IFFR 2020 – Deel 5 (slot):
Arthouse verkent grenzen van genrefilm

door Suzan Groothuis

Het IFFR – met 573 vertoningen – toonde opnieuw groei: 13.000 bezoekers meer dan vorig jaar. Ook scholieren bezochten het festival, dankzij het educatieprogramma. Hierbij een laatste terugblik op enerverende filmdagen.

Er waren de toppers (veelgehoord: Corpus Christi, Les Misérables), onverwachte verrassingen (VHYes met hoog eighties-gehalte, het verstilde maar veelzeggende Moving On, de Iraanse politiethriller Just 6.5) en de dompers (met als dieptepunt Dreamlife, over een droom-experiment met de lelijkste cgi-muis ooit).

Daartussen heel veel redelijks, maar waarvan je je wel afvraagt of het uiteindelijk zal beklijven. Wie de publiekspoll volgde, werd eind vorige week ineens verrast door een nummer 1-notering voor Parasite B&W Version, met vlak daarachter Les Misérables en Corpus Christi. De winnaar riep vooral vragen op en bracht een terechte discussie teweeg. Waarom deed Parasite, al is het in de nieuwe zwart-wituitvoering, mee met de poll? De film heeft al een release gehad en is dermate gepromoot en in de prijzen gevallen dat deze notering overbodig aanvoelt en vooral een hulde van fans lijkt. Verder krijgen opvallend veel titels een bioscooprelease, maar echt grote namen bleven uit. Ook opmerkelijk waren de films waarin arthouse en genrefilm zijn vermengd, wellicht met het doel een breder publiek aan te spreken. Hieronder een selectie.

Little Joe – Verraderlijke bloemen
Jessica Hausners Little Joe is daar één van. Geïnspireerd door Invasion of the Body Snatchers, een persoonlijke favoriet van Hausner. Wat haar het meest triggert in die film is de vraag wat normaal is en wat niet. Zodra de peulen bezit nemen van mensen, zijn zij zichzelf niet meer. Maar wat is dat eigenlijk, jezelf zijn? Die vraag komt ook terug in Little Joe, haar eerste productie met een internationale cast.

In Little Joe draait het om de devote plantenkweker Alice (Emily Beecham, voor haar rol gelauwerd in Cannes). Zij is bezig met het ontwikkelen van een nieuwe plantensoort. Een oogstrelende bloem, waarvan de pollen een gelukmakend stuifmeel afgeven. Stiekem neemt ze er één mee naar huis voor haar zoon, die zichtbaar worstelt met de scheiding tussen zijn ouders. En het werkt: Joe wordt gelukkiger. Maar Joe is ook niet langer zichzelf. Een soort gemaaktheid maakt zich van hem meester. En hij keert zich steeds meer tegen zijn moeder.

Ook op de kwekerij gebeuren er gekke dingen. De planten, vernoemd naar Alice’s zoon, lijken ook bezit te nemen van Alice’s collega’s. Bella (Kerry Fox), die er al een tijd werkt, heeft het gelijk door. Ze vertrouwt Alice haar theorie over de plant toe. Maar Alice moet daar in eerste instantie niets van weten. Kom niet aan haar Little Joe!

De film, in fraaie steriele beelden geschoten, speelt vervolgens met het idee wat normaal is en wat niet. Mensen veranderen, maar komt dat door de pollen? Klopt Bella’s theorie? En in hoeverre is Alice zelf al door de pollen besmet? Die laatste vraag is het meest interessant, want Emily Beecham heeft als Alice iets onwerkelijks; altijd onberispelijk, maar wat oubollig gekleed, en met haar afstandelijke houding zowel zeker als kwetsbaar. Met andere woorden, je krijgt weinig grip op haar persona.

