***
recensie My Old Lady
Drie acteerkanonnen in verfilmd toneeldrama
door Cor Oliemeulen
Dat My Old Lady ook als komedie is aangekondigd, getuigt van weinig gevoel voor humor. Het verfilmde toneelstuk van Israel Horovitz begint luchtig, maar draait uit op een serieuze beproeving, met wel een rooskleurig perspectief.
De New Yorkse schrijver Mathias Gold (Kevin Kline) erft van zijn vader een kostbaar oud pand in Parijs. Hij heeft zijn schepen al achter zich verbrand en ontdekt dat de 92-jarige Mathilde (Maggie Smith) en haar dochter Chloé (Kristin Scott Thomas) in het appartement wonen. Mathilde verkocht het 43 jaar geleden aan Mathias’ vader en verblijft er sindsdien. Volgens een Franse wet kan Mathias het huis pas verkopen nadat de oude dame is overleden. Wat doe je dan? Mathilde toont zich niet direct als een innemend persoon. Ze wil zijn horloge in ruil voor een kamer boven en eist dat Mathias ’s morgens en ’s avonds exact om acht uur acte de présence geeft aan de eettafel. ‘Precisie en wijn zijn de sleutel tot een lang leven’, voegt Mathilde hem fijntjes toe.
Geen paardenmiddelen
Met zijn ongebreidelde fantasie en satirische schrijfstijl zou de Britse auteur Tom Sharpe wel raad hebben geweten met dit gegeven: kosten noch moeite noch paardenmiddelen zou hij sparen om dat oude mens kassie wijle te krijgen. Schrijver-regisseur Israel Horovitz hanteert minder platte humor en meer fijnzinnigheid: Mathias probeert de oude dame tevergeefs op het gemoed te spelen, verkoopt stiekem wat oude meubels uit zijn kamer om zijn huur te kunnen betalen en zuipt zich laveloos aan de oevers van de Seine. Ook zijn contact met de lastige Chloé wil niet zo vlotten, dus dreigt hij haar te chanteren wegens haar relatie met een getrouwde man.
Na drie scheidingen bij blijkt Mathias vol bitterheid en is volgens zijn nieuwe huisgenoten onaangepast. Hij onderzoekt alle mogelijkheden om het huis in zijn bezit te krijgen. Te langen leste stelt hij voor om het appartement in tweeën te delen, maar Chloé weigert en doet een belachelijk laag bod, dat Mathias uiteraard niet kan accepteren. Vervolgens weet Mathias wel heel handig een gladde, hebzuchtige makelaar wat cash uit zijn zak te kloppen.
Hernieuwde kennismaking met vader
Mathias is niet alleen cynisch, maar raakt ook van slag na de ontdekking van oude foto’s op de bovenetage. Het betekent een hernieuwde kennismaking met zijn vader met wie Mathias een moeilijke verhouding had. En zo slaat de aanvankelijk lichtvoetige toon van het verhaal om in een deprimerende geschiedenis, waarbij Mathias Chloé toevertrouwt dat depressie in de familie zit. Ooit zei een psychiater tegen Mathias: ‘Je moet het kind dat je was op de knie zetten van degene die je bent geworden en dan het kind geruststellen.’ Echter Mathias zegt dat hij maar blijft dromen dat het kind dat hij was nu op zijn knie zit en hij beide handen om diens keel plaatst. Zowaar geen lichte kost.
Israel Horovitz is beroemd als schrijver van tientallen toneelstukken, zoals Line (25 jaar op Broadway) en The Indian Wants The Bronx (toneeldebuut Al Pacino). Voor de verfilming van zijn recente bekroonde drama My Old Lady besloot de inmiddels 75-jarige Amerikaan zelf op de regiestoel te gaan zitten. Terwijl op het podium de gebeurtenissen zich afspelen tussen drie personen in één ruimte kon Horovitz zijn werkstuk nu voorzien van een cinematografische visie van Parijs en enkele andere personages inweven. Erg veel voegt het niet toe, omdat het stuk het vooral moet hebben van het verhaal en het acteerspel. De drie hoofdrolspelers zijn uitstekend op hun plaats, maar als film is de laatste act van The Old Lady misschien een tikkeltje te zwaar.
25 november 2014