*****
recensie Short Term 12
Jeugdtrauma’s zonder vals sentiment
door Karina Meerman
Ontroerende film laat zien dat liefde van vreemden helend kan werken, waar ouderliefde faliekant tekort is geschoten.
De meeste kleine of kunstzinnige films hebben een nare draai, een onderhuids leed dat op een gegeven moment schreeuwend naar de oppervlakte wordt getrokken. Alsof film vooral moet raken waar het zeer doet. Het alternatief is de blockbuster: veel speciale effecten, visueel geweld en volkomen los van de dagelijkse realiteit. Het is maar zelden dat een film warmte en herkenning biedt en toch boeit. Short Term 12 raakt ons niet waar het zeer doet, maar waar we liefhebben. Zonder vals sentiment.
Balans tussen vrijheid en veiligheid
Short Term 12 is een tijdelijk opvanghuis voor tieners, die in het Amerikaanse systeem van opvang en herplaatsing zijn beland. Hoofdpersoon is de twintiger Grace, innemend en overtuigend gespeeld door Brie Larson (21 Jump Street, United States of Tara). Te midden van de woede en het verdriet van verlaten en verdwaalde tieners geeft ze met humor en compassie ferm leiding aan de unit. De komst van nieuwkomer Nate (Rami Malek) wordt als een passend vehikel gebruikt om de chaos van alledag te laten zien en hoe precair de balans is tussen vrijheid en veiligheid.
De dagelijkse gang van zaken is echter niet het brandpunt van de film, dat is Grace. Ogenschijnlijk uiterst stabiel, blijkt het voor haar privé allemaal niet zo makkelijk te zijn. De komst van de rebelse Jayden (Kaitlyn Dever) confronteert haar met haar eigen demonen. Dit zet zowel haar geestelijke gezondheid als haar relatie met de lieve Mason (John Gallagher Jr.) onder druk.
Soms subtiel, soms een mokerslag
Wat Short Term 12 zo’n oprecht ontroerende film maakt is in de eerste plaats het ingetogen spel van de hoofdrolspelers en de observerende camera van regisseur Destin Cretton. We zitten bovenop het verhaal, maar we zijn geen voyeurs. Ten tweede wordt het leed van de tieners niet breed uitgemeten, maar onthuld. Soms subtiel, soms met een mokerslag. Zoals wanneer de 18-jarige Marcus zijn rap voordraagt aan begeleider Mason. Het gaat over de redenen waarom hij in een opvanghuis is beland en over het leven dat hem te wachten staat wanneer hij als meerderjarige weer terug moet naar huis. Mason reageert niet met goedbedoelde clichés, hoe graag we dat misschien op dat moment zouden willen.
De verwaarlozing en mishandeling van kinderen door hun ouders, de mensen die juist van hen zouden moeten houden, staat haaks op de liefde en het begrip van begeleiders als Grace en Mason. Vreemden, die het op zich hebben genomen veiligheid te bieden aan kinderen die dat thuis niet hebben gehad. Cretton werkte zelf tijdelijk in een opvanghuis voor tieners, wat hem inspireerde om tijdens zijn filmopleiding hierover een korte film te maken. Toen zijn film de Juryprijs won van het Sundance Festival in 2009, kreeg hij het advies om een script klaar te hebben voor een lange film. Gelukkig werden dat de 96 minuten van Short Term 12.
17 oktober 2017