HAFF 2017

Wisselende kwaliteit HAFF 2017

door Ralph Evers

Rechtstreeks vanuit een citytrip Warschau op een bioscoopstoel plaatsgenomen om me onder te dompelen in de sfeer en een deel van het programma van het HAFF (Holland Animation Film Festival). 

Opvallend aan het programma is de hoeveelheid films die al eerder draaiden en zelfs twee live-action films: Star Wars: The Force Awakens en Train to Busan. Die laatste film borduurt voort op Seoul Station. Enkele winnaars van eerdere edities komen vooralsnog jaarlijks terug.

Have a Nice Day

De Chinese misdaadfilm Have a Nice Day doet qua stijl denken aan de winnaar van de features 2015, On the White Planet van Bum-wook Hur. Met belangrijkste verschil dat de humor en de verhaallijn van eerstgenoemde film een stuk aantrekkelijker zijn. We volgen een zak met een miljoen yuan en een flink aantal verschillende personages die allemaal wel trek hebben in dit voordeel. Zo wil de jongen, die de zak met geld van een crimineel aftroggelt, het geld gebruiken om zijn vriendin een medische ingreep te laten betalen. Anderen kunnen het geld goed gebruiken om uit hun armoede te ontsnappen. De gangsterbaas en zijn onderdanen blijken ieder hun eigen belangen te hebben. Naarmate het verhaal vordert neemt de chaos en het cynisme toe.

Pijnlijk
Seoul Station kent alle clichés van de zombiefilm en weet dit aanvankelijk aantrekkelijk neer te zetten. Na een trage start breekt de pleuris uit wanneer de zombie-besmetting om zich heen grijpt. Tegen dit decor leren we Hae-sun en haar vriend Ki-woong kennen. Een stel dat diep in de schulden zit, waarop Ki-woong besluit Hae-sun te prostitueren. Wanneer zij wil stoppen leidt dit tot een scheiding tussen de twee, waarna de nieuwe realiteit van Seoul zich aan hen opdringt. Een nodig element om de spanning in een aantal scènes op te voeren. Wanneer later de vader van Hae-sun zich ermee gaat bemoeien, lijkt er enig schot te komen in de hereniging van Hae-sun, Ki-woong en vader, waarbij het plot gelukkig een aantal verrassingen in petto heeft. Helaas te mager om de pijnlijke domheid en slechte beslissingen die de personages kenschetsen, goed te maken. 

Seoul Station

Pijnlijk, zo laat een deel van de Nederlandse Competitie-films zich omschrijven. Daar het HAFF een junior-programma heeft, is de vraag waarom het kinderlijke TEX in dit studentenprogramma meegenomen is. Het gros van de films blinkt uit in een weinig gedurfd verhaal met fantasieloze animaties. Van studenten zou je verwachten dat ze lekker experimenteren. Liefst eens goed op hun bek gaan en daarna opkrabbelen. De verhaaltjes zijn vooral braaf en kinderlijk.

Behalve Bloodcoal dat een duidelijk statement maakt. Het blije gezinnetje dat de geneugten van elektriciteit viert, wordt afgezet tegen de pijnlijke, harde realiteit van bloedkolen uit Colombia, waar mensen vermoord, gemarteld en van hun land gejaagd worden.

Het puberdagboek: Lisette Smeets weet te entertainen door de herkenbaarheid van de kalverliefde en Horen, zien en zwijgen kent nu net wel die experimentele drift. 

Melancholie
Het Poolse programma valt op door haar diversiteit en hoge kwaliteit. Opgedeeld in drie animatoren lopen we door hun recente werk. Mateusz Sadowski valt op door de arbeid die hij in zijn werk legt en de beeldtaal die hij laat zien. In volledige stilte, waarbij de zaal opging in de haast hallucinante beelden gleden zijn ideeën aan ons voorbij.

Piotr Bosacki kiest voor een heel andere invulling. Diepgravende schei- en natuurkundige uiteenzettingen, waarbij de neurowetenschap en evolutieleer niet ontbreken. De overdenkingen worden ondersteund door effectief, doch simpele pentekeningen op ruitjespapier.

Wojciech Bakowski ten slotte kiest voor een meer spirituele benadering waarin zijn eigen zoektocht naar passende beelden opvalt. Daarbij grijpt hij terug op eigen herinneringen en specifieke ervaringen. 

Louise en Hiver

Een hele andere invulling van de melancholie is de nieuwe film van Jean-Francois Laguionie. In 2012 overdonderde hij met het heerlijk fantasievolle Le Tableau. Dit jaar staat zijn nieuwe film  op het programma. Door een speling van het lot blijft Louise een winter ‘gevangen’ in het kustplaatsje Biligen sur Mer. Alsof ze in een parallelle wereld terechtkomt, afgesloten van de werkelijke wereld, gaat ze als een Robinson Crusoë op zoek naar haar nieuwe bestaan. Ondertussen dromend over haar verleden en genietend van de vrijheid. In de pratende hond Pepper vindt ze een trouwe vriend. Ondersteund door verwarmende, melancholische muziek en getekend in de bij Laguionie bekende pasteltinten is dit bitterzoete sprookje een stemmige afsluiter, die opnieuw doet verlangen naar de volgende editie van het HAFF.
 

28 maart 2017

 
MEER FILMFESTIVAL