Toch is er ook veel aan Little Joe op te merken. De theorie dat de pollen kwaadaardig zijn, komt zo snel dat dit een groot deel van de spanning wegneemt. Daarbij ademt de film een klinische, afstandelijke sfeer, wat maakt dat er geen binding met de personages ontstaat. Er volgt een voorspelbaar en wat mager verhaal, waarin het draait om de dubieuze kracht van de pollen en wat die met mensen doet. Zo schipperen de rode bloemen tussen briljant medicijn en kwade voortplanters. Ergens, onderliggend, is er kritiek op de rol van de farmaceutische industrie. De bloemen leveren geld vanwege hun medicinale werking; en wanneer iets geld opbrengt, heeft de mens de neiging datgene te beschermen. Uiteindelijk kan je je van het kille Little Joe afvragen, wie wie in zijn greep houdt: de pollen of de mens?

Bacurau – Bloederige taferelen in slapend stadje
Na Hausners ijzige arthousethriller gaan we naar Brazilië, waar regisseurs Kleber Mendonça Filho (Aquarius, Neighbouring Sounds) en Juliano Dornelles de handen ineen slaan. Bacurau is een mengeling van genres tegen een sociaal-realistische achtergrond, waarbij dorpelingen moeite moeten doen om het hoofd boven water te houden.

Het kleine dorpje Bacurau, in het noordoosten van Brazilië, heeft het namelijk niet makkelijk. Teresa, die ernaar onderweg is vanwege het overlijden van haar oma, merkt dat er vreemde dingen gaande zijn op de route. Zo versperren kapot gereden doodskisten de weg en zien we een bloederig lijk. En ook in Bacurau, waar ze niet bepaald warm onthaald wordt, wacht de dood op haar. Terwijl er afscheid wordt genomen van haar oma verstoort de plaatselijke dokter Domingas (Sônia Braga, ook te zien in Aquarius) de dienst.

Er is onrust onder de dorpelingen, zoveel is zeker. De dam is namelijk afgesloten, wat maakt dat ze voor water naar naburige steden moeten reizen. Maar ook wegen zijn versperd, wat het verkrijgen van water weer moeilijk maakt. En dan is er de vreselijke burgemeester Tony jr., die beterschap belooft in de vorm van boeken die niemand meer wil lezen, omstreden medicatie en voedsel dat over de datum is.

En dan gebeuren er steeds gekkere dingen. Een vliegende schotel die over het landschap zoemt en Bacurau in de gaten houdt. Twee motorrijders in felle pakken. En Udo Kier als Amerikaanse Duitser die er met zijn team genoegen in schept om Bacurau, letterlijk, van de kaart te vegen.

Met de komst van Kier en zijn Amerikanen wordt Bacurau steeds gewelddadiger. En verandert de film in een genremix waarin het Wilde Westen, scifi en bloedige horror samensmelten. Het dorp, dat in eerste instantie ingeslapen leek, moet de oude moed van vroeger bijeenrapen om zich te wapenen tegen deze extremistische vreemdelingen. De vraag is, werkt het? De film begint met zijn bizarre sfeer veelbelovend, maar verzandt in ‘teveel van het goede’: zeker wanneer Kier met zijn maten op de proppen komt. Over de top, zonder achtergrondinformatie, zien we hoe leeg geweld zich meester maakt van de film. De effecten, waaronder een exploderend hoofd, zijn knap gedaan, en het strijdbare van de dorpelingen is voelbaar. Maar uiteindelijk voelt Bacurau als een gekke exploitatie van genres om een politiek statement te maken.

VHYes – Voorliefde voor eighties
Een van de verrassingen op het IFFR was VHYes. Het is de eerste lange film van Henry Jack Robbins, zoon van beroemd acteursduo Tim Robbins en Susan Sarandon. In zijn speelfilmdebuut volgen we de twaalfjarige Ralph in 1986. Ralph en zijn videocamera zijn onafscheidelijk. Hij filmt alles wat hij interessant vindt, zoals de avonturen van hem en zijn vriendje Josh, maar hij neemt ook op van televisie. En wat is dan interessant voor een jongen van zijn leeftijd? Foute Tel Sell-reclames, gecensureerde B-porno en Painting With Joan, een erotische variant van Bob Ross.

