Categorie: Imagine

Imagine 2023 – Deel 4: Sciencefiction

Posted on

Imagine 2023 – Deel 4: Sciencefiction
Mysterieuze deuren, grotten als portals & een verwarde teleporteerder 

door Bob van der Sterre

Vorig jaar concludeerden we al dat de hedendaagse SF-film het niet meer zo goed lijkt te weten. Veel SF is kil en technologisch. En films blijven achter bij de series, die flinke stappen zetten in de SF-verhalen. Waarom zien we zelden in films de toekomst door een menselijker bril? Met afstand het populairste thema blijft tijdreizen. Een short van 5 minuten over een verwarde teleporteerder wint wat dat betreft de prijs voor meest inventieve SF-film tijdens Imagine.

The Universal Theory

The Universal Theory – Een theorie voor alles, maar niet voor jezelf
Johannes Leinert bezoekt met zijn docent een congres van fysici in de Alpen. Hij ontmoet Karin, pianiste aldaar. Die lijkt hem beter te kennen dan hijzelf. En hij heeft een theorie over ‘multiversums’ ontwikkeld, die alleen serieus wordt genomen door de veel drinkende professor Blumberg.

Een paar minuten in de film en je kunt meteen genieten van het cinematografische plezier dat het uitstraalt. Zelfs al geef je niets om het verhaal: de film heeft een zorgvuldige filmstijl. En zit vol knipogen naar jaren vijftig cinemascope-films, films noir en oude sciencefiction. Daarnaast terughoudend in montage en prachtige beelden van de bergen, toestanden in grotten, gedoe met schaduwen en rare wolken in de lucht. De mij onbekende regisseur Timm Kröger heeft eerder als cinematograaf gewerkt dat zie je hier terug.

Voor het geluid was ook al veel aandacht. Een klassiek orkest geeft een klassieke ‘vibe’. Elk geluidje doet er verder toe en dat doet weer denken aan het geluid van giallo’s.

Prachtig om te zien en dan is het jammer dat het verhaal (toch twee uur voor uitgetrokken) inzakt. Het begint veelbelovend en wetenschappelijk maar wordt al snel overschaduwd door de protagonist die van alles afrent om de pianiste te zoeken (voor een nerdy wetenschapper is hij erg snel afgeleid). Ook is de overgang tussen speelfilm en sciencefiction niet helemaal wat ik ervan hoopte (met name als je denkt aan films en series als Primer en Dark). Zulke films moeten het vaak hebben van een sterk plot maar dat kwam hier niet echt.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

Hostile Dimensions

Hostile Dimensions – Geharrewar met andere dimensies
Twee documentairemakers zien beelden van hoe een graffiti-artieste, Ash, via een deur in een verlaten gebouw ineens spoorloos is. De twee willen hier een film over maken, halen de deur op en zetten die in hun huiskamer en filmen alles. Hun eerste entree in de mysterieuze deur levert een ontmoeting op met een gevaarlijke knuffelpanda.

Ze vragen hulp van een professor. Hij zegt: De deur opent de mogelijkheden om naar hun droomwerelden te gaan. En ze vinden Ash. Maar daarmee is het nog niet gedaan.

Een zak geld zie ik nog geen doelpunten maken, zei Johan Cruijff eens (of iets wat erop lijkt). Die tekst kun je ook toepassen op films: een zak geld maakt nog geen goed script. Een goed idee heb je meer aan. Deze grappige indie-productie – duidelijk met niet al te veel geld gemaakt – gebruikt het idee van dimensies achter deuren (dat wel wat aan Monsters & Co doet denken). Dat levert een verhaal op met veel inventiviteit dat doet denken aan Michel Gondry in zijn beginperiode.

Het aardige van horror is juist als het niet zo eng is, zoals in Hostile Dimensions. Er zijn wel wat erg effectieve jumpscares maar ook geestige stukken, zoals het stuk met de panda (aangekondigd met wegwijzerbordjes), de zoektocht met de deuren op het strand, of de overleden moeder die ineens in de spiegel opduikt. Minpunt is misschien de titel, die meer het idee geeft van een B-slasherfilm.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

Restore Point 

Restore Point – Vergeet niet jezelf te backuppen
In 2041 kunnen we mensen die een onnatuurlijke dood zijn gestorven, weer levend worden gemaakt. Je moet alleen om de 48 uur jezelf backuppen. Detective Em merkt dat er iets meer aan de hand is met het grote bedrijf dat deze backups uitvoert. Daarnaast zijn er ook mensen die dit proces onmenselijk vinden en willen uitschakelen met virussen.

Deze Tsjechische film van Robert Hloz is een vrij aardige sciencefictionproductie. Sommige dingen in de toekomst zijn denk ik te veel aan onze tijd gebonden (zoals nog gewoon bellen met mobiele telefoons) maar over andere zaken (de architectuur, jezelf backuppen) is wel heel aardig nagedacht.

Het is verder een redelijk complex verhaal (ze sjezen weer van hot naar her), zoals vaak met sciencefiction. De film is een soort fictievertaling van het onderwerp: kunnen we keuzes voor technologische vernieuwing en onze persoonlijke informatie in handen leggen van grote bedrijven? Zoals er nu ook discussies zijn over het verzamelen van data door socialmediabedrijven.

Niet de meest vernieuwende film maar wel een nette, verzorgde productie, die de liefhebber van SF rustig kan uitkijken.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

Concrete Utopia

Concrete Utopia – Wij versus zij in Koreaans flatgebouw
Een aardbeving, niet zo’n kleintje ook. Hele steden gaan plat. In een stad blijft slechts een hoge flat staan. Mensen komen uit alle hoeken en gaten naar het gebouw. Tot de gebouweigenaren van de flat democratisch stemmen dat deze mensen er niet mogen wonen. Ook al is het min twintig graden buiten.

Wat doe je als er écht een enorme ramp gebeurt? Eerder ging de serie The Last of Us hier al over. We keren terug naar een primitief systeem. Allereerst een keuze voor een sterke, autoritaire leider die niet vies is van agressie. Men roept slogans als ‘Huizenbezitters gaan voor’ en ‘Houd de kakkerlakken buiten’. De meerderheid volgt. (De subtiele overgang van democratie naar dictatuur in deze film valt bijna niet op maar moet er bewust in zijn gestopt.)

Het zou me niet verbazen Concrete Utopia de volgende Koreaanse film is die de cinema’s wereldwijd verovert. Het is zoals veel moderne Koreaanse films vaardig gemaakt, spannend, goed acteerwerk, sterke effecten, hoog verteltempo, meeslepend verhaal. Tikje filosofisch – vergelijkbaar met Parasite. Regisseur is Tae-hwa Eom (misschien bekend van Vanishing Time: A Boy Who Returned uit 2016) en acteurs komen onder andere uit Squid Game en Parasite.

Het vlotte vertellen van deze rampentoekomst kost ook wat aan ruimte voor nuances: de eenzijdige rol van Myung-hwa, de gebeurtenissen zijn wat aan de voorspelbare kant, en de situatie in de buitenwereld is een raadsel en dat maakt het plot toch wat minder sterk. Toch dwingt zulke vaardigheid respect af.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

Mystic Tiger

Shorts
In de korte film The Alchemist van Robert Gwisdek (bekend als regisseur van Rammstein-clips) dekt een alchemist een tafel. Linzen vliegen over het plafond en bestek hangt in de lucht. Een film waar Meliès dol op zou zijn geweest want er zou volgens de makers geen gebruik zijn gemaakt van trucs als CGI. Dit is illusionisme die soms doet denken aan Jan Švankmajers animaties. Veel magneten en touwtjes gok ik.

In de Britse korte film Vibrations van Ruda Santos overleeft een meisje als enige ooit ‘de vibraties’. Is dat een goddelijk teken of juist iets van de duivel? Rare ervaring om een interessant opmaat tot iets te zien, maar wat niet werkt als korte film. Deze korte film oogt meer als pilotaflevering van een nieuwe serie op Netflix.

Sterke short is wel Mystic Tiger (zie: foto). Een tijdreisfilm… (of niet). Iemand met een verbonden hoofd heeft te maken met plotselinge teleportaties. Die leert hij te controleren (of niet). De film van Marc Martínez Jordán presteert in 15 minuten meer dan veel andere films van anderhalf uur en is wat mij betreft een van de toppers van de shorts.

De Nederlandse short Still There van Guido Ekker tot slot is een van de duisterste SF-films die ik ooit heb gezien. In deze film doen mensen alles voor een hapje zuurstof. Vijf minuten doffe ellende! Het moralistische einde is goed bedoeld maar was niet nodig wat mij betreft.

 

27 oktober 2023

 

Imagine 2023 – Deel 1: Humor
Imagine 2023 – Deel 2: Suspense & Horror
Imagine 2023 – Deel 3: Iran

 


MEER FILMFESTIVAL

Imagine 2023 – Deel 3: Iran

Posted on

Imagine 2023 – Deel 3: Iran
De onderdrukte vrouw

door Cor Oliemeulen

Iraanse filmdrama’s staan bekend om hun gelaagde verhalen, sterke karakterontwikkeling en artistieke cinematografie. Imagine 2023 heeft een themaprogramma met vier films over de onderdrukking van de vrouw in een patriarchale samenleving.

 

Chess of the Wind

Chess of the Wind – Heilige Graal
Het is een klein wonder dat de Imagine-bezoeker dit juweeltje kan zien. Chess of the Wind (Shatranj-e baad, 1976) draaide op het Tehran International Festival, maar werd in 1979 na de Islamitische Revolutie verboden door het regime van ayatollah Khomeini. Sindsdien waren er nog wel gecensureerde VHS-cassettes in omloop, maar het origineel werd als verloren beschouwd. Totdat naar verluidt de kinderen van de regisseur, Mohammad Reza Aslani, in 2015 de negatieven vonden in een antiekzaak in Teheran. Aslani smokkelde die het land uit, waarna de film onder zijn supervisie in 4K-resolutie werd gerestaureerd en in 2020 verscheen op het BFI Londen Film Festival en het filmfestival van Cannes.

Het verhaal gaat over een aristocratische familie in de hoofdstad waarvan het vrouwelijke hoofd zojuist is overleden. Haar lichamelijk gehandicapte dochter (Fakhri Khorvash) is erfgename, maar haar brute stiefvader (Mohamad Ali Keshavarz) doet er alles aan om zich alle rijkdom toe te eindigen, samen met een oom en twee neven. Aangezien de dochter is veroordeeld tot een rolstoel, wordt zij ondersteund door haar dienstmeid en tevens vertrouwelinge (Shohreh Aghdashloo, destijds een van de bekendste Iraanse actrices). Terwijl vrouwen buiten roddelen over de familie tijdens het doen van de was, beginnen de intriges en de gewelddadigheden zich binnen langzaam op te stapelen.

