Imagine 2024 – Deel 5: Mens en dier, de dierlijke mens

Imagine 2024 – Deel 5:
Mens en dier, de dierlijke mens

door Tim Bouwhuis

Het verbeelden van de band tussen mensen en dieren is een geliefd filmonderwerp, maar op een genrefestival als Imagine gaan ze graag nog een stapje verder. In de fantasierijke werelden van Animale en Bird heeft een voorliefde voor het dierenrijk ingrijpende gevolgen. De buitenbeentjes die zich in beide verhalen aan de beesten verwant voelen, merken op den duur dat hun huid en geest beginnen te veranderen.

Het kan schijn zijn, maar de voorbije jaren lijken transformatieve titels over mens en dier een heuse vlucht te hebben genomen. Klassieke titels als Dracula (1931) en The Wolf Man (1941) kunnen deze indruk rap ontnuchteren, maar toch: vorig jaar schreef ondergetekende in deze periode met interesse over Le Règne Animal (over mensen die door een mutatieziekte beestachtig worden) en rebootfilm Wolf Man (Nederlandse release in januari 2025) is inmiddels ook onderweg.

Bloedzucht en het Beest
Misschien moeten we het young adult-(sub)genre in het bijzonder voor deze dierlijke tendens bedanken. Twilight en schatplichtige series als Teen Wolf zien de band tussen mens en dier niet alleen als een vraagstuk naar ‘mens’ of ‘monster’, maar als een empathisch mechanisme. Jonge filmkijkers – de Twilight-kijkers van toen zijn nu volwassen – beseften dat ‘anders’ niet per se verkeerd is, en vooruit, Robert Pattinson en Kristen Stewart moésten hun dierlijke instincten natuurlijk wel accepteren (lees: consumeren). Mens en dier zijn één, is de conclusie. De rigoureuze tweedeling van Beauty and the Beast is wat dat betreft ruimschoots achterhaald, al kon Disney het sprookje een paar jaar terug nog schaamteloos recycleren.

Animale

Animale

Vrouw in een mannenwereld
Fantasyfilms over mensen die in dieren veranderen hebben een geweldig thuis aan Imagine, en dat is dan ook precies waarom Emma Benestan op 30 oktober te gast was met Animale. Het twistrijke plattelandsdrama volgt Nemja, een zelfredzame jongedame die werkzaam is op een stierenranch. De driftigste beesten die ze doordeweeks ziet grazen, worden in het weekend ingezet bij het zogenoemde stierenrennen. De plaatselijke arena is normaal gesproken het domein van mannen met te veel testosteron; Nemja is de enige vrouw in de buurt die zich óók tot de discipline voelt aangetrokken.

In zijn eerste halfuur voelt Animale aan als een vrouwelijke versie van het in 2018 uitgebrachte The Rider. Waar dat empathische drama draait om de band tussen man en paard (en dat gegeven spint naar een genuanceerde kijk op mannelijke identiteit), brouwt Benestan stiekempjes een genrecocktail van mens en stier. “Toen ze hem neerschoten, had ik het gevoel dat ze mij neerschoten”, verzucht haar hoofdpersoon nadat een van de beesten genadeloos door een opzichter is geslachtofferd. Voor de mannen in haar omgeving is een stier een ruilmiddel of jaagtrofee, voor Nemja (ook) een bezielde metgezel.

Het mag inmiddels geen spoiler meer heten dat de moedige stierenrenster geleidelijk steeds meer dierlijke trekjes aan gaat nemen. Benestan begint nog voorzichtig met het verbeelden van Nemja’s transformatie, en schiet pas in de slokakte vol in de fantasiemodus. Zodra ze dat doet, wordt de film helaas ook direct problematisch: de ontwakende ‘tweede natuur’ van het meisje wordt namelijk misbruikt om een wraakmoord te rechtvaardigen.

Afrekenen met de ‘male gaze’
Deze uitwerking van Animale onderstreept dat de thematiek van de dierlijke mens niet onschuldig is. Het gaat erom wat je ermee doet. Als een collegiaal feministische echo van Coralie Fargeats Revenge (2017) wil de film iets zeggen over de enorme impact van seksueel misbruik, maar die poging valt misplaatst uit door de manier waarop de vergelding daarvan wordt gemaskeerd. Zonder dierlijke transformatie zou Nemja zich niet zomaar tegen de mannen in haar omgeving kunnen wapenen. Dat is tragisch, maar nog altijd beter dan wat de film nu impliceert.

Maar wacht even, kon Revenge dan ook niet door de beugel? Ironisch genoeg wel. Juist doordat Fargeat in haar felle debuutfilm (het recent uitgebrachte The Substance is een enerverende, maar mindere opvolger) geen blad voor de mond neemt – haar verbeelding van de ‘male gaze’ en het wreken daarvan laat niets te wensen over – kun je twijfelen aan de gemeendheid van de letterlijke gebeurtenissen. Proclameert de maakster dat we kwade mannen stante pede moeten executeren of gaat het haar eigenlijk om het blootleggen van hardnekkige (misogyne) genreconventies?

Bij Benestan kan deze vlieger niet opgaan, omdat ze doelbewust een metafoor (annex genre-element) inzet om tot de kern van haar verhaal te komen. Juist die impliciete manier van vertellen maakt het lastig om de ontknoping nog ambigu te interpreteren, hoe tegenstrijdig dat misschien ook mag klinken. Animale is vaardig gemaakt, en heeft in Oulala Amamra een energieke hoofdrolspeelster. Toch overheerst na afloop de wrange nasmaak.

Beschermengel
In Andrea Arnolds vijfde speelfilm Bird is de transformatie van mens naar dier gelukkig een stuk prettiger verantwoord. Haar jonge hoofdrolspeelster is Bailey, een twaalfjarig meisje dat woonachtig is in een sterk verpauperde buurt. Vader Bug (Barry Keoghan, uit The Banshees of Inisherin en Saltburn) hoort zich over haar te ontfermen, maar heeft het te druk met zijn eigen grillen. De warmte en het begrip die het meisje zo goed kan gebruiken komt daarom van Bird, een excentrieke bezoeker die plotsklaps in haar leefomgeving opduikt.

Bird

Bird

Het titelpersonage wordt gespeeld door Franz Rogowski, een Duitse steracteur met een onderscheidende stemklank en een teruggetrokken verschijning. Zijn introductie tijdens een natuurwandeling is zo abrupt dat Bailey haar ‘imaginary friend’ lijkt te hebben gevonden, maar eenmaal terug in het dorp blijken andere mensen Bird ook gewoon waar te nemen. De nieuwkomer zegt op zoek te zijn naar zijn geboortehuis, en Bailey wil hem graag een handje helpen. Dan blijkt er toch iets bijzonders met haar vriend aan de hand te zijn…

Filmen op ander terrein
Sinds haar rauwe short Wasp (2003) en het daaropvolgende speelfilmdebuut Red Road staat Andrea Arnold bekend om gevoelige, maar altijd (sociaal)realistische content. Als Bird zijn magisch-realistische ondertoon vrijgeeft, is dat voor Arnolds begrippen een behoorlijke stijlbreuk. Sterker nog: toen ondergetekende meekreeg dat deze film op Imagine zou draaien, was de eerste indruk dat dat ongetwijfeld op een foutje moest berusten.

Met wat fantasie kun je Bird een twist op Kes noemen, de invoelbare dramaklassieker waar Ken Loach-liefhebbers nog altijd op kunnen teruggrijpen. In navolging van Animale beweegt dit drama zich daarbij geleidelijk van empathie naar transformatie. In eerste instantie is de wonderlijke aanwezigheid van Bird een bron van troost en bescherming. Ze helpt Bailey door een eenzame periode als opgroeiende tiener heen, die toepasselijk wordt ingeluid door haar eerste menstruatie. Pas later begint het meisje ook echt op haar beschermengel te lijken.

Juist omdat Bird zich afspeelt in een voor Arnold vertrouwde setting, voelt haar kennismaking met het magisch realisme vreemd en onwennig. Als de prettig onvaste camera van Robbie Ryan (op Film Fest Gent nog voorzitter van de jury) een zwerm echte vogels in beeld vangt, is dat geen Malickiaans moment maar een droomachtige voorbode. Vooral met Fish Tank liet Arnold al zien hoe terloops ze indrukken van natuurlijke schoonheid kan verbinden met menselijk drama, maar in Bird leiden die indrukken naar onontgonnen terrein. Door de wat vlakke metafoor – de vleugels van een vogel beschermen, maar bieden ook de mogelijkheid om weg te vliegen – en de mismatch tussen Rogowski en zijn omgeving (de CGI helpt niet mee) mag het resultaat er helaas niet echt zijn.

De verkeerde afslag?
De transformatie van mens naar dier bezorgt Animale en Bird hun verdiende ticket naar Imagine, maar de uitwerking van die thematiek zorgt in beide gevallen voor dubbele gevoelens. Beide films zijn krachtiger en overtuigender zo lang hun hoofdpersonages nog verwikkeld zijn in het inleidende drama. Eenmaal op genreterrein nemen Benestan en Arnold een afslag zonder gebruik te maken van hun knipperlichten. In Benestans geval is dat een grove overtreding, bij Arnold is het vooral verrassend en gewaagd. De vraag die resteert, is de meest ironische die je in het kader van Imagine kunt stellen: hadden deze makers niet beter een ‘conventionele’ dramafilm kunnen maken?

 

1 november 2024

 

Deel 1: Horror
Deel 2: Mysterie en spanning
Deel 3: Sciencefiction
Deel 4: Komedie

 


MEER FILMFESTIVAL

Imagine 2024 – Deel 4: Komedie

Imagine 2024 – Deel 4: Komedie
Parodie op Chriet Titulaer en een gestoorde wasmachine

door Bob van der Sterre

Satire is al lang een braakliggend filmland. Wat humor betreft is het ook wel goed zoeken op Imagine. Humor is tegenwoordig vaak functioneel in een andere soort film maar niet het doel op zich. De korte films bieden op dit punt meer. En wat blijkt: de Nederlandse korte films doen het heel aardig.

 

Infinite Summer

Infinite Summer – Adem-machine met bijwerkingen
Mia, Greta en Sarah vieren de zomer in Estland. Elke avond zijn er feestjes voor de twintigers. Mia is veel meer nerdy dan de andere meisjes en wil vooral praten over haar passie voor Italiaanse beeldhouwwerken.

Bij een spelletje ‘extreme dating’ ontmoet ze ‘Dr. Mindfulness’. In no-time staat hij voor haar deur, en heeft een soort adem-machine bij zich. Samen met een app, data en positieve golven kom je volgens hem snel in een speciale trance. Haar vriendinnen pakken de vondst af en komen in een seksroes.