Niet wetende dat hij over de huwelijksband van zijn ouders filmt, zien we een bonte mix van beelden voorbij komen. Ondanks dat het pastiche is, is het bijzonder knap gedaan: met gevoel van nostalgie en humor beleven we de eighties vanuit de ogen van een twaalfjarige. Meest in het oog springend zijn het droge Painting With Joan met actrice Kerri Kenney, en een grimmige Amerikaanse variant op Tussen Kunst en Kitsch. Eigenlijk is alles leuk in VHYes. Over de top, en toch zo eighties als het maar kan. Bovendien: gefilmd met echte, oldskool videocamera’s, wat volgens Robbins nog een hele beproeving was.

Hoewel fragmentarisch van opzet – we vliegen van beeld naar beeld – komt alles samen in een origineel einde dat aan found footage à la The Blair Witch Project doet denken. En ja, er zit zelfs een waarschuwende, vooruitziende blik in deze retrokomedie. In een van de programma’s wordt gewaarschuwd voor VHS-recorders. Ooit zullen we allemaal drager zijn van een mini-VHS-recorder, en zal de wereld er zijn om gefilmd te worden. Illustratief voor het nu, waarin mens en telefoon één zijn. En, niet gelogen, het was zelfs merkbaar op het IFFR. In een aantal voorstellingen waren mensen foto’s aan het maken van de films die ze keken. Alles moet vastgelegd worden, een gegeven waar VHYes met bijtende ironie mee speelt.

L’extraordinaire voyage de Marona – Door de ogen van een hond
Voor liefhebbers van animatie is er ook wat te halen. Anca Damians L’extraordinaire voyage de Marona bijvoorbeeld, dat verhaalt over een hondje dat afscheid van het leven neemt. De openingsscène toont hoe Marona op een drukke autoweg wordt aangereden. In grove getekende lijnen zien we hoe ze één wordt met het grijze asfalt.

Wat doe je, als je daar hulpeloos ligt en weet dat je gaat sterven? Je blikt terug. En zo worden we als kijker meegenomen in Marona’s wereld, die zowel pijnlijk als mooi is.

Ze is het product van een edele rashond en een parmantig vuilnisbakkie. Met haar krullende staart, sprieterige oortjes en hartvormige neusje is het een schattig beestje om te zien, maar de eerste eigenaar zet haar al snel op straat. Hij is niet de eerste die afstand doet van Marona. We zien hoe ze bij een acrobaat belandt, een mens met een geur om van te houden. En hoewel Marona gek op hem is, besluit ze zelf weg te gaan – haar mens is ongelukkig, en dat is voor een hond moeilijk aan te zien.

Vervolgens zien we hoe Marona van eigenaar naar eigenaar gaat. De een teder en liefdevol, de ander hatelijk en egoïstisch – hondeneigenaren zijn er in alle soorten en maten. Desondanks past Marona zich aan en neemt verantwoordelijkheid. Een mens zorgt voor een hond, maar dat geldt andersom ook.

Het meest opvallend aan L’extraordinaire voyage de Marona is hoe de film geanimeerd is. Grof, simpel, kleurrijk, organisch. De acrobaat is bijvoorbeeld vormgegeven in vloeiende lijnen, die zich speels door het beeld bewegen. En Parijs is opgetrokken uit bordkarton, waar ondertussen van alles gebeurt: zelfs planeten trekken voorbij.

Met L’extraordinaire voyage de Marona beland je in een wonderlijke omgeving, die je bekijkt vanuit de ogen en wijsheid van een hond. Een expressieve verrassing met een mooi verhaal, waarin thema’s als identiteit, verantwoordelijkheid en grenzeloze liefde besloten liggen.