De regisseur noemde Johannes Vermeer als inspiratiebron voor de dagscènes en de Franse barokschilder Georges de La Tour voor de avondscènes. De voortdurende belichting van de ruimtes met kaarslicht doet denken aan Stanley Kubricks Barry Lyndon. De zeer gedetailleerde realistische weergave van de sets werpt de vergelijking op met tijdgenoot Luchino Visconti. En net als deze Italiaanse filmmaker strooit Aslani met sociale kritiek door het bekritiseren van de klassenongelijkheid en heeft hij aandacht voor de psychologische ontwikkeling van de hoofdpersonages. Hun emoties en innerlijke conflicten worden tijdens spannende en mysterieuze momenten versterkt door de psychedelische klanken van een orkest afgewisseld met traditionele muziekinstrumenten. Dat Iraanse filmkenners Chess of the Wind beschouwen als hun Heilige Graal, is geen wonder.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

Under the Shadow

Under the Shadow – Drama met horror
Dit debuut van de Brits-Iraanse filmmaker Babak Anvari speelt zich af tijdens de Irak-Iranoorlog, die duurde van 1980 tot 1988 en aan ruim een miljoen mensen het leven kostte. Op een universiteit in Teheran meldt Shideh (Narges Rashidi) zich aan voor de studie medicijnen. Ze wil graag zieke en gewonde landgenoten helpen, maar wordt afgewezen omdat ze voor de Islamitische Revolutie politiek actief was. Haar man, Iraj (Bobby Naderi), is wel dokter, maar wordt opgeroepen voor militaire dienst. Hij wil dat Shideh en hun dochtertje Dorsa (Avin Manshadi) naar zijn ouders gaan, want Sadam Hoessein heeft gezegd dat hij de hoofdstad met bommen wil bestoken. Shideh wil in hun appartement blijven. Ze zorgt voor Dorsa, die op haar beurt zorgt voor haar onafscheidelijk pop. Shideh houdt zich fit met de aerobics-video van Jane Fonda. Stiekem, want het bezit van een videorecorder is verboden.

Toch valt er een bom op het complex, gelukkig is er niet veel schade. Dan verdwijnt de pop van Dorsa. Ze is verdrietig en raakt steeds meer overstuur. De buurvrouw zegt dat de bom een djinn heeft meegebracht: “Dat staat in de Koran”. Shideh vindt zo’n geest maar flauwekul, totdat ze er zelf mee te maken krijgt. Het aantal luchtalarmen neemt snel toe, de buren vluchten, maar Shideh en Dorsa blijven, omdat moeder haar dochter heeft beloofd dat ze pas vertrekken als ze de pop hebben gevonden. Dat is natuurlijk vragen om een hoop ellende.

Voor de liefhebber is Under the Shadow misschien te veel drama en te weinig horror. Dat betekent dan wel dat er beduidend minder clichés zijn en dat er meer ruimte is voor goed acteerwerk. De setting van een oorlog versterkt het realistische karakter, net als de setting van een dictatuur, zoals blijkt wanneer Shideh en Dorsa op een gegeven moment voor een spookverschijning naar buiten vluchten en de moeder wordt opgepakt omdat ze geen hoofddoekje draagt. De montage zorgt voor steeds meer spanning, aan heftige schrikmomenten ontbreekt het geenszins. Het enige minpuntje is het gebrek aan een lekkere uitsmijter.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht). 

 

180 Degree Rule

180 Degree Rule – Schuld en boete
De meeste filmmakers hanteren de 180 graden-regel. Dat wil zeggen dat ze een denkbeeldige lijn trekken als twee personages loodrecht tegenover elkaar staan of zitten. Als ze tegen elkaar beginnen te praten, wisselt het beeld van de een naar de ander, zodat je ziet dat ze naar elkaar kijken. Maar als de camera over die denkbeeldige as gaat, raak je als kijker gedesoriënteerd, omdat het lijkt dat ze tegen iemand anders praten. De debuutfilm van Farnoosh Samadi heet 180 Degree Rule (2020), waarschijnlijk omdat de man en vrouw in kwestie nooit direct met elkaar praten.

Vanaf de eerste scène wekt Hamed (Pejman Jamshidi) een uiterst koele indruk. Hij houdt zielsveel van dochtertje Raha, maar laat niet na om zijn vrouw Sara (Araghe Sard) ‘op haar plaats’ te zetten. Sara moet overal verantwoording over afleggen en ze mag zeker niet samen met Raha voor een familiebruiloft naar het noorden rijden als hij een tijdje verplichtingen buiten Teheran heeft. Nadat Hamed is vertrokken, gaan moeder en dochter toch stiekem naar de bruiloft, al is het alleen maar omdat Raha zich daar zo op heeft verheugd en een liedje heeft ingestudeerd. Daar aangekomen, beleven we een leuke en sfeervolle bruiloft in de bossen, gevolgd door een overnachting in blokhutten. Maar dan slaat het noodlot toe. Sara’s familieleden moeten haar beloven dat ze niets tegen Hamed zullen zeggen, maar bij thuiskomst ontdekt Hamed dat hij is belazerd, en dat pikt hij niet.

180 Degree Rule toont aan de hand van een persoonlijke tragedie op een uiterst pijnlijke manier de man-vrouwverhouding in de Iraanse samenleving. De gevoelens van de vrouw zijn ondergeschikt aan die van de man, met zijn trots en zijn idee van eigendom. Hamed houdt Sara verantwoordelijk voor de tragedie en beschimpt de rol van haar familie die meedoet om de werkelijke toedracht te verhullen. Sara’s gemoed wordt extra belast door de dood van een zwangere leerling. De film is lang niet slecht, maar uiteindelijk moeilijk te verteren.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

Substraction

Substraction – Dubbelgangers
“Die vrouw is niet mijn moeder”, fluistert het zoontje tegen een man die zijn opa had kunnen zijn. Het is de ijzingwekkende slotzin van Substraction (Tafrigh, 2022) van Mani Haghigi, die dit mysterieuze drama clandestien in etappes draaide tijdens de coronaperiode en problemen kreeg met de autoriteiten, zoals dat wel vaker gaat in Iran.

Normaal regent het amper in Teheran, maar in deze film met noir-trekjes lopen mensen bijna voortdurend met een paraplu rond. Naast die regen hangt er steeds meer onheil in de lucht in dit verhaal over een vrouw die plotseling haar man in de stad ziet lopen, hem volgt en ziet hoe hij de woning van een andere vrouw betreedt. Als ze thuiskomt, vertelt ze het de vader van haar echtgenoot. Die gaat ter plekke poolshoogte nemen, en als hij terugkomt, wil hij in eerste instantie niets kwijt over zijn bevindingen. Nu gaat de vrouw zelf op pad en ontmoet in het gebouw een man die sprekend op zijn echtgenoot lijkt. Is hij misschien een onbekende tweelingbroer? Maar wacht, ook de man schrikt zich wezenloos, want die vrouw lijkt als twee druppels water op zíjn vrouw!

Als je over de drempel van ongeloof heen stapt, ontvouwt zich langzaam een meeslepende thriller, vooral omdat de vier personen pas geleidelijk aan het bestaan van de andere personen ontdekken. Soms moeten de vrouwen voorkomen dat de mannen elkaar tegen het lijf lopen. En zoals het verhalen over dubbelgangers betaamt, liggen persoonsverwisselingen snel op de loer.

Substraction bouwt net als veel andere Iraanse drama’s behoedzaam op, met veel aandacht voor psychologische ontwikkeling en blijft intrigeren tot het duistere einde. Dat komt vooral door het puike acteren, met name van Taraneh Alidoosti, die eerder schitterde in Darbareye Elly (2009) en The Salesman (2016).

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

26 oktober 2023

 

Imagine 2023 – Deel 1: Humor
Imagine 2023 – Deel 2: Suspense & Horror
Imagine 2023 – Deel 4: Sciencefiction

 


MEER FILMFESTIVAL

Imagine 2023 – Deel 2: Suspense & Horror

Posted on

Imagine 2023 – Deel 2: Suspense & Horror
Griezelige sleutelgaten, superspinnen & een dimensie van bloed 

door Bob van der Sterre

Tijdens deze Imagine vindt de kijker helaas wederom weinig suspense. Dus films à la de meesters Hitchcock en Clouzot die vaak tijd nodig hebben om een verhaal op te bouwen. Horror is juist het tegenovergestelde: dat is dé voortdenderende trein van de cinema momenteel. En dus ook dominant aanwezig bij deze Imagine. Ieder jaar weer nieuwe variaties van films over vampieren, zombies en spinnen. Dit jaar is er wat evolutie met een horroressay en films over de diepere, asociale drijfveren van de mens zelf.

 

Home Invasion

Home Invasion – De wetenschap van het sleutelgat
De camera op de bel: was dat wel zo’n goede uitvinding (die al eens was uitgevonden trouwens)? Deze film gaat op onderzoek uit en haalt diverse filosofische en historische tegels omhoog. Word je er echt zoveel beter van als je echt weet wat buiten de deur gebeurt? Is de ‘home invasion’ niet juist het bestaan van deze belcamera?

Dit documentaire-essay (‘een tech-horroressay’ volgens Imagine) van Graeme Arnfield is een van de meest gewaagde films van het festival. De doorsnee-Imagineganger die op basis van de titel rekende op een actiefilm en al klaar zit met een bak popcorn, zal wel een beetje hulpeloos in de zaal om zich heen kijken. Want dit is geen publiekstrekker. Je kijkt de hele film door een fisheye-lens en leest de teksten eromheen.

Het thema is of onze gewenste controle met technologie echt zoveel rust geeft. In vier hoofdstukken vertelt Arnfield zijn verhaal met beelden van YouTube (diefstal van pakketjes), klassieke films, filosofische teksten, verhalen over inbrekers, historische beelden (van fabrieken met wevers) en creepy soundscapes. Knap gedaan hoe deze stroom beelden onze illusie aan veiligheid ontrafelt. Controle met die camera? Schijnveiligheid krijg je ervoor terug.

Een type essay waarbij de technologie wel weer vrij eenzijdig de boeman is. Met teksten als: ‘Wat voor goeds kan er komen uit onze nachtmerries?’ of ‘Wat moeten we met machines die niet voor ons werken?’ Ik snap dat de sleutelgatbel misschien niet de beste technologische uitvinding van de mensheid is, maar ik deel dit pessimisme toch niet. Dat neemt niet weg dat dit debuut van Graeme Arnfield een interessante, grensverleggende film is.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

Vincent doit mourir

Vincent doit mourir – Uit het niks meppen krijgen
Vincent vergadert op kantoor. Uit het niks begint de stagiair hem met een map te slaan. Daarna steekt de accountant Vincent herhaaldelijk in zijn arm. Als zijn buurkinderen hem ook opeens aanvallen op de trap, begint Vincent te beseffen dat er iets raars aan de hand is. Waarom wil iedereen hem iets aandoen?

Hij reist naar het familiehuis op het platteland. Daar leert hij een soortgenoot kennen en die geeft hem adviezen, zoals een hond nemen en verder alle mensen mijden. Er zijn weliswaar minder mensen maar toch gaat het hier ook af en toe mis. Hij ontmoet een vrouw. Ze werkt bij een snackbar, ze hebben een klik maar dan moet hij uitleggen dat zij hem niet kan aankijken.

Vincent doit mourir (Engelse titel: Vincent Must Die) van regisseur Stéphan Castang wordt gedragen door het idee dat mensen je opeens gaan aanvallen. Hóe dat zit, tja, daar kan ik niet te veel over zeggen zonder iets los te laten over het plot. Het is een beetje als een zombievirus zonder zombies. Ik denk dat je het filosofisch of maatschappijkritisch moet opvatten (zinloos geweld?, de kilheid van nationalisme?). De film laat ondertussen een halve borduurwinkel aan losse eindjes achter. Het lijk? De buurvrouw? De vader?

