Verslag LIFF 2014: Deel 3 (slot)
door Suzan Groothuis
In dit laatste deel van LIFF aandacht voor de verdwijning van een moeder in Gregg Araki’s nieuwste White Bird in a Blizzard. En Kristen Wiig laat in The Skeleton Twins zien ook serieuze rollen aan te kunnen.
White Bird in a Blizzard (2014, Gregg Araki)
Onbewogen verdwijning
Toch maar proberen, deze nieuwste Araki, na het teleurstellende Kaboom uit 2010. In White Bird in a Blizzard draait het om de jonge Kat (Shailene Woodley) wiens moeder verdwijnt wanneer zij 17 jaar oud is. Wat er is gebeurd blijft in het ongewisse, maar feit is wel dat het de laatste jaren geen pretje was in het gezin. Voor de buitenwereld de perfecte huismoeder, is Eve (Eva Green: The Dreamers) voor haar dochter en man een kille, afstandelijke bitch. Niet dat dit altijd zo geweest is: in haar kinderjaren was Kat haar moeders favoriet en leken haar ouders gelukkig samen.
Naarmate de tijd verstrijkt, laat de verdwijning Kat niet langer onberoerd. Herinneringen aan en dromen over haar moeder (getoond in kitscherige, besneeuwde sequenties) laaien de wens om de waarheid naar boven te halen op. Wat een spanningsvolle film zou kunnen zijn – een jong tienermeisje worstelt met haar eigen emoties, volwassenwording en een heftige jeugdervaring – mondt echter uit in een film die noch beroert, noch verrast. Sterker nog, White Bird in a Blizzard grossiert in zwakke dialogen, een mager scenario, een over the top acterende Eva Green en als kers op de taart een van de pot gerukte plottwist. De hoop dat Araki nog een film maakt van het niveau van Mysterious Skin, wordt na het zien van deze draak wel heel erg klein.
The Skeleton Twins (2014, Craig Johnson)
Twee zielen, een gedachte
Milo en Maggie zijn een tweeling en hebben elkaar al tien jaar niet gezien. Het lot wil dat ze toevallig op precies dezelfde dag zelfmoord willen plegen. Voor Milo leidt dat tot een niet geslaagde poging, want dankzij de harde muziek van Blondie slaan de buren alarm. En precies wanneer Maggie een handjevol pillen naar binnen wil werken, wordt ze gebeld dat Milo in het ziekenhuis is opgenomen.
Beide levens lopen dus anders dan verwacht, helemaal wanneer het tweetal weer met elkaar herenigd wordt. Maggie besluit Milo tijdelijk in haar huis op te nemen, totdat hij zich weer beter voelt. Dat dit nog een behoorlijke beproeving is, blijkt wel uit onbesproken zaken uit het verleden en de aanwezigheid van Maggies man Lance, een onbeholpen goedzak.
In The Skeleton Twins bewijst Kristen Wiig, bekend van haar komische rollen in Bridesmaids en Forgetting Sarah Marshall, ook dat ze meer serieuze rollen aankan. Balancerend op het randje van tragikomisch wordt het wel en wee van de tweeling gevolgd, wat leidt tot een aantal mooie en oprechte momenten. Natuurlijk valt er ook wat te lachen, zoals de cynische grappen die Milo en Maggie op elkaar afvuren. Buiten een scène die de nodige onderbroekenlol bevat en ‘eind goed, al goed’ ook in deze film opgaat in een vergezochte slotscène, is The Skeleton Twins verder prima verteerbaar. Vooral dankzij het overtuigende acteerwerk van Wiig, maar ook Bill Hader en Luke Wilson die allen hun komische talent combineren met invoelbare menselijke kwetsbaarheid.
10 november 2014