Verslag IDFA Deel 4
door George Vermij
In het vierde deel van ons IDFA-verslag kijken wij naar de gevaren van het internet, zijn wij dronken en depressief in de Ardennen, herbeleven we de rock and roll excessen van een legendarische manager en blikken Hongaarse hoogbejaarde dorpsbewoners terug op hun seksleven.
InRealLife van Beeban Kindron wil een beeld geven van wat het internet met jongeren doet. De film begint onheilspellend met duistere muziek terwijl er beelden te zien zijn van glasvezelkabels die onder de grond worden gelegd en de basis vormen voor ons internetverkeer.
Pubers en seks op het web
Kindron interviewt vervolgens pubers over hoe ze met seks op het web omgaan. Een jongen laat zien wat zijn favoriete seksfilmpjes zijn en bekent dat hij verslaafd is geraakt aan porno. Ook geeft hij toe dat echte meisjes altijd moeten voldoen aan virtuele eisen. Dit portret wordt afgewisseld door experts en deskundigen die ouder zijn en vooral ingaan op de negatieve aspecten van het internet, variërend van het uiteindelijke gebrek aan privacy tot het geleidelijke verdwijnen van de aandacht en concentratievermogen van jongeren.
In dat opzicht is de film in zijn stijl (een onheilspellende soundtrack en desoriënterende fragmentarische montage) en inhoud negatief en dus erg eenzijdig. Het versterkt daarmee een bepaald soort doemdenken waarvan de conclusie is dat wij uiteindelijk geen macht of invloed meer kunnen uitoefenen op technologische ontwikkelingen. Een grappige scène die hiermee contrasteert is als twee homoseksuele jongens, die alleen een band met elkaar hebben op het internet, elkaar in het echt ontmoeten. Onwennig zitten ze bij elkaar tijdens de eerste keer dat zij echt contact hebben maar al snel worden de mobieltjes tevoorschijn gehaald. Het is echter de vraag wat er zich afspeelt als de camera’s er niet zijn en of de mens dan toch behoefte heeft aan echt fysiek contact met iemand van vlees en bloed.
Een lach, een traan en anderhalve liter rum
Sabine Lubbe Bakker en Niels van Koevordens Ne me quitte pas is een prachtig tragikomisch portret van een vriendschap tussen twee aan lager wal geraakte mannen. De aan alcohol verslaafde Marcel wordt aan het begin van de film verlaten door zijn vrouw die de kinderen en een deel van de huisraad meeneemt. Marcel kan het nog niet helemaal accepteren en vraagt of ze nog een keer met hem naar bed wil. In de steek gelaten denkt Marcel alleen aan drank en zelfmoord. Hij krijgt al snel gezelschap van Bob die hem steunt, maar in feite ook kampt met een alcoholprobleem. We zien ze samen drinken en als Marcel flauwvalt, gooit Bob een emmer heet water over hem heen. Dit soort scènes zijn levensecht, maar ook op het randje van tragisch en komisch.
De sfeer wordt eigenlijk al gezet door een citaat van Samuel Beckett aan het begin van de film. Marcel en Bob zouden makkelijk personages kunnen zijn in een van zijn absurdistische toneelstukken waar mensen doelloos wachten op het niets. Uiteindelijk krijgt de film een wending als Marcel besluit om van zijn verslaving af te komen terwijl Bob nog steeds per dag een fles rum consumeert. Qua camerawerk is Ne me quitte pas mooi geschoten en bevat wat poëtische scènes, zoals een segment waar Bob een van zijn nostalgische gedichten voorleest en we beelden zien van de streek. Dit contrasteert met de droge registraties waar de mannen te zien zijn in een lethargische staat. Ook maakt de film goed gebruik van muziek zoals het mooie liedje Le temps de l’amour van Françoise Hardy.
Sterke Rock & Roll verhalen
Shep Gordon is een legendarische manager die per ongeluk het vak in rolde toen hij in Los Angeles Janis Joplin en Jimi Hendrix tegenkwam. Het onvergetelijke advies van Hendrix was toen: You’re jewish, you should become a manager. En waarom ook niet, dacht Gordon die zich al snel ontfermde over Alice Cooper. Toen nog een onbekende band die door menig concertprogrammeur onterecht werd aangekondigd als folkzangeres. Gordon maakte al snel een naam voor zichzelf door met Alice Cooper de media-aandacht te trekken. Hij gebruikte daarvoor shocktactieken en de kennis dat als je succesvol wil zijn bij jongeren je hun ouders erg kwaad moet maken. Alice Cooper zou door zijn gewelddadige shows al gauw een controversiële reputatie hebben die zich vertaalde in een toename van de plaatverkoop.
Mike Myers (ja die van Wayne’s World en Austin Powers) maakt met Supermensch: The Legend of Shep Gordon een grappig en intiem portret van Gordon dat vooral bij elkaar wordt gehouden door zijn sterke verhalen. Wat korreltjes zout moet je er wel bij nemen. Zo zou Gordon ooit eens aan de Franse Rivièra hebben gedineerd in het bijzijn van Pablo Picasso. Komische correctie van Myers: Picasso was al jaren dood toen die anekdote plaatsvond.
Het enige manco van de docu is dat Gordon vooral positief wordt belicht vanuit de kant van vrienden en intimi. Hij is bovenal een goed mensch ondanks de drugs- en seksexcessen en de harde wereld van de muziekindustrie. Geen kritische noot dus, maar Gordon is ook innemend genoeg om de kijker geboeid te houden. Zoals wanneer je hem ziet golven met Alice Cooper (hilarisch) of als Gordon spreekt over zijn spirituele roeping (I am a Bujew) als hij door toedoen van Sharon Stone een volgeling wordt van de Dalai Lama. Gordon weet het uiteindelijk briljant te vertellen.
De liefde die overblijft
Een van de mooiste scènes uit Agnes Sós’ Streams of love is hoe hoogbejaarde dorpelingen oplichten als zij weer denken aan liefde en verlangen. Ondanks de vele rimpels en het onvermijdelijke verval door ouderdom is er op hun gezichten en in hun ogen nog een sprankeling die hen jong en vitaal maakt. Streams of Love volgt deze oudjes in een idyllisch Transsylvanië waar er nog dicht bij de natuur geleefd wordt en waar zij nog elke dag bezig zijn op het land.
De film is een losse verzameling interviews en observaties die prachtig zijn gefilmd en je meenemen in het rustige tempo van het plattelandsleven. Zo rijdt een oude man op zijn kar door het dorp terwijl hij kijkt naar de dames en ze gedag zegt. Hij is nog steeds een charmeur en de dames lachen als hij voorbij rijdt. In ander scènes praten vrouwen over vroeger en dat er veel veranderd is. Hun ontdekking van seksueel genot kwam vaak op latere leeftijd, maar het houdt ze niet tegen om nog steeds seks te hebben. Streams of Love laat op prachtige wijze zien dat je als mens tot op hoge leeftijd vitaal kan blijven en van het leven kan blijven genieten.
2 december 2013