De film werkt toch dankzij de charmante relatie tussen Vincent en Margaux. Goed spel van Karim Leklou en Vimala Pons geeft de film het nodige optimisme. Ondanks de onmogelijkheid van hun relatie gaan ze er toch voor. De filmkijker gaat erin mee. Is het logisch? Nee. Is het realistisch? Ook niet. Is het film? 100%.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

Vermines

Vermines – Arachnofobie in een Franse achterstandswijk
Kaleb koopt illegaal een spinnetje. Past goed bij zijn collectie insecten die hij in zijn kamertje in zijn flat heeft. Hij doet de spin even snel in een schoenendoos. De spin ontsnapt en een nieuwe eigenaar van gestolen schoenen wordt even later door de spin gebeten.

Daarna blijkt de spin een onhoudbaar darwinistisch superroofdier. Het reproduceert zichzelf in genadeloos tempo. Hoe te ontsnappen, als de politie ook het gebouw potdicht houdt?

Een verrassing deze Imagine is deze Vermines van debuterend regisseur Sébastien Vaniček. Met sympathieke karakters, aardige dialogen, gepassioneerd acteerwerk en vooral veel banlieu-sfeer. Dat werkt heel aardig in het begin. Selfmade reparaties aan het huis, illegale handeltjes in schoenen en fietsen, feestjes in kleine kamertjes. De locatie is het opvallende Arenes de Picasso-gebouw in Noisy-le-Grand, ten oosten van Parijs.

Maar het is een genrefilm en dus het gaat een spannende kant op. En het is spannend met dit gebouw waar het licht het zelden doet, de gang glad is, bedompte kelders last hebben van lekkages en ze constant moeten haasten om niet gebeten te worden door spinnen.

Tijdens het filmfestival in Venetië in september was Vermines de slotfilm en kreeg toen veel persaandacht. Volgens de maker toont de film de bewoners als het ongedierte van de maatschappij. Hun hopeloosheid komt wel goed over. Het is jammer dat Vermines op het einde door vreemde plotkeuzes in kracht inboet.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

Perpetrator

Perpetrator – Niet te voorspellen zoektocht naar serieontvoerder
Een meisje (Jean Baptiste) moet bij haar tante wonen. Ze gaat daar ook naar huis. Sinds ze 18 is geworden, gebeuren er vreemde dingen. Ze ervaart bizarre trips met bloed, waar ze in lijkt te vallen. In de spiegel lijkt ze op iemand anders. ‘Ik noem het foreveren,’ zegt haar tante. Oftewel: ze is superempathisch geworden. En dat is handig om de vele vermiste meisjes op te sporen. Er is namelijk een serieontvoerder aan de gang.

Perpetrator wil alles anders doen en stelt zich zo kwetsbaar op. Het verhaal is compleet onvoorspelbaar; de dialogen en scènes hebben een onverwachte vindingrijkheid; het bovennatuurlijke en surrealistische is alom aanwezig; de toon is licht-absurdistisch en er zijn een paar nachtmerrieachtige momenten. Bloed is de rode draad (stroom) van de film.

Perpetrator van regisseur Jennifer Reeder (enigszins bekend van Knives and Skin uit 2019) scoort toch slecht op IMDb. Jammer. Het is even aanpassen als kijker, maar dan zie je een ideeënrijke film met een eigen logica, die de zwakheden van mannen en vrouwen uitvergroot. Bonus is de leuke (en lastige) rol van Melanie Liburd als Jean Baptiste.

De weirdness in deze film roept een vergelijking op met de films en series van David Lynch. Denk bijvoorbeeld de interessante rol van Alicia Silverstone als weirde tante; de dimensie van bloed; het liedje dat lijkt op dat van Julee Cruise in Twin Peaks; de wisselende gezichten. Met Lynch vergelijken is wel trekken aan een dood paard, hij komt bijna in iedere bespreking van een beetje mysterieuze film naar boven. Net als het woord ‘surrealisme’. Maar als we dan toch vergelijken: de échte griezeligheid komt hier minder uit de verf dan in Lynch’ films. Dat had Perpretator sterker gemaakt.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

Les Dents du bonheur

Shorts
Een van de beste shorts van deze Imagine is voor mij de Franse film Les Dents du bonheur (zie: foto). Een nagelstyliste bezoekt drie rijke vrouwen om hun nagels te doen. Het dochtertje van de nagelstyliste mag een spel spelen met de drie dochters van de rijke vrouwen. Ze spelen om geld. Omdat zij dat niet heeft, zijn haar melktanden ook wisselgeld. Een geestig verhaal waarmee klassenverschillen op de hak worden genomen. De kinderen spelen hun rollen ontzettend goed, wat een compliment is voor de regie van Joséphine Darcy Hopkins, want niets moet zo moeilijk zijn voor een regisseur.

In Vogelkooi moet zuster Mariëlle het bovennatuurlijke jongetje Damian pillen geven. Dat valt haar niet makkelijk. Deze Vlaamse horrorshort begint met een interessante quote: In 1947 stelde het Belgische ministerie van Volksgezondheid een mutatie vast bij 0,003 % van de pasgeborenen. De documentatie sprak over gevaarlijke bovennatuurlijke krachten. Als short werkt het niet helemaal – het lijkt meer een vrijgegeven scène uit een serie over bovennatuurlijke krachten in de jaren veertig. Daar zou ik wel heel nieuwsgierig naar zijn.

In Transylvanie van Rodrigue Huart zien we een van de acterende meisjes uit Les Dents du bonheur terugkomen (Katell Varvat). Hier speelt ze het meisje Ewa dat overtuigd is dat ze afstammeling is van Dracula. Is ze dat nu wel of niet? Beetje voorspelbaar.

 

25 oktober 2023

 

Imagine 2023 – Deel 1: Humor
Imagine 2023 – Deel 3: Iran
Imagine 2023 – Deel 4: Sciencefiction

 


MEER FILMFESTIVAL

Imagine 2023 – Deel 1: Humor

Posted on

Imagine 2023 – Deel 1: Humor
Bruce Lee-klonen en groene blubber kotsende aliens 

door Bob van der Sterre

Deze Imagine is er weer veel bizars te zien. De gevarieerdheid van de humor valt erg op. Zachtaardige humor, rauwe humor en melige humor lopen door elkaar. Zijn films na de moeilijke coronatijden weer vrolijkheid als bron aan het ontdekken? Imagine volgen laat zien dat het ook vaak vlagen zijn. Hoe dan ook is het fijn als er wat te lachen is (grinniken mag ook).

 

Kids vs. Aliens

Kids vs. Aliens – 80’s herrie met veel fun
Het zijn de 80’s en Samantha doet vrolijk mee aan de SF-amateurfilm van haar broertje. Ze krijgt last van schaamte als de stoere Billy er ineens staat met zijn vrienden. Ze geeft op aandringen van Billy een groot feest in het huis van haar ouders. Dat wordt op zeker moment belegerd door… aliens.

Je begint deze film te bekijken en het duurt niet lang voor er namen van bekende films en series in je hoofd ronddwarrelen. Afgezien van The Goonies uit die tijd ook de moderne interpretaties: Stranger Things, Wonder Woman 1984, King Fury. De clichés van de 80’s – want met de echte 80’s heeft het nooit iets te maken – blijven maar geven.

De film heeft een enorm ADHD-peil: veel actie, geschreeuw, gegil. Aliens in kitschpakken die je haalt bij de lokale feestwinkel. Ze kotsen groene blubber. Op zeker moment zal het zelfs de fan van zulke pulp toch wel wat gortig zijn als iemand verandert in een Freddy Krueger in een American footballshirt. De film wordt wel gered door het constante acteerwerk van Dominic Mariche (superirritante Billy), Phoebe Rex (Samantha) en Calem MacDonald (broertje).

Kids vs. Aliens is ideaal voor een zaterdagavond 80’s-thema popcornparty. 100% Lol gegarandeerd. Ik denk dat de bioscoop alvast een extra schoonmaakteam voor na deze voorstellingen kan reserveren.

Kijk hier waar en wanneer deze film is te zien (mits niet uitverkocht).

 

Átjáróház

Átjáróház – Amélie in een Hongaarse fantasiemix
Christian heeft een baantje als nachtwaker in een mortuarium. Hij probeert ook een date te regelen met Agí maar hij komt te laat, omdat, tja, de bewoners van de mortuarium ‘s nachts blijken te leven. En hij moet dingen voor ze regelen.

Een film in een totaal andere humorcategorie is Átjáróház (Engelse titel Halfway Home). Je kunt deze film niet zien en niet meteen denken aan Amélie. Niet alleen een kassucces wereldwijd in 2001 (budget $ 10 miljoen, omzet $ 174 miljoen) maar met de quirkiness ook een minigenre op zichzelf geworden, met veel navolging. Met de komische introductie van een paar weirde karakters, kleurrijkheid, romantiek, een vleugje magisch-realisme en offbeat-hoofdpersonen. Átjáróház mist de komische introductie maar vinkt verder alle Amélie-boxjes aan.

En het is niet vervelend! Deze film is goed uit te zitten, met een fantasierijk verhaal over levenden, doden en doden die nog iets willen regelen maar het mortuarium niet uit kunnen. Bovendien stijlvol neergezet.

De architectuur in deze film heeft een belangrijke rol, met een reuzeflat en oude gebouwen. En het verhaal biedt onderweg voldoende komische lichtpuntjes om de wat schetsmatige karakters van Krisztián en Agí te compenseren. Wat ik wel mis, is flair – dat wat Amélie echt goed maakte.

Kijk hier waar en wanneer deze film is te zien (mits niet uitverkocht).

 

Enter the Clones of Bruce

Enter the Clones of Bruce – Het leven van meer dan twintig Bruce Lee’s
Bruce Lee stierf zo jong, en zijn films waren zo populair, dat er sprake was van een onverzadigde markt. Daarom kreeg je films met nieuwe Bruce’s die ook aan Aziatische vechtsporten deden: Bruce Li, Bruce Lo, Branson Lee, Bruce Le, Dragon Lee, Bruce Thai, Bruce Liang, etc. Ze kwamen uit verschillende Aziatische landen. De Bruce Lee-ripoffs waarin ze speelden overstroomden de filmmarkt in de jaren zeventig. Dat werd ‘brucesploitation’ genoemd.

In deze film vertellen filmexperts en acteurs over de films. Brucesploitation was een grote niche-industrie omdat de kung fu-film dankzij Bruce Lee zo’n populair genre was geworden. De distributeurs profiteerden ook van de goedgelovigheid van het westerse publiek. Bruce Le, Bruce Lee, wat is het verschil?

Deze Bruce’s moesten letterlijk Bruce Lee nadoen, die in het vechten een eigen stijl had ontwikkeld. Dus het beroemde vinger-tegen-neusgebaartje, geluiden maken bij het vechten (hiijjaaaajiiii…). Verder titels die vervolgen suggereerden op beroemde Bruce Lee-films: The Big Boss 2, Way of the Dragon 2. Er is zelfs een film getiteld The Clones of Bruce Lee (1980), met Dragon Lee, Bruce Le en Bruce Thai, die in de film gemaakt zijn van cellen van de echte Bruce Lee.

Nog erger waren de films die speelden met het privéleven van de echte Bruce. Bruce Lee: The Man, The Myth en The True Game of Death. In Deadly Hands of Kung Fu neemt Bruce Lee het na zijn dood op tegen slechteriken in de hel. Er kwamen zelfs films over de making-offs van zijn films. De pseudo-documentaire Fist of Fear, Touch of Death was wel het dieptepunt.

