IFFR 2024 – Deel 5:
Dieven, moordenaars, geesten en weerwolven

door Bob van der Sterre

Met de special van de gebroeders Manetti is er veel aandacht voor misdaadfilms op IFFR. Het duistere van ons bestaan is sowieso een inspiratiebron voor veel filmmakers. Tijdens deze IFFR waren er geesten, criminelen, moordenaars en zelfs weerwolven te zien.

Diabolik – Entertainend maar wel een beetje leeg
De meestercrimineel Diabolik heeft een dure diamant op het oog. Om die te bereiken gaat hij over lijken. Maar niet over dat van Eva Kant, de eigenaresse van de diamant. Ze gaan samenwerken als dieven. Samen overkomen ze de uitdagingen die bij deze levensstijl horen.

Diabolik (deel 1, er zijn nog twee delen gemaakt in 2022 en 2023) is een vlot gemaakte actiefilm van de gebroeders Manetti, van wie een special is tijdens deze IFFR. De film is een remake van Lamberto Bava’s cultklassieker Diabolik uit 1968. Die was weer gebaseerd op een beroemde pulpstrip van Angela Guissani uit 1962. Ging over een killer in de stad ‘Clerville’ (Genève)

Deze Diabolik is een stijlvolle misdaadfilm – beetje noir-achtig – en kijkt makkelijk weg. Diabolik is wel ver verwijderd van de charmante, menselijke crimineel waar we in de loop der jaren zo gewend aan zijn geraakt. Hij is een eng kijkende gast die gretig messen in ruggen werpt. Juist dat badboy-achtige werkt goed bij Eva Kant. Ze is meer van hem gecharmeerd dan van iemand als Caron, die denkt haar hart te winnen met chantagepraktijken.

Van mij had de film nog wel wat rauwer mogen zijn – dus een breuk met de stijl van Diabolik. Of juist een film in de popartstijl van 1968. Het is nu een iets te nette, behoudende misdaadfilm die denk ik niet echt de tand des tijds zal doorstaan.

Moscas – Verdomd, een lijk in mijn wagen
Alberto Machi is een typische smeerlap. Steenrijk met bouwprojecten. Gemene blik, eng kapsel, eeuwig zakenpak. Familie woont in een groot huis maar houdt niet echt van hem. Hij heeft zelfs iemand in dienst voor de vuile klusjes (‘Cloaca’).

Maar dan. Een lijk in zijn auto. Een hoop vliegen (moscas). Wie heeft dit gedaan? Genoeg kandidaten. Is het zijn businesspartner? ‘Cloaca’? De gast die viel van het gebouw dat ze aan het bouwen zijn en aan zijn lot hebben overgelaten?

Het is niet de meest originele film van IFFR, deze Spaans-Argentijnse productie van regisseur Aritz Moreno. Zo’n type wraakfilm heb ik vaker gezien en veel verrassende wendingen zijn er niet.

Maar het is wel goed vakmanschap. De juiste spanning, de juiste ellendige rol van Ernesto Alterio, het juiste tempo (anderhalf uur) en goed beeldwerk. Moscas heeft onderweg naar het plot ook sterke stukken (de introductie van Cloaca) maar de beste scène is als hij thuiskomt bij zijn familie, het belangrijke cadeau van zijn dochter compleet vergeten is en dan ijzerenheinig zijn steak blijft eten.

Dream Team – Charmante weirdness
No en Chase – Interpol-agenten – reizen wat af om te leren over de moorddadige kanten van koraal. Waarom? Een koraalspecialist is overleden en dat kan wel eens door het koraal zelf komen. Dat is raar. Zit er iets achter?

De film speelt zich af in 1997 en er zijn veel knipogen naar die tijd. Van oldskool beeldbellen tot faxmachines (hij faxt ‘Wat heb je aan?’, zij (naakt) stuurt een lege fax terug). De kleding. De paarse tussentitels.

Deze luchtige stijl van Dream Team kun je waarderen als je je openstelt voor wat lowbudget mafheid. Zoals de ontmoeting met de koraaldeskundige die steeds minder kleren overhoudt en met hen eindigt in een jacuzzi. Stagiairs die gaan tennissen. Een basketbalteam bij een wijnproeverij. Een hoop knipogen waar je zonder context op je achterhoofd van gaat krabben. Als er op een gegeven een onzichtbare man genaamd Keith een sigaret opsteekt, verbaast het je niet meer.

Het is ook de stijl die telt. Dromerige sfeer, beelden over elkaar, relaxmuziek en heel veel beelden van luchten en stranden. En een soort antispanningsboog. Interpol-agenten die midden in de film zeggen: ‘Onderzoek naar de moord? Nee, we doen alleen research.’

Het is iets té veel cult wat mij betreft maar regisseurs Lev Kalman en Whitney Horn maakten de film wel echt helemaal in hun eigen stijl. Zoals de vormgeving van een serie, met een zich herhalende intro bij ieder hoofdstuk. En het acteerwerk moet wel opzettelijk zo houterig zijn. Een niet-correcte stijl van acteren is óók een stijlvorm. Het is dan bijna teleurstellend dat achter deze aangename nonchalance tóch stiekem een maatschappijkritisch verhaal schuilt.

Blackout – Weerwolf in een Volvo
Charley is kunstenaar in een dorp dat wordt gerund door een irritante ondernemer die zich niet schaamt voor zijn vervuilende praktijken. Al rondrijdend in een Volvo probeert Charley te regelen dat de ondernemer ontmaskerd wordt. Waarbij ontdekkingen van zijn overleden vader helpen.

Een probleem: Charley is ook een weerwolf. En dat gaat vaak mis. Zeker als je je Volvo blijft rijden. Je kunt wel beide functies combineren: kunst maken van je weerwolfslachtoffers.

Op zeker moment komt de politie kijken. Maar die raakt niet snel onder de indruk, zelfs niet als hier en daar uit elkaar geripte lijken op de weg liggen. De inwoners van het stadje hebben geen politieonderzoek nodig. Het is toch die ene immigrant, weten zij zeker.

Blackout lijkt zich te presenteren als een indiedrama met een weerwolfthema. Er is wel meer geklets, meer drama, meer animatie, en een redelijk maffe scène waarbij een vriend de transformatie filmt, maar hoe origineel kun je het weerwolventhema maken? Het matige acteerwerk helpt de film van Larry Fessenden ook niet zo, hoewel Alex Hurt (zoon van William Hurt, die in foto’s nog even langskomt als vader van Charley in de film) zich er nog wel aardig doorheen slaat.