Aardige ideeën in deze ‘quirky’ Estische SF-komedie. Het is ietsje verder in de toekomst en er zijn weer nieuwe uitvindingen. Zoals een halodingetje waarmee je hologramgesprekken kunt hebben. Vind je het gek dat iemand iets bedenkt wat heftige seksgevoelens geeft.

Regisseur Miguel Llansó is een avontuurlijke geest. Dit is zijn derde film en geen enkele film lijkt op de andere. Crumbs, uit 2025, is ook te zien op Imagine maar gaat over Ethiopië en heeft ook een heel andere stijl.

Infinite Summer trekt de aandacht met een bepaalde stijl met overal effen kleuren en houterig acteerwerk. Doet in de verte denken aan Under the Silver Lake en films van Aki Kaurismäki. Maar alleen in de verte. Want de film laat de mysterieuze potentie van het eerste half uur liggen en kiest voor een vreemd politieverhaal. De Interpol-agenten zijn bijvoorbeeld erg buitenissig en krijgen een grote rol; waarom begrijp ik niet zo goed.

Kijk wanneer Infinite Summer draait.

 

The Hyperboreans

The Hyperboreans – Weirdness in Chileense animatieblend
De actrice Antonia Giesen (echte naam) begint aan het begin van de film tegen de camera te praten. ‘We creëren een setting want een film is verloren gegaan voor het digitaliseren kon beginnen. Via theater en animatie kunnen we het alsnog vertellen.’

Met animaties, poppenvoorstellingen en andere creatieve oplossingen krijgen we een verhaal waarbij mensen langzaamaan veranderen in poppen. Antonia vertelt – als protagonist en enige acteur van deze film – een verhaal over Miguel Serrano. Was kunstenaar, lid van de ‘Generatie van ‘38’. In 1938 schreef hij opeens een nazipamflet en ontwikkelde een rare blend tussen spiritualiteit en nazisme. Werd vrienden met Carl Jung.

Later verschijnt een metalhead die via een verborgen code in Excel probeert te strijden tegen waanzinnigen die Serrano’s theorieën in de praktijk willen brengen (de hyperboreanen uit de titel).

Op een gegeven moment belt actrice Antonia met de regisseur: ‘Ik vind het maar een warrige film.’ En ze loopt over in het decor van een vliegtuig.

Gedachten aan Dogville en Le Perroquet, die ook spelen met decors. Er zit ook veel van Jan Svankmajer in. Het eerste deel van de film van Cristóbal León en Joaquín Cociña is enorm creatief en genietbaar. Later wordt het mij wat te grillig en onnavolgbaar en krijg je als kijker dat lastige gevoel van afstand tot de maker.

Kijk wanneer The Hyperboreans draait.

 

Onze vriend, de robot

Onze vriend, de robot – Parodie op Chriet Titulaer
Het jaren ‘80 tv-programma Onze vriend, de robot laat zien wat robots allemaal kunnen. De ene na de andere bizarre robot krijgt een introductie.

Een van de weinige echte komedies was deze persiflage op jaren tachtig technoprogramma’s. Daarbij denkt iedere Nederlander iets ouder dan veertig meteen aan Wondere wereld van Chriet Titulaer. Dat was op zich al vrij absurd door zijn kurkdroge presentatie. Maar er zijn ook wel andere programma’s, ook in het buitenland. Je ziet ze nu wel eens als memes langskomen.

Diverse aardige vondsten. ‘Een robotboswachter is ingesteld om de dierenpopulatie in stand te houden. De kantoorrobot heeft een accu van twee uur.’ Reportage over de humormodule bij robots. Tjeerd de dammer die trouwt met zijn damrobot.

De persiflage van Joep Gerrits (eigenlijk een lange short van een half uur) heeft oog voor details. Man-vrouwverhoudingen, knullige diagrammen en animaties, onhandigheid in presentatie (‘Moet ik nu wat zeggen?’), overdreven dictie. Inspiratie daarbij moet wel komen van Borreltijd van Arjan Ederveen en Tosca Niterink, inclusief de parodie op een Franse film (met robot) uit de jaren zestig.

Het geheel (vooral het einde) had nog wat absurder gekund, maar dit is al heel wat. Prettig vooral dat het niet te lang duurt zodat de grap ook niet uitgemolken wordt.

Kijk wanneer Onze vriend, de robot draait.

 

Help, I’m Alien Pregnant

Shorts:
Defect
Twee mannen komen bij een afgelegen boerderij een wasmachine bezorgen. Er staan er al vijf. Wacht even, er moet er ook een worden opgehaald, zegt de oudere vrouw. Genoeg spierballen maar de wasmachine lijkt wel… buitenaards. Vermakelijke korte Nederlandse film is een beetje plotloos maar wel extra grappig als je zelf net een nieuwe wasmachine hebt gekocht (en eentje laten weghalen). Kijk wanneer Defect draait.

Nights
Gina moet als enige nachtdokter een achterstand van bijna 8 uur wegwerken. De baas raakt in paniek als er controle komt en ze de wachttijd onder de 4 uur moet krijgen. Ook al heeft ze enorme honger en is ze moe. Dan lijkt er ook iets met haar zelf mis te zijn. Aardige Britse korte film van Laura Jayne Tunbridge is een voorbeeld van hoe je een afgerond verhaal in 10 minuten kunt vertellen. Onderdeel van Shorts 1 op 26 oktober en 1 november. 

Turbine
Man racefietst langs windturbines. Er ligt een tegel en hij valt. Band lek. Hij belt aan bij het eerste huis. Een dame stuurt een zich als zombie-gedragende man naar de fiets. De fietser moet maar blijven slapen. ‘Laat mij je verzorgen, dat is wat je wilt.’ Film van Tjeerd Dam heeft momentjes van zachte humor (hulp bij tandenpoetsen, wassen in de tuin) en mysterie (tekening op koelkast). En is met polders, fietsen en boerenkool echt zo Hollands als wat. Kijk wanneer Turbine draait.

Help, I’m Alien Pregnant
Je zal maar zo’n dag hebben als Mary: je bent misselijk en je bent bang dat de alien-achtige penis van je partner je zwanger heeft gemaakt. Je borsten zwellen op en hebben hun eigen leven. De zwangerschap is extreem kort – een paar uur. Veel gore, mafheid en ook wel plotloosheid in deze Nieuw-Zeelandse komedie van Thunderlips. Onderdeel van Shorts 1 op 26 oktober en 1 november. 

The Flacalta Effect
In 2022 werd een drug gemaakt die iedereen (met geld) knap en jong maakt. Enig nadeel: mensen werden er kannibalen van. Twee zussen zitten vast in hun huis. Ze willen weg. Grappige horrorkomedie van Rochée Jeffrey had van mij veel langer mogen duren dan 7 minuten – er is veel potentie. Zelfs het onderwerp, obsessie met schoonheid, is heel aardig uitgewerkt. En het verplicht thuis zitten doet weer denken aan de coronatijd. Onderdeel van Shorts 2 op 28 en 31 oktober. 

Géant Beaupré
Een reusachtige mummy (in Montreal) wordt weggehaald. We krijgen in vogelvlucht zijn leven te zien. Deze stopmotion van Alain Fournier heeft prachtig oog voor detail. Jammer dat het vrij kort is en daardoor een plot mist. Kijk wanneer Géant Beaupré draait.

 

28 oktober 2024

 

Deel 1: Horror
Deel 2: Mysterie en spanning
Deel 3: Sciencefiction
Deel 5: Mens en dier, de dierlijke mens

 


MEER FILMFESTIVAL

Imagine 2024 – Deel 3: Sciencefiction

Imagine 2024 – Deel 3: Sciencefiction
Virtueel in de gevangenis en een huis buiten de tijd

door Bob van der Sterre

Sciencefiction is niet meer het genre wat het ooit was – dat hebben we al bij eerdere Imagine’s geconstateerd. Series hebben het genre overgenomen. Er verschijnen sinds corona wel opvallend veel films over dystopische toekomstvisies. De utopische toekomstvisie is helemaal uit de mode hoewel dat ook boeiend kan zijn. Verder duikt AI overal op.

 

Artificial Justice

Artificial Justice – Black Mirror op zijn Spaans
Carmen is een oldskool rechter. Ze is niet dol op het nieuwe AI-systeem, Thente. Dat programma is opgezet door Alicia, een jonge vrouw met Dr. Martens-schoenen en blauw haar. Het systeem beoordeelt alles wat een verdachte zegt (observeert de gelaatstrekken) en geeft dan een advies. Makkelijk voor die drukbezette rechters. Er komt een referendum om Thente in te kunnen voeren.

Alicia wil de invoering uitstellen, de anderen in het bedrijf niet. Alicia haar zelfrijdende auto crasht en Carmen mag de audit naar de software doen.

Tegenwoordig zoeken SF-films het meer en meer in de nabije technologische toekomst, en is de ellende heel wat herkenbaarder dan vroeger vaak het geval was. Het rotsvaste vertrouwen in AI is alweer zo’n probleem waarvan je denkt: dat heb ik liever niet. Hier zien we al wat voor invloed AI kan hebben op iets waar je niet meteen aan denkt: de rechtspraak. In 2021 had Imagine zelfs een heel programma rondom AI-drama.

De film is degelijk maar ook wat behoudend voor een SF-film. Al die trucjes. Camera volgt de hele tijd één persoon met constant nul emoties op het gezicht; overdadig close-ups van stuurse blikken; auto-achtervolging in het donker met focus op achterlichten (moet ik altijd even denken aan Das Testament der Dr. Mabuse uit 1933); gesprek dat escaleert nadat de hoofdpersoon kalmte niet kan bewaren (‘Praat nooit meer zo tegen mij’). Het is allemaal bekend werk.

Wat ik wél een sterk moment vind – maar wat verder amper een rol speelt – is de gedachte dat bij zelfrijdende auto’s AI beslissingen kan nemen. Een AI-systeem beoordeelde hier in een oogwenk dat de dood van een persoon minder erg was dan als ze gecrasht was tegen een dwarsliggende auto waar vrouw en kind in zaten. Hiermee had veel meer gespeeld kunnen worden à la de tv-serie Black Mirror maar de film kiest voor een verhaal met veel vlak drama.

Kijk wanneer Artificial Justice draait.

 

Things Will Be Different

Things Will Be Different – Welkom in het buiten-de-tijd-huis
Broer en zus zijn met een pak geld op de vlucht voor de politie. Ze moeten naar een bepaalde boerderij. Daar zetten ze de klokken in een bepaalde code en gaan een smalle deur door. Even bellen en ze zijn ontsnapt, dankzij een verblijf in een andere tijd. ‘We wachten op tijd om te passeren in ons heden, gaan terug, en alles is goed.’ ‘Dus je hebt een magisch huis geregeld?’