3 februari 2020

DEEL 1
DEEL 2
DEEL 3
DEEL 4

MEER FILMFESTIVAL

IFFR 2020 – Deel 3:
Doorzetters, twijfelaars en dromers

door Suzan Groothuis

Veel films handelen over verandering. Een gebeurtenis waardoor je leven ineens op z’n kop staat, je besluiten moet nemen, het roer om moet gooien. Ruim baan voor dromers, vernieuwers of mensen die het gevoel hebben vast te zitten. Hieronder een selectie van films waarin de personages, fictief of echt, cruciale veranderingen doormaken.

Sound of Metal – Wennen aan stilte
Drummer Ruben speelt in een noiseband en muziek is zijn leven. Samen met zijn vriendinnetje Lou touren ze met hun camper, die omgebouwd is tot een paradijs voor muziekfanaten. Vol apparatuur en ook de draaitafel met Marantz-versterker ontbreken niet. Zo kunnen ze ‘s ochtends van een jazzmuziekje genieten, terwijl Ruben er ‘s avonds een snoeiharde drumset uit knalt.

Maar dan, plots, valt zijn gehoor weg. Eerst is er een indringende piep, om over te gaan in een verdovend, afstompend geluid. Ruben hoort nog wel, maar slechts 20% van wat normaal is. Hopend op iets tijdelijks krijgt hij van de arts slecht nieuws voorgeschoteld. Zijn gehoor is onherstelbaar beschadigd. De enige manier om het niet te verergeren, is rust nemen en niet meer optreden. En de enige manier om zijn gehoor weer terug te krijgen, is via implantaten. Een dure grap, en niet verzekerd.

Met het wegvallen van zijn gehoor valt ook Rubens wereld weg. In Darius Marders debuut volgen we hem in zijn zoektocht, hoe zich aan te passen aan deze nieuwe manier van leven. Zichtbaar gespannen onder de situatie wordt Ruben door Lou onder druk gezet zijn intrede te nemen in een doveninstituut. Zij gaat haar eigen muzikale weg. Weer moet Ruben, in eerste instantie vol weerstand, zich aanpassen.

Net wanneer je denkt dat de film de zoete kant op gaat – Ruben begint binding te krijgen met de dove wereld – zorgt Marder voor een spanningsveld. Want Ruben wil niets liever dan zijn muziekcarrière weer oppakken. Tegen het advies van zijn begeleider in besluit hij tot implantaten en daarmee begint het interessantste deel van de film. De keuze die Ruben maakt, blijft een discutabele. Want met implantaten hoort hij anders: scherp, snijdend, blikkerig. Als kijker hoor je letterlijk wat hij hoort. Van het verdoofde, verstomde geluid in het begin van de film tot het ervaren van geluid met implantaten – beiden zijn hels voor iemand voor wie geluid cruciaal is. En dat weten Marder, die mee schreef aan Derek Cianfrances The Place Beyond the Pines, en acteur Riz Ahmed perfect over te brengen. Een auditieve, ontluisterende ervaring.

My Morning Laughter – In beweging komen
In het Servische My Morning Laughter volgen we de 28-jarige Dejan. Hij woont nog bij zijn moeder en buiten het feit dat hij lesgeeft, weten we weinig over hem. Wel zien we dat zijn bejaarde buurman het bloed onder zijn nagels vandaan haalt. En dat Dejan het thuis niet meer zo goed trekt. Het is tijd om op jezelf te wonen, zegt zijn moeder. Tegelijkertijd houdt ze dat ook tegen, want ze is gewend om voor haar zoon te zorgen. En Dejan zelf? Die zien we uitgezakt op de bank zitten, apathisch en besluiteloos. Als kijker geeft het je het gevoel dat de muren, waarop de camera geregeld focust, op je afkomen.

My Morning Laughter, het debuut van Marko Djordjevic, belooft een tragikomedie. De film is droog, maar het komische aspect is ver te zoeken. Djordjevic neemt de tijd. Lange shots, met veel aandacht voor ruimte – deuren en muren die afkaderen en benauwen. Ook is er weinig dialoog. De hoofdpersoon in kwestie is zwijgzaam en niet van de actie. Toch komt er, zij het op minimale wijze, verandering in zijn leven.