De film wisselt deze anekdotiek af met interviews met de Bruce-acteurs. Ze vertellen dat het een zware tijd was met veel intens acteerwerk, pittige stunts, lange opnamedagen en lage betalingen. Ze hadden graag meer uit zichzelf gehaald maar hebben ook wel vrede met hun carrières. Dat is boeiend om te horen: het leven achter de nichefilms.

Kijk hier waar en wanneer deze film is te zien (mits niet uitverkocht).

 

Robot Dreams

Robot Dreams – Bereid je voor als je met je robot naar het strand gaat
Een eenzame hond in New York koopt een gezelligheidsrobot. Gaat ermee naar allerlei plaatsen, waaronder het strand. Daar gaat het mis want de robot roest en zijn batterij raakt leeg. Een hek gaat om het strand en de hond moet tot de lente wachten tot hij de robot kan bevrijden. De robot droomt ondertussen van een beter leven.

Charmante tragikomische animatiefilm is misschien wel de ideale film voor het gezin tijdens komende kerst. Niks volwassens en anarchistisch, zoals we intussen van series van Adult Swim gewend zijn geraakt. Dit is gemaakt voor oud én jong. Zo is er veel aandacht voor het echte New York in de jaren ‘80 als decor voor deze animatie; met restaurantjes, marktjes, Central Park, discomuziek, rooftop party’s en de Twin Towers. Terwijl kinderen ook de emoties van de film makkelijk kunnen volgen.

Regisseur Pablo Berger maakte eerder de modern-zwijgende film Blancanieves. Zo goed is deze film niet. Robot Dreams is iets te veel een kinderfilm en duurt ook wat te lang. Je krijgt er wel vermakelijke en aandoenlijke scènes voor terug. De ski-afdaling met de miereneters. De aan The Big Lebowski herinnerende bowlingscène met een sneeuwpop. Er zitten meer filmknipogen in voor de liefhebber. Zoals de poster van Yoyo (Pierre Étaix, 1965) en het Ierse folkliedje ‘Oh, Danny Boy’ is mogelijk een referentie naar Goodfellas óf de film Danny Boy (1946, immers met een herdershond als maatje).

De film is gebaseerd op de gelijknamige graphic novel uit 2007 van Sara Varon. Ze tekent nooit mensen omdat ze er naar eigen zeggen niet goed in is.

Kijk hier waar en wanneer deze film is te zien (mits niet uitverkocht).

 

Vampire humaniste cherche suicidaire consentant

Vampire humaniste cherche suicidaire consentant – Humanistische vampier
We eindigen het humorgedeelte met Vampire humaniste cherche suicidaire consentant. Wat als je vampier bent en je hebt morele bezwaren tegen het ontvoeren, vermoorden en laten leegbloeden van mensen. Niet raar toch?

Toch snappen weinig mensen in het vampierwereldje iets van Sacha’s principes. En zij heeft ook gewoon bloed nodig om zelf niet het loodje te leggen. In de suïcidale Paul ziet ze een mogelijke kandidaat en hij vindt het ook prima; biedt zijn nek zelfs vrijwillig aan. Maar wat als je dan gevoelens krijgt?

Deze lichtvoetige film is een verademing als je net loodzware bodyhorror hebt zitten kijken (niet voor je lol in mijn geval). Vampire etc. heeft zo zijn melige en charmante momenten. Vooral als Sacha te humanistisch is naar de smaak van familieleden. ‘Een laatste wens inwilligen?’ zegt haar tante bijvoorbeeld stomverbaasd als Sacha het moment weer uitstelt. Stilistisch is het verwant aan films van Wes Anderson en de karakters doen (opnieuw) denken aan Jean-Pierre Jeunet.

Aan de andere kant blijft de Québécoise film van regisseur Ariane Louis-Seize vrij veilig binnen de kaders van de offbeat-komedie. Je mist iets wat meer durf om het een kant te laten opgaan waar je niet aan had gedacht.

Kijk hier waar en wanneer deze film draait (mits niet uitverkocht).

 

Jeanne Dinde

Shorts
In de categorie Shorts zitten een paar heerlijke maffe films. Bijvoorbeeld de musicalmisdaadkomedie van twee scènes: Claudio’s Song (Andreas Nilsson). Het plot maakt dit verhaal van 10 minuten over een ontvoerde instagramberoemdheid op aardige manier ‘rond’.

Een andere vermakelijke short is de Estische productie Dog Apartment van Priit Tender. Een blaffende wasbak zorgt voor slapeloze nachten van een ex-balletdanser. We zien hoe hij aan de worst voor de wasbak komt. Productie van een kwartier biedt meer moois dan vele langere animaties.

Meer vreemde dieren in Jeanne Dinde (zie: foto). Een coming-of-age van een 13-jarig meisje en haar denkbeeldige vriendje, een kalkoen. Die kalkoen loopt vooral te zeiken over haar pubergedrag. Luchtige film van Pauline Ouvrard heeft een van de meest hilarische momenten op Imagine.

In de categorie uitzinnig maf vallen drie korte films. Zoals de vermakelijke Australische film Sweet Juices van Sejon Im en William Suen. Hoe je schulden kunt verrekenen met geweldige dumplings: dat leer je hier. Ook flink maf is de tweeling-roadmovie over penny’s, Pennies from Heaven. Deze film van Sandy Honig is geschreven door de tweelingcomédiennes Annabel Meschke en Sabina Meschke. Er komt vast nog wel een speelfilm van deze twee (lees over de opkomst van het duo in The New York Times). Slechts drie minuten duurt We forgot about the Zombies. Twee mannen rennen weg voor zombies en komen in een schuur. Een van hen heeft dringend een remedie nodig. De schuur is een doe-het-zelf-plek voor spuiten, maar helaas staat er steeds net iets te weinig informatie op. Grappige parodie op de clichés in zombiefilms.

 

24 oktober 2023

 

Imagine 2023 – Deel 2: Suspense & Horror
Imagine 2023 – Deel 3: Iran
Imagine 2023 – Deel 4: Sciencefiction

 


MEER FILMFESTIVAL

Imagine 2023 – Preview

Posted on

Imagine 2023 – Preview:
Fantasie in de meest brede zin

door Bob van der Sterre

Imagine, van 25 oktober tot 4 november in Amsterdam, biedt als gebruikelijk fantastische films zo breed als je het maar kunt opvatten. Een festival dat arthouse ziet als brandhout voor de open haard en waar door de film heen joelen de gewoonste zaak van de wereld is. 

Goed, ik overdrijf natuurlijk, maar overdrijven is ontzettend leuk. Dat beseffen de filmmakers die passen bij Imagine ook. En de bezoekers die dol zijn op een portie fantasie.

Het festival wordt gehouden in LAB111 en De FilmHallen in de Kinkerbuurt. Op InDeBioscoop geven we tips over allerlei films op Imagine en beantwoorden de vragen over het festival.

The Boy and the Heron

The Boy and the Heron

Wanneer is Imagine?
25 oktober – 4 november.

Waar vind ik het programma van Imagine 2023?
Je vindt het hier op de website van Imagine. Of bekijk het blokkenschema.

Hoeveel films zijn er te zien?
Imagine heeft pak hem beet 60 full feature films en tegen de 50 shorts.

Welke bekende films zijn er te zien?
Blikvangers volgens Imagine zelf:

  • The Boy and the Heron (openingsfilm Imagine 2023 van Hayao Miyazaki)
  • Dream Scenario (met Nicolas Cage)
  • Concrete Utopia (Koreaanse Oscarinzending)
  • The Exorcist 50th Anniversary
  • Kubi (Takeshi Kitano)
  • Bitten (sexy horror)

Welke speciale programma’s zijn er te zien?

Waar vind ik de ticketinformatie?
Bekijk de informatie op de website van Imagine.

Waar vind ik informatie over de locaties?
Bekijk de informatie op de website van Imagine.

Wat is de Instagrampagina?
Bekijk de Instagrampagina van Imagine.

Wat doet InDeBioscoop aan Imagine?
We beschrijven de meest opvallende films van Imagine in vier delen. We beginnen met humor en suspense/horror. Hierna volgt een special over de vier Iraanse themafilms. De laatste episode is sciencefiction. Bekijk onze content van vorige jaren om alvast in de juiste sfeer te komen.

Dream Scenario

Dream Scenario

Rebranding, relocation en recalendering: een goed idee?
Nog even over de rebranding, relocation en recalendering (?) die vorig jaar plaatsvond. Om maar antwoord te geven op de vraag in de kop: ja, dat is een goed idee. Evolutie hoort bij een festival als Imagine. Films veranderen, ideeën veranderen, opvattingen veranderen.

In 1984 begon het allemaal aan de Weteringschans met het horrorfestival ‘Weekend of Terror’. Het heette later ‘Festival van de Fantastische Film’, ‘Amsterdam Fantastic Film Festival’, ‘Imagine Film Festival’ en nu ‘Imagine Fantastic Film Festival’ alias IFFF.

Er waren veranderingen in programmering, in thema’s, in locaties. In 2013 ging het festival bijvoorbeeld van het centrum naar Eye, net tegenover het station in Amsterdam-Noord. Sinds vorig jaar is het weer terug in de stad met de twee locaties in de Kinkerbuurt.

Ik denk dat de meest recente verhuizing een goede stap is. Eye is immers een chique filmmuseum waar je Werner Herzogs krabbels over Fitzcarraldo geëxposeerd ziet in glazen kastjes, waar in een filmbibliotheek nerds vechten om Het lef van Altman te mogen lenen, waar je wacht op een tafeltje voordat je je te dure pinot grigio kan drinken. Bij Imagine denk ik aan bier, popcorn, gejoel en gegil, en cocktails met borrelende inhoud waar paarse rook uit opstijgt (dat verzin ik maar zou best passen).

Zelf hoop ik dat Imagine de komende jaren thematisch en historisch wat meer de diepte in gaat. Dat is logisch, als liefhebber van oude obscure films (prachtplek om mijn rubriek te pushen; test je kennis bijvoorbeeld met de Grote Camera Obscura Quiz).

Hopelijk komt Imagine tot zichzelf in de Kinkerbuurt!

 

22 oktober 2023

 


MEER FILMFESTIVAL

Imagine 2022 – Deel 6: Mysterieuze films

Posted on

Imagine 2022 – Deel 6: Mysterieuze films
Roze nijlpaardslakken & Lynch’ oersoep 

door Bob van der Sterre

De mysterieuze film is en blijft een taai genre. Imagine had dit jaar wat minder goede mysterie oproepende films dan vorig jaar maar de hoop zal altijd blijven. Want geen genre zo mooi als dat van de mysterieuze film.

Vorig jaar schreven we al over hoe lastig het wel is om een mysterieuze film te maken. Het blijft een van de meest moeilijkste filmvormen. Intuïtie, het bovennatuurlijke en symboliek zijn belangrijker dan een coherent verhaal.

Maar zonder verhaal kun je geen film maken. Sommige regisseurs, zoals David Lynch, weten het toch voor elkaar te krijgen, zoals in het meesterwerk Mulholland Drive. Ook Flux Gourmet heeft dit jaar wel dat gevoel van mysterie, maar die hebben we gisteren al bij de luchtige films besproken.

 

Tundra

Tundra – Roze nijlpaardslakken in je badkamer
Een man heeft werk dat hij boetes moet innen. Hij bezoekt een man die niet betaald heeft en diens dochter laat hem vanaf dat moment niet los. Ze eist van hem dat de boete niet wordt geïnd. En wijst naar teksten op de spiegel van een bar.