De twee weken gaan voorbij in het buiten-de-tijd-huis. Ze willen vertrekken en ineens is de deur geblokkeerd met een bord met de tekst: Ga naar de molen. Daar aangekomen vinden ze een brandkast met een taperecorder. Ze moeten iemand omleggen anders kunnen ze niet weg. Vluchten kan niet. Ze zijn gevangen in het andere heden. ‘Jullie zouden hier niet moeten zijn.’

Film met onnavolgbaar script doet wat denken aan andere tijdreisfilms als Primer en Timecrimes. Ook zo gecompliceerd dat het zichzelf in de weg gaat zitten:  ‘Je moet het eerst terugstoppen in de kluis, dan kan de toekomst het pas horen.’ Of het feit dat het huis na de Koreaanse oorlog niet meer is bewoond geweest maar wel ‘voor de lol’ gevuld is met een televisie. Of de twijfel dat zij het zelf zijn die zichzelf kidnappen – wat best een aardig idee was.

Het begin is vlot en voldoende mysterieus. Zo’n letterlijk tijdloos huis binnenlopen: een aardig gegeven. Die twee weken in het huis zijn goed gemonteerd, met muziek en indrukken. Ook de achtergrondverhalen van de personages, normaal lange, trage dialogen, krijg je hier meer terloops en dat is prettig. Tegelijk is het stukje met de tape in de brandkast best spannend. Allemaal heel inventief bedacht en met minimale middelen.

Jammer na het eerste half uur het mysterieuze van het huis en buiten-de-tijd-zijn minder belangrijk wordt dan de spanning en actie. Echt helder waarom en hoe het allemaal zo gaat, wordt het niet.

Kijk wanneer Things Will Be Different draait.

 

Planète B

Planète B – Virtueel in de bajes
Het is een nabije, dystopische toekomst in Grenoble. Ecoterroristen strijden tegen de overheid. Swat-teams pakken ze een voor een op. Ze willen de hele groep, genaamd Groep R, oprollen.

Daarom parkeren ze alle ecostrijders op een zonnig eiland genaamd Planète B. Daar moeten ze in een donkere kamer klikken. Chille gevangenis? Niet echt: het is virtueel. Hun echte lichamen liggen ergens aan een beademingsapparaat in een laboratorium. Zo kunnen ze effectiever gemarteld worden, waardoor ze sneller klikken, is het akelige idee hierachter.

Het helpt als de Iraakse migrant Nour, op zoek naar geld, een militaire bril steelt en opeens rondloopt op het virtuele eiland. En omdat ze journaliste was in Irak, wil ze het bestaan ervan onthullen in een artikel.

Niet echt gelukte film van regisseur Aude Léa Rapin. Te lang, te dramatisch en te rommelig script. Wat me vooral stoorde was de bloedernstige verteltoon. Geen grapje, nergens. Zo wordt er ook geen menselijk verhaal opgebouwd. Een band krijgen met ecoterroristen valt dan niet mee (moet ik ze sympathiek vinden?). En de journalistiek is hier weer machtiger dan het in werkelijkheid is.

Daarnaast is iedereen piepjong. Er is denk ik niemand boven de dertig te zien. Waarom is niet duidelijk.

Dan is het dystopische verhaal weinig overtuigend. Want veel van die maatschappij zie je niet, afgezien van een verplichte irisscan en een avondklok.

Genoeg boeiende ideeën, maar het script had nog wel wat werk kunnen gebruiken.

Kijk wanneer Planète B draait.

 

Rodent

Shorts:
Universe 25
Claustrofobische SF (Moon, The Martian, Meandre) is in de mode. Hier nog een: een vrouw wordt wakker in een kamer. Ze is altijd samen met iemand anders. Maar elke dertig dagen verdwijnt de persoon en komt er een nieuw iemand. Iedereen is anders. Ze is verliefd op ‘de dame van maand 4’. Origineel gegeven en goed uitgevoerd tot en met het plot toe, deze film van David Tappan. Onderdeel van Shorts 2 op 28 en 31 oktober. 

Rodent
Een winkel na een grote catastrofe. Een rat loopt rond maar die is niet het grootste probleem. Een luidspreker: ‘Pas op de hybride AI-varianten: we zijn alle controle kwijt.’ Stilistisch verzorgde film van Joe Fereday zet je met de voice-over op het verkeerde been. Onderdeel van shorts 1 op 26 oktober en 1 november. 

Réel
Stel, je legt een mobiel midden in een middeleeuws boerenveld, wat gebeurt er dan? Mensen zien een spiegel waar licht uit komt. Deze film doet niet zoveel met dat gegeven want twee vrouwen beginnen elkaar de hersens in te slaan om het magische spiegeltje te bezitten. Misschien moeten we het symbolisch opvatten – de destructieve kwaliteiten van de mobiel? Aardig is dat je de hele film de visie van de mobiel hebt. Het is dus een rechtopstaande film. Kijk wanneer Rodent draait.

 

27 oktober 2024

 

Deel 1: Horror
Deel 2: Mysterie en spanning
Deel 4: Komedie
Deel 5: Mens en dier, de dierlijke mens

 


MEER FILMFESTIVAL

Imagine 2024 – Deel 2: Mysterie en spanning

Imagine 2024 – Deel 2: Mysterie en spanning
Vechten met geesten, stress in Senegal en sarrende bejaarden

door Bob van der Sterre

Spanning doet het altijd goed. Veel varianten daarvan tijdens deze Imagine, uit de hele wereld. De een bouwt het rustig op, de ander brengt chaos vanaf de start. Overeenkomst: veel sadisten in actie.

 

Zero

Zero – Bomtoestanden in Senegal
Twee mannen – Amerikanen – komen apart van elkaar aan in Dakar, Senegal. De een heeft geld, de ander is een vechter. Ze worden wakker en blijken opeens een bom om hun middel te hebben. Die bom wordt beheerd door een of andere sadist die met een drone meekijkt. Die geeft hen 5 missies en geen van hen mag niet weglopen – anders gaat de bom af.

De eerste missie heeft met een telefoon en een doosje te maken. De tweede missie is een drugsdeal succesvol afronden. De derde missie is mensen in elkaar slaan. Enzovoort. Overal waar ze gaan, gaan er bommen af. Daarnaast lijkt Senegal zelf langzaam te ontploffen. De twee mannen zijn aan elkaar overgeleverd.

Een film die het niet van het verhaal moet hebben (want ga maar eens tot hoever in de puntjes de sadist alles moet hebben geregeld), maar van het tempo en de bravoure. Neem bijvoorbeeld deze sequentie van beelden: eerst de introductie van het karakter Missile op het strand via een soort socialmediafilmpje; dan een edit van klokken; een fluitje; vervolgens mannen die geluidloos door de lucht vliegen (de explosie). Nog zo een: camera registreert op afstand (funky soultrack gaat aan) hoe een man een hele groep mensen in de auto in elkaar slaat.

Deze film van Jean-Luc Herbulot (een regisseur uit Congo) is dus deels flair maar ook deels bloedserieuze kritiek. Het is neem ik aan een kritiek op hoe mensen van buitenaf een zootje kunnen maken van een ander land. Ik denk dat daarom hier de Amerikanen met bommen rondlopen. Of dat satirisch bedoelde punt nu echt aankomt (niet echt denk ik); het is in ieder geval een film die via cinema iets vertelt over de cultuur van Afrika en Senegal.

Zero scoort vooral punten omdat de locatie, Senegal, zeldzaam is in een film. De beelden van Dakar, met kleurrijke huizen, streetart, wasgoed, marktplaatsen, zijn prachtig materiaal voor een film. Herbulot en zijn crew profiteerden goed van dat decor. Een plus voor de liefhebber: de stem van Willem Dafoe als sadist.

Kijk wanneer Zero draait.

 

Ghost Killer

Ghost Killer – Connectie via een kogelhuls
Een man wordt in een steeg neergeschoten. Hij wordt meteen ‘opgeruimd’. Die avond gaat Fumika stappen en vindt een kogelhuls op een trap. Ze komt thuis: daar staat het slachtoffer, Kudo, tegen de keuken aangeleund – met een gat in zijn lichaam.

Fumika en Kudo zijn totaal verschillend. Zij werkt in een snackbar en wordt door iedereen afgeblaft. Kudo is een supergetrainde huurmoordenaar. Als ze hem aanraakt, is ze opeens heel sterk. Samen willen ze weten wie Kudo wilde vermoorden.

Humor, actie en een wonderlijk script (ze zijn verbonden via een kogelhuls). Alleen Fumika kan hem zien, dus dat levert komische momenten op. ‘Mijn klap deed hem niets!’ ‘Houd je mond, we moeten ze allemaal uitschakelen…’ Later is ze een soort geestentolk voor een collega-huurmoordenaar.

Tegelijkertijd is het best een grimmige wraakfilm met slowmotionduels van lange gevechten. Met messen, bloed en alles.

Zoals vaker in dit soort films werkt de wisselwerking tussen grimmig en grappig niet altijd even lekker. Het leukste is de film als tour de force van actrice Akari Takaishi, die van vrouw naar man switcht, van hoge naar lage stem, van knokker naar angstig persoon. Een schizofrene rol, maar het ging haar goed af. ‘Ik werk alleen samen om hem te kunnen exorcisten!’ Of deze zin tegen een moordenaar: ‘Het is goed om te huilen!’

Met deze ingrediënten kijkt de film van Kensuke Sonomura makkelijk weg.

Kijk wanneer Ghost Killer draait.

 

The Rule of Jenny Pen

The Rule of Jenny Pen – Terror in een verzorgingstehuis
Een rechter – Stefan Mortensen – krijgt tijdens een rechtszaak een beroerte. In een verzorgingstehuis probeert hij te herstellen. Hij krijgt daar te maken met een andere patiënt, Dave Crealy, die ‘s avonds rondloopt en iedereen terroriseert met een buikspreekpop, genaamd Jenny Pen. ‘Who rules?’ ‘J… Jenny’, mompelt Stefans kamergenoot.

Het blijkt al snel dat Crealy een sadistische klojo is. Hij gooit bijvoorbeeld ‘s nachts een plas water over Stefan Mortensen heen, zodat het lijkt alsof hij in zijn bed heeft geplast. Jaagt iedereen weg van de dansvloer. Zet de tv op zijn favoriete kanaal en gaat schreeuwen. Stuurt een eenzame, verwarde vrouw ’s nachts het gebouw uit. Iedereen háát hem.