Adagio – Rome met gepensioneerde gangsters
Manuel is de zoon van de oude topcrimineel, de intussen half dementerende Daytona. Als Manuel wordt betrapt bij openbare seks, moet hij in ruil voor de illegaal bijklussende politie naar een feest. Hij moet een bepaalde politicus erbij lappen. Manuel krijgt koudwatervrees, vlucht, krijgt de politieagenten achter hem aan, zoekt hulp bij oude vriendjes van zijn vader. Het is een ouderwetse clusterfuck. Ondertussen komen natuurbranden steeds dichterbij de stad.

Ook al was er na afloop een ovatie (voor het scherm? de projector?), toch is het script van Adagio niet zo heel sterk. Het gaat in feite om een jongen die iets moet doen en dat niet doet. Waarom dan meteen ombrengen als ie wegloopt en je eigen carrière op het spel zetten? Dat is een beetje vreemd voor de kijker. Nota bene in de film vinden ze het ook een slecht plan.

Rooten voor criminelen is altijd een worsteling in cinema. Deze agenten kun je ook niet echt sympathie voor voelen. Overigens ook precies waar ik in Suburra (serie/film) ook moeite mee had. Al die eikels! En dan is Manuel ook nog een reliëfloos karakter – dat helpt niet.

Wat de film van Stefano Sollima (dus ook maker van Suburra) wel interessant maakt, is de erg smaakvolle cinematografie. Die is van Paolo Carnera. Deed ook de cinematografie voor Suburra. Een betonnen Rome. Eenvormige gebouwen, hoge snelwegen, kille trappenhuizen, dakterrassen, enorme stations (Termini en Tiburtina). Er is veel tijd voor de beelden (adagio is de muziekterm voor ‘rustig tempo’).

Ook de aftakeling van de bendeleden van de ooit zo beruchte La Banda della Magliana is mooi weergegeven. Ze dementeren, worden blind, lijden aan kanker. In hen brandt soms nog steeds die hufterige oercrimineel op een laag pitje. Dat werkt dankzij het acteerwerk van Toni Servillo en de onherkenbare Pierfrancesco Favino. En ook Adriano Giannini als agent is een sterke rol.

Als de stroom uitvalt, oogt de stad als een grote desolate, zwarte massa. Dan pas valt op hoe heel de stad wordt bedreigd door een rode vuurzee. Ongetwijfeld een metafoor voor nieuwe toestanden.

Hungry Ghost Diner – Geest op zijn Maleisisch
Bonnie heeft een foodtruck genaamd Hungry Ghost Diner. Op een avond heeft ze in de stad waar hij truck staat een ontmoeting met haar oom, van wie ze nog niet weet dat hij gestorven is. Ze keert terug in het dorp van haar familie, ontmoet haar vader met wie ze een moeizame relatie heeft, begraaft haar oom, wil weer weg, maar dan… lockdown.

Ze blijft bij haar vader en ontmoet daar alle geesten: oom, tante, oma, opa en moeder. Wil ze nog terug? Op een of andere manier ligt haar toekomst verborgen in de manier hoe haar vader de ‘hakka mein’ (noedels) maakt. Maar hoe weer op speaking terms te komen met haar vader? ‘De doden maken me niet bang, het zijn de levenden!’

Voor de (enige) film die ons artikel likete op Facebook kunnen we wel wat aandacht geven. En het komt heus niet door dit blijk van support, maar ik vond Hungry Ghost Diner een prettige film om te zien. Allereerst letterlijk. De flink roze en blauw gesatureerde beelden bedwelmen. En het is ook luchtig. De oom die zegt: ‘Het is de eerste keer dat ik sterf, cut me some slack.’ De liedjes van zangeres en hoofdpersoon Keat Yoke Chen passen hier goed bij.

Daarnaast gebruikt de film ook de coronaperiode (lees ook onze corona-aflevering van vorig jaar). Het is best bizar dat zo weinig films iets hebben geprobeerd te doen met dingen als lockdowns en social distancing.

Misschien had ik op nog iets meer mysterie gehoopt, duurt de film iets te lang en miste Chen iets te veel expressie bij bepaalde scènes, maar Hungry Ghost Diner is een vriendelijk verhaal over geesten en eten, en geeft je een goed gevoel bij het kijken. Films over identiteit hoeven niet altijd moeilijk te zijn.

4 februari 2024

IFFR 2024 – Deel 1: De (ongetwijfeld) beste film uit de Tigercompetitie
IFFR 2024 – Deel 2: Sciencefiction met een mysterieus randje
IFFR 2024 – Deel 3: Stijlvolle risiconemers
IFFR 2024 – Deel 4: Kan cinema nog een vorm van escapisme zijn?
 

MEER FILMFESTIVAL

IFFR 2024 – Deel 3:
Stijlvolle risiconemers

door Bob van der Sterre

Wat durf op het gebied van stijl kan in cinema veel plezier bieden. IFFR heeft een paar interessante opties. Wat blijkt: de jaren tachtig blijven géven.

The Paragon – Interdimensionale tenniswedstrijd
Het leven van de ex-tennisser en ex-tenniscoach Dutch was door een aanrijding al niet best, maar daarna komt hij in een depressieve spiraal terecht. Baan kwijt, vrouw kwijt, gezondheid beroerd. Hij wil alleen maar wraak op de aanrijder (in een grijze Toyota Corolla).

Een cursus helderziendheid moet hem op het juiste pad krijgen. Docent is Lyra, die in een zwart pak rondloopt en nooit lacht. Enige dilemma: ze heeft een vervelende broer die toegang heeft tot alle dimensies.

De lessen vallen niet mee. Eten op kleur (‘vandaag eet je blauw’), telelocatie leren en telekinese kunnen toepassen. Dan wil Dutch ook nog de hoekjes van de cursus afsnijden.

Je denkt aanvankelijk bij deze film van Michael Duignan: gaan we weer met een flauwe bovennatuurlijke komedie. Maar The Paragon heeft een veel creatievere filmstijl dan zulke films. Het zit vol visuele ideeën. Met een nadruk op kleur – soms effen, soms juist alles door elkaar. Daarnaast spelen Florence Noble (Lyra) en Benedict Wall (Dutch) perfect droogkomisch en blijft het interdimensionale verhaal onderhoudend tot het einde (en prettig bondig). De droge Nieuw-Zeelandse humor waar ik op hoopte (denk aan Flight of the Conchords) is dan kers op de taart.

Volgens IFFR heeft Duignan ruime ervaring in ‘korte films, kookprogramma’s, videoclips en afleveringen van de cultserie Power Rangers’. De mix van die ervaring met jarentachtigmuziek en kleurrijke beelden is hier smaakvol toegepast. Daaraan zie je hoe belangrijk het is dat iemand ervaring opdoet met visuele ideeën voor er grote projecten worden opgepakt.

