Reis 6: 1967 | Horrorherfst met Rosemary

Filmhuis van het Verleden | Reis 6: 1967
Horrorherfst met Rosemary

door Axel F. Jomich

Het is een mooie herfstdag in 1967 en ik sta rond lunchtijd met een petje op mijn hoofd en een stapel pizza’s onder mijn arm voor het markante appartementencomplex The Dakota in New York. Er schiet een rilling door mijn lijf. Precies op deze plek dertien jaar later zal John Lennon worden neergeschoten als hij zijn woning heeft verlaten.

– Bewoner of crew? vraagt een puisterige jongeman met rastahaar als ik op de zevende etage uit de lift stap.
– Catering, antwoord ik, knikkend naar de pizzadozen.

Het geroezemoes en de lucht van weed sturen me de juiste kant op. De deur met opschrift ‘dressing room’ staat een beetje open. Ik stap naar binnen. In een mum van tijd ben ik verlost van de dozen en wisselen pakweg tien mannen pizzapunten uit. De sfeer is gemoedelijk. Ook ik moet beslist een hapje mee-eten. Een joint laat ik vriendelijk aan mij voorbijgaan.

– Wilt u ook wat, mevrouw Farrow? roept iemand.

Achterin de kleedruimte zie ik Mia Farrow, de hoofdrolspeelster van Rosemary’s Baby. Ze lacht, zingt en danst, zwaait uitbundig met haar armen, waarna ze met waterverf kleurrijke bloemen en ‘love’ en ‘peace’ op de muur schildert.
– Liefde is het mooiste woord. Vrede het op een na mooiste woord, want vrede is het resultaat van liefde, filosofeert de actrice met een kinderlijk stemmetje.

Dan klinkt vanuit de gang een gong. Iedereen staat op, Mia Farrow loopt voor mij langs. Ze draagt een mand met een witte poes. Iemand zegt dat ik wel even mee mag, als ik maar stil ben, want ze gaan de romantische haardscène van de film opnemen.
– En daarna gaan ze neuken, gniffelt iemand anders.

Aangekomen in het bewuste appartement zie ik overal tape op de vloer. Aanwijzingen waar iedereen moet lopen of staan. Ik zet snel mijn petje af, stel me een beetje achteraf op en luister naar een discussie tussen regisseur Roman Polanski en John Cassavetes, Farrows tegenspeler.

– Ik ben gewend aan vrijheid en improviseren, zegt Cassavetes. Waarom alles zo strak volgens het boekje?
– Jij mag dan al wel naam hebben gemaakt als onafhankelijk filmmaker, John, maar dat wil niet zeggen dat wij samen deze film gaan regisseren, reageert Polanski met een vet Pools accent.

Crewleden voor mij fluisteren dat dit de hele tijd zo al gaat. De filmstudio had liever Robert Redford als echtgenoot van Rosemary.
– John heeft de rol alleen maar aangenomen voor het geld, zegt iemand zachtjes. Hij acteert nu in vijf films tegelijk om zijn eigen film te kunnen betalen.
Ik besef dat ze het over zijn meesterwerk Faces hebben.

Mia Farrow heeft de mand met de poes achter de bank gezet. Ze geeft het beestje een aai. De visagiste werkt snel de make-up bij en de actrice trekt haar jurkje recht.
– Roman! Meneer Cassavetes! Ik ben er klaar voor.

Zodra de tortelduifjes voor de open haard zitten en de camera loopt, klinkt de stem van Polanski.
– Stop! Stop!
– Wat nu weer?
– Heb je nou alweer je sneakers aan, John?
– Wat is er mis mee?
– Kom op, dat kan toch niet, jullie staan op het punt om te gaan vrijen.
– Ze zitten zo lekker, zegt Cassavetes, die vervolgens met tegenzin zijn schoenen uittrekt.

Rosemary's Baby

De opname verloopt verre van vlekkeloos. Cassavetes moet zijn glas steeds een paar centimeter meer naar links of naar rechts houden. Farrow moet iets meer haar hoofd naar de camera draaien. En als Polanski de beeldcompositie eindelijk goed vindt, loopt er plotseling een witte poes door het beeld.
– In godsnaam Mia, kan die kat niet een keer naar een andere kamer? schreeuwt Polanski.

Als iemand de kat met een stuk pizza probeert te lokken, valt ook Farrow uit haar rol.
– Malcolm mag geen pizza! Hij eet alleen maar babyvoeding!

Iemand grijpt het beestje en houdt het klemvast. Een halfuur later is de haardscène klaar. De crew ruimt de apparatuur op en Farrow verlaat met Malcolm de kamer. Polanski voert opnieuw een levendig gesprek met Cassavetes.

– Monogamie is een onrealistisch concept, zegt de regisseur.
– Dat is iets raars om te zeggen, Roman.
– Ik zeg je, een man kan nooit zijn hele leven worden aangetrokken tot één vrouw.
– Onzin, zegt de acteur. Ik ben al vijftien jaar samen met Gena Rowlands – ze is attractiever dan ooit.

Als ik samen met de crew de kamer verlaat, hoor ik Polanski nog zeggen dat jonge meisjes in Amerika er soms uitzien als volwassen vrouwen.

Ik heb genoeg gehoord en loop snel naar de kleedruimte om afscheid te nemen van mijn lunchgenoten. Bijna bots ik tegen een man in driedelig pak met een aktetas in zijn handen. Hij haast zich naar de lift. Binnen in de kleedruimte – onder haar muurschildering – zit Mia Farrow luid te snikken boven een vel papier.
– Frank wil scheiden! Hij wil niet eens dat ik acteer! Maar ik wil méér zijn dan een huisvrouw…

Terug in de lift denk ik aan de duivelse slotscène van Rosemary’s Baby. Opeens krijg ik een naargeestig gevoel. In gedachte zie ik Farrows bijna ex-man Frank Sinatra gemeen lachen met maffiosi. Daarna zie ik in gedachte hoe Polanski’s zwangere geliefde Sharon Tate door de sekte van Charles Manson om het leven wordt gebracht. Beneden in de lobby klinkt Penny Lane van The Beatles uit een transistorradio; in een schim zie ik John Lennon op de trap in een plas bloed liggen.

Voor het eerst in mijn roadtrip door de filmgeschiedenis ervaar ik de duistere kant van tijdreizen. Ik moet op een prettige plek op adem komen. De Oostenrijkse Alpen zullen me vast goed doen.

 


 

Bronnen en tips:
Film: Rosemary’s Baby (1968)
Boek: This is No Dream: Making Rosemary’s Baby (2018) van James Munn
Websites: https://www.youtube.com/watch?v=_id3IyHbI_s
https://www.anothermag.com/design-living/10924/behind-the-scenes-of-roman-polanskis-cult-1968-thriller-rosemarys-baby
https://www.movie-locations.com/movies/r/Rosemarys-Baby.php
https://www.baysidecatresort.com.au/blog/15-eleven-celebrities-who-love-cats.html

 

ALLE TIJDREIZEN