Geen echte komedie, geen echte thriller, beetje tussenin. Gelukkig mist de film van James Ashcroft het saaie minimalisme dat de cinematografie van de laatste jaren vaak kenmerkt. Soms (zeker bij de eerste beelden van de rechtszaal) doet de film zelfs denken aan films van Terry Gilliam. (Waarvan je je soms afvraagt waarom zijn filmstijl niet meer school heeft gemaakt. Soms gebruikten filmmakers trucs van de Gilliam-stijl maar de stijl die nu al een tijdje in de mode is, is zo ongeveer het tegenovergestelde.)

De film heeft veel baat bij de twee acteerkanonnen die hier elkaars tegenspelers zijn: Geoffrey Rush en John Lithgow. Lithgow was zelden griezeliger en krijgt hier veel ruimte om weird te zijn. En Rush is even excellent als ex-rechter met fysieke ongemakken. Een minpunt is dat de film iets te lang doorgaat.

Frappant is dat deze film zich duidelijk afspeelt in Nieuw-Zeeland én ten tijde van de coronaperiode (mondkapjes), zonder dat ergens een rol speelt in het verhaal. Bovendien hebben Rush en Lithgow heel andere accenten.

Kijk wanneer The Rule of Jenny Pen draait.

 

El Showman

Shorts:
El Showman
Geschiedenis en vertier komen samen in deze korte film. Op de dag van een staatsgreep in 1981 valt de Showman, presentator, het huis van een gezin binnen. Hij vermoordt de echtgenoot, bindt anderen vast. Dan begint hij zijn lugubere spel. Satire en politiek zie je niet vaak op Imagine; in deze film van Cristiano Martínez dus wel. Kijk wanneer El Showman draait. 

Lure
Man komt (in het jaar 1981) bij een boerderij. Wil een busje kopen. Komt geld tekort. Paar dagen houthakken dan maar. Het loopt anders als hij denkt dat de vrouw in het huis bedreigd wordt. Lure is letterlijk het gegeven: zoals je vis vangt, kun je ook mensen vangen. In plaats van aas gebruik je een tape, een busje en theater. Vindingrijke film van David Lumsden. Onderdeel van Shorts 2 op 28 en 31 oktober.

Amygdala
Waarom zit oma in een kamer opgesloten? Dochter wil contact, moeder verbiedt het. Iets met tentakels. De spanning wordt rustig opgebouwd in deze mysterieuze zwart-witfilm van Oskar Johansson. Onderdeel van Shorts 2 op 28 en 31 oktober.

 

26 oktober 2024

 

Deel 1: Horror
Deel 3: Sciencefiction
Deel 4: Komedie
Deel 5: Mens en dier, de dierlijke mens

 


MEER FILMFESTIVAL

Imagine 2024 – Deel 1: Horror

Imagine 2024 – Deel 1: Horror
Enge bossen, terrorhuizen en verstikkende navelstrengen

door Bob van der Sterre

Aan horror geen gebrek bij Imagine. Met name de ‘haunted house’, die speelt met de mythe van het huis als veilige oase, zie je vaak terug. Is het erger geworden sinds het verplichte thuis zitten in de coronatijd? Ook het enge bos is weer terug van weggeweest. De engste film is toch een korte Koreaanse film van 10 minuten.

 

A Mother’s Embrace

A Mother’s Embrace – Verstikkende navelstreng
Als jong meisje had Ana een rare ervaring met haar moeder. Ze kreeg iets in haar melk en even later was er brand in hun appartement. Haar moeder beweegt niet meer.

Jaren later. Ana is korporaal bij de brandweer. Een van haar eerste klussen in die functie is een melding van een ‘instortend huis’ in Sao Cristobal. Ook al sijpelt overal het water naar binnen, de mensen in het huis zien er geen problemen in, en laat het helemaal koud als de brandweer wil evacueren. Ana ziet kans om zelf een moederrol uit te oefenen met het meisje Lia, dat ook weg wil uit het huis. Dan is er nog een mensen grijpende draad, kabel, streng, hoe je het noemen wilt…

Deze Braziliaanse lowbudgethorror gaat om meer dan een raar huis. Het gaat gezien de titel en wat er gebeurt ook over moederschap. Het huis is levend, een soort moeder van verloren zielen, waar Ana door het trauma met haar moeder ook een van is. Het huis trekt met z’n navelstrengen mensen naar een enorme baarmoeder – inclusief vruchtwater.

Het idee is heel aardig maar er zijn wel veel horrortrucs voor nodig om het te vertellen. Inclusief lichtval, spooky geluidjes, van onderaf filmen, gezichten in schaduwen, momentjes van bodyhorror, zeurende muziek en plotselinge actie. Soms is er de suggestie van stijl (auto ondersteboven gefilmd) maar dat is niet consequent.

En dan de clichés van de sekte met creepy rituelen, het griezelige huis en de geïsoleerde ligging (‘Sorry, Ana, alle routes zijn geblokkeerd’). Al met al een film die voldoet aan de eisen voor de Imagine-ganger, maar verder iets te weinig biedt voor de ‘gewone’ filmliefhebber.

Kijk wanneer A Mother’s Embrace draait.

 

House of Sayuri

House of Sayuri – Stoere en sterke hippie-oma
In een huis loopt een beestachtig kind. Enorm én gewelddadig. De moeder wil niet van opgeven weten en vraagt toch of zij wil eten. ‘Sayuri…’

Tien jaar later. Nieuwe bewoners. Het jochie Shun voelt zich er meteen niet thuis. Norio, de oudere broer, blijft positief. Maar Sumida, een vriendinnetje van Norio, weet ‘het’ ook: ‘Vertrek onmiddellijk, Norio.’

De anderen merken pas dat er iets niet pluis is als vader opeens kassiewijle is. De bewoners van het huis raken opeens allemaal bezeten. Tijd om de strijd aan te gaan. Dat doe je volgens oma met tai-chi en door niet bang te zijn. ‘Bring it on, Sayuri.’

Nog een terrorhuis! Nu in Japan. Veel bekende trucs. Ineens iemand zichtbaar in de spiegel (je draait je om en weg), een knisperend geluid in de badkamer (handen langs de deur), wazige schaduw van een meisje, creepy blikkerig gelach, lichten die knipperen, tv zit opeens in een loop, etc.

Het laatste deel krijgt de film een komische draai in de vorm van de een of andere reden enorm sterke grootmoeder, die en passant terugkeert in haar hippietijd. En dan nog een stevig stukje drama als dessert.

Deze variatie op een bezeten-huis-verhaal bevat genoeg fantasie om doorsnee kijkers de stuipen op het lijf te jagen. Vaardig gemaakt zoals dat heet, door Koji Shiraishi, die al sinds de jaren 90 cultfilms maakt.

Kijk wanneer House of Sayuri draait.

 

Daddy’s Head

Daddy’s Head Uit de hand lopende jongensnachtmerrie
Jongen in een ziekenhuis. Man in bed, hoofd volledig ingepakt. ‘Je moet afscheid nemen.’ Isaac, de jongen, en zijn stiefmoeder, Laura, blijven over in het architectonisch bijzondere huis en de bossen eromheen.

De stilte die de man achterlaat, is duister. Laura die wijn drinkt, een herdershond die aldoor in paniek is, Isaac die steeds denkt zijn vader terug te zien. Enig lichtpuntje is een fijne huisvriend.

Nog een creepy, eenzaam huis… Met bos erbij. Een donkerzwarte bal in de kamer (hond gromt). Een gestreept hoofd dat ‘Isaaaaaaaac’ lispelt. Een vage nachtcamera en een gezicht? Een groen, springend monster… Wat is dit allemaal? Uit de hand lopende traumaverwerking?

Sferisch wordt er veel opgebouwd, van piek naar piek, met poosjes rust ertussen. Zacht slepende camera’s die achteruit pannen; mysterieus donkerblauw geflikker; slowmotionbeeld van wormen. Ook veel aandacht voor geluid, van gekke statische geluidjes tot spijkerharde beats. Zelfs de stem van Laura (Julia Brown, voice-actrice in de game Fort Solis) heeft iets bijzonders.

Geslaagde, griezelige film van de Britse regisseur Benjamin Barfoot. Wat alleen jammer is, is dat humor ontbreekt. En dat je er uiteindelijk ook niet veel wijzer van wordt. Dit einde, dat bespreek je achteraf met bier in de hand. En iedereen heeft gelijk.

Kijk wanneer Daddy’s Head draait.

 

Baal

Baal – Spoorloze broer in mysterieus bos
Grace Jennings haar broer, David, is al een poos spoorloos. Ze keert terug naar haar geboortedorp om hem te vinden. Via via krijgt ze een link naar een commune in een bos. Junkies en backpackers gaan daarheen. ‘Het is een Utopia, je komt niet meer terug.’

Het wordt lastiger als haar gids, ene mr. Green, ook opeens weg is. Alleen in het bos raakt ze verdwaald. Daar komt ze via een portofoon in contact met een andere hiker, Michael.

Het helpt niet dat ze dan valt en haar been breekt. En dat Michael een spelletje met haar lijkt te spelen. En dat ze opeens een lijk vindt. En dat er ook nog een geschiedenis is met een gestoorde vader. Hoeveel tegenslag kan een mens hebben?

Kennen we The Blair Witch Project nog? Wat een miljoenensucces was dat. Het vernieuwende was de schuddende digitale camera in een nachtelijk bos. Hier ook weer een film die gebruik maakt van het bos dat (altijd) eng is als het donker is. We kunnen als kijker goed Grace’s wanhoop voelen.

Sobere film van Joseph Sims-Dennett – spelend met het idee van gestoorde sektes – heeft geen verhaal waar je nog lang over napraat, maar is wel goed gemaakt. Niet helemaal chronologisch. Intens acteerwerk (hoofdrolspeelster Meg Clarke). Impressies van de ruige natuur. Geluiden van ademen, voetstappen. Het einde van de film is puur geluid. Doet het vast veel beter op een groot bioscoopscherm dan op de laptop.

Kijk wanneer Baal draait.

 

Home

Shorts:
Coléoptère
Franz Kafka in een Frans getto. Deze conciërge van een flatgebouw verandert elke nacht in een kakkerlak. Als een rottige ex-echtgenoot kabaal maakt, grijpt hij in. Mooi gemaakte short, doet denken aan de horrorfilm die vorig jaar op Imagine was: Vermine. Onderdeel van shorts 3 op 25 en 30 oktober en 2 november. 

Dinner Guests
Miguel heeft geen zin om voor de familiezaak te gaan werken. Hij wil liever podcasts maken over obscure games, vertelt hij bij het kerstdiner. De familie krijgt opeens een gedaantewisseling en voor Miguel het weet, zit hij aan de zaak vast. Aardige short over de wurggreep van je familie. Onderdeel van shorts 1 op 26 oktober en 1 november. 