Een vrouwelijke collega ziet hem wel zitten en de stap om op zichzelf te gaan wonen komt dichterbij. Maar in plaats van dat je Dejan ziet opbloeien, of tot leven ziet komen, blijft hij uitgeblust. Alsof al zijn energie uit hem gerukt is. Je zou My Morning Laughter als een karakterstudie kunnen zien van een man die vastzit. Kaal en droog, zonder een duidelijk narratief. Dat klinkt saai, en dat is het helaas ook.

Moving On – Snede uit een familie
Gelukkig laat de Zuid-Koreaanse filmmaakster Yoon Dan-bi met haar fraaie debuut Moving On zien dat verstildheid wel kan werken. Niet dat er in haar film weinig gebeurt – integendeel. Maar Dan-bi neemt rustig en ingetogen de tijd voor dit familiedrama, waarin een vader met zijn twee kinderen bij opa intrekt.

Niet alleen omdat opa ziek is, vader zit ook financieel aan de grond. Er is net genoeg ruimte in opa’s appartement om het gezin op te vangen. En dan komt tante, die kampt met een relatiecrisis, er ook nog eens bij. Op subtiele wijze toont Dan-bi hoe de familieverhoudingen liggen.

In eerste instantie hebben kleinkinderen Okju en Dongju helemaal geen zin om naar opa te gaan. Er lijkt ook geen sprake van een band. Maar geleidelijk aan hechten ze zich aan de zwijgzame man, aan wiens blik we kunnen zien dat hij blij is dat zijn familie er is. Ondertussen speelt er genoeg – de worsteling van Okju en Dongju met hun ouders scheiding, Okju die droomt van een oogoperatie, vader die met zijn handel in nepsneakers en zijn optimisme het hoofd boven water probeert te houden en de vraag wat er met opa en het huis moet gebeuren nu zijn gezondheid zo slecht is.

Moving On is in observerende stijl gefilmd, waarbij Dan-bi laat zien dat er niet altijd woorden nodig zijn om te duiden wat er speelt. Een van de mooiste scènes is die waarin opa naar muziek luistert. Het nummer gaat over het verlies van een dierbare en de herinneringen aan diegene. Okju neemt vanaf de trap haar opa, met een melancholieke glimlach op zijn gezicht, waar. Zij is in twijfel – opa wel of niet vergezellen – maar ze besluit hem met zijn herinneringen alleen te laten.

En zo is er wel meer moois te halen in deze beschouwende, maar veelzeggende film. Moving On wordt wel vergeleken met werk van de Japanse cineast Hirokazu Koreeda (After the Storm, Shoplifters). Thema’s van verlies, herinneringen en rouw sijpelen door, maar altijd met gedoseerd sentiment. Een snee uit het leven van drie generaties.

An Impossible Project – Analoge dromer
Het IFFR heeft naast het grote aantal speelfilms een behoorlijk aantal documentaires op de agenda. Een ervan is An Impossible Project van regisseur Jens Meurer waarin hij Dr. Florian “Doc” Kaps volgt. Een Oostenrijker met passie voor al wat analoog is.

Terwijl de wereld is overgegaan op digitaal, probeert Doc de analoge moraal hoog te houden. Zo heeft hij de voormalige Polaroid-fabriek in Enschede overgenomen om nieuw leven in Polaroid-camera’s te blazen. Oude camera’s worden gereviseerd en onder een nieuwe naam, Impossible, verkocht. Het merk dankt zijn naam aan het feit dat iedereen Doc voor gek verklaarde. Zo’n product in dit digitale tijdperk weer aan de man brengen, is onmogelijk. Maar Doc is een dromer die van het onmogelijke houdt. Dus kwam hij met Impossible.