Wander to Wonder – Geestige stopmotion over kinderprogramma
Wander to Wonder, het heeft nooit bestaan maar oogt als iets wat wél bestaan had kunnen hebben. Een man geeft met zijn poppen (Mary, Billybud en Fumbleton) op tv levenslessen aan kinderen. Tot hij sterft… en niemand hem ophaalt. De vilten poppetjes moeten zelf overleven. Ze krijgen honger. En dan zijn er de vliegen.

Zwart-humoristische stopmotionfilm van slechts veertien minuten, gemaakt door Nina Gantz. Ik moest diverse keren grinniken om deze poppen die proberen te overleven door potten augurken kapot te maken. En langzaam beginnen door te draaien.

Veel oog voor details (de tapes waarmee de vader van het poppengezin uit het raam kan staren) in een geestige parodie op een tv-kinderprogrammastijl van de jaren zeventig, begin tachtig die vrijwel niemand nu nog kent.

So Unreal – De esthetiek van 80s en 90s technologie
Film is er altijd snel bij om de onderstromen van de technologie vorm te geven, horen we in het video-essay So Unreal. In de jaren tachtig en negentig nam het een grote vlucht. Eerst begon het met experimentele videoclips (clips van Mick Jagger, Kraftwerk, ravebands). Daarna films waarin mensen met computers werken aan projecten: Tron, Looker, Electric Dreams, Brainstorm, Weird Science, Arcade, Nirvana etc. Hackers kwamen in de cinema: Sneakers, The Net, Ghost in the Machine, Hackers. Technologie werd bedreigend met films als Videodrome, ExistenZ, The Matrix, Mindwarp, Strange Days, Lawnmower Man, The Terminator.

De film van Amanda Kramer – muzikant, schrijver en regisseur – werkt goed als je de vele ‘cybertropes’ uit al deze films op een rij ziet. De nobele hacker. De nerdy codekrakers. De cyberjunkies. De gemene multinational. De bloeddorstige robot. De beelden worden aan elkaar gepraat door zangeres Blondie.

Als beeldkunstwerk is So Unreal een aantrekkelijke productie die niet verveelt; als essay werkt het minder. Het is meer een overzicht van de films die verschenen dan een opgebouwd verhaal in essayvorm dat langzaam naar een plot toewerkt, waar je inzichten mee opdoet die je daarvoor nog niet had. Je hebt ook wel minstens negen films nodig om dit verhaal over technologie en beeld (uit die specifieke periode, want er zijn ook oudere films, neem Desk Set uit 1957) goed te vertellen.

De film had veel gehad aan een wat meer afgebakend thema. Nu krijg je vooral een boel mooi klinkende quotes. ‘Tron is een liefdesbrief in beeld en geluid aan een cyberspace dat aan het geboren worden is.’ ‘Een existentiële crisis van cyberproporties.’

Daarnaast is het wat te Amerikaans. Een film over technologie in de jaren tachtig en negentig en manga krijgt geen aandacht? Hoewel Tetsui: The Iron Man wel ineens opduikt. Al met al een wisselend resultaat.

Under a Blue Sun – Rambo in Israël
Rambo III uit 1988 ging over hoe Afghanen de Russen verslaan met hulp van de Amerikaanse superheld. De Negev-woestijn in Israël moest voor Afghanistan doorgaan. Regisseur Daniel Mann maakte er een film over. Hij vertelt zijn mails aan Sylvester Stallone, filmde in de woestijn zelf, ontmoette mensen en vond archiefbeelden.

Geweldig idee: hoe je een pulpfilm, een Stallone-vehikel, als uitgangspunt neemt voor je eigen nieuwsgierigheid. Het ontleedt als het ware de massaproductie en haalt er alles uit wat interessant is. Hoe het leger meehielp aan de film. Hoe de bedoeïenen het gebied zien. Hoe een soldaat in dit gebied spoorloos raakte. Hoe een specialeffectsmaker extra trage ontploffingen creëerde. Hoe Stallone bijna opschept over de spanning van filmen in dat gebied: ‘Er waren 91 aanslagen.’ En hoe de zon blauw werd gemaakt ‘omdat het mysterieus oogt’.

Niets tegen die blauwe zon – ik vind dat best een mooie cinematografische vondst eigenlijk – maar deze film laat weer zien dat zelfs achter een ogenschijnlijk simpele actiefilm als Rambo III mooie verhalen te vinden zijn.

En nu voor de echte avantgardisten…

Cosmic Miniatures – Hoe een avantgardist kijkt naar het universum
Knalgroen, knalrood, klassieke muziek… Vervolgens een AI-gegenereerd beeld van zwemmende mieren. En dan in (net niet) comic sans-lettertype knalgroot in beeld: ‘Bij de volledige snelheid van het licht, kan informatie die van links uit de kosmos komt nooit de rechterkant van de kosmos bereiken. De lichtstraal zou meer tijd nodig hebben dan het universum heeft bestaan.’

Dat moet wel Alexander Kluge zijn denk je misschien (cineast, docent, tv-maker, lees deze aflevering van Camera Obscura). Dat klopt: hij maakte dit educatieve én artistieke project over het universum. De met kunstmatige intelligentie gemaakte beelden zijn flink uitzinnig, evenals de muziek en de lettertypen. Lees het verhaal van de film op de website van IFFR.

Zo krijg je een artistieke interpretatie van het exoplanetensysteem van Gliese 581. Maar er is ook aandacht voor dieren en de ruimte. Zoals dieren die kúnnen bestaan bij sterren als Aldebaran en de Pleïaden. Het sterkste stuk is als Kluge en de AI losgaan op het verhaal rondom de hond Laika en haar afstammelingen. Later zien we ook hoe ze katten mishandelden uit naam van wetenschap.

Beetje rafelige, chaotische productie. Drie kwartier was denk ik voldoende geweest. Toch bijzonder als je weet dat Kluge dit nog op 91-jarige leeftijd in elkaar heeft gezet.

The Electric Kiss – Ambienttrip van 18 minuten
‘You didn’t show up in the future on time.’ Ambient-achtige muziek en kleurrijke beelden gaan samen met een verhaal in ondertiteling. Wederom AI-gegenereerde beelden – vaak heel fel à la de neonkleuren van de 80’s –  gaan samen met een score van Jung An Tagen.

Ik denk dat deze 18 minuten durende film van Rainer Kohlberger te heftig zal zijn voor mensen die minder ingewijd zijn in video-art. Deze video gaat over onze omgang met ‘realiteit’. ‘Ik ben dertig seconden oud. Dat is de beste manier om mijn welzijn te beschrijven.’ En: ‘Als ik sterf, zal ieders leven voor mijn ogen passeren.’