Don’t Talk to Strangers
Meisje mag niet met vreemden praten maar Augustín, baas van een hobbywinkel, is geen vreemde. Ze vertelt vervolgens droog hoe de beste man mensen vermoordt, waaronder haarzelf. Deze Spaanse film laat zien dat enge films lang niet altijd echt horrorachtig hoeven te zijn. Onderdeel van shorts 1 op 26 oktober en 1 november. 

Imago
Compleet het tegenovergestelde is alweer een Spaanse short. Marta hoort van een andere vrouw hoort hoe zij iemand heeft opgegeten. ‘Wil je weten hoe ik dat deed, kom naar dit kamertje.’ Marta zal daarna niet meer dezelfde zijn, merkt haar echtgenoot. Die ook naar het kamertje gaat. Deze is wel griezelig, maar ook een beetje plotloos. Kijk wanneer Imago draait.

Home
Vrouw verzorgt haar moeder. Die heeft constant paniekaanvallen. Gekraak in het huis. Geschuifel. De dochter denkt dat ze zelf gek wordt. Oei, ik weet niet waarom, misschien omdat er relatief weinig trucs zijn, maar ik denk dat ik deze film van van Jeong Jae-Hee de griezeligste film van Imagine vind. Onderdeel van Shorts 2 op 28 en 31 oktober.

 

25 oktober 2024

 

Deel 2: Mysterie en spanning
Deel 3: Sciencefiction
Deel 4: Komedie
Deel 5: Mens en dier, de dierlijke mens

 

MEER FILMFESTIVAL

Imagine 2024 – Preview: Sciencefiction, horror en erg veel mafs

Imagine 2024 – Preview:
Sciencefiction, horror en erg veel mafs

door Bob van der Sterre

Imagine is altijd een heerlijk festival: veel fantasie, weinig pretentie. En toch ook creatieve filmtechnieken, originele scripts en sterk acteren. Veel visuele ideeën beginnen bij genrefilms, besef je als je de Imagine-films ziet.

InDeBioscoop bekijkt het programma in vijf delen: horror, mysterie/spanning, sciencefiction en komedie. We nemen zowel het featureprogramma als de korte films door.

Djinn in de islamitische horrorfilm

Imagine duurt van 24 oktober tot 3 november. De kaartverkoop is al van start gegaan. De twee hoofdfilmlocaties van het festival zijn de FilmHallen en LAB111 in Amsterdam.

Het is een jubileumeditie want Imagine bestaat 40 jaar!

Deze vier thema’s komen aan bod:

Meer weten?

 

20 oktober 2024

 

MEER FILMFESTIVAL

Imagine 2023 – Deel 4: Sciencefiction

Imagine 2023 – Deel 4: Sciencefiction
Mysterieuze deuren, grotten als portals & een verwarde teleporteerder

door Bob van der Sterre

Vorig jaar concludeerden we al dat de hedendaagse SF-film het niet meer zo goed lijkt te weten. Veel SF is kil en technologisch. En films blijven achter bij de series, die flinke stappen zetten in de SF-verhalen. Waarom zien we zelden in films de toekomst door een menselijker bril? Met afstand het populairste thema blijft tijdreizen. Een short van 5 minuten over een verwarde teleporteerder wint wat dat betreft de prijs voor meest inventieve SF-film tijdens Imagine.

The Universal Theory

The Universal TheoryEen theorie voor alles, maar niet voor jezelf
Johannes Leinert bezoekt met zijn docent een congres van fysici in de Alpen. Hij ontmoet Karin, pianiste aldaar. Die lijkt hem beter te kennen dan hijzelf. En hij heeft een theorie over ‘multiversums’ ontwikkeld, die alleen serieus wordt genomen door de veel drinkende professor Blumberg.

Een paar minuten in de film en je kunt meteen genieten van het cinematografische plezier dat het uitstraalt. Zelfs al geef je niets om het verhaal: de film heeft een zorgvuldige filmstijl. En zit vol knipogen naar jaren vijftig cinemascope-films, films noir en oude sciencefiction. Daarnaast terughoudend in montage en prachtige beelden van de bergen, toestanden in grotten, gedoe met schaduwen en rare wolken in de lucht. De mij onbekende regisseur Timm Kröger heeft eerder als cinematograaf gewerkt dat zie je hier terug.

Voor het geluid was ook al veel aandacht. Een klassiek orkest geeft een klassieke ‘vibe’. Elk geluidje doet er verder toe en dat doet weer denken aan het geluid van giallo’s.

Prachtig om te zien en dan is het jammer dat het verhaal (toch twee uur voor uitgetrokken) inzakt. Het begint veelbelovend en wetenschappelijk maar wordt al snel overschaduwd door de protagonist die van alles afrent om de pianiste te zoeken (voor een nerdy wetenschapper is hij erg snel afgeleid). Ook is de overgang tussen speelfilm en sciencefiction niet helemaal wat ik ervan hoopte (met name als je denkt aan films en series als Primer en Dark). Zulke films moeten het vaak hebben van een sterk plot maar dat kwam hier niet echt.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

Hostile Dimensions

Hostile Dimensions – Geharrewar met andere dimensies
Twee documentairemakers zien beelden van hoe een graffiti-artieste, Ash, via een deur in een verlaten gebouw ineens spoorloos is. De twee willen hier een film over maken, halen de deur op en zetten die in hun huiskamer en filmen alles. Hun eerste entree in de mysterieuze deur levert een ontmoeting op met een gevaarlijke knuffelpanda.

Ze vragen hulp van een professor. Hij zegt: De deur opent de mogelijkheden om naar hun droomwerelden te gaan. En ze vinden Ash. Maar daarmee is het nog niet gedaan.

Een zak geld zie ik nog geen doelpunten maken, zei Johan Cruijff eens (of iets wat erop lijkt). Die tekst kun je ook toepassen op films: een zak geld maakt nog geen goed script. Een goed idee heb je meer aan. Deze grappige indie-productie – duidelijk met niet al te veel geld gemaakt – gebruikt het idee van dimensies achter deuren (dat wel wat aan Monsters & Co doet denken). Dat levert een verhaal op met veel inventiviteit dat doet denken aan Michel Gondry in zijn beginperiode.

Het aardige van horror is juist als het niet zo eng is, zoals in Hostile Dimensions. Er zijn wel wat erg effectieve jumpscares maar ook geestige stukken, zoals het stuk met de panda (aangekondigd met wegwijzerbordjes), de zoektocht met de deuren op het strand, of de overleden moeder die ineens in de spiegel opduikt. Minpunt is misschien de titel, die meer het idee geeft van een B-slasherfilm.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

Restore Point 

Restore Point – Vergeet niet jezelf te backuppen
In 2041 kunnen we mensen die een onnatuurlijke dood zijn gestorven, weer levend worden gemaakt. Je moet alleen om de 48 uur jezelf backuppen. Detective Em merkt dat er iets meer aan de hand is met het grote bedrijf dat deze backups uitvoert. Daarnaast zijn er ook mensen die dit proces onmenselijk vinden en willen uitschakelen met virussen.

Deze Tsjechische film van Robert Hloz is een vrij aardige sciencefictionproductie. Sommige dingen in de toekomst zijn denk ik te veel aan onze tijd gebonden (zoals nog gewoon bellen met mobiele telefoons) maar over andere zaken (de architectuur, jezelf backuppen) is wel heel aardig nagedacht.

Het is verder een redelijk complex verhaal (ze sjezen weer van hot naar her), zoals vaak met sciencefiction. De film is een soort fictievertaling van het onderwerp: kunnen we keuzes voor technologische vernieuwing en onze persoonlijke informatie in handen leggen van grote bedrijven? Zoals er nu ook discussies zijn over het verzamelen van data door socialmediabedrijven.

Niet de meest vernieuwende film maar wel een nette, verzorgde productie, die de liefhebber van SF rustig kan uitkijken.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

Concrete Utopia

Concrete Utopia – Wij versus zij in Koreaans flatgebouw
Een aardbeving, niet zo’n kleintje ook. Hele steden gaan plat. In een stad blijft slechts een hoge flat staan. Mensen komen uit alle hoeken en gaten naar het gebouw. Tot de gebouweigenaren van de flat democratisch stemmen dat deze mensen er niet mogen wonen. Ook al is het min twintig graden buiten.

Wat doe je als er écht een enorme ramp gebeurt? Eerder ging de serie The Last of Us hier al over. We keren terug naar een primitief systeem. Allereerst een keuze voor een sterke, autoritaire leider die niet vies is van agressie. Men roept slogans als ‘Huizenbezitters gaan voor’ en ‘Houd de kakkerlakken buiten’. De meerderheid volgt. (De subtiele overgang van democratie naar dictatuur in deze film valt bijna niet op maar moet er bewust in zijn gestopt.)

Het zou me niet verbazen Concrete Utopia de volgende Koreaanse film is die de cinema’s wereldwijd verovert. Het is zoals veel moderne Koreaanse films vaardig gemaakt, spannend, goed acteerwerk, sterke effecten, hoog verteltempo, meeslepend verhaal. Tikje filosofisch – vergelijkbaar met Parasite. Regisseur is Tae-hwa Eom (misschien bekend van Vanishing Time: A Boy Who Returned uit 2016) en acteurs komen onder andere uit Squid Game en Parasite.

Het vlotte vertellen van deze rampentoekomst kost ook wat aan ruimte voor nuances: de eenzijdige rol van Myung-hwa, de gebeurtenissen zijn wat aan de voorspelbare kant, en de situatie in de buitenwereld is een raadsel en dat maakt het plot toch wat minder sterk. Toch dwingt zulke vaardigheid respect af.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

Mystic Tiger

Shorts
In de korte film The Alchemist van Robert Gwisdek (bekend als regisseur van Rammstein-clips) dekt een alchemist een tafel. Linzen vliegen over het plafond en bestek hangt in de lucht. Een film waar Meliès dol op zou zijn geweest want er zou volgens de makers geen gebruik zijn gemaakt van trucs als CGI. Dit is illusionisme die soms doet denken aan Jan Švankmajers animaties. Veel magneten en touwtjes gok ik.

In de Britse korte film Vibrations van Ruda Santos overleeft een meisje als enige ooit ‘de vibraties’. Is dat een goddelijk teken of juist iets van de duivel? Rare ervaring om een interessant opmaat tot iets te zien, maar wat niet werkt als korte film. Deze korte film oogt meer als pilotaflevering van een nieuwe serie op Netflix.

Sterke short is wel Mystic Tiger (zie: foto). Een tijdreisfilm… (of niet). Iemand met een verbonden hoofd heeft te maken met plotselinge teleportaties. Die leert hij te controleren (of niet). De film van Marc Martínez Jordán presteert in 15 minuten meer dan veel andere films van anderhalf uur en is wat mij betreft een van de toppers van de shorts.

