Filmhuis van het Verleden | Reis 5: 1919
Lot van een stomme filmkomiek
door Axel F. Jomich
Het is zondagmiddag 24 augustus 1919 in fotostudio Witzel in Los Angeles en acteur Harold Lloyd poseert voor publiciteitsfoto’s. Komende uit de toekomst weet ik al welke tragedie zich zo dadelijk gaat voltrekken, maar ik mag het lot natuurlijk niet beïnvloeden.
Mijn nog korte bestaan als tijdreiziger heeft me geleerd dat je moeilijk dichtbij filmsterren kunt komen. Niemand kent me immers. Als ik me introduceer als journalist gaan de deuren vaak snel open.
Ditmaal sta ik achterin een groepje persmensen. Een klein mannetje van distributeur Pathé geeft aanwijzingen aan de fotograaf. Harold Lloyd maakt met een paar collega’s een lolletje bij een tafel met rekwisieten. Iemand zet een masker op, een ander schenkt een denkbeeldig kopje thee in en Lloyd maakt met hoedje en wandelstok een verbluffend goede imitatie van Charlie Chaplin.
Pathé heeft met de zojuist doorgebroken komiek een contract voor een nieuwe reeks korte zwijgende films afgesloten en de sfeer is uitgelaten.
– Hoe gaat het met de opname van Haunted Spooks? vraagt het kleine mannetje aan Lloyd.
De acteur doet zijn rechterduim omhoog en steekt daarna een sigaret op.
– Het is nog steeds niet gelukt mezelf te doden. Het pistool bleek een waterpistool. Toen ik van de brug wilde springen, brak het touw. Stond ik laatst voor de tram, ging die op het allerlaatste moment net naar een ander spoor.
De schrijver van die morbide grappen, Frank Terry, graait met een brede grijns tussen de rekwisieten en pakt een rond zwart voorwerp met de witte letters ‘bomb’. Harold Lloyd neemt het vermeende explosief in zijn rechterhand en brengt de lont naar de sigaret.
– Opnieuw! zegt hij tegen de fotograaf. Wacht, ik pak een nieuwe, dit ding rookt teveel.
De acteur reikt naar de tafel om de bom terug te leggen, maar juist op dat moment klinkt een enorme knal. Alles dreunt. Mensen gillen en schreeuwen en een enkeling brult om een dokter. Als ik overeind kom zie ik dat Frank Terry een gebroken kunstgebit uit zijn mond haalt. Dit was duidelijk geen nepbom. Nadat de rook is opgetrokken, zie ik het enorme gat in het plafond. Daaronder staat Harold Lloyd. Zijn duim is helemaal verdwenen en zijn wijsvinger wiebelt los naar beneden. De fotograaf valt flauw.
De volgende weken bezoek ik Lloyd in het Methodist Hospital. Ik ben uitgenodigd door enkele van zijn vrienden en collega’s omdat ik in de fotostudio aan sommigen van hen eerste hulp heb verleend. Lloyd zegt dat hij langzaam zijn gezichtsvermogen terugkrijgt en vastbesloten is om aan zijn revalidatie te beginnen. In het ziekenhuis maak ik ook kennis met filmproducent Samuel Goldwyn, die zegt dat hij in een vorig leven handschoenmaker was. Hij belooft Harold een leren prothese met een kunstvinger en kunstduim.
Nadat ik afscheid heb genomen, loop ik naar de plek waar ik mijn DeLorean heb verborgen. Ik voel me trots dat ik op de dag van de bomexplosie Lloyd niet heb gewaarschuwd voor wat er komen ging. Misschien heeft het ongeluk op een bijzondere manier zijn carrière wel goed gedaan. Kijk maar eens naar Safety Last!, zijn wereldberoemde komedie uit 1923. Daarin klimt hij tegen een kantoorgebouw omhoog en hangt hij aan de wijzers van de klok in de toren. Met twee handen, met de vingers van Samuel Goldwyn. Zijn vele filmcapriolen maken van Harold Lloyd een van rijkste mensen in Hollywood.
Tijd verstrijkt snel, helemaal met een DeLorean, en op een zomerdag in 1953 stap ik op de parkeerplaats van een landgoed in Beverly Hills uit mijn auto.
– Wow, leuke wagen! zegt een verwonderend kijkende tuinman die net voorbijloopt.
– Dank je, hij is uit een film.
Dat lijkt het optrekje van Harold Lloyd ook wel.
– Greenacres telt 44 kamers en 26 badkamers, vertelt de tuinman ongevraagd. Aan de andere kant van het huis ligt een golfbaan met negen holes. En aan díe zijde ligt een kunstmatige rivier met een waterval waar je heerlijk kunt kanoën. Een hoop werk voor een tuinman, kan ik u zeggen.
Ik ben hier niet voor een klaagzang of om me te laten imponeren door al die weelde, maar mag Harold Lloyd interviewen over zijn nieuwe carrière. Al toen hij films maakte, experimenteerde hij met kleuren- en 3D-fotografie. Bij het grote publiek is hij nu vooral bekend als fotograaf van naaktkiekjes van model Bettie Page en stripper Dixie Evans voor mannenmagazines.
Een zweem van gemaaid gras en chloor komt me tegemoet als ik de hoek omloop. Ik zie een gigantisch zwembad, bijna geheel omzoomd met een glazen tunnel. Aan de rechterkant zie ik mannen op een terrasje met een scherm en lampen. Een dame met platinablond haar in een rood strapless badpak ligt half onderuit gezakt en lacht, waarna de camera begint te klikken.
Als ik op mijn tenen dichterbij treed, zie ik dat het Marilyn Monroe is! Ze pakt een glas cola van een tafeltje en zet het aan haar vuurrode lippen.
– Die publiciteitsfoto’s voor Gentlemen Prefer Blondes worden waanzinnig, zegt de belichter.
Ze pakt een sigaret en reikt met haar rechterhand naar een robuuste, zwarte gasaansteker met een gouden opzetstuk en wil hem aanknippen.
Plotseling – een drang die sterker is dan mezelf – spring ik tussen het gezelschap.
– Nee, niet doen, let op je mooie vingers!
Van een interview met Harold Lloyd is het niet meer gekomen.
Bronnen en tips:
Films: Harold Lloyd – The Third Genius (1989), Haunted Spooks (1919), Safety Last! (1923)
Websites: https://www.youtube.com/watch?v=TtHfWdlyFKg
https://silentlocations.com/2011/05/21/harold-lloyd-lasting-impressions/
https://www.newworldencyclopedia.org/entry/Harold_Lloyd
https://haroldlloyd.us/the-life/august-24-1919-witzel-photographers/
https://altaonline.com/atomic-blonde/