Watching Words Becoming a Film (TXT.FLM #3) – Woorden in beeld
Wat moet je hier nog aan toevoegen? ‘This is a film and these are the words.’ Zes minuten lang kijken we naar woorden in beeld. Over woorden in beeld.

Volgens IFFR verbindt Herman Asselberghs ‘politieke avantgardefilm met het tijdperk van de alomtegenwoordige appjes’. Ik vond het vooral lekker brutaal, deze 6 minuten durende productie, die laat denken hoe vreemd dat eigenlijk is, woorden in beeld te zien.

Met al deze films geldt: omarm de weirdness! Je zou wensen dat wat meer mensen in de filmwereld risico’s durven te nemen.

31 januari 2024

IFFR 2024 – Deel 1: De (ongetwijfeld) beste film uit de Tigercompetitie gaat over de giraffe
IFFR 2024 – Deel 2: Sciencefiction met een mysterieus randje
IFFR 2024 – Deel 4: Kan cinema nog een vorm van escapisme zijn?
IFFR 2024 – Deel 5: Dieven, moordenaars, geesten en weerwolven

MEER FILMFESTIVAL

IFFR 2024 – Deel 2:
Sciencefiction met een mysterieus randje

door Bob van der Sterre

Genrefilms zijn geen taboe meer bij IFFR. Een onderwerp kan ook helpen om dat ene meesterwerk te maken. Op het gebied van mysterieuze sciencefiction zijn interessante ontwikkelingen gaande.

La Guerra del Tiburtino III – Alienwormen met allergie voor nagelprimer
Tiburtino III is een wat verpauperde wijk in het oosten van Rome. Op een avond landt een groene steen bij een van de flats. De vader van Mauro legt hem bij zijn bed. Moet je ook nooit doen. ’s Nachts kruipt een worm in zijn neus. De volgende ochtend staat hij ineens op een podium en beveelt hij anderen de wijk af te sluiten. Andere wormen gaan in andere neusgaten en Mauro’s vader is opeens de ‘koningin’ van een kolonie wormen die de planeet wil veroveren. ‘Het is tijd voor verandering!’

Mauro (drugsdealer), zijn vriend Panettone, bareigenares Chanel en Lavinia, een steenrijke influencer op zoek naar volgers, zijn nog niet ‘gewormd’. Ze vangen een worm en dan blijkt dat de wormen allergisch zijn voor de nagelprimer van Mauro’s moeder.

Vermakelijke film van Luna Gualano. Ik moest soms hard lachen om zinnen als: ‘Ik ben niet je vader, zoogdier.’ Of: ‘Ben je klaar om verder te evolueren, gewervelde?’ Lavinia die zegt: ‘Misschien ken je me van mijn beauty-adds?’ En dan haar dansje doet. Ook de slotbeelden van de film zijn aardig.

Je moet eigenlijk deze film in een zaal vol Italianen zien om de humor echt op waarde te schatten. Daar zullen de zalen wel schudden met grappen over Adriano Celentano (70’s zanger), Padre Pio (heilige), panettone (kerstbrood), nagelstudio’s aan de keukentafel, triple espresso als nieuwe koffiehype, je ergste vijand treiteren door zijn favoriete voetbalclub te beledigen. Die dingen zijn lastig om te vatten zonder kennis van de Italiaanse cultuur. Deze wanhopige opmerking van de ontmaskerde Lavinia hoort daar ook bij: ‘Ik geef het toe… ik ben van Roma-Noord.’

Jammer dat het script rommelig is. Er zijn ook wat te veel sociale thema’s als paaseieren in de film verstopt; feminisme, rijk/arm en zelfs racisme. Die komen geen van allen echt uit de verf. Je leert ook niet inzien waarom de vader van Mauro dan zo harteloos is geworden.

Een nieuw genre ontluikt: na Vermines over Noisy-le-Grand (buitenwijk Parijs) is dit opnieuw een genrefilm over een getto. Napolitaanse getto’s werden al herontdekt in de tv-serie Gomorrah. Avontuurlijke brutalistische architectuur in deze steden – decennialang vooral heel lelijk gevonden – krijgt hiermee ook ineens een herwaardering.

Mars Express – Stripstijl in ijzersterke SF-animatie
Aline Ruby en haar overleden ex-collega (nu weer actief als androïde) Carlos zijn privédetectives in de toekomst. Ze pendelen geregeld heen en weer tussen mars en aarde. Hun laatste zaak betreft een meisje dat spoorloos is geraakt nadat een robot opeens tot leven kwam. Een steenrijke techondernemer – en goede klant van haar – Chris Royacker speelt ook een rol.

Mars Express is een warm filmbad. De animatiestijl is stijlvol. Ik moest ook wel aan de ‘atoomstijl’ in de strip denken. Veel oranje, beige, blauw. Het karakter Aline is ook slim neergezet met vaak simpele maar effectieve expressies. De vele androïden en robots – en de actiescènes – doen dan weer soms aan anime denken.

Ook aardig vond ik het slimme gebruik van toekomstige uitvindingen. In een nachtclub scant Carlos de omgeving: ‘Niet één prostituee is mens’, constateert hij. De eigenaar: ‘Helaas niet, maar we beschouwen ons als 100% mens.’ Carlos klaagt op zeker moment: ‘Elke update mislukt omdat ik te weinig geheugen heb!’ Landings- en opstijgbanen hebben een curve de hemel in. Telefoons zijn organische wezens (nog steeds klagen over de slechte verbinding). Digitale zerken. Een auto-ongeluk: de auto wordt een bad van foam. Of deze opmerking over te duur studeren: ‘Sommige studenten verhuren hun brein aan brain farmers.’

En toch aandacht voor menselijkheid. Zo komt Carlos terug bij zijn intussen hertrouwde vrouw (dus zijn ex-weduwe) en is hij niet meer gewenst – en zijn kinderen mogen hem niet meer zien.

Als bonus heeft de film van Jérémie Périn nog wat verrassende humor – een punt waarop SF-films vaak minder scoren. Een conciërge doet een deur open en moet overgeven. ‘Niet de gebruikelijke geur van een studentenkamer?’, vraagt Aline. Carlos die een nieuwe arm nodig heeft bij een technische winkel. De verkoopster, zelf androïde, nieuwsgierig: ‘Hoeveel jaar geleden bent u overleden?’

Eternal – Een aardscheur die zich met je verleden bemoeit
In de zee is de aarde opengescheurd door klimaatverandering. Een mondiaal probleem. ‘Het blijft groeien.’ Elias is jong en ambitieus en wil er ooit heen om een oplossing te vinden. Als hij zangeres Anita ontmoet, ergert hij zich aan haar partystijl. ‘Je bent saai.’ Dan is ze opeens zwanger. Wat nu?