De Nederlandse short Still There van Guido Ekker tot slot is een van de duisterste SF-films die ik ooit heb gezien. In deze film doen mensen alles voor een hapje zuurstof. Vijf minuten doffe ellende! Het moralistische einde is goed bedoeld maar was niet nodig wat mij betreft.

 

27 oktober 2023

 

Imagine 2023 – Deel 1: Humor
Imagine 2023 – Deel 2: Suspense & Horror
Imagine 2023 – Deel 3: Iran

 


MEER FILMFESTIVAL

Imagine 2023 – Deel 3: Iran

Imagine 2023 – Deel 3: Iran
De onderdrukte vrouw

door Cor Oliemeulen

Iraanse filmdrama’s staan bekend om hun gelaagde verhalen, sterke karakterontwikkeling en artistieke cinematografie. Imagine 2023 heeft een themaprogramma met vier films over de onderdrukking van de vrouw in een patriarchale samenleving.

 

Chess of the Wind

Chess of the Wind – Heilige Graal
Het is een klein wonder dat de Imagine-bezoeker dit juweeltje kan zien. Chess of the Wind (Shatranj-e baad, 1976) draaide op het Tehran International Festival, maar werd in 1979 na de Islamitische Revolutie verboden door het regime van ayatollah Khomeini. Sindsdien waren er nog wel gecensureerde VHS-cassettes in omloop, maar het origineel werd als verloren beschouwd. Totdat naar verluidt de kinderen van de regisseur, Mohammad Reza Aslani, in 2015 de negatieven vonden in een antiekzaak in Teheran. Aslani smokkelde die het land uit, waarna de film onder zijn supervisie in 4K-resolutie werd gerestaureerd en in 2020 verscheen op het BFI Londen Film Festival en het filmfestival van Cannes.

Het verhaal gaat over een aristocratische familie in de hoofdstad waarvan het vrouwelijke hoofd zojuist is overleden. Haar lichamelijk gehandicapte dochter (Fakhri Khorvash) is erfgename, maar haar brute stiefvader (Mohamad Ali Keshavarz) doet er alles aan om zich alle rijkdom toe te eindigen, samen met een oom en twee neven. Aangezien de dochter is veroordeeld tot een rolstoel, wordt zij ondersteund door haar dienstmeid en tevens vertrouwelinge (Shohreh Aghdashloo, destijds een van de bekendste Iraanse actrices). Terwijl vrouwen buiten roddelen over de familie tijdens het doen van de was, beginnen de intriges en de gewelddadigheden zich binnen langzaam op te stapelen.

De regisseur noemde Johannes Vermeer als inspiratiebron voor de dagscènes en de Franse barokschilder Georges de La Tour voor de avondscènes. De voortdurende belichting van de ruimtes met kaarslicht doet denken aan Stanley Kubricks Barry Lyndon. De zeer gedetailleerde realistische weergave van de sets werpt de vergelijking op met tijdgenoot Luchino Visconti. En net als deze Italiaanse filmmaker strooit Aslani met sociale kritiek door het bekritiseren van de klassenongelijkheid en heeft hij aandacht voor de psychologische ontwikkeling van de hoofdpersonages. Hun emoties en innerlijke conflicten worden tijdens spannende en mysterieuze momenten versterkt door de psychedelische klanken van een orkest afgewisseld met traditionele muziekinstrumenten. Dat Iraanse filmkenners Chess of the Wind beschouwen als hun Heilige Graal, is geen wonder.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

Under the Shadow

Under the Shadow – Drama met horror
Dit debuut van de Brits-Iraanse filmmaker Babak Anvari speelt zich af tijdens de Irak-Iranoorlog, die duurde van 1980 tot 1988 en aan ruim een miljoen mensen het leven kostte. Op een universiteit in Teheran meldt Shideh (Narges Rashidi) zich aan voor de studie medicijnen. Ze wil graag zieke en gewonde landgenoten helpen, maar wordt afgewezen omdat ze voor de Islamitische Revolutie politiek actief was. Haar man, Iraj (Bobby Naderi), is wel dokter, maar wordt opgeroepen voor militaire dienst. Hij wil dat Shideh en hun dochtertje Dorsa (Avin Manshadi) naar zijn ouders gaan, want Sadam Hoessein heeft gezegd dat hij de hoofdstad met bommen wil bestoken. Shideh wil in hun appartement blijven. Ze zorgt voor Dorsa, die op haar beurt zorgt voor haar onafscheidelijk pop. Shideh houdt zich fit met de aerobics-video van Jane Fonda. Stiekem, want het bezit van een videorecorder is verboden.

Toch valt er een bom op het complex, gelukkig is er niet veel schade. Dan verdwijnt de pop van Dorsa. Ze is verdrietig en raakt steeds meer overstuur. De buurvrouw zegt dat de bom een djinn heeft meegebracht: “Dat staat in de Koran”. Shideh vindt zo’n geest maar flauwekul, totdat ze er zelf mee te maken krijgt. Het aantal luchtalarmen neemt snel toe, de buren vluchten, maar Shideh en Dorsa blijven, omdat moeder haar dochter heeft beloofd dat ze pas vertrekken als ze de pop hebben gevonden. Dat is natuurlijk vragen om een hoop ellende.

Voor de liefhebber is Under the Shadow misschien te veel drama en te weinig horror. Dat betekent dan wel dat er beduidend minder clichés zijn en dat er meer ruimte is voor goed acteerwerk. De setting van een oorlog versterkt het realistische karakter, net als de setting van een dictatuur, zoals blijkt wanneer Shideh en Dorsa op een gegeven moment voor een spookverschijning naar buiten vluchten en de moeder wordt opgepakt omdat ze geen hoofddoekje draagt. De montage zorgt voor steeds meer spanning, aan heftige schrikmomenten ontbreekt het geenszins. Het enige minpuntje is het gebrek aan een lekkere uitsmijter.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht). 

 

180 Degree Rule

180 Degree Rule – Schuld en boete
De meeste filmmakers hanteren de 180 graden-regel. Dat wil zeggen dat ze een denkbeeldige lijn trekken als twee personages loodrecht tegenover elkaar staan of zitten. Als ze tegen elkaar beginnen te praten, wisselt het beeld van de een naar de ander, zodat je ziet dat ze naar elkaar kijken. Maar als de camera over die denkbeeldige as gaat, raak je als kijker gedesoriënteerd, omdat het lijkt dat ze tegen iemand anders praten. De debuutfilm van Farnoosh Samadi heet 180 Degree Rule (2020), waarschijnlijk omdat de man en vrouw in kwestie nooit direct met elkaar praten.

Vanaf de eerste scène wekt Hamed (Pejman Jamshidi) een uiterst koele indruk. Hij houdt zielsveel van dochtertje Raha, maar laat niet na om zijn vrouw Sara (Araghe Sard) ‘op haar plaats’ te zetten. Sara moet overal verantwoording over afleggen en ze mag zeker niet samen met Raha voor een familiebruiloft naar het noorden rijden als hij een tijdje verplichtingen buiten Teheran heeft. Nadat Hamed is vertrokken, gaan moeder en dochter toch stiekem naar de bruiloft, al is het alleen maar omdat Raha zich daar zo op heeft verheugd en een liedje heeft ingestudeerd. Daar aangekomen, beleven we een leuke en sfeervolle bruiloft in de bossen, gevolgd door een overnachting in blokhutten. Maar dan slaat het noodlot toe. Sara’s familieleden moeten haar beloven dat ze niets tegen Hamed zullen zeggen, maar bij thuiskomst ontdekt Hamed dat hij is belazerd, en dat pikt hij niet.

180 Degree Rule toont aan de hand van een persoonlijke tragedie op een uiterst pijnlijke manier de man-vrouwverhouding in de Iraanse samenleving. De gevoelens van de vrouw zijn ondergeschikt aan die van de man, met zijn trots en zijn idee van eigendom. Hamed houdt Sara verantwoordelijk voor de tragedie en beschimpt de rol van haar familie die meedoet om de werkelijke toedracht te verhullen. Sara’s gemoed wordt extra belast door de dood van een zwangere leerling. De film is lang niet slecht, maar uiteindelijk moeilijk te verteren.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

Substraction

Substraction – Dubbelgangers
“Die vrouw is niet mijn moeder”, fluistert het zoontje tegen een man die zijn opa had kunnen zijn. Het is de ijzingwekkende slotzin van Substraction (Tafrigh, 2022) van Mani Haghigi, die dit mysterieuze drama clandestien in etappes draaide tijdens de coronaperiode en problemen kreeg met de autoriteiten, zoals dat wel vaker gaat in Iran.

Normaal regent het amper in Teheran, maar in deze film met noir-trekjes lopen mensen bijna voortdurend met een paraplu rond. Naast die regen hangt er steeds meer onheil in de lucht in dit verhaal over een vrouw die plotseling haar man in de stad ziet lopen, hem volgt en ziet hoe hij de woning van een andere vrouw betreedt. Als ze thuiskomt, vertelt ze het de vader van haar echtgenoot. Die gaat ter plekke poolshoogte nemen, en als hij terugkomt, wil hij in eerste instantie niets kwijt over zijn bevindingen. Nu gaat de vrouw zelf op pad en ontmoet in het gebouw een man die sprekend op zijn echtgenoot lijkt. Is hij misschien een onbekende tweelingbroer? Maar wacht, ook de man schrikt zich wezenloos, want die vrouw lijkt als twee druppels water op zíjn vrouw!

Als je over de drempel van ongeloof heen stapt, ontvouwt zich langzaam een meeslepende thriller, vooral omdat de vier personen pas geleidelijk aan het bestaan van de andere personen ontdekken. Soms moeten de vrouwen voorkomen dat de mannen elkaar tegen het lijf lopen. En zoals het verhalen over dubbelgangers betaamt, liggen persoonsverwisselingen snel op de loer.

Substraction bouwt net als veel andere Iraanse drama’s behoedzaam op, met veel aandacht voor psychologische ontwikkeling en blijft intrigeren tot het duistere einde. Dat komt vooral door het puike acteren, met name van Taraneh Alidoosti, die eerder schitterde in Darbareye Elly (2009) en The Salesman (2016).