De man heeft ondertussen ontmoetingen met een dansende vrouw in een rode jurk. Daarnaast duiken enorme nijlpaardachtige slakken overal op. Ze scheiden een oranje goedje af. Een collega steekt een sigaar op en vertelt een tragische anekdote over de slak.

Je kunt Tundra twee of drie keer zien en nog steeds is het een raadsel wat je eigenlijk ziet. De film (geregisseerd door José Luis Aparicio Ferrera, geproduceerd in Cuba) prikkelt op de juiste manier – het is aanstekelijk absurd – maar waar je uiteindelijk toch niet meer mee kunt. De slak is ongetwijfeld symbolisch bedoeld, misschien staat het wel voor bureaucratie, misschien iets anders.

Een korte film die je moeizaam bekijkt maar dat is soms ook een goed teken: niet alles hoeft er als koek in te gaan.

Lees hier waar en wanneer deze film draait.

 

Lynch/Oz

Lynch/Oz – Context bij een obsessie
Zes verschillende essayisten bespreken de invloed van The Wizard of Oz op het werk van David Lynch  en andere films. Deze video-essays komen van regisseurs en critici, waaronder Karyn Kusama, John Waters, Aaron Moorhead en David Lowery.

The Wizard of Oz is een oerverhaal dat bewust en onbewust veel films heeft beïnvloed. Er is al veel over die invloed geschreven. Zelfs door Indebioscoop.com. Back to the Future bijvoorbeeld komt een paar keer langs. Maar ook The Big Lebowski, Suspiria, Pan’s Labyrinth, After Hours en Alice doesn’t live here anymore. En natuurlijk hun eigen films. Er is daarbij veel suggestie: zet twee gelijke beelden naast elkaar en het lijkt ook meteen op directe inspiratie. 

Een dankbaar thema dus. De invloed van The Wizard of Oz op het werk van Lynch is alom bekend. Droomwerelden en werkelijke werelden; goede en slechte karakters; drang naar avontuur; make-up; kleuren; gordijnen; tot en met rode schoentjes aan toe. ‘Er is geen dag dat ik niet aan The Wizard of Oz denk’, schijnt Lynch te hebben gezegd. En je hoort hem in de film zeggen: ‘Er zit iets universeels in en het appelleert aan mensen op een diepe manier.’

Lynch is een veelgebruiker van referenties uit The Wizard of Oz. Bijvoorbeeld de namen Judy en Garland. Het drie keer klikken met de schoentjes in Wild at Heart. De gouden bal in Twin Peaks: The Return zit vrijwel letterlijk in The Wizard of Oz. Een van de beste opmerkingen in de docu is dat Lynch natuurlijk veel inspiratie uit het onbewuste haalt – waar veel beelden van deze film kennelijk ingebrand zijn.

Een van de sterkste punten vond ik zelf dat David Lynch net als The Wizard of Oz humor, drama, horror, musical en sciencefiction combineert. ‘Oz hielp Lynch om zo groot te denken’, zegt iemand. Een ander heeft het over een hoe Lynch The Wizard of Oz remixt. Zelfs een prehistorisch visueel effect als een gezicht over een beeld heen editen (Twin Peaks: The Return) komt voor in The Wizard of Oz.

Ook de schaduwkant van de beroemde kinderfilm komt langs. Zoals het tragische leven van hoofdrolspeelster Judy Garland. Of de verhalen over de acteurs die zich verveelden tijdens de opnamen. De schaduwkant van de fraaie Technicolor-wereld, die voor Lynch de schaduwkant van de jaren vijftig symboliseert (Oz is natuurlijk iets ouder: 1931).

Al met al is het boeiend materiaal maar als analyse is het allemaal wel heel los en anekdotisch. Dat is logisch met zes verschillende essayisten. Neem John Waters, die leuk kan vertellen, maar liever ingaat op de verwantschap tussen Lynch’s thema’s en zijn eigen films. Of de anekdote van een verteller die na het zien van aflevering 8 Twin Peaks: The Return een kat had die binnenshuis een vogel verschalkte, waarna de hele woonkamer onder het bloed zat. Creepy maar niet echt relevant.

Zou je dat ook willen: een hardcore analyse over dit onderwerp, waarbij alles haarfijn wordt uitgelegd, elk techniekje, elk symbooltje? De lol is er dan denk ik al snel af. Bij Lynch blijft dat sowieso altijd lastig zoals ik zelf ook al heb ervaren…

Regisseur Alexandre Philippe maakte diverse andere docu’s over populaire cinema: The People vs. George Lucas; 78/52 Hitchcock Shower Scene; Memory – The Origins of Alien; en…

Lees hier waar en wanneer deze film draait.

 

Leap of Faith

Leap of Faith – Mysteries van een beroemde horrorfilm
William Friedkin filmde in 1973 The Exorcist. The Exorcist is een van de meest beroemde horrorfilms die je je maar kunt voorstellen. Hoe kwam die film zo uniek? Welke keuzes maakten het wat het werd? De sleutel is de regisseur: Friedkin vertelt in deze documentaire al zijn geheimen aan Alexandre Philippe.

The Exorcist zomaar een horrorfilm? Na deze film denk je er toch anders over. Caravaggio, Vermeer, Rembrandt, Margritte: allemaal inspiratiebronnen van Friedkin. Friedkin hield van klassieke, theaterachtige horrorfilms. Hij hield zelf het aantal close-ups in The Exorcist ook tot een minimum. Hij hield ook van complexe actiescènes – vandaar dat de val in de steeg er ook zo impressionistisch uitziet.

Soms schoot hij een geweer af om een angstige reactie van een acteur te krijgen (een truc die John Ford al toepaste). De cinematograaf deed documentaire-ervaring op bij de strijd van Fidel Castro in Cuba. Die documentaire-feel zie je ook terug in Friedkins even beroemde The French Connection.

Friedkin kan goed praten, doet dat vrijwel zonder aarzeling, en het is een plezier daarnaar te luisteren. Zo vertelt hij hoe hij fan was van audio uit de tijd van de radio. Daarom klinkt de film soms hoorspelachtig, met geluiden van varkens, gerochel. Niet onbelangrijk was de stem van de duivel van het meisje. Die kwam na goed zoeken van een actrice die al van nature een wat mannelijke stem had. Ze was gestopt met drinken maar begon weer te drinken om de juiste stem te krijgen.

De rol van dominee Karras ging op het laatst naar de totaal onbekende acteur Jason Millar. Die had tegen Friedkin gezegd: ‘Karras, dat ben ik.’ Om dat te doen moesten ze ook het salaris betalen van een andere acteur (die al was aangenomen). Zijn proefopname met Ellen Burnstyn was simpelweg té overtuigend.

Friedkin noemt al deze vondsten ‘invallen van God’. Dat is ironisch bij een film waarbij hij creatief was in het portretteren van de duivel in een twaalfjarig meisje. Toch kun je niet ontkennen dat hij vermoedelijk de juiste man voor de juiste film was. Mike McNichols en Steven Spielberg waren ook gevraagd. Hun stijlen pasten er toch niet goed bij. Voor Friedkin viel alle interesses juist op zijn plaats. Hij was al fan van het boek van William Blatty en raakte ook bevriend met hem.

Wat je ook wel weer realiseert door deze film, is dat het echte filmambacht aan het verdwijnen is. Het verfijnde, liefdevolle en eigenzinnige oog voor details verdwijnt. We ruilen het in voor films en series waarvan de maker er eigenlijk niet meer toedoet. En dat is een gemis voor de liefhebber.

Lees hier waar en wanneer deze film draait.

 

28 oktober 2022

 

Imagine 2022 – Deel 1: Suspense
Imagine 2022 – Deel 2: Sciencefiction
Imagine 2022 – Deel 3: Familie
Imagine 2022 – Deel 4: Horror
Imagine 2022 – Deel 5: Luchtig

 


MEER FILMFESTIVAL

Imagine 2022 – Deel 5: Luchtig

Posted on

Imagine 2022 – Deel 5: Luchtig
Bizarre kunstresidenties & spinnenslikkers 

door Bob van der Sterre

De luchtige fantastische film, het is een steeds zeldzamer verschijnsel. Deze Imagine heb ik geen een pure komedie gezien. Wat je wel ziet, is een zachtaardig humorisme dat het verhaal van dienst is.

De komedie heeft het al jaren moeilijk. Het komt eigenlijk alleen in bijrollen voor (tragikomedie, komische actiefilm, grappige horror). En dat terwijl filmkomedie zoveel moois heeft opgeleverd. Juist in moeilijke tijden – jaren twintig, dertig, veertig – hadden bezoekers behoefte aan die gulle lach, die vaak uit wrangheid ontstaat.

Waar het aan ligt, is lastig te zeggen. Misschien worden ze wel gemaakt maar komen ze nooit meer over de filmgrens. Of is de tand des tijds zo serieus geworden dat niemand ze meer maakt?

Hoe dan ook: een paar films gebruiken humoristische elementen en daar moeten we het nu maar mee doen. Het grappige Deadstream bespraken we al bij de aflevering over horror.

 

Flux Gourmet

Flux Gourmet – Sonische cateraars raken in de war
Een kunstgroep mag op een locatie (een residence in kunstjargon) oefenen op hun kunstperformances met geluid en eten. Of te wel ‘sonische cateraars’. Dus een microfoon in een pot tomatensaus, performances en live mixwerk. Zij zijn verkozen boven andere, concurrerende groepen en die zijn er niet blij mee.

De groep bestaat uit Elle (leider), Billy en Lamina. Stones helpt ze en maakt notities over alles. Ze krijgen feedback van de beschermvrouwe die de residentie. Ondertussen neemt Stones interviews af met de artiesten. 

Regisseur Peter Strickland is een van de weinige ‘auteursfilmers’ van deze tijd. The Duke of Burgundy, In Fabric en Berberian Sound Studio zijn stuk voor stuk films die je in stijl, verhaal en onderwerp niet snel door iemand anders gemaakt ziet worden. De link is meestal een vorm van horror maar het blijft altijd speels, binnen zijn eigen verhaal.

Ook deze film is vreemd met bedwelmde orgieën; machtsmanipulatie met een flanger; kolossale darmproblemen; een wijsneuzige arts die wijn drinkt in de praktijk. En dan hebben we het nog niet gehad over de performances die uitgebreid in beeld komen. Een criticus van The Observer zegt het treffend: ‘Peter Strickland’s deliciously bonkers tale of art, desire and gut pain.’

Toch waakt Flux Gourmet ervoor niet te komisch of dramatisch te worden en zijn er ook geen onnodige schokeffecten. Ondanks de lengte van bijna twee uur verveelde de film mij niet. Wel vond ik het af en toe een monotone film. Veel herhaling van situaties: zo is het script ook opgebouwd. De film zou bij wijze van spreken tien uur kunnen doorgaan. Op zeker moment vloeien je concentratiekrachten toch een beetje weg. Ik denk dat het script een kans laat liggen om à la Adaptation de boel overhoop te gooien in het laatste deel. 

Het onderwerp van de film, kunst met audio, is verrassend goed vastgelegd. De audioperformances hebben wel iets grappigs maar ze zijn ook weer niet zo overdreven gedaan – vaak een valkuil bij luchtige films over kunst. Het is ook echt een boeiend wereldje. Lees bijvoorbeeld eens dit interview met een optisch kunstenaar. Of bekijk de website van het collectief iii in Den Haag. 

Met Berberian Sound Studio (over een geluidsmaker bij een giallo-film) in het achterhoofd is het misschien ook niet gek dat Strickland het audiodeel zo serieus neemt. 