De Deense film Eternal neemt de tijd. Eerst worden de karakters van de jongvolwassenen Elias en Anita neergezet. Met kennismaking, seks, zwangerschap, abortus, scheiding ben je zo een half uur verder. Dan verstrijkt de tijd, acteurs veranderen zelfs, en eindelijk gaat Elias aan de slag bij de scheur. Hij merkt dat er iets in zijn hoofd verandert. Vooral betreffende zijn geschiedenis met Anita.

Eternal van Ulaa Salim neemt zelfs meer tijd voor het mensendrama dan het geologiedrama. Een probleem is dat deze futuristische wetenschap nogal slapjes is vormgegeven. Een charismaloze baas, weinig overtuigende persmomenten en missies die structureel foutgaan. Hoe kan de verantwoordelijkheid voor het fiksen van een enorm aardmantelprobleem terechtkomen bij zulke prutsers?

En zelfs dan nog moet je het idee van de film wel snappen (een scheur met intelligentie?), want daar hoor je niemand over. De film past bij de trend van arthouse-genrefilms die meer symbolisch gericht zijn dan realistisch (In My Room, Vincent doit mourir).

Grappig is dat we zoiets enorms als problemen van een planeet toch weer om de mens weten te draaien.

Schirkoa: In Lies We Trust – Mooie uitglijder
Ergens op aarde is er een land waar iedereen een zak over zijn of haar hoofd moet dragen. De overheid van dit land wijt alles aan de anomalieënkolonie Konthaqa en wil hen de oorlog verklaren. Maar niemand weet of het echt bestaat.

De jonge 197A is er senator. Hij is ongelukkig en gelooft weinig van de overheidspropaganda, vertelt hij aan een vriendin die het land wil proberen te verlaten. Als hij depressief van een gebouw wil springen, ontmoet hij een dame die dezelfde plannen heeft. En ze krijgen een band. Later ontmoet hij Lies, de dame die de leider van de anomalieën zou zijn (stem van Asia Argento).

De maker van Schirkoa, Ishan Shukla, gebruikte een game-engine om deze film te maken. Dat is geen nieuwe techniek – er wordt al jaren mee geëxperimenteerd – maar het betaalt zich hier wel uit. De animatie biedt een grote rijkdom aan details. Vooral de sloeberige straten met bars en bordelen zijn erg mooi om te zien.

De stijl maakt meer indruk dan het verhaal, dat op de helft nogal veel gaat vragen van de verbeelding, en zo spanning verliest. De anomalieën zijn natuurlijk een leuk, creatief, queer en weird volk. De idealistische boodschap (omarm je verschillen) ligt er vrij dik bovenop. Daarnaast is het Big Brother-thema ondertussen ook wel een beetje uitgekauwd. Voor de liefhebber is deel 1 uit 2019 gratis te zien op Vimeo.

29 januari 2024

IFFR 2024 – Deel 1: De (ongetwijfeld) beste film uit de Tigercompetitie gaat over de giraffe
IFFR 2024 – Deel 3: Stijlvolle risiconemers
IFFR 2024 – Deel 4: Kan cinema nog een vorm van escapisme zijn?
IFFR 2024 – Deel 5: Dieven, moordenaars, geesten en weerwolven

MEER FILMFESTIVAL

International Film Festival Rotterdam 25 januari – 4 februari
IFFR 2024: 40 tips

door Bob van der Sterre

IFFR pakt het stokje op waar het dat vorig jaar had neergelegd. Honderden films, van enorm kort tot erg lang, van toegankelijk tot experimenteel, van boordevol actie tot louter verstilde beelden. Om een beetje orde in de chaos te scheppen, hebben we deze 40 aanraders voor IFFR 2024.

Wil je meer weten over het programma, de programmaonderdelen en hoe je kaartjes kunt kopen? Lees dan de Q&A over IFFR 2024.

Hieronder zie je 40 tips van onze redactie. Noot vooraf: we moeten de films zelf ook nog zien, het gaat hierbij daarom ook om gut feeling. De IFFR-verslaggevers van InDeBioscoop wensen alle IFFR-gangers in elk geval veel plezier!

Actie
13 Bombs
Vorig jaar was de getipte actiefilm een Indonesische film en dit jaar is dat niet anders. 13 Bombs oogt als een film die over de top zit met actie. Een verhaal dat volgens IFFR cyberspeurwerk mengt met heftige vechtscènes in straten. In de trailer zie je niet veel meer dan het leegschieten van wapens. Toch zou het een intelligente actiethriller moeten zijn, deze film van Angga Dwimas Sasongko. Een andere ongetwijfeld over-de-top Aziatische actiefilm op IFFR is de Hongkongse actiethriller The White Storm: Heaven or Hell.

Animatie
Mars Express
In 2200 gaat detective Aline met haar overleden vriend (in robotversie) op zoek naar een hacker. Animatie ziet er verzorgd uit, verhaal leunt op anime als Ghost in the Shell. IFFR belooft veel oog voor detail in deze interessant ogende film van Jérémie Périn. Verder kun je naar Kameroenese animatie in La Grotte Sacrees, Filipijnse animatie in The Missing, Indiase animatie in Schirkoa: in lies we trust. Daarnaast is Bill Plympton (zie deze Camera Obscura) ook weer terug (Slide).

Biografie
Daaaaaali!
Maakt Quentin Dupieux te veel films? Ongetwijfeld. Net als met Fassbinders ongelooflijke werktempo zitten er memorabele films bij, zoals Réalité en Deerskin. Het is afwachten of deze anti-biografie met allerlei acteurs als Dali er ook bij zal horen. Het zal in elk geval flink absurd zijn en niet op zo’n standaard-komediemanier. De liefhebber van biografieën kan zijn lol op tijdens deze IFFR: Dag Hammarskjöld (politicus), Antoni Tapies (kunstenaar), Murayama Kaita (kunstenaar), Alberto Giacometti (kunstenaar), Mario Pinto de Andrade (verzetsstrijder) en…

The Worst Man in London
…Charles Augustus Howell. Ook nooit van gehoord? Hij was een oplichter uit de Victoriaanse tijd, die zich mengde met de elite. Deze film van Rodrigo Arejas is wat aan de lange kant maar belooft mooie mysterieuze beelden over een voorbij tijdperk.

