***
recensie Soof
Het kleine zusje van Bridget Jones
door Simone Vogel
Soof is een stuntelige, ietwat mollige vrouw met een ongrijpbare charme, chaotisch gezinsleven en eigen zaak. Ze doet denken aan Bridget Jones. Soof toont Miss Jones vijftien jaar later in een midlifecrisis.
Het leven kan wel wat peper gebruiken. Soof (Lies Visschedijk) zit gevangen in de sleur van haar leven. Ze heeft alles: man, kinderen, cateringbedrijf, maar er ontbreekt iets. Kasper (Fedja van Huêt) ziet het allemaal niet zo somber in, tot hij een sabbatical neemt en voor het gezin gaat zorgen. Waar eerst alles op rolletjes liep en voor hem werd geregeld, moet hij nu de boel draaiende te zien houden. Dat blijkt niet zo makkelijk als gedacht, met een werkende vrouw, tienerdochter en drukke tweeling.
Klunzige vlinder
Het gezinsleven in Soof is losjes gebaseerd op de columns van Sylvia Witteman, schrijfster bij de Volkskrant. Witteman weet haar boodschap met humor, intelligentie en emotie over te brengen. Dat inspireerde ook tekstschrijfster Marjolein Beumer. Met de verhalen van Witteman in het achterhoofd bleek het makkelijk een komedie te schrijven. Dat Visschedijk een actrice is met uitzonderlijk gevoel voor timing is de film ten goede gekomen. Soof fladdert als een klunzige vlinder vanaf het witte doek de harten van de bezoekers in.
De humor van Visschedijk is cruciaal, want de liefde tussen Kasper en Soof spat niet van het scherm. Het is de bedoeling dat ze een uitgeblust stel lijken, op elkaar uitgekeken. Je zou mogen verwachten dat ze een klik hebben, maar dit is niet het geval. De liefdesvonk komt uit een heel andere hoek: Jim (Dan Karaty), een populaire televisiechoreograaf. Door zijn sterrenbestaan kan hij voor elke vrouw kiezen, maar hij valt (onbedoeld) als een blok voor Soof. De chemie tussen Visschedijk en Karaty lijkt zo spontaan en natuurlijk dat de kijker in de loop van de film zal hopen dat Soof uiteindelijk voor Jim kiest.
Warm bad
Het plot van de film is niet erg origineel. Soof voelt aan als een warm bad: vanaf de eerste minuut is de toon duidelijk gezet, wat strubbelingen in het midden, voorspelbaar eind. Weinig verrassend dus. Door het aanrukken van andere getalenteerde acteurs zoals Maryam Hassoun, de rechterhand van Soof en Alex Klaassen, die eerder dit jaar al schitterde in Chez Nous, ontbreekt het de film niet aan lachmomenten.
Soof is een echte feelgoodfilm met een hoog Bridget Jones-gehalte. Wat de film mist aan originaliteit, wordt ruimschoots goedgemaakt met een gezonde dosis humor en een paar slicke dansmoves. De afwezigheid van sluikreclame van een bekend drankmerk en de voorspelbare afloop hadden deze film naar een hoger niveau kunnen tillen. Nu zal Soof altijd het kleine zusje van Bridget Jones blijven.
6 december 2013