Imagine 2024 – Deel 2: Mysterie en spanning

Imagine 2024 – Deel 2: Mysterie en spanning
Vechten met geesten, stress in Senegal en sarrende bejaarden

door Bob van der Sterre

Spanning doet het altijd goed. Veel varianten daarvan tijdens deze Imagine, uit de hele wereld. De een bouwt het rustig op, de ander brengt chaos vanaf de start. Overeenkomst: veel sadisten in actie.

 

Zero

Zero – Bomtoestanden in Senegal
Twee mannen – Amerikanen – komen apart van elkaar aan in Dakar, Senegal. De een heeft geld, de ander is een vechter. Ze worden wakker en blijken opeens een bom om hun middel te hebben. Die bom wordt beheerd door een of andere sadist die met een drone meekijkt. Die geeft hen 5 missies en geen van hen mag niet weglopen – anders gaat de bom af.

De eerste missie heeft met een telefoon en een doosje te maken. De tweede missie is een drugsdeal succesvol afronden. De derde missie is mensen in elkaar slaan. Enzovoort. Overal waar ze gaan, gaan er bommen af. Daarnaast lijkt Senegal zelf langzaam te ontploffen. De twee mannen zijn aan elkaar overgeleverd.

Een film die het niet van het verhaal moet hebben (want ga maar eens tot hoever in de puntjes de sadist alles moet hebben geregeld), maar van het tempo en de bravoure. Neem bijvoorbeeld deze sequentie van beelden: eerst de introductie van het karakter Missile op het strand via een soort socialmediafilmpje; dan een edit van klokken; een fluitje; vervolgens mannen die geluidloos door de lucht vliegen (de explosie). Nog zo een: camera registreert op afstand (funky soultrack gaat aan) hoe een man een hele groep mensen in de auto in elkaar slaat.

Deze film van Jean-Luc Herbulot (een regisseur uit Congo) is dus deels flair maar ook deels bloedserieuze kritiek. Het is neem ik aan een kritiek op hoe mensen van buitenaf een zootje kunnen maken van een ander land. Ik denk dat daarom hier de Amerikanen met bommen rondlopen. Of dat satirisch bedoelde punt nu echt aankomt (niet echt denk ik); het is in ieder geval een film die via cinema iets vertelt over de cultuur van Afrika en Senegal.

Zero scoort vooral punten omdat de locatie, Senegal, zeldzaam is in een film. De beelden van Dakar, met kleurrijke huizen, streetart, wasgoed, marktplaatsen, zijn prachtig materiaal voor een film. Herbulot en zijn crew profiteerden goed van dat decor. Een plus voor de liefhebber: de stem van Willem Dafoe als sadist.

Kijk wanneer Zero draait.

 

Ghost Killer

Ghost Killer – Connectie via een kogelhuls
Een man wordt in een steeg neergeschoten. Hij wordt meteen ‘opgeruimd’. Die avond gaat Fumika stappen en vindt een kogelhuls op een trap. Ze komt thuis: daar staat het slachtoffer, Kudo, tegen de keuken aangeleund – met een gat in zijn lichaam.

Fumika en Kudo zijn totaal verschillend. Zij werkt in een snackbar en wordt door iedereen afgeblaft. Kudo is een supergetrainde huurmoordenaar. Als ze hem aanraakt, is ze opeens heel sterk. Samen willen ze weten wie Kudo wilde vermoorden.

Humor, actie en een wonderlijk script (ze zijn verbonden via een kogelhuls). Alleen Fumika kan hem zien, dus dat levert komische momenten op. ‘Mijn klap deed hem niets!’ ‘Houd je mond, we moeten ze allemaal uitschakelen…’ Later is ze een soort geestentolk voor een collega-huurmoordenaar.

Tegelijkertijd is het best een grimmige wraakfilm met slowmotionduels van lange gevechten. Met messen, bloed en alles.

Zoals vaker in dit soort films werkt de wisselwerking tussen grimmig en grappig niet altijd even lekker. Het leukste is de film als tour de force van actrice Akari Takaishi, die van vrouw naar man switcht, van hoge naar lage stem, van knokker naar angstig persoon. Een schizofrene rol, maar het ging haar goed af. ‘Ik werk alleen samen om hem te kunnen exorcisten!’ Of deze zin tegen een moordenaar: ‘Het is goed om te huilen!’