Lees hier waar en wanneer deze film draait. 

 

My Grandfather’s Demons

My Grandfather’s Demons – Opa’s demonen zijn zo slecht nog niet
Rosa hoort dat haar grootvader is overleden. Hij had haar opgevoed maar in haar drukke stadse leven had ze weinig aandacht voor hem. Een man van driftbuien, waar zij ook wel last van heeft.

Na het slopen van een computer op haar werk, gaat ze naar het huis van haar opa, in de middle of nowhere, en maakt ze kennis met andere dorpsbewoners, zoals de jonge Chico en zijn moeder Laura, en Hugo die helpt bij de bakkerij. En natuurlijk haar kat.

Om een of andere reden doen de meeste dorpsbewoners vrij onaardig tegen haar. Het heeft iets met haar grootvader te maken. En hoe zit het met die zelfgemaakte kleipoppetjes die ‘s nachts à la Toy Story op pad gaan? Dan is er nog de kwelende, klagende stem van haar grootvader in nachtmerries.

Lieve, grappige en ook wel soms duistere ‘claymation’ (ook met gewone animatie). De Portugese film van regisseur Nuno Beato is een goed uitgewerkt persoonlijk verhaal over stadse Rosa die zichzelf hervindt in het huis van haar opa. Het verhaal heeft roots in lokale spooky legenden, die hier gelukkig een keer niet echt kwaadaardig zijn.

Misschien is het enige punt dat er in het indie-animatiegenre intussen zoveel moois is gemaakt (Ernest and Clementine, My Life as a Zucchini, etc.) dat Os demonios de meu avo niet meer zo opvalt tussen al die films. Natuurlijk is het waanzinnig knap hoe de klei en de animatie samen een vermakelijke productie kunnen maken. Diverse leuke kleine grapjes en sympathieke karakters. Maar om grenzen te verleggen, is meer ambitie nodig.

Daarom vond ik misschien het begin ook nog wel spannender dan het verdere deel van de film: die spot met het bedrijfsleven stak net wat feller. Hier was het in feite alleen bedoeld als contrast met het tweede deel in het dorp. Het maakt de film wel volwassen maar misschien minder avontuurlijk.

Lees hier waar en wanneer deze film draait.

 

The Roundup

The Roundup – Zuid-Koreaanse The Rock houdt huis
In Vietnam wordt een rijke Koreaanse toerist gekidnapt. Die keert niet meer terug. Ene Kang blijkt er verantwoordelijk voor. En veel meer dan die ene toerist, en in meer landen.

Naar rechtvaardigheid snakkende Koreaanse detectives gaan erachter aan. Gelukkig heeft de politie een soort superdetective, Ma Saek-Do. Hij is de Koreaanse variant van The Rock. Wel slim en sterk maar subtiliteit is niet zijn beste punt.

Veel bekend materiaal in deze komische buddyfilm. De ‘ik ben nergens bang voor’ routine van Ma Dong-Seok is vermakelijk om naar te kijken. Grappig is dat de Koreanen en Vietnamezen met elkaar in gebroken Engels praten om elkaar te begrijpen. Een echte vertaalclash. Daarbij hebben de Koreanen de rol van regels overtredende rouwdouwers die Amerikanen meestal hebben in Amerikaanse films over de grens.

Het is wel zonde deze komische film ook echt wel wat lugubere momenten heeft. Kang steekt er op los, ze vallen bij bosjes. Je ziet dat zo vaak in moderne actiefilms. Ik heb het nooit grappig gevonden en ik vind het ook niet passen bij een film die iets humoristisch uitdraagt.

Al met al is het als met veel Koreaanse films: vaardig gemaakt, sterke actie, goed verhaal, je verveelt je niet. Alleen blijft het niet zo hangen.

Lees hier waar en wanneer deze film draait.

 

KØT

Shorts: KØT / Legs
In KØT (zie: foto) kijken we naar douaniers bij een grens waar nooit iets gebeurd. Ze spreken een fantasietaal maar het oogt als een oude Sovjetrepubliek. Ze drinken wodka, dragen bontmutsen en zijn bureaucratisch.

Op een dag schieten ze naar een overvliegende drone en die laat een doos vallen. Daarin zit een rond apparaat. Het ding heet ‘Home’ en spreekt in een mum hun taal. Het helpt ze met karatelessen of liedjes zingen. De oude verveling is weg. Alleen weigert het apparaat om de baas van het douanekantoortje te verstaan.

Best vermakelijke Nederlandse film (van Nils Gerbens) van kleine twintig minuten verrast met aardige setting en onverwacht verhaaltje. Zo’n fantasietaal en fantasieland verzinnen en grappig uitvoeren valt niet mee. Ik zie best een hele film voor me met deze acteurs in steeds weer compleet verschillende settings.

In Legs wil een vrouw in verwachting raken maar slikt in plaats daarvan een spin in. Ze gaat naar de dokter. ‘Je hebt een levende spin net boven je buik.’ ‘Kan ik hem levend houden?’ Rare blik. Later krijgt ze trek in vliegen. 

Geestige korte Britse film, Legs. Gaat over de ‘urban myth’ dat we jaarlijks een X-aantal spinnen doorslikken. Dat is niet waar maar in deze film wel het uitgangspunt van een grappig verhaal. 

Het smaakt (pun not intended) eigenlijk naar meer. Waarom niet meer van dit soort korte films over onze relatie met insecten? Een geweldig gegeven waar je veel fantasie in kwijt kan.

 

27 oktober 2022

 

Imagine 2022 – Deel 1: Suspense
Imagine 2022 – Deel 2: Sciencefiction
Imagine 2022 – Deel 3: Familie
Imagine 2022 – Deel 4: Horror
Imagine 2022 – Deel 6: Mysterieuze films

 


MEER FILMFESTIVAL

Imagine 2022 – Deel 4: Horror

Posted on

Imagine 2022 – Deel 4: Horror
Wraakzuchtige oudjes & livestreamen met geesten 

door Bob van der Sterre

Natuurlijk, Imagine is horror. Maar er is horror in veel soorten en maten: zachte horror, grove horror, stijlvolle horror, grappige horror. De creatieve horror blijft op Imagine het meeste hangen.

Horror is in de mode. Vorig jaar was horror volgens deze bron na actie en avontuur het meest populaire genre. Het had in 2021 het hoogste percentage van het totaal ooit. (Dit gaat alleen over Amerikaanse films.)

Het genre bestaat nog steeds veelal uit trucs en dat appelleert vermoedelijk aan veel filmmakers. Het evolueert net zo goed als andere genres. Lees wat we er vorig jaar over schreven.

De films doen het vaak goed in het neerzetten van een idee, minder in wat ze ermee willen vertellen. Het griezelidee domineert het verhaal. Hoewel het naar mijn idee beter andersom zou kunnen zijn, dat maakt het vaak nog veel enger.

Horrorfilms maken steevast gebruik van griezelige huizen. Dat zorgt ervoor dat je beter je horrortrucs kunt inzetten. De enige horrorfilm die daar helemaal niet aan deed tijdens deze Imagine, was de film van de 80-jarige veteraan Dario Argento.

 

Viejos

Viejos – Het is warm, pas op de oudjes
Het is heet en het wordt alleen maar heter, in de veertig graden. De oma van Naia springt van het balkon. In plaats van te rouwen, doet opa raar. Als de vader en stiefmoeder van Naia hem in huis nemen, zegt hij: ‘Ik ga jullie vermoorden.’ Zo gek als een deur, oordeelt stiefmoeder Lena, en ze wil hem laten opnemen.

Zeker geen slechte film, Viejos. Het is een soort horrorniche: een bepaalde groep is creepy en neemt wraak op (meestal) volwassenen. Who can kill a child? is een voorbeeld waarbij kinderen dat doen. Ook Spaans trouwens.

De film zit goed in elkaar. Het tempo is rustig, de setting mooi (Madrid tijdens een hittegolf), de acteurs zijn niet ergerlijk. Er is suspense op de goede manier. Dat komt ook door de cinematografie, die me positief opviel. Goede cinematografie maakt alles interessanter. Daarnaast weet je dat de oudjes weird zijn, maar wat zit erachter? Of je erachter komt in deze film laat ik even in het midden.

Een paar dingen storen wel. De onnodige jump scares (geen hete thee in je handen houden dus) en de muziek. Sinds een tijd is het een trend om spannende filmmuziek te maken met het geluid alsof een orkest aan het inspelen is. Dat hoor je hier wel erg veel.

Daarnaast mis je vaak bij zulke films een soort filosofische laag waar het idee functioneel voor is. De film biedt niet veel meer dan het idee zelf. Dat is hier ook zo. Natuurlijk kun je er wel kritiek in lezen, bijvoorbeeld hoe wij met ouderen omgaan, maar dat is dan vrij simpel als je het mij vraagt.

Lees hier waar en wanneer deze film draait.

 

The Eyes Below

The Eyes Below – Als je nachtmerries levend worden
Journalist Eugène gaat een onthullend stuk publiceren. Met stress gaat hij de nacht in. En wat een nacht… Een terrornacht.

Hij zit vast in bed, maakt tochten door zijn eigen lakens, stoeit met een zwart olieachtig wezen, grijpt (tevergeefs) naar zijn mobiel. Hij krijgt slechts hulp door wat vage verwijzingen in boeken.

Vorig jaar zag ik La Femme aux chaussures Léopard op Imagine. Vijf minuten van deze film en je weet dat je met dezelfde maker te maken hebt: Alexis Bruchon. Dat is een goed teken. Hij heeft een eigen, herkenbare stijl met ontzettend veel creativiteit en interessante beeldideeën. Als ik al horror kijk, dan graag zo.

Daarmee maakt hij een originele film over een voor velen herkenbaar gegeven: panisch van de angst in je bed zitten, compleet bevroren van angst voor een duister wezen. Dat gevoel weten hij en zijn team geweldig over te brengen, zelfs met de beperkte middelen die ze ongetwijfeld hadden. Het is soms zo griezelig dat deze film wel een waarschuwing zou mogen hebben voor mensen die hier echt last van hebben… Want een nachtmerrie beleven is een poeslief ding vergeleken met ‘terrors’. Lees over de serieuze kant van het verhaal.

Net als La Femme aux chaussures Léopard is de film niet foutloos. Waarbij die film last had van een wat te ingewikkeld gegeven, is deze film simpelweg te lang voor het idee. Ook al is het maar 1 uur en 17 minuten, het wordt op een gegeven moment te herhalend. Een half uur minder en de film was misschien wel briljant geweest. Voor filmfans zijn de verwijzingen naar Cluny Brown nog wel grappig (de poster, de naam Boyer).

Lees hier waar en wanneer deze film draait.

 

Deadstream

Deadstream – Livestreamen in een huis vol geesten, wat kan er misgaan?
Shawn is een livestreamer die met pranks geld verdiende op YouTube. Hij ging iets te ver, werd gebanned, maakte een excuusvideo en is nu weer up en running met livestreams.

Zijn volgende project: een livestream van een bezoek aan een haunted mansion. Het is het huis waar de geest van de gestorven Mildred rondwaart. Hij moet er voor zijn publiek (en sponsors) een nacht doorbrengen.

Als een echte livestreamer hangt hij alle kamers camera’s op, inclusief een safe room met veel licht. Hij houd met camera’s alles in de gaten, checkt aldoor de chat. Afgezien van een paar rare geluiden, gebeurt er niets. Totdat ineens Chrissy – een enorme fan – in de kamer staat. Vanaf dat moment… wel… ik zal niets verklappen. Maar het is enerverend.

