*
recensie Transcendence
Depp op dieptepunt
door Alfred Bos
Hoe een boeiend thema, een supersteracteur en een ervaren cinematograaf een festival van gemiste kansen opleveren. Johnny Depp acteert op het filmscherm via het beeldscherm. Dat is één scherm teveel.
Het lijkt erop dat acteur Johnny Depp de favoriete schietschijf voor filmcritici met een slecht humeur is geworden, waarbij aangetekend moet worden dat gemeld humeur op storm is gaan staan na het zien van de laatste Depp-film. En eerlijk is eerlijk, die azijnschrijvers hebben niet helemaal ongelijk, want de man in kwestie lijkt met het klimmen der jaren steeds minder belangstelling voor zijn vak te kunnen opbrengen. Met de sciencefiction blockbuster Transendence is een nieuw dieptepunt bereikt: Depp introduceert het botox-acteren.
Botox-acteren staat voor gezicht op standje moeilijk en – klaar! Verder niets meer aan doen. Afblijven en voor de duur van de film als buikspreekpop de tekst blaten, met grimmige ondertoon uiteraard die past bij het standje moeilijk van de geactiveerde gezichtsspieren. En voor het geval dat te lastig wordt grijpe men naar de volgende oplossing: kop op beeldscherm! Als simulatie! Laat het masker het werk doen, zodat de acteur naar de sportschool kan.
Potsierlijke warboel
In Transcendence speelt Depp de wetenschapper Will Caster, de meest vooraanstaande onderzoeker in het veld van kunstmatige intelligentie (KI). Hij wordt het slachtoffer van een aanslag door een anti-KI-actiegroep en zijn vrouw (de Engelse actrice Rebecca Hall) en beste vriend (de Engelse acteur Paul Bettany), beiden collega KI-onderzoekers, besluiten Casters brein weg te schrijven naar een harde schijf. Maar is het nog wel dezelfde persoon, want de download ontwikkelt dictatoriale trekjes.
Transcendence is het regiedebuut van Wally Pfister, de vaste cinematograaf van Christopher Nolan en verantwoordelijk voor het uiterlijk van spectaculair ogende films als de recente Batman-trilogie, Inception en Memento. En beeld is het enige wat zijn film te bieden heeft, want het verhaal is een overjarige gatenkaas, waarin de ene na de andere pakkende verhaallijn zich aandient, om vervolgens te worden vergeten. Hoe spannend is het om minuten lang te kijken naar twee wetenschappers die zwijgend op knoppen staan te drukken en naar schermen staren? Wie denken ze te bedotten?
Onbedoelde camp
Niet de kijkers, want hoe spijtig ook voor de regisseur die voor zijn debuut mocht spelen met een budget van naar verluidt honderd miljoen dollar, in de Verenigde Staten is de film al geflopt. Het vermogen van het publiek om zijn ongeloof voor de duur van de film uit te stellen wordt te zwaar op de proef gesteld, er zitten teveel clichés en voorspelbare scènes in het scenario, de premisse ‘Kunnen computers emoties hebben (of simuleren)?’ wordt zo kneuterig uitgewerkt en de personages zijn zo volstrekt zielloos dat het uitzitten van de twee uur die Transcendence duurt trekken van een lijfstraf krijgt. En als drol op de modder is daar Johnny ‘Botox’ Depp.
Kunstmatige intelligentie is in filosofisch en wetenschappelijk opzicht een boeiende thema, maar deze film slaagt er niet in om de kijker ook maar een seconde emotioneel te engageren.
Transcendence oogt als een barok plaatjesboek waarin iedereen – makers, acteurs en toeschouwers – hopeloos verdwaald is geraakt. Sommige mislukkingen zijn interessant; deze niet, zelfs niet als onbedoelde camp. Misschien had een kunstmatige intelligentie nog iets van deze dramaloze draak kunnen maken.
16 juni 2014