Met deze ingrediënten kijkt de film van Kensuke Sonomura makkelijk weg.

Kijk wanneer Ghost Killer draait.

 

The Rule of Jenny Pen

The Rule of Jenny Pen – Terror in een verzorgingstehuis
Een rechter – Stefan Mortensen – krijgt tijdens een rechtszaak een beroerte. In een verzorgingstehuis probeert hij te herstellen. Hij krijgt daar te maken met een andere patiënt, Dave Crealy, die ‘s avonds rondloopt en iedereen terroriseert met een buikspreekpop, genaamd Jenny Pen. ‘Who rules?’ ‘J… Jenny’, mompelt Stefans kamergenoot.

Het blijkt al snel dat Crealy een sadistische klojo is. Hij gooit bijvoorbeeld ‘s nachts een plas water over Stefan Mortensen heen, zodat het lijkt alsof hij in zijn bed heeft geplast. Jaagt iedereen weg van de dansvloer. Zet de tv op zijn favoriete kanaal en gaat schreeuwen. Stuurt een eenzame, verwarde vrouw ’s nachts het gebouw uit. Iedereen háát hem.

Geen echte komedie, geen echte thriller, beetje tussenin. Gelukkig mist de film van James Ashcroft het saaie minimalisme dat de cinematografie van de laatste jaren vaak kenmerkt. Soms (zeker bij de eerste beelden van de rechtszaal) doet de film zelfs denken aan films van Terry Gilliam. (Waarvan je je soms afvraagt waarom zijn filmstijl niet meer school heeft gemaakt. Soms gebruikten filmmakers trucs van de Gilliam-stijl maar de stijl die nu al een tijdje in de mode is, is zo ongeveer het tegenovergestelde.)

De film heeft veel baat bij de twee acteerkanonnen die hier elkaars tegenspelers zijn: Geoffrey Rush en John Lithgow. Lithgow was zelden griezeliger en krijgt hier veel ruimte om weird te zijn. En Rush is even excellent als ex-rechter met fysieke ongemakken. Een minpunt is dat de film iets te lang doorgaat.

Frappant is dat deze film zich duidelijk afspeelt in Nieuw-Zeeland én ten tijde van de coronaperiode (mondkapjes), zonder dat ergens een rol speelt in het verhaal. Bovendien hebben Rush en Lithgow heel andere accenten.

Kijk wanneer The Rule of Jenny Pen draait.

 

El Showman

Shorts:
El Showman
Geschiedenis en vertier komen samen in deze korte film. Op de dag van een staatsgreep in 1981 valt de Showman, presentator, het huis van een gezin binnen. Hij vermoordt de echtgenoot, bindt anderen vast. Dan begint hij zijn lugubere spel. Satire en politiek zie je niet vaak op Imagine; in deze film van Cristiano Martínez dus wel. Kijk wanneer El Showman draait. 

Lure
Man komt (in het jaar 1981) bij een boerderij. Wil een busje kopen. Komt geld tekort. Paar dagen houthakken dan maar. Het loopt anders als hij denkt dat de vrouw in het huis bedreigd wordt. Lure is letterlijk het gegeven: zoals je vis vangt, kun je ook mensen vangen. In plaats van aas gebruik je een tape, een busje en theater. Vindingrijke film van David Lumsden. Onderdeel van Shorts 2 op 28 en 31 oktober.

Amygdala
Waarom zit oma in een kamer opgesloten? Dochter wil contact, moeder verbiedt het. Iets met tentakels. De spanning wordt rustig opgebouwd in deze mysterieuze zwart-witfilm van Oskar Johansson. Onderdeel van Shorts 2 op 28 en 31 oktober.

 

26 oktober 2024

 

Deel 1: Horror
Deel 3: Sciencefiction
Deel 4: Komedie
Deel 5: Mens en dier, de dierlijke mens

 


MEER FILMFESTIVAL