Iedere Imagine is er wel een film die je totaal verrast. Deze film van Joseph en Vanessa Winter (zowel script als regie als hoofdrol voor Joseph) combineert met eenvoudige middelen knap een parodie van een livestream à la Twitch met een echte horrorfilm. Dat levert een soort grappige The Blair Witch Project op. Het ene moment houd je een dekentje voor je ogen, het andere moment moet je schateren. Het tempo van de film is ook heel hoog.

De parodie op prankers op YouTube en livestreamers is vooral vermakelijk. Zoals het constante gegil van Shawn die bij het minste geringste wegrent; zijn reacties op comments uit de chat; de sluikreclame; de adviezen van ‘het internet’. In wat voor benauwde situatie hij ook zit, hij vindt toch telkens tijd om de comments van zijn fans te bespreken. Het wordt natuurlijk flink over de top – en het einde had beter gekund én Joseph speelt het allemaal net een slag té grappig – maar de amusementswaarde is hoog.

Deadstream – ongetwijfeld voor een appel en een ei gemaakt – laat zien dat grote budgetten toch altijd ondergeschikt zijn aan een sterk script.

Lees hier waar en wanneer deze film draait.

 

Megalomaniac

Megalomaniac – Kinderen van een seriemoordenaar
Martha en Felix wonen in een oud huis. Ze zijn de kinderen van ‘de slager van Bergen’. Een mysterieuze moordenaar in de jaren negentig die nooit werd gepakt. Felix neemt het slagersambacht over van zijn vader. Terwijl Martha door aanrandingen van mannen op haar werk steeds minder in de realiteit staat.

Op een dag neemt Felix een van zijn prooien mee naar huis. Martha voelt een band met het slachtoffer, op wie zij haar eigen frustratie kan botvieren. ‘Mijn kleine poesje.’ Het wordt erger als Martha zwanger blijkt te zijn van een van de aanrandingen.

Megalomaniac heeft in het begin veel potentie. Veel intuïtieve, stijlvolle beelden. De vliegende slager; hoe Martha zichzelf ziet; creepy figuren in het zwart. De film blinkt uit in korte momenten met verrassende, griezelige cinematografie. Tel er een prachtig interieur bij op en goed acteerwerk (Eline Schumacher als Martha).

Alleen is de film van Karim Ouelhaj (zijn vierde) afgezien van stijlvol ook wel erg zwaar en traag. Martha heeft wat te weinig reliëf om zo lang te blijven boeien als hoofdpersoon. Daarnaast zijn er geen lichtpuntjes. Wat het verhaal nog wilde uitdrukken, vloog ook over me heen. Er zat denk ik een knaller van een mysterieuze horrorfilm van een klein uur in deze film verborgen.

Lees hier waar en wanneer deze film draait.

 

Dark Glasses

Dark Glasses – Donkere glazen helpen je niet tegen seriemoordenaars
Een eclips. Een prostituee. Ze wordt op de dag van de eclips in haar auto aangevallen door een kerel in een wit bestelbusje, rijdt andere mensen aan, verongelukt, raakt blind.

Het overlevende kind van het ongeluk, een tienjarig Chinees jongetje genaamd Chin, komt bij haar wonen. Ze moeten vluchten voor een maniakale moordenaar die het om een of andere reden op haar gemunt heeft.

Wat kun je verwachten van een intussen tachtigjarige Dario Argento? Toch op zijn minst een mooie prostituee die blind wordt en op stap gaat met een tienjarige Chinees jongetje. En scènes op het Italiaanse platteland in het pikkedonker. En een paar moorden met net iets te veel smerige details.

Het was ook wel naïef om te verwachten maar Dark Glasses heeft niet dezelfde sfeer als klassiekers als Profondo Rosso, Tenebrae en Suspiria, horrorfilms die met extreem stilisme de filmwereld veroverden. Dit oogt een stuk lomper en dat zit hem vooral in een verhaal waar weinig moeite in is gestopt en de inspiratieloze bad guy.

Aan de andere kant is de vriendschap tussen Chin en Adriana (een Chinees weeskind én een blinde prostituee) wel iets voor Argento. Een aardig contragewicht tegen de brute seriemoordenaar. Er zitten meer Argento-herkenbaarheden in. De protagoniste; de combinatie van uiteenlopende karakters; het humane versus het duivelse; de kansloze detectives; en natuurlijk de extreme uitvergrotingen van geweld.

Ongetwijfeld worden filmbezoekers tijdens Imagine wild van de dingen die in de jaren 70 al grappig waren: het gebruik van effecten van poppen in plaats van CGI, het nepbloed en het soms oersimpele acteerwerk. Dat hoort erbij.

Lees hier waar en wanneer deze film draait.

 

What Killed Timmy Benson

Shorts: Hudlos / Under the Ice / What Killed Timmy Benson
Hudlos is een Korte Deense film van een klein kwartier, die vertelt over Jonas die bij zijn nieuwe vriendinnetje op bezoek komt. Hij loopt de verkeerde kamer in en daar zit haar vader. ‘Hallo!’ Vader reageert niet. Blijkt dood. Opgezet.

‘We hebben een gekke familie’, zegt ze.

Je kunt al raden wat je aantreft in de badkuip. De film is wat grappiger dan de meeste horrorfilms maar heeft geen meer inspiratie over om de film te eindigen met een aardig plot. De meeste films zijn te lang, deze is iets te kort.

De Spaans-Andorraanse productie Under the Ice is minder grappig maar slaagt wel redelijk in het klassieke griezelwerk.

Vader van jongetje verdrinkt maar keert terug in hun huishouden. Wat is de rol van het jongetje? Inclusief bliksemschichten en een elegant plot. Mooi gemaakt.

Meer ijs en een jongetje in What Killed Tommy Benson (zie: foto). Horroranimatie, dat is misschien (ik ben geen kenner) wel iets nieuws. Jongetje wordt gevolgd door monster dat uit spiegel kruipt.

De Nederlandse korte film van Nick Cremers is een mooi persoonlijk werk. (Er is overigens niets Nederlands aan – als je mij had gezegd dat het Zweeds was, had ik het ook wel geloofd.) Enige is dat de film voor kinderen lijkt (animatie, kinderen als hoofdpersonen) maar het lijkt mij toch echt wat te griezelig voor jonge kinderen.

 

26 oktober 2022

 

Imagine 2022 – Deel 1: Suspense
Imagine 2022 – Deel 2: Sciencefiction
Imagine 2022 – Deel 3: Familie
Imagine 2022 – Deel 5: Luchtig
Imagine 2022 – Deel 6: Mysterieuze films

 


MEER FILMFESTIVAL

Imagine 2022 – Deel 3: Familie

Posted on

Imagine 2022 – Deel 3: Familie
Overbezorgde moeders 

door Cor Oliemeulen

Je kunt je afvragen welke heikele familiekwesties ten grondslag liggen aan de motivatie om horrorfilms over moeders te maken. Sommige filmmakers tonen nog enige compassie, anderen zijn meedogenloos. 

 

Huesera

Huesera – Krakende botten
Haar man Raúl lijkt gelukkiger dan Valeria (prima rol Natalia Solián) wanneer ze dan eindelijk in verwachting is van hun eerste kind. Valeria’s onbestemde gevoel begint als zij ’s avonds laat tegenover hun appartement iemand van het balkon ziet springen. Vol afschuw roept zij Raúl, maar als hij komt kijken is het slachtoffer verdwenen. Valeria stopt met haar werk als meubelreparateur en prepareert de babykamer (Let op met die zaagmachine!). Ze slaapt slecht, hoort ’s nachts angstaanjagende geluiden en ziet schimmige figuren snel wegschieten. Van haar familie hoeft ze niet veel steun te verwachten. De dokter wijt haar angsten aan zwangerschapsspanning. Als op een dag het zelfgemaakte babyledikantje in de fik staat (volgens Raúl omdat Valeria stiekem had staan te roken), komen er kalmeringspillen aan te pas.

Het naderende moederschap is een dankbaar, maar redelijk afgezaagd thema voor horror. Met Rosemary’s Baby (1968) van Roman Polanski was het meeste al gezegd. Desalniettemin verrast de Mexicaanse Michelle Garza Cervera met haar speelfilmdebuut. In plaats van gruwelijke schrikbeelden die de kijker de stuipen op het lijf moeten jagen, zien we vage reflecties in spiegels en op glimmende oppervlaktes: Valeria’s innerlijke tweestrijd. Verder is de geluidsband kraakhelder, van de knakkende vingers van Valeria tot en met wezenloze wezens met krakende botten tijdens een zwart magisch ritueel dat de kersverse moeder zal ondergaan. Huesera laat zien dat het moederschap niet is geschikt voor sommige vrouwen. Zwangere vrouwen kunnen beter een andere film gaan kijken.

Lees hier waar en wanneer deze film draait.

 

Family Dinner

Family Dinner – Vasten tot Pasen
In deze eerste speelfilm van Oostenrijker Peter Hengl had moeder Claudia ook beter geen kind kunnen krijgen. Haar tienerzoon Filipp is uitgegroeid tot een verwend ettertje. Zij pampert hem, checkt elke avond zijn mobiel en ontneemt hem zijn vrijheid. Als gezondheidsgoeroe heeft Claudia succesvolle boeken geschreven, maar ook esoterie geniet haar fascinatie. Haar huidige levenspartner Stefan is een op wild jagende fitnessfanaat, die het liefst van Filipp een ‘echte vent’ wil maken. Vanaf het moment dat Claudia’s corpulente nichtje Simi (Nina Katlein) in hun afgelegen woning de paasvakantie komt doorbrengen, ontvouwt zich een verhaal waarin Filipp steeds recalcitranter wordt en vastbesloten is zich aan de verstikkende bemoeienis van zijn moeder te onttrekken.

Claudia wil Simi wel helpen met haar overgewicht: gewoon de hele week tot aan paaszondag niets eten; eerst detoxen, de rest volgt vanzelf. Terwijl Filipp de meest uitgebreide maaltijden krijgt voorgeschoteld, begint Simi’s maag steeds heftiger te knorren. Ook Claudia en Stefan lijken te vasten. Ondertussen maken neef en nicht voorzichtig contact. Filipp is ervan overtuigd dat Claudia en Stefan hem iets ergs aan willen doen. Ook Simi begint argwanend te worden.

Met weinig middelen en verrassingen telt Family Dinner langzaam de dagen af naar het paasdiner. Het slachten en villen van een paaskonijn op Witte Donderdag en Claudia’s klap in Filipps gezicht op Goede Vrijdag vormen de opmaat voor de onvermijdelijke horror die komen gaat. Wat gebeurt er met die houten wigwam waarin Filipp zich af en toe verstopt? Wat gebeurt er tijdens het familiediner? Tja, die climax zag je al van mijlenver aankomen. Gelukkig bestaat er zoiets als wraak waaraan de kijker zich kan laven. 

Lees hier waar en wanneer deze film draait.

