Filmhuis van het Verleden | Reis 12: 1992
Het hachelijkste moment van je leven
door Axel F. Jomich
Het is begin augustus 1992 als een dame in nood een nog grotere handschoen met vaseline krijgt aangemeten, zodat haar beoogde redder haar makkelijker in de afgrond kan laten vallen.
Ranger Gabe (Sylvester Stallone) moet jongedame Sarah (Michell Joyner) naar een helikopter in de lucht loodsen. Dat gebeurt via een touw van een hoge klif. Halverwege komt Sarah in de problemen. Ze kan nog net Gabes hand vastgrijpen. Pas na zo’n tien takes glijdt Sarahs handschoen soepel van haar hand en stort ze honderden meters naar beneden in de afgrond.
– Hè, hè, die zien we voorlopig niet meer terug! zegt regisseur Renny Harlin met een diepe zucht. Met een budget van 70 miljoen dollar hadden er toch wel een paar fatsoenlijke handschoenen vanaf gekund?
Hier in een Cinecittà-studio net buiten Rome kun je je bijna niet voorstellen dat de knullige actie van zojuist onderdeel is van één van de spannendste openingsscènes uit de filmgeschiedenis. De uitgekiende illusie van het even spectaculaire als ontroerende ongeluk ontstaat pas later in de montagekamer.
Michelle Joyner krabbelt op uit de kussens. Ze verlaat uitgeput de set. Sylvester Stallone daalt in zijn mouwloze hemdje en strakke shorts van de trap, voegt zich bij Harlin en mompelt, zoals gebruikelijk, iets onverstaanbaars. Ze kijken naar Stallones hand.
Ik sta op een meter of tien afstand met de beroemde Amerikaanse bergbeklimmer, Ron Kauk. Hij adviseert Stallone hoe die zich geloofwaardig op grote hoogte moet bewegen. Kauk is ook zijn double. Na mijn verbijsterende avontuur op de filmset van Groundhog Day had ik besloten om nog even te blijven in het jaar 1992, waaraan ik mooie herinneringen heb. Ik stuurde mijn DeLorean richting Italië, want in de studio’s van Cinecittà is altijd wel wat te beleven. Daar ontmoette ik toevallig Ron Kauk en vroeg hem of ik een paar weken met hem mocht optrekken. Ik zei dat ik een verhaal over hem wilde schrijven, maar in werkelijkheid verschaft hij mij nu de toegang tot Cliffhanger.
– Sly heeft een paar weken geleden tijdens een helikopterstunt in de bergen zijn hand geblesseerd, legt Kauk uit. Gehecht, nog steeds ontstoken helaas.
– Maar goed dat hij een uitstekende vervanger heeft.
Kauk vindt mijn geslijm helemaal niet raar en vertelt dat het altijd zo gaat.
– Ik hang met mijn kont honderden meters boven een ravijn in de besneeuwde Dolomieten. Meneer de filmster trekt zich terug in zijn warme trailertje.
– Hij heeft toch ook hoogtevrees?
– Tja, en die kou in de bergen is onze stoere Rambo natuurlijk niet gewend, grinnikt hij.
Kauk steekt zijn borst naar voren en begint zonder enige aanleiding, iets wat mensen in de filmwereld vaker doen heb ik gemerkt, anekdotes te tappen over zijn leven als stand-in. Zoals wat hij allemaal moest eten en aan bodybuilding moest doen om op Stallone te lijken. Vervolgens somt hij op waarom het budget van Cliffhanger zo uit de klauwen is gelopen.
– Noodweer in de Dolomieten. De productie lag een paar weken stil. Brand in de rekwisietenfabriek. O ja, die spontaan exploderende helikopter. Het meest triest vind ik wel die miljoenen die naar al die scriptschrijvers zijn gegaan. Jezus. Het plot van Cliffhanger is niet meer dan een slap aftreksel van Die Hard.
Na tien minuten onthullende achtergrondinformatie en openhartige meningen van Ron Kauk heeft bijna iedereen de studio verlaten. Nu ik de beroemde openingsscène heb gezien, besef ik dat die echt smeekt om parodieën, zoals later ook zal gebeuren in Ace Ventura: When Nature Calls en Spy Hard.
– Ik durf het bijna niet te vragen, maar mag ik ook even aan het touw hangen? vraag ik aan Ron Kauk.