Cinema
Me, Maryan, the Children and 26 Others
Iraanse cinema gaat vaak over Iraanse cinema. Ook deze film. Bij de 30-jarige Mahboube komt een filmcrew op bezoek. Dat verandert haar hele leven. Reken op menig moment van ironie in deze film van Farshad Hashemi. Meer cinema in film biedt Mi fanno male i capelli van Roberta Torre (herinnering aan Monica Vitti) en La Primera Miranda, over de Spaanse filmschool die onder Franco werd opgericht, en die desondanks toch heel wat grote namen opleverde.

Coming of age
Head South
De rage van coming-of-age begint – zo lijkt het – nu echt op zijn einde te lopen. Net als vorig jaar is IFFR zuinig met deze films zodat de betere overblijven. Deze openingsfilm van IFFR observeert het leven van tieners in Christchurch in de jaren zeventig. Film van Jonathan Ogilvie (maker van Lone Wolf) is een ode ‘aan de postpunksubcultuur’. Hopelijk gevuld met cinematografisch interessante beelden. Wie meer coming-of-age wil, kan naar Kenia met de film After the Long Rains.

Corona
Hungry Ghost Diner
Komische Maleisische film van We Jun Cho over hoe een coronalockdown vreemde gevolgen kan hebben. De hoofdpersoon ontmoet hierdoor geesten die zich voorbereiden op een feestmaal. Je kunt alles verwachten bij deze film over de Chinese gemeenschap in Maleisië: drama, horror, humor, spiritisme en fantasy.

Dieren
sr
sr is een Egyptisch symbool voor giraffe. Het dier (en voorgangers) gaat al lang mee op aarde. Deze film van Lea Hartlaub is geen typische Discovery-documentaire maar biedt ‘een reis door de wereldgeschiedenis; een episch verhaal dat vele millennia en continenten bestrijkt’. Ik ben benieuwd.

Documentaire
Ans en het universum
Ans (twee jaar geleden overleden) was overtuigd dat ze door aliens ontvoerd is geweest. Ze ontwierp alienspoppen en ontvouwde zich als kenner op het gebied van aliens. Deze film van Noëlle Ingeveldt en Juriaan van Berkel had volgens mij prima bij IDFA gepast maar mij hoor je niet klagen dat het nu hier te zien is. Meer geschiedenis is te zien in de Finse docu Children of war and peace.

Drama
Stormskerry Maja
Ongetwijfeld zal deze film criticiharten veroveren. Portret van Finse boerin die boeken schreef, heeft veel stilistische soberheid en exquis drama. En daar ligt het zwak van menig criticus. Volgens IFFR: ‘Een lust voor het oog, maar voelt aangenaam sober.’ Film van Tiina Lymi.

Bisons
Knokpartijen van figuren die aan ‘Zwitsers worstelen’ doen. Ik verwacht veel geschreeuw en heftige emoties (rondvliegend speeksel bij het schreeuwen in iemands gezicht en zo). Volgens IFFR is de film van Pierre Monnard een ‘rijk gestructureerde familiesaga’. IFFR biedt meer potentieel interessant drama: Blue imagine, Borrowed time, Close your Eyes en The Promised Land.

Dramady
Estemos no ar
Offbeat karakters die dromen over andere levens en veel fantasie: sign me in! Portugese film van Diogo Costa Amarante is vermoedelijk een publiekslieveling. Met volgens IFFR vreemde narratieve elementen ‘die soms doen denken aan het werk van Pedro Almodóvar’. Andere dramady die het ongetwijfeld goed zal doen bij het publiek: La Chimera van Alice Rohrwacher. Ze is bekend van Lazzaro Felice, die het in 2018 goed deed bij critici en publiek.

Eco
Evil does not exist
‘Een gemeenschap die hun ongerepte omgeving verdedigt tegen een projectontwikkelaar.’ Oftewel het kwetsbare milieu tegen het grote geld. Wie overwint? Film van Hamaguchi Ryusuke heeft een warm hart voor iedereen die de natuur liefheeft.

Experimenteel
Nécrose
Wat houdt de film Nécrose van Francois Yazbeck in? Antwoord van IFFR: ‘Een melancholische essayfilm met elementen van bloederige horror die het christelijke scheppingsverhaal op poëtische wijze verbindt met de stad.’ Het resultaat? ‘Een intense, persoonlijke en artistieke reactie op alle tragedies in de wereld.’ Dus een fors experimentele en moedige productie. Net als films als Cosmic Miniatures (van 91-jarige veteraan Alexander Kluge, lees deze Camera Obscura), Kiss Wagon en Maxbetamaximus.

Fantasie
The Beast
AI als de bad guy in een sciencefictiondrama. Een verhaal over drie perioden en naderend onheil… Hé, dat klinkt een beetje als de Netflixfilm Bodies, maar hopelijk beter. Houd wel rekening met een niet kinderachtige zit van 146 minuten. Bonello maakte in 2012 het ondergewaardeerde bordeeldrama L’Apollonide (IFFR 2012). En Léa Seydoux is intussen de grootste Franse filmster van het moment.

Geschiedenis
The Zone of Interest
Een verfilmde roman van Martin Amis, daar kun je me wel voor wakker maken. The Zone of Interest is ook nog van Jonathan Glazer. Die maakt weinig films, maar wel films die opvallen door een fijne stilistische verzorging: Under the Skin, Sexy Beast. Deze zal ook opvallen: het dagelijkse leven van een kampcommandant van Auschwitz. Meer heftige geschiedenissen zien we in de Russische film Dolomite and Ash, met een zoektocht naar de resten van de werkkampen.

The Iron Claw
Het Amerika van eind jaren zeventig en begin jaren tachtig zien we breed uitgesponnen in The Iron Claw. Dat is wel vaker gedaan. Maar IFFR roemt ‘de gelaagdheid en het subtiele cultuurcommentaar’ van de film van Sean Durkin (gebaseerd op een waargebeurd verhaal van een Amerikaanse worstelaarsfamilie). Opvallend is de rol van Zac Efron.

Heist
Los Delincuentes
De kraakfilm (of naar het Engels ‘heistfilm’) is een genre dat zeker al een halve eeuw ieder jaar een paar films oplevert. In Los Delincuentes (duurt een slordige 189 minuten) kijken we naar een film die volgens IFFR ‘veel verschillende films ineen is’. Argentijnse productie van Rodrigo Moreno.

Horror
The Cursed Land
Net als bij de vorige IFFR is er vrij veel aanbod in enge films. Zoals The Cursed Land van Panu Aree en Kong Rithdee. Gaat over een ‘furieuze djinn’. En politieke en etnische spanningen in Thailand. Tenement (Cambodja) biedt ook horror met ‘couleur locale’. Geen trailers helaas.