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

26 oktober 2023

 

Imagine 2023 – Deel 1: Humor
Imagine 2023 – Deel 2: Suspense & Horror
Imagine 2023 – Deel 4: Sciencefiction

 


MEER FILMFESTIVAL

Imagine 2023 – Deel 2: Suspense & Horror

Imagine 2023 – Deel 2: Suspense & Horror
Griezelige sleutelgaten, superspinnen & een dimensie van bloed

door Bob van der Sterre

Tijdens deze Imagine vindt de kijker helaas wederom weinig suspense. Dus films à la de meesters Hitchcock en Clouzot die vaak tijd nodig hebben om een verhaal op te bouwen. Horror is juist het tegenovergestelde: dat is dé voortdenderende trein van de cinema momenteel. En dus ook dominant aanwezig bij deze Imagine. Ieder jaar weer nieuwe variaties van films over vampieren, zombies en spinnen. Dit jaar is er wat evolutie met een horroressay en films over de diepere, asociale drijfveren van de mens zelf.

 

Home Invasion

Home Invasion – De wetenschap van het sleutelgat
De camera op de bel: was dat wel zo’n goede uitvinding (die al eens was uitgevonden trouwens)? Deze film gaat op onderzoek uit en haalt diverse filosofische en historische tegels omhoog. Word je er echt zoveel beter van als je echt weet wat buiten de deur gebeurt? Is de ‘home invasion’ niet juist het bestaan van deze belcamera?

Dit documentaire-essay (‘een tech-horroressay’ volgens Imagine) van Graeme Arnfield is een van de meest gewaagde films van het festival. De doorsnee-Imagineganger die op basis van de titel rekende op een actiefilm en al klaar zit met een bak popcorn, zal wel een beetje hulpeloos in de zaal om zich heen kijken. Want dit is geen publiekstrekker. Je kijkt de hele film door een fisheye-lens en leest de teksten eromheen.

Het thema is of onze gewenste controle met technologie echt zoveel rust geeft. In vier hoofdstukken vertelt Arnfield zijn verhaal met beelden van YouTube (diefstal van pakketjes), klassieke films, filosofische teksten, verhalen over inbrekers, historische beelden (van fabrieken met wevers) en creepy soundscapes. Knap gedaan hoe deze stroom beelden onze illusie aan veiligheid ontrafelt. Controle met die camera? Schijnveiligheid krijg je ervoor terug.

Een type essay waarbij de technologie wel weer vrij eenzijdig de boeman is. Met teksten als: ‘Wat voor goeds kan er komen uit onze nachtmerries?’ of ‘Wat moeten we met machines die niet voor ons werken?’ Ik snap dat de sleutelgatbel misschien niet de beste technologische uitvinding van de mensheid is, maar ik deel dit pessimisme toch niet. Dat neemt niet weg dat dit debuut van Graeme Arnfield een interessante, grensverleggende film is.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

Vincent doit mourir

Vincent doit mourir – Uit het niks meppen krijgen
Vincent vergadert op kantoor. Uit het niks begint de stagiair hem met een map te slaan. Daarna steekt de accountant Vincent herhaaldelijk in zijn arm. Als zijn buurkinderen hem ook opeens aanvallen op de trap, begint Vincent te beseffen dat er iets raars aan de hand is. Waarom wil iedereen hem iets aandoen?

Hij reist naar het familiehuis op het platteland. Daar leert hij een soortgenoot kennen en die geeft hem adviezen, zoals een hond nemen en verder alle mensen mijden. Er zijn weliswaar minder mensen maar toch gaat het hier ook af en toe mis. Hij ontmoet een vrouw. Ze werkt bij een snackbar, ze hebben een klik maar dan moet hij uitleggen dat zij hem niet kan aankijken.

Vincent doit mourir (Engelse titel: Vincent Must Die) van regisseur Stéphan Castang wordt gedragen door het idee dat mensen je opeens gaan aanvallen. Hóe dat zit, tja, daar kan ik niet te veel over zeggen zonder iets los te laten over het plot. Het is een beetje als een zombievirus zonder zombies. Ik denk dat je het filosofisch of maatschappijkritisch moet opvatten (zinloos geweld?, de kilheid van nationalisme?). De film laat ondertussen een halve borduurwinkel aan losse eindjes achter. Het lijk? De buurvrouw? De vader?

De film werkt toch dankzij de charmante relatie tussen Vincent en Margaux. Goed spel van Karim Leklou en Vimala Pons geeft de film het nodige optimisme. Ondanks de onmogelijkheid van hun relatie gaan ze er toch voor. De filmkijker gaat erin mee. Is het logisch? Nee. Is het realistisch? Ook niet. Is het film? 100%.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

Vermines

Vermines – Arachnofobie in een Franse achterstandswijk
Kaleb koopt illegaal een spinnetje. Past goed bij zijn collectie insecten die hij in zijn kamertje in zijn flat heeft. Hij doet de spin even snel in een schoenendoos. De spin ontsnapt en een nieuwe eigenaar van gestolen schoenen wordt even later door de spin gebeten.

Daarna blijkt de spin een onhoudbaar darwinistisch superroofdier. Het reproduceert zichzelf in genadeloos tempo. Hoe te ontsnappen, als de politie ook het gebouw potdicht houdt?

Een verrassing deze Imagine is deze Vermines van debuterend regisseur Sébastien Vaniček. Met sympathieke karakters, aardige dialogen, gepassioneerd acteerwerk en vooral veel banlieu-sfeer. Dat werkt heel aardig in het begin. Selfmade reparaties aan het huis, illegale handeltjes in schoenen en fietsen, feestjes in kleine kamertjes. De locatie is het opvallende Arenes de Picasso-gebouw in Noisy-le-Grand, ten oosten van Parijs.

Maar het is een genrefilm en dus het gaat een spannende kant op. En het is spannend met dit gebouw waar het licht het zelden doet, de gang glad is, bedompte kelders last hebben van lekkages en ze constant moeten haasten om niet gebeten te worden door spinnen.

Tijdens het filmfestival in Venetië in september was Vermines de slotfilm en kreeg toen veel persaandacht. Volgens de maker toont de film de bewoners als het ongedierte van de maatschappij. Hun hopeloosheid komt wel goed over. Het is jammer dat Vermines op het einde door vreemde plotkeuzes in kracht inboet.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

Perpetrator

Perpetrator – Niet te voorspellen zoektocht naar serieontvoerder
Een meisje (Jean Baptiste) moet bij haar tante wonen. Ze gaat daar ook naar huis. Sinds ze 18 is geworden, gebeuren er vreemde dingen. Ze ervaart bizarre trips met bloed, waar ze in lijkt te vallen. In de spiegel lijkt ze op iemand anders. ‘Ik noem het foreveren,’ zegt haar tante. Oftewel: ze is superempathisch geworden. En dat is handig om de vele vermiste meisjes op te sporen. Er is namelijk een serieontvoerder aan de gang.

Perpetrator wil alles anders doen en stelt zich zo kwetsbaar op. Het verhaal is compleet onvoorspelbaar; de dialogen en scènes hebben een onverwachte vindingrijkheid; het bovennatuurlijke en surrealistische is alom aanwezig; de toon is licht-absurdistisch en er zijn een paar nachtmerrieachtige momenten. Bloed is de rode draad (stroom) van de film.

Perpetrator van regisseur Jennifer Reeder (enigszins bekend van Knives and Skin uit 2019) scoort toch slecht op IMDb. Jammer. Het is even aanpassen als kijker, maar dan zie je een ideeënrijke film met een eigen logica, die de zwakheden van mannen en vrouwen uitvergroot. Bonus is de leuke (en lastige) rol van Melanie Liburd als Jean Baptiste.

De weirdness in deze film roept een vergelijking op met de films en series van David Lynch. Denk bijvoorbeeld de interessante rol van Alicia Silverstone als weirde tante; de dimensie van bloed; het liedje dat lijkt op dat van Julee Cruise in Twin Peaks; de wisselende gezichten. Met Lynch vergelijken is wel trekken aan een dood paard, hij komt bijna in iedere bespreking van een beetje mysterieuze film naar boven. Net als het woord ‘surrealisme’. Maar als we dan toch vergelijken: de échte griezeligheid komt hier minder uit de verf dan in Lynch’ films. Dat had Perpretator sterker gemaakt.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

Les Dents du bonheur

Shorts
Een van de beste shorts van deze Imagine is voor mij de Franse film Les Dents du bonheur (zie: foto). Een nagelstyliste bezoekt drie rijke vrouwen om hun nagels te doen. Het dochtertje van de nagelstyliste mag een spel spelen met de drie dochters van de rijke vrouwen. Ze spelen om geld. Omdat zij dat niet heeft, zijn haar melktanden ook wisselgeld. Een geestig verhaal waarmee klassenverschillen op de hak worden genomen. De kinderen spelen hun rollen ontzettend goed, wat een compliment is voor de regie van Joséphine Darcy Hopkins, want niets moet zo moeilijk zijn voor een regisseur.

In Vogelkooi moet zuster Mariëlle het bovennatuurlijke jongetje Damian pillen geven. Dat valt haar niet makkelijk. Deze Vlaamse horrorshort begint met een interessante quote: In 1947 stelde het Belgische ministerie van Volksgezondheid een mutatie vast bij 0,003 % van de pasgeborenen. De documentatie sprak over gevaarlijke bovennatuurlijke krachten. Als short werkt het niet helemaal – het lijkt meer een vrijgegeven scène uit een serie over bovennatuurlijke krachten in de jaren veertig. Daar zou ik wel heel nieuwsgierig naar zijn.

In Transylvanie van Rodrigue Huart zien we een van de acterende meisjes uit Les Dents du bonheur terugkomen (Katell Varvat). Hier speelt ze het meisje Ewa dat overtuigd is dat ze afstammeling is van Dracula. Is ze dat nu wel of niet? Beetje voorspelbaar.

 

25 oktober 2023

 

Imagine 2023 – Deel 1: Humor
Imagine 2023 – Deel 3: Iran
Imagine 2023 – Deel 4: Sciencefiction

 


MEER FILMFESTIVAL

Imagine 2023 – Deel 1: Humor

Imagine 2023 – Deel 1: Humor
Bruce Lee-klonen en groene blubber kotsende aliens

door Bob van der Sterre

Deze Imagine is er weer veel bizars te zien. De gevarieerdheid van de humor valt erg op. Zachtaardige humor, rauwe humor en melige humor lopen door elkaar. Zijn films na de moeilijke coronatijden weer vrolijkheid als bron aan het ontdekken? Imagine volgen laat zien dat het ook vaak vlagen zijn. Hoe dan ook is het fijn als er wat te lachen is (grinniken mag ook).

 

Kids vs. Aliens

Kids vs. Aliens – 80’s herrie met veel fun
Het zijn de 80’s en Samantha doet vrolijk mee aan de SF-amateurfilm van haar broertje. Ze krijgt last van schaamte als de stoere Billy er ineens staat met zijn vrienden. Ze geeft op aandringen van Billy een groot feest in het huis van haar ouders. Dat wordt op zeker moment belegerd door… aliens.