Doc is een goede dromer, maar geen goede zakenman. An Impossible Project toont hoe hij van project naar project gaat, waarbij hij zijn passie voor analoog hoog blijft houden. Doc schroomt niet voor verandering. Zo heeft hij Supersense opgericht in zijn thuisstad Wenen, een analoog koffieparadijs waar onder meer ongecomprimeerde analoge opnamen worden geproduceerd. Maar Doc heeft ook zijn oog laten vallen op een Grand Hotel, dat ruim twintig jaar leeg staat. Het is oud, maar alles werkt nog. Docs visie? Maak het schoon, en laat het zo!

Uiteindelijk krijgt Doc steun vanuit het medium Facebook, dat ook de charme en noodzaak van de analoge wereld ziet. The Impossible Project loodst de kijker op vermakelijke wijze door de avonturen van Doc en zijn bevlogen medestanders. Een film over iemand die durft te dromen, bij zichzelf blijft én aanzet tot verandering. In hoeverre bepaalde analoge producten, zoals de Polaroid-camera in nieuwe vorm, zullen beklijven is wel de vraag. Hype of geen hype, de terugkeer naar analoog wordt in The Impossible Project wel bijzonder aanlokkelijk gemaakt.

31 januari 2020

DEEL 1
DEEL 2
DEEL 4
DEEL 5

MEER FILMFESTIVAL

IFFR 2020 – Deel 1:
Zoeken naar moraal

door Suzan Groothuis

Het International Film Festival Rotterdam (IFFR) is in volle gang. In de publiekspoll zijn er flinke verschuivingen, maar drie films houden zich staande in de top tien. Toevalligerwijs films die zich buigen over hetzelfde thema: het zoeken of vinden van moraal in een wereld die op z’n kop staat.

Les misérables – Ontembare woede
Het Franse Les misérables speelt zich af in de Parijse voorstad Montfermeil, waar rellen aan de orde van de dag zijn. De filmtitel is een verwijzing naar de klassieker van Victor Hugo – een deel van zijn boek speelde zich in Montfermeil af.

Anno nu is het een wijk die aan Baltimore in politieserie The Wire doet denken: er is voortdurend onrust. De werkloosheid ligt hoog, jeugdbendes halen rottigheid uit en de autoriteiten moeten opboksen tegen woede en onvrede. Binnen al die chaos heerst het leiderschap van een drugsbaas die zich De Burgemeester noemt.

De jonge politieagent Stéphane is overgeplaatst naar Montfermeil om dichter bij zijn zoontje te kunnen zijn. Samen met twee collega’s moet hij optreden als handhaver in het onrustige gebied. In Les misérables volgen we hem op zijn eerste werkdag, die een ware vuurdoop is. Niet alleen omdat zijn collega’s er onorthodoxe methoden op nahouden, maar ook omdat de al aanwezige onrust door een aantal gebeurtenissen in rap tempo escaleert.

Les misérables is het debuut van Ladj Ly, die als kind van Malinese ouders opgroeide in Montfermeil en waar hij de rellen in 2005 filmde. Er is onmiskenbaar een link met La Haine, Mathieu Kassovitz’ film uit 1995. Rauw en ongecompliceerd toont Ly hoe de onvrede in een rumoerig district broeit en groeit en de ontstane woede niet of nauwelijks te temmen is. Van meet af aan wordt je als kijker meegezogen in een wereld waar de moraal ver te zoeken is, en waar Stéphane zoekt naar wat juist is. Een tour de force die je op het puntje van je stoel houdt. 

Corpus Christi – Priester uit de bajes
Van een onrustig Frankrijk gaan we naar de bajes in Polen, waar de twintigjarige jeugddelinquent Daniel droomt van een carrière als priester. Maar hij heeft een strafblad en al wordt hij vergeven voor zijn zonden, priester kan hij niet worden.

Wanneer Daniel met ontslag gaat, wordt hij te werk gesteld bij een houtzagerij. Maar dan krijgt zijn lot plots een andere wending, wanneer hij zich tijdens een bezoek aan de dorpskerk voordoet als priester.