Minore
Mysterieuze monsterfilm? Minore van Konstantinos Koutsoliotas heeft de potentie om een breed IFFR-publiek te verrassen. Datzelfde kan gelden voor Blackout (weerwolvenfilm van Larry Fessenden) en The Soul Eater (moorden in een verlaten sanatorium in de Vogezen van Julien Maury en Alexandre Bustillo).

Klassieker
The Great White Tower
Goed tegen slecht in deze film van Yamamoto Satsuo. Ook al komt de film uit 1960, hij duurt toch maar liefst 150 minuten. Ik denk dat deze film de kijker langzaam in het verhaal trekt – om vervolgens te veroveren. Ook klassiek: Dialogues d’Exilés van Raúl Ruiz (ballingen uit Chili in 1975, lees onze filmmarathon met Catherine Deneuve over Ruiz) en El Recurso del Método van Miguel Littin (Mexicaanse politieke film uit 1978).

Murdering the Devil
Film van Ester Krumbachová uit 1969 gaat over een vrouw die op zoek is naar haar droomman. De film biedt vernieuwende decors en kostuums. Maar is vooral een eigenzinnige productie. Krumbachová schreef mee aan diverse andere scripts van de Tsjechische gouden filmperiode uit de jaren zestig. Dit was haar enige film en daarom al een reden om te gaan zien.

Kunst
Reise der Schatten
Een film als kunstwerk, dat zie je niet zo vaak. Deze Zwitserse film van kunstenaar Yves Netzhammer is niet uit te leggen maar vermoedelijk als filmkunstwerk de moeite waard. De hele 87 minuten? Dat blijft een gokje.

Luchtig
Greice
Normaal gesproken zou ik kiezen voor Lukas Moodysson, immers de maker van het geestige Together uit 2000 (over de jaren zeventig). Together 99 (over eind jaren negentig, dus toen de originele Together werd opgenomen, grappige tijdsironie) is het vervolg. Iedereen komt weer tezamen, etc. Maar de trailer oogt niet heel stormachtig. Ik verwacht meer van de Braziliaanse komedie Greice: een geestige mensenfilm van Leonardo Mouramateus. Een ‘knipoog naar de screwballkomedies’ belooft IFFR zelfs, hoewel geen enkele screwballcomedy ooit bijna twee uur duurde.

Voy! Voy! Voy!
Een Egyptische komedie over een oplichter die gaat meedoen aan voetbal voor visueel beperkte mensen. Ik weet niet zeker of de film van Omar Hilal echt grappig zal zijn – maar het is in elk geval een verrassend luchtige productie uit Egypte.

Lengte
Born in Gunsan and after seven years, I was repatriated to Japan…
Het zijn deze IFFR vooral de Indiase films die recordlengtes hebben: Naangal (259 minuten) en Viduthalai I & II The Film (243 minuten). Dan is er nog de Iraanse film The Old Bachelor. Duurt ‘slechts’ 192 minuten. Ik kies toch voor Born in Gunsan van 259 minuten. Herinneringen aan de Koreaanse stad Gunsan, de Tweede Wereldoorlog, de repatriëring in Japan en meer. Voor geduldige mensen vast een mooie zit, deze film van regisseur Zonpilone (en dat is geen tikfout).

Misdaad
Dream Team
Er zijn niet veel IFFR’s geweest met een overdaad aan goede misdaadfilms. Dit jaar is het lastig kiezen. Ga je voor Adagio (misdaad in Rome) met Toni Servillo of voor Song’e Napule (misdaad in Napels) van de gebroeders Manetti. Ik ga voor Dream Team van het mij onbekende duo Lev Kalman en Whitney Horn. Twee agenten onderzoeken de dood van een koraalsmokkelaar en komen terecht in bizarre situaties. Een ‘dromerig moordmysterie’ volgens IFFR. Hopelijk veel verfijnde absurde humor. Helaas geen trailer, dus daarom de trailer van Song’e Napule.

Musical
Ammore e malavita
De gebroeders Manetti hebben op IFFR hun eigen programma (zie het kopje Remakes). Waaronder deze niet-na-te-vertellen musicalmisdaadkomedie uit 2017. Laat de trailer voor zichzelf spreken.

Mysterie
8 Views of Lake Biwa
Mysterieus Estisch verhaal over een meer met bovennatuurlijke krachten. Tijdreizen, Japan bezoeken, wat je maar wilt, het meer kan alles. De film van Marko Raat draait volgens IFFR om ‘zinderende passie en erotiek’. Eveneens mysterieus is Natatorium van Helena Stefánsdottir, ook weer uit Noord-Europa (IJsland). Volgens IFFR ‘een ijzingwekkend psychologisch mysterie’.

Natuur
The Night Visitors
Ik heb een enorm zwak voor films over de andere mooie wezens op onze planeet. Zoals motten. Dan is het alleen maar zwijgen en kijken. Meer mooie natuur kun je zien in Rei – om precies te zijn Hokkaido in het noorden van Japan.

Oorlog
Grey Bees
Oekraïense film over twee oude mijnwerkers in het grijze oorlogsgebied in Oekraïne. Film van Dmytro Moiseiev is een bewerking van een roman van Andrej Koerkov (bekend van Death of the Pinguin). Kan wel eens de juiste snaren raken bij het IFFR-publiek.

Relaties
Confidenza
Film van Daniele Luchetti draait om een klassiek gegeven: oudere leraar die met leerling een affaire heeft. Geheimen worden gedeeld. Wat voor gevolgen kunnen die hebben? Deze film gaat over de moeilijke, pijnlijke kant van relaties. Muziek van Thom Yorke (van Radiohead) helpt ongetwijfeld bij de sfeer.

Religie
Rapito
Marco Bellocchio is een oude bekende in de cinema. Zijn Rapito gaat over een joods jongetje dat in de negentiende eeuw min of meer door de Pauselijke staat werd meegenomen om katholiek te worden gemaakt. Film van ruim twee uur. Die zijn meestal welbesteed bij Bellocchio. Voor de echte liefhebber is er ook Zwischen uns Gott met serieuze theologische discussies over protestantisme.

Remakes
Diabolik (3x)
Wie net als ondergetekende om een of andere reden al jaren de films van de gebroeders Manetti heeft gemist, opent met het Manetti Bros. focusprogramma een doos van Pandora. Er is van alles voor de liefhebber van stijlvolle pulp in de stijl van de jaren zestig en zeventig. Bijvoorbeeld remakes van de oude Diabolik-cultfilms van Mario Bava: Diabolik, Diabolik – Chi sei en Diabolik – Ginko all’attacco! Stijlvol entertainment, ongetwijfeld. Wel vaak langer dan twee uur terwijl ‘oldskool’ pulpfilms zelden langer duurden dan 80 minuten. Maar je erbij vervelen zal lastig zijn. Lees meer over de Diabolik-films op Variety.

