**
recensie Hello I Must Be Going
Saaie romcom over dubbele standaarden
door Joan Gebraad
Het is de nachtmerrie van velen. Amy is vijfendertig jaar en door haar scheiding gedwongen bij haar ouders ingetrokken. Hello I Must Be Going toont hoe hypocriet de maatschappij is ten opzichte van zulke vrouwen.
Amy (Melanie Lynskey) hangt al drie maanden als een zoutzak in een vormeloze hobbezak rond in haar ouders huis. Haar moeder heeft er zo onderhand wel genoeg van en spoort Amy aan mee te gaan naar een etentje. Tijdens het saaie, ongemakkelijke zakendiner wordt er wat afgepocht door de ouders. De negentienjarige Jeremy (Daniel Eric Gold), een acteur tegen heug en meug die zijn moeder heeft wijsgemaakt homo te zijn, kan er op den duur niet meer tegen en verlaat de tafel. Wanneer hij en Amy elkaar gepassioneerd betasten in een donker hoekje in het huis, betekent dat het begin van een door de maatschappij ongepast geachte romance.
Geen protest
Hello I Must Be Going herinnert de kijker aan de dubbele standaarden die de maatschappij hanteert ten opzichte van vrouwen, maar protesteert hier niet tegen. Als een gescheiden man terugkeert naar het ouderlijke huis in zijn slaapkamer met speelgoedsoldaatjes en infantiele dekbedovertrek dan is hij zielig. Het is geen grote schande dat mama weer voor hem zorgt. Een vrouw daarentegen wordt als totaal mislukt beschouwd. Ze heeft gefaald om een gezin te stichten en op eigen benen te staan. Dat wordt ons door het personage van Amy weer eens flink ingewreven.
Dan is er ook nog het taboe van de cougar: de oudere vrouw die van jongere mannen houdt. Gedurende de film ontwikkelen Amy en Jeremy een relatie. Ze hebben serieuze gesprekken, ontmoeten elkaar stiekem, verzinnen leugens en belanden in allerhande gênante situaties in een poging hun relatie geheim te houden. Uiteindelijk beseffen ze dat ze van elkaar houden, maar regisseur Todd Louiso komt aandraven met clichés als ‘het zal nooit werken tussen ons’ en propageert te sterk de heersende moraal. Een gemiste kans.
Niet sprankelend
Nog afgezien van de algemene moraal en de voorspelbaarheid van het script, zijn ook andere elementen gewoonweg erg saai. De meeste conversaties zijn duf en de personages sprankelen niet, afgezien misschien van het frisse spel van Gold. Verder zou je bij een romantische komedie toch humor verwachten? Wat dat betreft zou Hello I Must Be Going nog wat kunnen leren van Silver Linings Playbook.
Hello I must be going had een interessante en leuke film kunnen zijn, als Louiso meer lef had getoond en beter beroep op originaliteit had gedaan. De thematiek biedt daartoe voldoende aanknopingspunten. Nu is de film even opwindend als het seksloze oversized shirt van Amy.
7 juli 2013