– Lijkt mij geen goed idee, zegt Kauk terwijl hij mijn fysieke gesteldheid inschat.
– Ik ben namelijk benieuwd of ik wél de overkant kan bereiken, zeg ik met mijn breedste lach. Ik wil weten hoe je je voelt tijdens zo’n actie hoog boven de grond!
Na enig aandringen klimmen we de ladder op en staan we op het plateau dat de klif moet voorstellen. Kauk hijst mij in een gordel en zekert de veiligheidslijn met een karabijnhaak aan het touw, dat zo’n vier meter boven de kussens is gespannen. Een indringende blik. Hij geeft vervolgens instructies hoe ik me met de katrol moet bewegen en hoe ik me zo dadelijk aan de overkant in de nephelikopter moet hijsen. Ik voel de spanning, mijn hartslag neemt toe, mijn ademhaling gaat steeds sneller.
– Ben je klaar voor het leukste ritje in het park? vraagt Kauk.
Ik moet proesten van de onbenullige tekst uit het script. Behoedzaam pak ik de handvatten van de katrol. Ik laat me zakken.
– Blijf naar mij kijken en denk alleen aan de overkant. Tel in jezelf bij ieder stukje. Bij acht ben je er al!
– Mag ik zo snel tellen als ik wil? roep ik even opgewonden als Michelle Joyner riep naar Sylvester Stallone toen zij aan dit touw hing.
Het verplaatsen met de handen blijkt zwaarder en duurt langer dan ik dacht. Ik had beter mijn colbertje kunnen uittrekken. Halverwege blokkeert de katrol. Ik zwaai wat heen en weer, maar het kreng zit vast.
Wow, dit is écht! Alsof ik nu zelf in Cliffhanger zit. Of liever gezegd: hang. Ik kijk op om te vragen wat ik nu moet doen. Maar waar is Ron Kauk heen?
– Ron!!
Geen antwoord.
– Ron??
Nog geen antwoord.
– Slechte grap, mister Kauk!
Deze hangende positie kan ik niet minutenlang volhouden.
Het licht in de studio flitst ineens uit. Ik word benauwd.
Dan glipt mijn mobieltje ineens uit mijn binnenzak. Ik wist dat ik dat ding niet moest meenemen in de DeLorean, wat je niet bij je hebt kun je niet kwijtraken, een oude tijdreizigerswaarheid, maar je wordt steeds laconieker. Mijn God, wat een blunder…
– Help! Help! Sly??
Ik hou het niet meer. Ik laat de handvatten los. Mijn val wordt gebroken door de veiligheidslijn en nu bungel ik een paar meter boven de kussens. Het is een lullige hoogte maar ik kan geen kant op. Ik schreeuw nog een paar keer, maar geen enkele reactie. Niemand te zien in het duister. Ik bestudeer mijn klimgordel, maar kan niet zien hoe ik de lijn kan losmaken.
Na een kwartier tevergeefs brullen in deze donkere Cinecittà-studio, slaat de wanhoop helemaal toe.
– Always look on the bright side of life, mompel ik in mezelf.
Spijt slaat toe. Zelfhaat ontplooit. Waarom nam ik geen genoegen met mijn saaie leventje in de 21ste eeuw? Wat gebeurt er met mijn leven als ik hier sterf? Heb ik wel eens aan die risico’s gedacht? Wat voor verzekeringen kunnen tijdreizigers afsluiten?
Als minutenlang de meest verschrikkelijke gedachten door mijn hoofd schieten, hoor ik wat gestommel onder me aan de zijkant.
– Hallo? Is daar iemand?
Ik knijp mijn ogen zo fijn mogelijk samen als ik kan. Een grote kronkelende gestalte nadert langzaam, tot vlak onder mijn voeten. Ik voel een lichte aanraking en schrik. De gestalte is koud. Een geur van rotte eieren. Mijn keel wordt dichtgeknepen, mijn adem stokt…
Wordt vervolgd (?)
Bronnen en tips:
Film: Cliffhanger (1993), Ace Ventura: When Nature Calls (1995), Spy Hard (1996)
Websites: https://catalog.afi.com/Catalog/moviedetails/59493
https://www.eightieskids.com/hang-on-to-these-12-facts-you-probably-never-knew-about-cliffhanger/
https://www.imdb.com/title/tt0106582/trivia
https://www.dailyscript.com/scripts/cliffhanger_stallone.html