Satire
Veni Vidi Vici
Oostenrijke film van Daniel Hoesl en Julia Niemann zou volgens IFFR een geslaagde satire moeten zijn. De pijlen schieten zoals bij de meeste satirische films en series tegenwoordig op rijkdom. Dan is er nog de Mexicaanse film El águila y el gusano van Guita Schyfter, die ook satirische elementen heeft.

Seksualiteit
Binary
Diverse films over gender gerelateerde zaken deze IFFR. Misschien dat Binary dan de beste keuze is: een Pakistaanse transvrouw die twijfelt over een operatie. Slechts 45 minuten en dat betekent dat de film zich focust op de essentie. Uit het ‘Koolhoven presenteert programma’. Voor de liefhebber van films over gender en seksualiteit is het focusprogramma over de Hongkongse filmer Scud iets om in te verdiepen.

Sciencefiction
The Paragon
Man met paranormale gave (controle van mensenbreinen) krijgt een mysterieuze ‘docent’ om met zijn gaven te leren omgaan. Ze blijkt iets te maken te hebben met een parallel universum. Deze Nieuw-Zeelandse film klinkt als een vermakelijke SF-indiefilm. Verder mogelijk de moeite waard op SF-gebied: L’arrivo Di Wang (buitenaards wezen spreekt alleen Chinees, gebroeders Manetti), Eternal (een spleet in de oceaanbodem met grote gevolgen, Deense film van Ulaa Salim), La Guerra del Tiburtino III (SF-comedy over Romeins getto dat het opneemt tegen buitenaardse wezens, van Luna Gualano).

Technologie
So Unreal
Amanda Kramer (focusprogramma tijdens IFFR 2022) is terug met haar nieuwste film: So Unreal. Ik ken alleen haar werk Please Baby Please en die vloog door overdaad aan eigenzinnigheid uit de bocht. Haar nieuwste film is een vrij serieus essay over digitale vooruitgang. Een onderwerp waar filmmakers ook over kunnen uitglijden, zoals Werner Herzog overkwam. Dit volgens IFFR meesterlijk gemonteerde video-essay bevat onder andere beelden van 80’s SF-klassiekers. Helaas geen trailer.

Thriller
Moscas
Argentijnse thriller over scrupuleuze, succesvolle zakenman die met wraak te maken krijgt. Klinkt als een bekend gegeven maar bevat een ‘doorwrocht en accuraat scenario, rijk aan flashbacks en dramatische wendingen’ volgens IFFR. De Mexicaanse thriller Lost in the Night (Amat Escalante) klinkt ook veelbelovend voor de fans van suspense.

Vluchtelingen
Green Border
Best veel films vertellen het vluchtelingenprobleem van binnenuit. Ook deze film van Agnieszka Holland (in zwartwit) vertelt de verschrikkingen van vluchtende vluchtelingen. Ze zijn letterlijk pionnen in het spel van allerlei andere partijen. Meer over vluchtelingen biedt de film van Giovanno C. Lorusso: Song of All Ends, over een Palestijns vluchtelingenkamp in Beiroet.

Dit artikel is opgedragen aan mijn lieve kat Spiona (2008 – 2024)

18 januari 2024

MEER FILMFESTIVAL

Filmfestival Rotterdam begint 25 januari
IFFR 2024 in 5 vragen en antwoorden

door Bob van der Sterre

IFFR 2024 staat voor de deur. We kunnen vanaf 25 januari weer volle kracht genieten van het filmfestival. In dit stuk leggen we in 5 vragen en antwoorden uit wat je kunt verwachten als bezoeker.

Openingsfilm van IFFR 2024 is Head South

1. Wanneer is het IFFR 2024 precies?

• De 53ste editie van International Film Festival Rotterdam (IFFR) vindt plaats van 25 januari tot en met 4 februari 2024.
• De officiële selectie van het festival bevat meer dan 400 feature, mid-length en korte films. Die komen uit meer dan 60 landen.
• Wie er echt zin in heeft, bekijkt de video van de persconferentie over het festival van 2024.

2. Waar vind ik het programma voor IFFR 2024?

• Het programma van de films vind je op de website van IFFR.
• Wil je dat IFFR voor jou een keuze maakt? Probeer de IFFR-labels.
• Liever een pdf? Download de pdf met het IFFR-magazine.
• Wil je alleen het on demand-programma bekijken? Kijk op de website van IFFR.

3. Hoe kun je op IFFR 2024 een kaartje kopen?

• Bekijk hoe je tickets koopt. De online kaartverkoop is al gestart op 12 januari.
• Bekijk tips van IFFR over kaartverkoop.
• Bekijk informatie over IFFR-locaties en de toegankelijkheid.
• Volg de sociale media van IFFR met informatie over voorstellingen.
• Andere vragen? Bekijk de algemene Q&A van IFFR.

4. Welke IFFR-programma’s kan ik bezoeken tijdens IFFR 2024?

• Focus: Rachel Maclean – retrospectief van Schotse kunstenares.
• Focus: Chile in the heart – films over Chili.
• Focus: Scud – retrospectief Hongkongse filmmaker Scud.
• Focus: Colectivo los Ingrávidos – Mexicaanse groep van antikapitalistische filmmakers.
• Minetti Bros. – Italiaanse filmmakers die o.a. Diabolik maakten.
• Cinema Regained – film en geschiedenis.
• RTM – films over Rotterdam.
• IFFR Talks – gesprekken met filmmakers.
• Harbour – films waarvan IFFR vindt dat de wereld ze moet zien.
• Bright Future – films van debutanten.
• Limelight – filmische hoogtepunten uit het festivalcircuit.

Awards en competities IFFR:

• Short & Mid-length – films die korter dan 65 minuten duren.
• Tiger Short Competition – korte films strijden om een prijs.
• Tiger Competition – meestal tweede of derde films van veelbelovende regisseurs.
• Big Screen Competition – strijd tussen de beste films op IFFR.

Kunst en IFFR:

• Art Directions – installations: cinema met kunstrand bij diverse locaties.
• Art Directions – immersive media
• Art Directions – sound/ /vision
• Worm X IFFR: filmkunst bij Worm
• Art Directions Walk: wandeling langs de kunstlocaties.

5. Wat doet InDeBioscoop dit jaar aan IFFR?
   Tim Bouwhuis en Bob van der Sterre doen verslag van het IFFR 2024. Houd de website van InDeBioscoop de komende weken in de gaten voor onze besprekingen! Wil je ons steunen? Like de website op Facebook en abonneer je op onze nieuwsbrief!

17 januari 2024

MEER IFFR