Bling Ring, The

***

recensie  The Bling Ring

De paaldanspaal van Paris

door Alfred Bos 

Sofia Coppola vertelt zonder enig commentaar het waar gebeurde verhaal van vijf tieners in Los Angeles die insluipen in villa’s van film- en mediasterren om de lifestyle van de rich & famous  na te spelen. The Bling Ring is bijna een documentaire.

Tussen al het blockbustergeweld uit de horror- en sciencefictionhoek maakt Sofia Coppola’s The Bling Ring een weldadig realistische indruk. Al heeft het verhaal over vijf aartsverwende en wereldvreemde pubers uit Los Angeles bepaald surrealistische trekjes, The Bling Ring tekent – zonder enig moreel oordeel te vellen – een liefdeloze wereld waarin merkfetisjisme het gebrek aan bezieling compenseert.

The Bling Ring

Rebecca (Katie Chang) leert Marc (Israel Broussard) kennen op een ‘laatste kans’ middelbare school. Beiden hebben, om hun eigen reden, moeite om zich te conformeren aan de mores van de buitenwijk. Om het gat in hun ziel te dichten gaan ze, op initiatief van Rebecca, inbreken in villa’s van film- en mediasterren. Op internet lezen ze dat Paris Hilton of Orlando Bloom een aantal dagen niet thuis zijn. Via Google Maps vinden ze in een mum het juiste adres. ’s nachts breken ze in, bijgestaan door Nicki (Emma Watson), Emily (Georgia Rock) en Chloe (Claire Julien), en vergapen zich aan de overdaad. Ze spelen Parisje en feesten in haar privéclub, inclusief paaldanspaal.

Fame, drugs & fashion
Dat loopt al snel uit de hand, want het kan allemaal zomaar; er lijken geen grenzen. De kledingkasten en bijoukabinetten van Paris Hilton worden geplunderd en behangen met hun trofeeën gaat het clubje wannabe-sterren feesten. De foto’s van hun clubavonturen plaatsen ze op Facebook. Het vijftal is het product van een cultuur die is geobsedeerd door roem en glitter, waarin labels en brands de nieuwe rocksterren zijn en ostentatief consumeren de status definieert. De sex, drugs & rock ’n roll van hun ouders is vervangen door fame, drugs & fashion. Pillen moduleren de gemoedstoestand.

Fraai is de scène waarin het clubje een grote glazen villa binnenvalt. De camera staat hooggeplaatst en biedt een totaalshot, dat langzaam inzoomt. Het gaat allemaal moeiteloos en vlekkeloos; de armen gevuld met kleren, schoenen en snuisterijen zien we ze 120 seconden later wegsluipen, de anonieme nacht in. Het beeld is ironisch – en ionisch: de sterren maken zich druk om hun privacy, maar ze leven in een glazen huis.

Recensie The Bling Ring

Losgezongen van de werkelijkheid
Sofia Coppola is de chroniqueur van de moderne leegte. En het sterke is dat ze daar verder geen oordeel over heeft. Haar vorige film, Somewhere (2010), registreerde haarfijn het lege leven van een verlopen acteur. Zonder spot, zonder deernis. Het onderwerp is zo losgezongen van de werkelijkheid dat verder commentaar overbodig is. In The Bling Ring past ze dezelfde methode toe. Het maakt de film ogenschijnlijk saaier, maar ook indringender. De kijker heeft alle ruimte om zijn eigen reactie te ontwikkelen.

Coppola schetst de Bling Ring niet als daders noch als slachtoffers, maar als uitwas van de mediamaatschappij. Het is hen niet in de eerste plaats om het geld te doen. Marc verpatst een collectie peperdure horloges voor een schamele 5K. Het is ook niet zozeer de thrill van het insluipen. Ze willen het leven van de mediasterren, met alle excessen die aan die status kleven. Zou het toeval zijn dat ringleader Rebecca op de Bob Hope luchthaven in de Dolce & Gabbana-kraag wordt gevat? Ze gaat voor vier jaar de bak in en moet 800.000 dollar schadevergoeding betalen. Marc krijgt een jaar en mag drie ton lappen. De door en door verwende Nicki wandelt weg. De buit bedroeg drie miljoen dollar.

29 juli 2013

MEER RECENSIES