 

La Piedad

La Piedad – Krankzinnige kitsch
Ook moeder Libertad (Ángela Molina) heeft haar tienerzoon Mateo (Manel Llunel) geïsoleerd van de buitenwereld. Ze wonen in een groot, roze huis met zwart-marmeren pilaren. Sinds Mateo’s vader na de geboorte vertrok, heeft Libertad hun zoon alle vrijheid en eigen initiatief ontnomen, omdat ze bang is hem te verliezen. Libertad stopt Mateo nog in bad en als zij zijn nagels knipt, knipt zij een topje van zijn teen af zodat zij weer voor hem kan zorgen. En als Mateo zijn moeder nodig heeft, trekt hij de wond open. Ze slapen niet alleen bij elkaar in bed, maar doen eigenlijk alles samen, zoals eten, en kotsen. Wanneer Mateo een hersentumor heeft, denkt Libertad dat ook zij kanker heeft en zou zij het liefst ook zelf geopereerd willen worden. Dan maar samen aan de chemotherapie.

Vijf jaar na zijn speelfilmdebuut verrast en schokt Eduardo Casanova met La Piedad opnieuw het Imagine Film Festival. Pieles was een tragikomische beproeving waarin bizarre, afstotelijke en smakeloze personages het hart van de toeschouwer proberen te winnen. De maffe karakters en verwikkelingen deden denken aan ‘pope of trash’ John Waters, de pastelkleuren en gestileerde kaders aan het werk van Wes Anderson. Ook het productiedesign in La Piedad staat volledig ten dienste van het krankzinnige plot. De excentrieke Spaanse filmmaker (in eigen land bekender als acteur) heeft een voorkeur voor sets waarin de personages zich nietig voelen, alsof ze worden bestuurd door een almachtige stem.

Casanova weet begrippen als ‘bevalling’ en ‘piëta’ (een meelijwekkende voorstelling waarin de heilige maagd treurt om haar dode zoon op haar schoot) een nieuwe dimensie te geven. Als je door de verontrustende beelden en situaties heen kijkt, ontdek je een intelligente uiteenzetting over dictatoriaal gedrag en onderdrukking.

Lees hier waar en wanneer deze film draait.

 

25 oktober 2022

 

Imagine 2022 – Deel 1: Suspense
Imagine 2022 – Deel 2: Sciencefiction
Imagine 2022 – Deel 4: Horror
Imagine 2022 – Deel 5: Luchtig
Imagine 2022 – Deel 6: Mysterieuze films

 


MEER FILMFESTIVAL

Imagine 2022 – Deel 2: Sciencefiction

Posted on

Imagine 2022 – Deel 2: Sciencefiction
Biohacken & Monsters tegen bodemprijzen 

door Bob van der Sterre

Wie houdt er niet van SF? Het is onze gedroomde toekomst. Op Imagine valt er weer voldoende tijd te reizen, al lijkt het aanbod iets schaarser dan andere jaren.

Sciencefiction evolueert, we schreven er vorig jaar al over. Ook dit jaar zet de trend zich voort. De SF is op Imagine van alle markten thuis.

Zou de SF van nu realistischer over de toekomst denken dan een film als Metropolis deed in 1927? De tijd zal het uitwijzen. De rode draad is in elk geval dat het ontzettend moeilijk is om in films de toekomst te voorspellen.

Het valt op dat de shorts hier vooral in uitblinken. De featurefilms not so much. Is de sciencefiction echt wat minder in de mode? Zijn we de toekomst beu geraakt omdat ons heden al zo maf is? Of is de strijd met series als The Expanse opgegeven?

 

Escape to the Silver Globe

Escape to the Silver Globe – Hoe je een SF-meesterwerk ruïneert
Andrzej Zuwalski. Ik ken hem vooral van Possession. Geboren regisseur, begon als assistent van Wajda. Zijn zoon: ‘Als je meeging met zijn ideeën was alles prima. Als je eigen ideeën had, was het meteen over.’ Een collega: ‘Als je een auto wilde, kon je aan hem vragen: Andrzej, welke auto moet ik kopen? En hij zou het je dan wel vertellen.’

Zo’n ietwat wereldvreemd en overcontrolerend persoon is wel wat een grote filmproductie nodig heeft. Want hij heeft antwoorden op alle vragen. In 1977 had Zuwalski al wat films gemaakt maar zijn magmum opus moest de sciencefictionproductie On the Silver Globe worden. Denk aan Star Wars maar met fantasierijkere outfits, vreemdere decors, meer filosofie, poëzie en mysterie. Het type film dat jaren later wordt bestempeld als ‘meesterwerk’.

Natuurlijk was het vrij duur voor Poolse begrippen maar toch was iedereen verrast dat een bureaucraat die carrière wilde maken de stekker eruit trok. Nota bene toen al ruim 70% van de film klaar was. Zuwalski was een relatieve buitenstaander in de Poolse cinema (had in Frankrijk gestudeerd) en kende geen bescherming.

Een sciencefiction-meesterwerk-in-wording werd hierdoor geruïneerd. De betrokkenen vertellen in deze docu hoe dat toen ging. De film werd later wel afgemaakt en in 1988 vertoond, en in 2016 nog eens digitaal gerestaureerd. Het verlies van het momentum bedierf een echte afsluiting.

Zuwalski maakte nog carrière in Frankrijk (waar hij gedwongen heen moest) maar On the Silver Globe bleef altijd voor hem een pijnlijk hoekje van de cinema – en voor de liefhebber natuurlijk ook. Een voorbeeld hoe simpele bureaucraten cultuur kunnen verknallen. De film van ruim 2,5 uur kun je zien op Archive.org.

Lees hier waar en wanneer deze film draait.

 

Vesper

Vesper – Biohacken voor een goed doel
In Vesper zien we hoe de arme 13-jarige Vesper probeert te overleven in een postapocalyptische wereld, waarbij de macht ligt bij de supersteenrijken in hun Citadels. Zij wil niet bij groep armen onder de straffe hand van Jonas leven en verkiest bewoning in een klein huisje met haar vader. Hij ligt op bed maar zijn geest communiceert via een drone.

Vesper doet veel experimenten met planten en gaat superzaden kweken. Oftewel: biohacken. Misschien kunnen die zaden de wereld vooruit helpen. Ze wordt alleen afgeleid door nogal wat gebeurtenissen. Zoals de irritante Jonas. Of het rijke meisje uit de Citadels (neergestort in een minivliegtuigje). Jagers die haar zoeken.

Vesper pakt de SF-film niet aan met een strak script. Zo komt de elite in hun citadellen nauwelijks in het script voor. Je krijgt een sfeervolle ‘trip’ in een SF-wereld, die af en toe wordt onderbroken door spanning en actie.

De setting is boeiend en dat is wat liefhebbers hiervan zoeken, maar voor mij is de film té traag en te dramatisch om bij te blijven. Ik ben zelf ook een beetje allergisch voor zulke overdadig serieuze fantasierijke verhalen, maar ik respecteer de poging van de makers, Kristina Buozyte en Bruno Samper.

Lees hier waar en wanneer deze film draait.

 

Shin Ultraman

Shin Ultraman – Monsters tegen bodemprijzen
Monsters komen ineens overal in Japan aan de oppervlakte. Geen nood, daar is Ultraman! Een mensachtige alien die energiestralen kan schieten, vliegen en zo groot is als een gebouw.

Leden van het buitenaardse wezen commandoteam SSSP hebben het maar druk met de monsters. Ze zijn ervan overtuigd dat Ultraman hen wil helpen. Plotseling maakt hij een stuk stad kapot. Dat blijkt Zarab te zijn, een alien die de aarde wil domineren en Ultraman opgesloten heeft. Na zijn aftocht is Ultraman er nog niet vanaf: dan komen Mefilas en Zoffy nog langs. Ultraman houdt van de mensheid en wil hun bestaan verdedigen (waarom precies wordt niet duidelijk).

Ultraman was een Japanse serie uit de jaren zestig. Uiteraard knullig gemaakt met allerlei goedkope effecten. Dat verklaart waarom de pakken, gevechten en monsters er hier ook zo uitzien. De film blijft trouw bij ‘het hart’ van Ultraman – en dat is mooi – maar tegelijk is dit verhaal ook wel wat te episodisch om echt goed te werken. Het zijn als vier korte serie-afleveringen achter elkaar geplakt. Je mist karakterontwikkeling voor een echte speelfilm.

Twee dingen vond ik wel erg genietbaar: de monsters (ook geïnspireerd op de tv-serie, kijk hier maar) en het gesprekje over de toekomst van de planeet tussen Mefilas en Ultraman op schommels. Ook aardig is hoe de politiek hier wordt afgeschilderd: pragmatici die er een uiterst kortetermijnvisie op nahouden.

Al met al is het script te rommelig en charmeloos om echt te overtuigen. Je kunt misschien beter de oude serie nog eens bekijken. Van dezelfde schrijver en regisseur (Hideaki Anno/Shinji Higuchi) als Shin Godzilla uit 2016.

Lees hier waar en wanneer deze film draait.

 

New Babylon

Shorts: The Following Year / Time Tourists / New Babylon
In de korte Spaanse (wel Engelstalige) film The Following Year van Miguel Campa kijken we naar de gevolgen van een uitvinding van de nabije toekomst. Je kunt een overleden mens bestellen en tot leven wekken. Letterlijk Lazarus op commerciële basis dus.

Jim doet dat bij Julia. Alleen merkt Julia via subtiele boodschappen dat dit niet de eerste keer is dat Jim haar besteld heeft. En dat zijn doelen misschien niet zo nobel zijn.

Een van de betere korte films van deze Imagine, deze Spaanse productie. Eentje met kop, staart en een verhaal. Ik heb zelfs flashbacks naar Memento, een van de betere (wat mij betreft) Christopher Nolan-films. Zelf vind ik plots nogal overschat, maar hier werkt het wel goed.

Verder zijn de acteurs (Rachel Keller en Kieran O’Brien) wel twee om in de gaten te houden: ik zie ze makkelijk meespelen in duurdere producties. Film past in de stijl van Engelstalige indie SF-films in de nabije toekomst, zoals Lapsis en Creative Control.

Time Tourists past ook bij die indie SF-stijl. In de toekomst kun je als toerist reizen naar andere tijden. Leuk om even vogels te checken als je die nog nooit hebt gezien. Een man en een vrouw ontmoeten elkaar tijdens hun trip en trekken samen op. ‘Waarom een enkele reis?’ ‘Een retour was te duur.’ Deze Nieuws-Zeelandse dramady is simpel en effectief; precies wat een kort verhaal moet doen.

Tot slot kijken we in New Babylon (zie: foto) naar een cyclische stad die ronddraait in verschillende lagen. Diverse inwoners raken er zelf ook van door de war, vooral de Audi-bezitter die ineens zijn auto kwijt is.

Deze Nederlandse film van Gideon van der Stelt (regie, script) en Jorne Tielemans (cinematografie) is een soort SF-Roy Andersson. Een prachtige productie die je gerust een tweede keer kunt bekijken. De cyclische, klokachtige stad vormgeven is een ding. De locaties binnen de stad passen er ook ontzettend goed bij (zoals het lege gebouw, het café, de woonkamer, de metro). En dan zijn er nog de effecten met de bewegende stad. De zwevende Audi is dan goed bruikbaar als humoristisch breekijzer.

Technisch erg sterk, kritiek heb ik op het menselijke stukje van de film. De acteurs verdrinken een beetje binnen het visuele geweld. Ook jammer dat ze niet gewoon Nederlands spreken maar misschien was dat opzettelijk.

 

24 oktober 2022

 

Imagine 2022 – Deel 1: Suspense
Imagine 2002 – Deel 3: Familie
Imagine 2022 – Deel 4: Horror
Imagine 2022 – Deel 5: Luchtig
Imagine 2022 – Deel 6: Mysterieuze films

 


MEER FILMFESTIVAL