari (Alex Klaasen) en Martins moeder (Beppie Melissen). De clash tussen kakkineus Gooi en volks Amsterdam is de betrouwbare accu van de franchise.
Identiteitscrisis
Geslaagde satire blijft dicht bij de werkelijkheid en vergroot wat opvalt. Gooische Vrouwen (serie en films) hekelt via details en terzijdes. Kunstenares Anouk draagt een Eschertrui en de biologisch verantwoorde tomaatjes komen volgens Cheryl van “de Gooische groentenjuwelier”. Claire plukt de tegeltjeswijsheden uit de lucht: “Hier hebben we de klok en in Afrika de tijd.” Zo worden de herkenbare karikaturen – volkse nouveau riche, neurotische juriste, loopse kunstenares, kordate draufgängster, overspelige charmezanger – aangekleed tot geloofwaardige (en meewarige) karakters.
De verwikkelingen van Gooische Vrouwen 2 draaien rond de eeuwige thema’s liefde en dood. Martin blijft zijn jongeheer achterna lopen, wat Cheryl (Linda de Mol) niet pikt. Anouk (Susan Visser) kan geen frikandel eten zonder over orgasmes te fantaseren. Roelien (Lies Visschedijk) ziet dieren als mensen (en soms andersom) en Claire (Tjitske Reidinga) keert terug uit Afrika met een volbloed identiteitscrisis – en een geplunderde bankrekening. Misschien is het een gelukkig toeval, maar wellicht een slimmigheidje van scenarist Frank Houtsappels en GV-bedenkster Linda de Mol: men scheert op slinkse wijze langs de recente Zwarte Piet-discussie.
Mollige botox-bitches
De liefde: Claire’s Afrikaanse vriend, Komo (de Franse acteur Djedje Apali), emigreert naar het Gooi, wat aanleiding is voor een reeks culturele misverstanden. De dood: daar verklappen we hier niets over. Voor een serie die de glitterwereld van imago en status op de hak neemt, is niets heilig, zeker uiterlijk vertoon niet, en aldus speelt de film deels in de toekomst. We zien de vriendinnen als mollige botox-bitches – pluim voor de grimeurafdeling – tussen futuristische computers en weelderig Goois groen. Het iconische sanatorium Zonnestraal, een Gooise locatie, past daar perfect bij.
Regisseur Will Koopman (Baantjer, Grijpstra & De Gier, Gooische Vrouwen) opent haar vierde speelfilm met een panoramisch drone-shot dat de drang naar een nieuw perspectief lijkt te symboliseren. Het is gelukt om na 42 tv-afleveringen én de meest succesvolle film uit de Nederlandse cinemahistorie (bij elkaar toch al snel 30 uur verhaal) toch met een variatie op de proppen te komen die herkenbaar is en niettemin verrast. Sterker, Gooische Vrouwen 2 eindigt met een knal.
28 november 2014