Gebaseerd op ware gebeurtenissen volgen we Daniel in zijn goddelijke roeping. Terwijl hij waarneemt voor de echte priester, die wegens dubieuze gezondheidsredenen is uitgevallen, weet hij als onorthodoxe nieuweling de conservatieve dorpsharten voor zich te winnen.

En hoewel Daniel een oprechte intentie heeft om de dorpelingen, die kampen met een recent trauma, te helpen, is er ook een innerlijke worsteling: zijn donkere, criminele verleden dat hem achtervolgt en misschien wel in komt halen. 

Corpus Christi van regisseur Jan Komasa slaagt als gelaagd drama, waarin hij de geldende normen en waarden binnen het geloof laat schuren. Wat maakt je een goed mens, en is er onderscheid tussen een burgemeester met een verborgen agenda en een crimineel? In hoeverre krijg je echt nieuwe kansen, als je misstappen hebt begaan? Bartosz Bielenia overtuigt als de charismatische Daniel, die zowel innemend als intens is en net zo makkelijk met luide hardcoremuziek aan zijn scooter sleutelt als een rede houdt die tot nadenken stemt. Aangrijpend, maar ook komisch en het ruwe randje niet schuwend, zou Corpus Christi met zijn huidige nummer 1-notering in de poll een terechte publiekswinnaar zijn.

Antigone – Griekse draak
Met Antigone – met een tweede plaats in de poll hijgend in de nek van Corpus Christi – vertaalt regisseur Sophie Deraspe de Griekse mythologie naar het nu. Antigone is samen met haar twee broers Eteocles en Polynices en zus Ismene vanuit Algerije naar Canada gevlucht. Voor de klas vertelt Antigone – met haar felle blauwe ogen een krachtige verschijning – over haar lotsbestemming. Haar ouders verloren en nu onder de hoede van haar oma. Ze krijgt haar onoplettende klasgenoten wakker en geroerd.

Volgende de Griekse vertelling sterven Eteocles en Polynices na hun nalatigheid het koninkrijk te regeren – een vloek van vader Oedipus. Koning Creon verbood dat Polynices begraven zou worden, zus Antigone strijdt ervoor dat dit wel gebeurt. In het Canadese Antigone zijn de personages letterlijk overgenomen, maar de gebeurtenissen aangepast naar het huidige tijdsbeeld. Na een rel met de politie wordt er een kogel op Eteocles afgevuurd en vindt hij de dood. Polynices, in rouw, gaat in verzet en wordt door de politie opgepakt. Antigone besluit voor haar familie op te komen en bedenkt een vrijzinnig plan om Polynices te laten ontsnappen.

Dat plan is zelfopoffering: Antigone en Polynices wisselen van identiteit. Hij gaat als Antigone de bak uit, zij blijft er als Polynices in. Wat dan volgt is een verhaal van rechtvaardigheid, waarbij Antigone ondanks alle moeilijkheden die op haar pad komen strijdbaar blijft en de moraal hoog houdt. Alles voor familie!

Het uitgangspunt van Deraspes films is origineel, maar de uitwerking – o jee. Allereerst is er de vorm – zoals flitsende social mediabeelden van broers Eteocles en Polynices na hun omstreden lot. Volgens de politie crimineel tuig, maar selfies, Facebook en Instagram tonen lachende, jonge knullen die hun toekomst nog voor zich hadden liggen. Daarbij wordt het sentiment in Antigone breed uitgesponnen. Het drama loopt maar op en de camera zoomt steeds meer in op Antigone’s strijdbare, blauwe ogen. De moralistische boodschap – familie voor alles, doen wat juist voelt – ligt er duimendik bovenop. Deraspe wil zo graag warme solidariteit en menselijkheid verbeelden, dat het glazuur van je tanden springt.

29 januari 2020

DEEL 2
DEEL 3
DEEL 4
DEEL 5

MEER FILMFESTIVAL