***
recensie Gabrielle
Snakken naar onafhankelijkheid
door Tom Bakker
Gabrielle is een muzikaal drama over een verstandelijk beperkte vrouw die wil leven zoals ieder ander, met liefde, seks, autonomie en onafhankelijkheid. Hoewel charmant en gekenmerkt door aangename personages, voelt de film als een ‘kijkje in het leven van’ en mist daardoor de impact die het verhaal verdient.
De tweede speelfilm van regisseuse Louise Archambault gaat over de 22-jarige Gabrielle (debutante Gabrielle Marion-Rivard). Zowel het personage als de actrice hebben het syndroom van Williams, een genetische aandoening die gekenmerkt wordt door een verstandelijke beperking, een sterke sociale persoonlijkheid en een enorme muzikaliteit. Samen met andere geestelijk gehandicapten woont ze in een tehuis en zingt ze in een koor. In het koor zit Martin (Alexandre Landry), die ook verstandelijk beperkt is. Gabrielle en Martin zijn smoorverliefd, maar ontdekken aan de hand van hun opbloeiende relatie dat niet iedereen hun liefde zo makkelijk accepteert als zij dat zelf doen.
Passie voor muziek
Gabrielle, dit jaar de Canadese inzending voor de Oscars, vindt haar kracht vooral in de muziek en de zang. De scènes met het koor zijn prachtig en tonen de verbondenheid en passie van de verschillende leden voor de muziek. Door veel close-ups, lange takes en een focus op de spontaneïteit van de personages doet de film af en toe aan als een documentaire. De camera blijft dicht bij Gabrielle en leeft gefascineerd mee met haar uitbundige emoties. Haar naïviteit en enthousiasme maken haar op beeld een verfrissende verschijning.
Archambault schroomt niet de seksualiteit van de gehandicapte personages in beeld te brengen. Gabrielle’s relatie met Martin is sensueel gefilmd en doet natuurlijk aan, al leidt het ietwat overdreven acteerwerk van de niet verstandelijk gehandicapte acteur Alexandre Landry enigszins af. De mooiste relatie is die van Gabrielle met haar zus Sophie (Mélissa Désormeaux-Poulin), die haar onvoorwaardelijk steunt en daardoor haar eigen vriend op de tweede plaats zet. De sterke band tussen de zussen is zowel een zegen als een vloek voor de naar onafhankelijkheid snakkende Gabrielle.
Plezier en verwondering
Het verhaal geeft een kijkje in het leven van mensen waar velen weinig van afweten. Het is een genot om te kijken naar het oprechte plezier en de verwondering waarmee de personages de wereld zien. In haar kern gaat Gabrielle, winnaar van de publieksprijs van het Filmfestival van Locarno, over de drang van de hoofdpersoon om een volwassen en onafhankelijk leven te leiden, iets wat voor de meesten van ons een vanzelfsprekendheid is. Ze wil ‘normaal’ zijn.
Gabrielle zit goed in elkaar, maar grotere thema’s en een echte connectie met de personages blijven onderbelicht, waardoor de film een diepere impact mist. Ook al is ze verstandelijk gehandicapt, Gabrielle heeft eigenlijk al alles wat belangrijk is in het leven: vriendschap, liefde, familie en plezier. Dat de film aan de oppervlakte blijft, wil echter niet zeggen dat het verhaal oninteressant is. Uiteindelijk is Gabrielle een charmant, mooi gefilmd muzikaal drama, met een fascinerende actrice in de hoofdrol.
28 oktober 2013