Je begint deze film te bekijken en het duurt niet lang voor er namen van bekende films en series in je hoofd ronddwarrelen. Afgezien van The Goonies uit die tijd ook de moderne interpretaties: Stranger Things, Wonder Woman 1984, King Fury. De clichés van de 80’s – want met de echte 80’s heeft het nooit iets te maken – blijven maar geven.

De film heeft een enorm ADHD-peil: veel actie, geschreeuw, gegil. Aliens in kitschpakken die je haalt bij de lokale feestwinkel. Ze kotsen groene blubber. Op zeker moment zal het zelfs de fan van zulke pulp toch wel wat gortig zijn als iemand verandert in een Freddy Krueger in een American footballshirt. De film wordt wel gered door het constante acteerwerk van Dominic Mariche (superirritante Billy), Phoebe Rex (Samantha) en Calem MacDonald (broertje).

Kids vs. Aliens is ideaal voor een zaterdagavond 80’s-thema popcornparty. 100% Lol gegarandeerd. Ik denk dat de bioscoop alvast een extra schoonmaakteam voor na deze voorstellingen kan reserveren.

Kijk hier waar en wanneer deze film is te zien (mits niet uitverkocht).

 

Átjáróház

Átjáróház – Amélie in een Hongaarse fantasiemix
Christian heeft een baantje als nachtwaker in een mortuarium. Hij probeert ook een date te regelen met Agí maar hij komt te laat, omdat, tja, de bewoners van de mortuarium ‘s nachts blijken te leven. En hij moet dingen voor ze regelen.

Een film in een totaal andere humorcategorie is Átjáróház (Engelse titel Halfway Home). Je kunt deze film niet zien en niet meteen denken aan Amélie. Niet alleen een kassucces wereldwijd in 2001 (budget $ 10 miljoen, omzet $ 174 miljoen) maar met de quirkiness ook een minigenre op zichzelf geworden, met veel navolging. Met de komische introductie van een paar weirde karakters, kleurrijkheid, romantiek, een vleugje magisch-realisme en offbeat-hoofdpersonen. Átjáróház mist de komische introductie maar vinkt verder alle Amélie-boxjes aan.

En het is niet vervelend! Deze film is goed uit te zitten, met een fantasierijk verhaal over levenden, doden en doden die nog iets willen regelen maar het mortuarium niet uit kunnen. Bovendien stijlvol neergezet.

De architectuur in deze film heeft een belangrijke rol, met een reuzeflat en oude gebouwen. En het verhaal biedt onderweg voldoende komische lichtpuntjes om de wat schetsmatige karakters van Krisztián en Agí te compenseren. Wat ik wel mis, is flair – dat wat Amélie echt goed maakte.

Kijk hier waar en wanneer deze film is te zien (mits niet uitverkocht).

 

Enter the Clones of Bruce

Enter the Clones of Bruce – Het leven van meer dan twintig Bruce Lee’s
Bruce Lee stierf zo jong, en zijn films waren zo populair, dat er sprake was van een onverzadigde markt. Daarom kreeg je films met nieuwe Bruce’s die ook aan Aziatische vechtsporten deden: Bruce Li, Bruce Lo, Branson Lee, Bruce Le, Dragon Lee, Bruce Thai, Bruce Liang, etc. Ze kwamen uit verschillende Aziatische landen. De Bruce Lee-ripoffs waarin ze speelden overstroomden de filmmarkt in de jaren zeventig. Dat werd ‘brucesploitation’ genoemd.

In deze film vertellen filmexperts en acteurs over de films. Brucesploitation was een grote niche-industrie omdat de kung fu-film dankzij Bruce Lee zo’n populair genre was geworden. De distributeurs profiteerden ook van de goedgelovigheid van het westerse publiek. Bruce Le, Bruce Lee, wat is het verschil?

Deze Bruce’s moesten letterlijk Bruce Lee nadoen, die in het vechten een eigen stijl had ontwikkeld. Dus het beroemde vinger-tegen-neusgebaartje, geluiden maken bij het vechten (hiijjaaaajiiii…). Verder titels die vervolgen suggereerden op beroemde Bruce Lee-films: The Big Boss 2, Way of the Dragon 2. Er is zelfs een film getiteld The Clones of Bruce Lee (1980), met Dragon Lee, Bruce Le en Bruce Thai, die in de film gemaakt zijn van cellen van de echte Bruce Lee.

Nog erger waren de films die speelden met het privéleven van de echte Bruce. Bruce Lee: The Man, The Myth en The True Game of Death. In Deadly Hands of Kung Fu neemt Bruce Lee het na zijn dood op tegen slechteriken in de hel. Er kwamen zelfs films over de making-offs van zijn films. De pseudo-documentaire Fist of Fear, Touch of Death was wel het dieptepunt.

De film wisselt deze anekdotiek af met interviews met de Bruce-acteurs. Ze vertellen dat het een zware tijd was met veel intens acteerwerk, pittige stunts, lange opnamedagen en lage betalingen. Ze hadden graag meer uit zichzelf gehaald maar hebben ook wel vrede met hun carrières. Dat is boeiend om te horen: het leven achter de nichefilms.

Kijk hier waar en wanneer deze film is te zien (mits niet uitverkocht).

 

Robot Dreams

Robot Dreams – Bereid je voor als je met je robot naar het strand gaat
Een eenzame hond in New York koopt een gezelligheidsrobot. Gaat ermee naar allerlei plaatsen, waaronder het strand. Daar gaat het mis want de robot roest en zijn batterij raakt leeg. Een hek gaat om het strand en de hond moet tot de lente wachten tot hij de robot kan bevrijden. De robot droomt ondertussen van een beter leven.

Charmante tragikomische animatiefilm is misschien wel de ideale film voor het gezin tijdens komende kerst. Niks volwassens en anarchistisch, zoals we intussen van series van Adult Swim gewend zijn geraakt. Dit is gemaakt voor oud én jong. Zo is er veel aandacht voor het echte New York in de jaren ‘80 als decor voor deze animatie; met restaurantjes, marktjes, Central Park, discomuziek, rooftop party’s en de Twin Towers. Terwijl kinderen ook de emoties van de film makkelijk kunnen volgen.

Regisseur Pablo Berger maakte eerder de modern-zwijgende film Blancanieves. Zo goed is deze film niet. Robot Dreams is iets te veel een kinderfilm en duurt ook wat te lang. Je krijgt er wel vermakelijke en aandoenlijke scènes voor terug. De ski-afdaling met de miereneters. De aan The Big Lebowski herinnerende bowlingscène met een sneeuwpop. Er zitten meer filmknipogen in voor de liefhebber. Zoals de poster van Yoyo (Pierre Étaix, 1965) en het Ierse folkliedje ‘Oh, Danny Boy’ is mogelijk een referentie naar Goodfellas óf de film Danny Boy (1946, immers met een herdershond als maatje).

De film is gebaseerd op de gelijknamige graphic novel uit 2007 van Sara Varon. Ze tekent nooit mensen omdat ze er naar eigen zeggen niet goed in is.

Kijk hier waar en wanneer deze film is te zien (mits niet uitverkocht).

 

Vampire humaniste cherche suicidaire consentant

Vampire humaniste cherche suicidaire consentant – Humanistische vampier
We eindigen het humorgedeelte met Vampire humaniste cherche suicidaire consentant. Wat als je vampier bent en je hebt morele bezwaren tegen het ontvoeren, vermoorden en laten leegbloeden van mensen. Niet raar toch?

Toch snappen weinig mensen in het vampierwereldje iets van Sacha’s principes. En zij heeft ook gewoon bloed nodig om zelf niet het loodje te leggen. In de suïcidale Paul ziet ze een mogelijke kandidaat en hij vindt het ook prima; biedt zijn nek zelfs vrijwillig aan. Maar wat als je dan gevoelens krijgt?

Deze lichtvoetige film is een verademing als je net loodzware bodyhorror hebt zitten kijken (niet voor je lol in mijn geval). Vampire etc. heeft zo zijn melige en charmante momenten. Vooral als Sacha te humanistisch is naar de smaak van familieleden. ‘Een laatste wens inwilligen?’ zegt haar tante bijvoorbeeld stomverbaasd als Sacha het moment weer uitstelt. Stilistisch is het verwant aan films van Wes Anderson en de karakters doen (opnieuw) denken aan Jean-Pierre Jeunet.

Aan de andere kant blijft de Québécoise film van regisseur Ariane Louis-Seize vrij veilig binnen de kaders van de offbeat-komedie. Je mist iets wat meer durf om het een kant te laten opgaan waar je niet aan had gedacht.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

Jeanne Dinde

Shorts
In de categorie Shorts zitten een paar heerlijke maffe films. Bijvoorbeeld de musicalmisdaadkomedie van twee scènes: Claudio’s Song (Andreas Nilsson). Het plot maakt dit verhaal van 10 minuten over een ontvoerde instagramberoemdheid op aardige manier ‘rond’.

Een andere vermakelijke short is de Estische productie Dog Apartment van Priit Tender. Een blaffende wasbak zorgt voor slapeloze nachten van een ex-balletdanser. We zien hoe hij aan de worst voor de wasbak komt. Productie van een kwartier biedt meer moois dan vele langere animaties.

Meer vreemde dieren in Jeanne Dinde (zie: foto). Een coming-of-age van een 13-jarig meisje en haar denkbeeldige vriendje, een kalkoen. Die kalkoen loopt vooral te zeiken over haar pubergedrag. Luchtige film van Pauline Ouvrard heeft een van de meest hilarische momenten op Imagine.

In de categorie uitzinnig maf vallen drie korte films. Zoals de vermakelijke Australische film Sweet Juices van Sejon Im en William Suen. Hoe je schulden kunt verrekenen met geweldige dumplings: dat leer je hier. Ook flink maf is de tweeling-roadmovie over penny’s, Pennies from Heaven. Deze film van Sandy Honig is geschreven door de tweelingcomédiennes Annabel Meschke en Sabina Meschke. Er komt vast nog wel een speelfilm van deze twee (lees over de opkomst van het duo in The New York Times). Slechts drie minuten duurt We forgot about the Zombies. Twee mannen rennen weg voor zombies en komen in een schuur. Een van hen heeft dringend een remedie nodig. De schuur is een doe-het-zelf-plek voor spuiten, maar helaas staat er steeds net iets te weinig informatie op. Grappige parodie op de clichés in zombiefilms.

 

24 oktober 2023

 

Imagine 2023 – Deel 2: Suspense & Horror
Imagine 2023 – Deel 3: Iran
Imagine 2023 – Deel 4: Sciencefiction

 


MEER FILMFESTIVAL